ΠΟΛΙΤΙΚΗ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Ποια γραμμή συσπείρωσης;

Το κομβικό σημείο στην πολιτική πάλη, που εξ αντικειμένου βάζει την κάθε πολιτική δύναμη από την εδώ ή από την εκεί πλευρά, είναι μόνο ένα: ΄Η θα τοποθετείται ένα κόμμα (και θα το αποδείχνει με τα έργα του) με το μέρος της εργατικής τάξης και της ανάγκης συμμαχίας της με τα καταπιεζόμενα μεσαία στρώματα, ή θα τοποθετείται με το μέρος της πλουτοκρατίας. Ενδιάμεσος δρόμος δεν υπάρχει. Και όσοι επικρίνουν το ΚΚΕ για μανιχαϊσμό, επειδή μένει αμετακίνητο στην παραπάνω γραμμή, το μόνο που αποδείχνουν είναι η πολεμική τους εναντίον της πολιτικής που στρέφεται κατά των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού. Από το σημείο αυτό «με τα μονοπώλια ή με το λαό» κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει, όπως και δεν ξεφεύγει. Τον αληθινό χαρακτήρα του δεν τον προσδιορίζει ο σημερινός πολιτικός συσχετισμός δυνάμεων, που είναι αρνητικός για το λαό. Τον καθορίζουν οι κοινωνικοταξικές αντιθέσεις που υπάρχουν αντικειμενικά και που διαπερνούν ολόκληρη την κοινωνία. Και είναι η ύπαρξη αυτών των αντιθέσεων που αποκαλύπτει το πολιτικό κόλπο της ΝΔ «ν' αφήσουμε πίσω μας τις διαχωριστικές γραμμές που δίχασαν». Είναι η ύπαρξη αυτών των αντιθέσεων, που σπάζει το τσόφλι του πλαστού διαχωρισμού «κεντροαριστερά - κεντροδεξιά», ο οποίος επίσης συγκαλύπτει τις πραγματικές αντιθέσεις. Ενώ, αντίθετα, συστοιχίζεται μαζί τους ο στόχος «με το λαϊκό μέτωπο κατά των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού». Ο στόχος της συσπείρωσης δυνάμεων στα κοινωνικά κινήματα και σε επιμέρους πολιτικές συνεργασίες (π.χ. δημοτικές εκλογές), πάνω σε αντιιμπεριαλιστικούς αντιμονοπωλιακούς στόχους. Κάθε άλλη γραμμή, έτσι ή αλλιώς «παίζει» μέσα στο σύστημα. Γίνεται (είναι) στυλοβάτης, εφεδρεία του. Και όσο κι αν διανθίζεται με τη φρασεολογία του αριστερού ή του σοσιαλιστικού, το μόνο που κάνει είναι να προσθέτει βαθμούς απόκρυψης των αληθινών στόχων. Η συζήτηση για την Κεντροαριστερά, που ξαναβγήκε στην επιφάνεια βουερή, το αποκαλύπτει.

1. Από τα πολιτικά παράδοξα, που συμβαίνουν σε τούτη τη χώρα, είναι να μην έχουν συνεργαστεί μέχρι τώρα, σε κυβερνητικό επίπεδο, ο ΣΥΝ και το ΠΑΣΟΚ. Γι' αυτό, οι μεταξύ τους αντεγκλήσεις ή και συζητήσεις, για το ποιος φταίει που δε συνεργάστηκαν, ή για τις προϋποθέσεις που απαιτούνται για τη συνεργασία, ηχούν τελείως παράταιρες προς την πραγματικότητα.

Ο καθένας καταλαβαίνει ότι δυο ή περισσότερες πολιτικές δυνάμεις μπορούν να είναι σύμμαχες, εφόσον έχουν κοινή στρατηγική στόχευση. (Και σε ενιαίο κόμμα μπορούν να στεγάζονται, όταν η στόχευση είναι κοινή). Στην περίπτωση, όμως, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ, ενώ υπάρχει σύμπλευση στρατηγική, η μεταξύ τους συμμαχία σκοντάφτει σε θέματα... τακτικής!! Μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο; Κι ωστόσο, συμβαίνει...

Δύο κόμματα τα οποία:

πρώτον, διακηρύσσουν τα ίδια, ότι είναι σοσιαλδημοκρατικά,
δεύτερον, συμφωνούν σε στρατηγικής σημασίας επιλογές (ΟΝΕ, κ.ά.),
τρίτον, συνεργάστηκαν στη μισή Ελλάδα στις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές, δεν μπορούν να τα βρουν και σε κυβερνητικό επίπεδο!! Γιατί συμβαίνει αυτό;

Κατά το ΣΥΝ αυτό συμβαίνει, επειδή το ΠΑΣΟΚ «δεν έχει κουλτούρα συνεργασιών»! Ενώ, αν άλλαζε τον εκλογικό νόμο (επί το αναλογικότερον ή απλή αναλογική; Ακόμη κι εδώ μπερδεύονται τα πράγματα...). Αν διόρθωνε (sic) την πολιτική του, τότε το έδαφος θα είχε στρωθεί! Απλά πράγματα; Καθόλου:

Πρώτο, γιατί το ΠΑΣΟΚ είναι κόμμα της πλουτοκρατίας και δε γίνεται εκ των πραγμάτων ν' αλλάξει. Το πολύ πολύ να επιχειρούσε κάποια κόλπα ενσωμάτωσης των λαϊκών μαζών, κάνοντας μερικές παραχωρήσεις, που θα τις έπαιρνε πίσω στη συνέχεια.

Δεύτερο, γιατί η διαφορά του ΣΥΝ ως προς το ΠΑΣΟΚ έγκειται σε τούτο: Οτι ο ΣΥΝ προτείνει κάποια μέτρα ουτοπικού χαρακτήρα, άλλοι από αυταπάτες, άλλοι για λόγους δημαγωγίας. Γιατί ουτοπικού χαρακτήρα; Γιατί δεν μπορείς να κινείσαι ολοσούμπιτος στη γενική γραμμή της απελευθέρωσης κεφαλαίων, εργατικού δυναμικού, εμπορευμάτων και υπηρεσιών, και την ίδια στιγμή να μιλάς για φορολογικά δίκαιο σύστημα. Δε γίνεται να αποδέχεσαι τις παραπάνω τέσσερις (4) βάσεις της καπιταλιστικής επίθεσης και την ίδια στιγμή να υπόσχεσαι σεβασμό στο δικαίωμα στην εργασία. Και άλλα...

Τι συμβαίνει λοιπόν; Ενα πράγμα: Για το ΣΥΝ η συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ είναι μονόδρομος, είναι στρατηγική του. Αλλά δεν μπορεί να την πραγματοποιήσει σήμερα. Κι έτσι, αιωρείται ανάμεσα στο φυσικό του χώρο (που αναγκαστικά αρνείται) και στο μη φυσικό του (που αναγκαστικά πορεύεται). Αυτή η αντίφαση θα σημαδεύει την πορεία του. Θα είναι αναγκασμένος να βαδίζει ανάμεσα στις συμπληγάδες της, παίρνοντας υπόψη και τη δική του ενότητα. Ολα τα πράγματα, όμως, έχουν τα όριά τους...

2. Από τα πλέον υποκριτικά, που συμβαίνουν, είναι η στάση και η όλη πρακτική της ΚΕΔΑ. Η μέχρι τώρα ζωή της ένα έδειξε: Οτι ο λόγος της ύπαρξής τους είναι το χτύπημα του ΚΚΕ. Θα τους βόλευε ένα ΚΚΕ κακομοίρικο, εύπλαστη ζύμη στα χέρια της αστικής τάξης, κατά προτίμηση του αριστερού της στηρίγματος, του ΠΑΣΟΚ. Ενα ΚΚΕ «αγωνιστικός» μοχλός ενσωμάτωσης των λαϊκών δυνάμεων που ψάχνουν ή αγωνίζονται πραγματικά κατά της αντιλαϊκής πολιτικής επί της ουσίας.

Βγήκαν από τα ρούχα τους οι Θεωνάς - Κωστόπουλος (βλέπε «ΑΥΓΗ» - «ΕΠΟΧΗ»), επειδή το ΚΚΕ θεωρεί πως ο θεσμός της Τοπικής Αυτοδιοίκησης έχει αντιδραστικοποιηθεί κατά πολύ, ότι είναι μέρος της κρατικής μηχανής και χέρι της αστικής εξουσίας. Στο μυαλό τους (;) η αγωνιστική στάση κομμουνιστών δημάρχων έχει ταυτιστεί με τη... μετατροπή του θεσμού σε φιλολαϊκό!! Σε κάθε περίπτωση, όταν βρίσκουν πως με το ΚΚΕ δεν μπορούν να συμπέσουν ούτε στα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, τι σόι κοινή δράση επιδιώκουν (υποτίθεται...); Αλλου είδους κοινή δράση θέλουν...

Είναι χαρακτηριστικό ότι τη συνεργασία του ΚΚΕ με το ΔΗΚΚΙ, την «Κομμουνιστική Ανανέωση» και άλλες κινήσεις και πρόσωπα στις τοπικές εκλογές, οι της ΚΕΔΑ τη θεωρούν αρνητική! Γιατί; Γιατί έγινε σε βάση αντιμονοπωλιακής κατεύθυνσης στην Αυτοδιοίκηση. Γιατί δεν έγινε με «κινήσεις κορυφών», αλλά ήρθε σαν συνέχεια του ΠΑΜΕ και άλλων μετώπων, για τα οποία οι της ΚΕΔΑ δε θέλουν ούτε ν' ακούνε, απ' τη στιγμή που αυτά τα κινήματα οριοθετούνται από κεντροαριστερές λογικές και πρακτικές.

Δεν απέδωσαν, λένε οι της ΚΕΔΑ για τις συνεργασίες του ΚΚΕ, κρίνοντας την απόδοση με όρους εκλογικούς! «Ξεχνώντας» ότι μία συνεργασία δεν κρίνεται πάντα και κυρίως από τα αθροιζόμενα ποσοστά των εκλογών. Κρίνεται από το περιεχόμενό της, κρίνεται με όρους κινήματος. Αυτό είναι αφετηρία και για εκλογική άνοδο.

Αλλά εκεί που οι της ΚΕΔΑ σιωπούν μεγαλοφώνως είναι η στρατηγική στόχευση που έχει (ή πρέπει να έχει) η αριστερά, όπως τη λένε, κρύβοντας κι εκείνοι τις κοινωνικοταξικές αντιθέσεις και την πολιτική έκφραση που μπορεί αυτές ν' αποκτήσουν. Κρύβοντας ότι ο στόχος τους είναι: Βραχυπρόθεσμα, η κοινή δράση της... Αριστεράς, ως ανάχωμα στο ριζοσπαστικό κίνημα, με τμήμα ίσως του ΣΥΝ. Μεσοπρόθεσμα, ο ενιαίος φορέας της... Αριστεράς. Πάλι ως ανάχωμα. Μακροπρόθεσμα, να συμπράξουμε όλοι με το ΠΑΣΟΚ (νέας μορφής ανάχωμα).

Ποια είναι η κυρίαρχη πολιτική; Είναι εκείνη που εκφράζεται με την ολομέτωπη επίθεση των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού κατά των λαών. Μέσα στους παράγοντες της επίθεσης είναι και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, είναι η Κεντροαριστερά και η Κεντροδεξιά. Ο,τι εκφράζεται σε τούτη την επίθεση είναι η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, ο πόλεμος, τα αυξημένα αντιδημοκρατικά μέτρα, η ιδιωτική Ασφάλιση - Παιδεία - Υγεία - Πρόνοια, τα κέρδη και η εκμετάλλευση. Κι ακόμα δεν έφτασαν εδώ οι μεγαλύτερες συνέπειες της γενικότερης καπιταλιστικής κρίσης. Τμήμα αυτής της επίθεσης έχει αρχίσει να «περνάει» και μέσα από την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί και αλλού δε φαίνεται. Αλλά έχει αρχίσει. Δήμαρχοι και νομάρχες είναι πια κάτι αντίστοιχο των πλειοψηφιών ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ κ.ά. Οπως στο εργατικό κίνημα εμφανίστηκε το ΠΑΜΕ και στο αγροτικό η ΠΑΣΥ, έτσι και σε άλλους χώρους πρέπει να δημιουργηθούν αντίστοιχες αγωνιστικές εκφράσεις. Εδώ δοκιμάζεται ο καθένας, όπως και σε διάφορα άλλα κινήματα. Πίσω από αυτή τη γραμμή το λαϊκό κίνημα δεν μπορεί να κάνει, δίχως το ίδιο να θέσει ζήτημα εξαφάνισης κάθε αχτίδας φωτός.

Του
Μάκη ΜΑΪΛΗ