ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κυριακή 31 Γενάρη 2016
Σελ. /32
ΠΑΙΔΕΙΑ
ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ
Ανάγκη η οργάνωση, η αλλαγή συσχετισμών και η αντεπίθεση σε ταξική γραμμή

Τουλάχιστον 100.000 εργαζόμενοι - στη συντριπτική τους πλειοψηφία νέοι άνθρωποι - εργάζονται στο χώρο της ιδιωτικής εκπαίδευσης σε καθεστώς γαλέρας, χωρίς Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, ανασφάλιστοι, με ωρομίσθια πείνας. Απ' αυτούς, μόλις οι 3.000 είναι γραμμένοι στα σωματεία τους, ενώ κάποια μορφή ιδιωτικής εκπαίδευσης (ιδιωτικό σχολείο, φροντιστήριο) παρακολουθούν 670.000 παιδιά.

Σ' αυτό το φόντο πραγματοποιήθηκε στις 23-24 Γενάρη το 36ο Συνέδριο της ΟΙΕΛΕ (Ομοσπονδία Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών Λειτουργών Ελλάδας). Οι διαδικασίες ολοκληρώθηκαν με την εκλογή νέου ΔΣ της Ομοσπονδίας, στο οποίο η «Αγωνιστική Συνδικαλιστική Κίνηση» (ΑΣΚ), η παράταξη που στηρίζει το ΠΑΜΕ, κατέκτησε μία επιπλέον έδρα και πλέον εκπροσωπείται με δύο έδρες στο ΔΣ (15 ψήφοι, ποσοστό 12,71%), η «Ενότητα» διατήρησε τις 11 έδρες (86 ψήφους, 72,8%), οι «Παρεμβάσεις» διατήρησαν τις 2 έδρες (17 ψήφους, 14,4%), ενώ η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ «ΡΑΚΕ» δεν κατέβηκε σ' αυτό το Συνέδριο. Η Πανελλαδική Γραμματεία του ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών, σε σχετική ανακοίνωση για όσα διαδραματίστηκαν τις μέρες του Συνεδρίου, υπογραμμίζει ότι «η στάση της πλειοψηφίας της ΟΙΕΛΕ, "Ενότητα", αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα γραφής του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού».

Από την κινητοποίηση του Σωματείου «Ο Βύρων» στο πρόσφατο Συνέδριο της ΟΙΕΛΕ
Από την κινητοποίηση του Σωματείου «Ο Βύρων» στο πρόσφατο Συνέδριο της ΟΙΕΛΕ
Με αφορμή τα παραπάνω, ο «Ριζοσπάστης» συζήτησε για τα οξυμένα προβλήματα των εργαζομένων στο χώρο της ιδιωτικής εκπαίδευσης, τη μάχη που έδωσε ο Σύλλογος Εργαζομένων στην Ιδιωτική Εκπαίδευση Ν. Αττικής «Ο Βύρων», την ανάγκη ανασύνταξης του κινήματος και αντεπίθεσης, με τους: Μανώλη Σαβοριανάκη από το Σύλλογο Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών Λειτουργών Αθήνας (ΣΙΕΛ), Παναγιώτη Μαργαρώνη, πρόεδρο του Σωματείου «Ο Βύρων», Δημήτρη Πετρίδη, πρόεδρο του Συλλόγου Εργαζομένων στα Φροντιστήρια Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών (ΣΕΦΙΕ) Θεσσαλονίκης - Β. Ελλάδας και Μαίρη Ντουντούμη, απερχόμενο μέλος στο ΔΣ της ΟΙΕΛΕ.

-- Ποια είναι η κατάσταση που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι στο χώρο της ιδιωτικής εκπαίδευσης;

Π. Μαργαρώνης: Στα φροντιστήρια της Μέσης Εκπαίδευσης και στα ξενόγλωσσα η κατάσταση είναι χαοτική. Μαύρη, ανασφάλιστη εργασία, επιδόματα που δε δίνονται. Από το 2012 δεν υπάρχει ΣΣΕ, ο κάθε καθηγητής υπογράφει ατομικές συμβάσεις. Στα ξενόγλωσσα οι συμβάσεις είναι 3,5 ευρώ μεικτά την ώρα.

Δ. Πετρίδης: Η κατάσταση και στη Θεσσαλονίκη είναι αντίστοιχη, με τις ατομικές συμβάσεις να είναι καθολικό φαινόμενο. Τα τελευταία χρόνια, με τα «voucher», τα «πεντάμηνα», το κράτος παρέχει στην ουσία στην εργοδοσία κυριολεκτικά δωρεάν εργαζόμενους, χωρίς δικαιώματα σε Ασφάλιση και επίδομα ανεργίας με το πέρας τους. Επιπλέον, το πλήρες ωράριο στην ιδιωτική εκπαίδευση δεν είναι 21 ώρες - μιας κι έχει πάψει να υπάγεται στο υπουργείο Παιδείας - αλλά 40 και αυτό συνεπάγεται, σύμφωνα με την ΕΓΣΣΕ, ωρομίσθια ούτε των 3 ευρώ μεικτών. Ολα αυτά οδηγούν σε μια πλήρη ασυδοσία τους εργοδότες. Κάνουν κυριολεκτικά ό,τι θέλουν στις ατομικές συμβάσεις, ακόμη και με όρους όπως «ρήτρες εμπιστευτικότητας», για να μη δουλεύουν αλλού σε ακτίνα κάποιων χιλιομέτρων από τα φροντιστήριά τους. Τραγικές καταστάσεις!

-- Ποια είναι η ευθύνη της συνδικαλιστικής ηγεσίας της ΟΙΕΛΕ για την τραγική κατάσταση που έχει διαμορφωθεί;

Π. Μαργαρώνης: Ο ρόλος της ηγεσίας της ΟΙΕΛΕ είναι πολύ συγκεκριμένος. Φάνηκε και στις τοποθετήσεις τους, που έλεγαν «να δούμε τι θα γίνει και με αυτή την κυβέρνηση». Τι να δούμε; Πέρασε μνημόνιο, θέλει να περάσει το Ασφαλιστικό... Ο ίδιος ο Κουρουτός είπε, μάλιστα, ότι θέλουμε «να διορθώσουμε» την κυβέρνηση. Εχουν, δηλαδή, πάρει καθαρή θέση υπέρ της κυβέρνησης και ο ρόλος τους είναι να περάσουν την πολιτική της πιο «ωραία» στους εργαζόμενους, να την υιοθετήσουν.

Συνολικά, η ηγεσία της ΟΙΕΛΕ καλλιέργησε την αναμονή στους συναδέλφους, τη λογική ότι τα προβλήματα των εργαζομένων θα λυθούν με συζητήσεις με τους εργοδότες, με βόλτες στους διάδρομους των υπουργείων. Τους έφερε απροετοίμαστους να κάθονται στον καναπέ τους. Στήριξε την κυβερνητική εναλλαγή, στάθηκε στο πλευρό του ΣΥΡΙΖΑ. Δημιούργησε αυταπάτες πως αρκεί να αλλάξει η κυβέρνηση για να λυθούν τα προβλήματά μας. Καλλιέργησε τη λογική της ανάθεσης και δημιούργησε αυταπάτες ότι δήθεν οι ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί, κυρίως στα ιδιωτικά σχολεία, «θα εξαιρεθούν από τη γενικότερη επίθεση» λόγω της «ικανότητας» της ηγεσίας της ΟΙΕΛΕ να κάνει «καλές διαπραγματεύσεις με την εργοδοσία και την κυβέρνηση» και αν τύχει κάτι, θα έρθει ένας από το ΔΣ και μπορεί να λυθεί το πρόβλημα. Ολα αυτά, βέβαια, αποδείχτηκαν αυταπάτες και παγίδα για τους εργαζόμενους. Οι απολύσεις, η τρομοκρατία, η ανασφάλιστη εργασία, οι απλήρωτες υπερωρίες γενικεύονται. Αυτό κάνει και τη δουλειά τη δική μας ακόμα πιο απαιτητική.

-- Ποια είναι τα συμπεράσματα από τη μάχη που έδωσε το Σωματείο «Ο Βύρων» για να επανεγγραφεί στην Ομοσπονδία;

Π. Μαργαρώνης: Η πλειοψηφία της «Ενότητας» κατέφυγε σε μια πρωτοφανή επίθεση σε ένα σωματείο που εκπροσωπεί εκατοντάδες εργαζόμενους και είναι στην πρώτη γραμμή του αγώνα. Αυτό τους ενοχλεί, αφού η απόφασή τους για τη μη εγγραφή του «Βύρωνα» πραγματικά δεν πατάει σε κανένα νομικό - τυπικό επιχείρημα. Γι' αυτό και μας διέγραψαν, με την απαράδεκτη δικαιολογία ότι ήμασταν κλαδικό σωματείο, ενώ εμείς με μαζική συνέλευση τροποποιήσαμε το καταστατικό μας, με όλες τις διαδικασίες να τις έχει ελέγξει και η Ομοσπονδία, ώστε να μην υπάρχει ούτε μια παρατυπία και να είναι πλήρως εναρμονισμένο με το Καταστατικό της ΟΙΕΛΕ. Οπως ειπώθηκε σε τοποθετήσεις εκπροσώπων της πλειοψηφίας, «το πρόβλημα είναι το ΠΑΜΕ». Στο κλείσιμο, ο Κουρουτός έβαλε το ζήτημα και για άλλα σωματεία, όπως για το ΣΙΕΛ Λάρισας, της Αρτας, ότι «είναι του ΠΑΜΕ». Επιπλέον, η ΑΣΚ, η παράταξή μας, είχε πανελλαδικά 14 συνέδρους στο Συνέδριο της Ομοσπονδίας. Αν γινόταν δεκτός ο «Βύρωνας», θα είχαμε άλλους 9 συνέδρους. Δε λέω ότι θα γινόταν κάποια ανατροπή, ούτε θα σταματούσε η «Ενότητα» να έχει την πλειοψηφία, αλλά σίγουρα θα αποτυπωνόταν ο πραγματικός συσχετισμός δυνάμεων, χωρίς αλλοιώσεις.

Δ. Πετρίδης: Δεν είναι τυχαία η στάση της ΟΙΕΛΕ και στο Συνέδριο με το κόψιμο ταξικών και μαζικών σωματείων. Δείχνει και την κατεύθυνση της Ομοσπονδίας, σε ποια βάση κινείται, θέλοντας εργαζόμενους υποταγμένους και να μη μαζικοποιηθούν τα σωματεία. Αποδεικνύεται, δηλαδή, ότι στέκεται απέναντι στην πλειοψηφία των εργαζομένων του κλάδου.

-- Ποια είναι η γραμμή των ταξικών σωματείων και γιατί ένας εργαζόμενος πρέπει να συμπορευτεί μαζί τους;

Μ. Ντουντούμη: Η γραμμή που προβάλουμε εμείς θα παλευτεί από τα κάτω στις μάζες, στα σωματεία, στους χώρους δουλειάς. Είναι γραμμή ενάντια στην ΕΕ και σε όσους την υποστηρίζουν και τη χειροκροτούν. Υπερασπιζόμαστε τα δικαιώματα των εργαζομένων στην ιδιωτική εκπαίδευση, δεν υπερασπιζόμαστε όμως την ιδιωτική εκπαίδευση σαν θεσμό. Η ιδιωτική εκπαίδευση δεν είναι «κοινωνικό αγαθό», όπως λέει το σύνθημα της ΟΙΕΛΕ. Είναι οξυμένη έκφραση των ταξικών φραγμών, των κοινωνικών ανισοτήτων στην πρόσβαση στην Εκπαίδευση. Εμείς παλεύουμε για σύγχρονη αναβαθμισμένη αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν Παιδεία. Αυτό εξυπηρετεί τα συμφέροντα και των εργαζομένων στην ιδιωτική εκπαίδευση. Γιατί, όταν μιλάμε για δημόσια και δωρεάν Παιδεία, εννοούμε μόνιμους διορισμούς για όλους, σταθερή δουλειά για όλους. Συνολική ενίσχυση, δηλαδή, της δημόσιας Εκπαίδευσης και στο περιεχόμενο και σε προσλήψεις εκπαιδευτικών και σε νέα σχολεία με λιγότερους μαθητές στην τάξη, έτσι ώστε να διαμορφωθεί ένα δημόσιο σχολείο που να δίνει όλα τα απαραίτητα στο νέο σήμερα, για να έχει μια σφαιρική Παιδεία, χωρίς να του είναι υποχρεωτική και απαραίτητη πλέον η ιδιωτική εκπαίδευση.

Π. Μαργαρώνης: Στοιχείο ανασύνταξης του κινήματος στην ιδιωτική εκπαίδευση είναι η δουλειά στο πρωτοβάθμιο σωματείο, να γίνει πραγματικά κέντρο αγώνα. Είναι η παρέμβαση στους μεγάλους χώρους δουλειάς, τα μεγάλα ιδιωτικά σχολεία, τις αλυσίδες των φροντιστηρίων. Είναι η ενίσχυση της πάλης για τις σύγχρονες ανάγκες στη μόρφωση και τη δουλειά, οι οποίες δεν χωράνε στα στενά πλαίσια της πολιτικής της ΕΕ, της αντιλαϊκής πολιτικής των κυβερνήσεων, που τσακίζουν τις ζωές μας για να σώσουν τα κέρδη μιας χούφτας επιχειρηματικών ομίλων. Από τη στιγμή που η επίθεση είναι ενιαία - κι όχι μόνο στο μισθό αλλά σε κάθε κομμάτι της ζωής, σε κάθε κλάδο, σε κάθε εργαζόμενο - τα αιτήματα δεν μπορεί να είναι μόνο για καλό μισθό, αλλά πρέπει να ενώνουν όλο τον κόσμο που πλήττεται. Τέτοιο αίτημα είναι η δημόσια δωρεάν Παιδεία για όλα τα παιδιά, παίρνοντας υπόψιν ότι η Παιδεία ακολουθεί τις ανάγκες της οικονομίας, αντίστοιχα άρα θες κι άλλη οικονομία, άλλη ανάπτυξη, η παραγωγή να αναπτύσσεται με άλλα κριτήρια.

Μ. Σαβοριανάκης: Εξάλλου, αν δούμε την Εκπαίδευση στο σύνολο της ΕΕ, βλέπουμε εντατικοποίηση, συνεχείς και πολύ σκληρές διαδικασίες αξιολόγησης, ώστε να δημιουργείται μια συνεχής αίσθηση απειλής και απόλυσης αν δεν ανταποκριθείς στα κριτήρια που πολλαπλασιάζονται και διαφοροποιούνται πολύ συχνά, ώστε εν τοις πράγμασι να είναι αδύνατο ο εργαζόμενος να είναι 100% «εντάξει». Ακριβώς για να δημιουργηθεί ένα κλίμα ανασφάλειας, στο οποίο θα πατήσουν για να περάσουν μειωμένοι μισθοί και περισσότερες ώρες εργασίας. Αυτό υπερβαίνει το επιχείρημα περί «ιδιαίτερης περίπτωσης της μνημονιακής Ελλάδας» και δείχνει μια γενικότερη τάση φτηνότερης εργασίας γενικότερα αλλά και πιο συγκεκριμένα στο χώρο της Εκπαίδευσης σε όλη την ΕΕ.

-- Το επόμενο διάστημα πού θα ρίξετε το βάρος της δράσης σας;

Π. Μαργαρώνης: Τώρα, όλα τα σφυριά μας χτυπάνε στο Ασφαλιστικό και στο συντονισμό της δράσης μας. Στις 4 Φλεβάρη στην πανεργατική απεργία δίνουμε μάχη για να κατέβουν στο δρόμο μαζικά απεργοί από την ιδιωτική εκπαίδευση, από σχολεία, φροντιστήρια, κέντρα μελέτης κ.τ.λ. Το Ασφαλιστικό μάς αφορά όλους. Φανταστείτε ότι για να συμπληρώσει κάποιος που δουλεύει σε φροντιστήρια 35 χρόνια ένσημα, πρέπει να δουλεύει 47 χρόνια! Αν δουλεύει με πλήρες ωράριο, δηλαδή 9 μήνες το χρόνο. Οσοι έχουν ελαστική σχέση εργασίας θα βλέπουν τη σύνταξη «με τα κιάλια». Βέβαια, η Ασφάλιση δεν είναι μόνο η σύνταξη, αλλά ένα ολόκληρο πλέγμα παροχών και προστασίας, είναι η Υγεία και η Πρόνοια και όλα αυτά σήμερα πετσοκόβονται.

Γι' αυτό λέμε ότι οι χιλιάδες νέοι εργαζόμενοι στον κλάδο πρέπει να μπουν στην πρώτη γραμμή του αγώνα. Από 'κει και πέρα, σκοπός μας είναι να ανοίξει μια πλατιά κουβέντα για τη διεκδίκηση Συλλογικών Συμβάσεων, που να καλύπτει τις απώλειες των τελευταίων ετών, αλλά και να προχωρήσουμε σε πρακτικά βήματα συντονισμού και διεκδίκησης από τα πρωτοβάθμια σωματεία.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ