Οι μαθητές, ακόμα πιο ώριμοι και δυνατοί, συνεχίζουν, για τρίτο μήνα, τις αγωνιστικές τους κινητοποιήσεις, με στόχο την κατάργηση του 2525/97, του νόμου - καρμανιόλα για τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, για τον οποίο καθόλου καλή εικόνα δεν έχει η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, όπως έδειξε πρόσφατο γκάλοπ που δημοσιεύτηκε σε μεγάλη απογευματινή εφημερίδα.

Οι αγρότες στη Θεσσαλία και σ' όλη την Ελλάδα ξεκινούν αυτή τη βδομάδα τον αγώνα ενάντια στην αντιαγροτική πολιτική της κυβέρνησης και της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ζητώντας μέτρα που να προστατεύουν και όχι να επιβουλεύονται την ίδια τους τη ζήση.

Εκανε ήδη την εμφάνισή του ο ταξικός πόλος στο συνδικαλιστικό κίνημα, που - με έκφραση την Απεργιακή Επιτροπή - καθοδήγησε τη μεγάλη εργατική κινητοποίηση του Δεκέμβρη. Το γεγονός αυτό έχει κάνει αρκετούς εκπροσώπους του μεγάλου κεφαλαίου να χάνουν τον ύπνο τους στην ιδέα και μόνο ότι η εργατική τάξη πρόκειται, στο όχι μακρινό μέλλον, να αναλάβει το ρόλο που ιστορικά της ανήκει, το ρόλο της πρωτοπορίας στο μαζικό, λαϊκό κίνημα, στον αγώνα για την ανατροπή της αντιλαϊκής και φιλομονοπωλιακής κυβερνητικής πολιτικής.

Ολα δείχνουν ότι οι επόμενοι μήνες - που, μάλιστα, είναι και προεκλογικοί - θα είναι θερμοί και η κυβέρνηση, αλλά και η πολιτική της θα βρεθεί πολλές φορές "με την πλάτη στον τοίχο".

* * *

Ωστόσο, ο ίδιος ο λαός και η νεολαία δείχνουν ιδιαίτερα ώριμοι στο να βρίσκουν δρόμους και μορφές συσπείρωσης και ενότητας στη δράση, παρακάμπτοντας τους καρεκλοκένταυρους των μεγάλων συνδικαλιστικών οργανώσεων και κατακτώντας διαδικασίες βαθιά δημοκρατικές και όσον αφορά τη λήψη των αποφάσεων και όσον αφορά το συντονισμό των αγώνων. Η "δημοκρατία στα μπλόκα", όπου οι αγωνιζόμενοι αγρότες αποφάσιζαν όλοι μαζί για τη συνέχεια του αγώνα, η "δημοκρατία στους καταπέλτες", όπου οι αγωνιζόμενοι ναυτεργάτες έδιναν την αποφασιστική γνώμη τους για το κάθε επόμενο αγωνιστικό βήμα, οι μαζικότατες συνεχείς συνελεύσεις των εργαζομένων στην ΙΟΝΙΚΗ, η συγκρότηση των συντονιστικών των πόλεων, καθώς και του πανελλαδικού συντονιστικού των αγωνιζόμενων μαθητών από τα εκλεγμένα όργανά τους, τα 15μελή, η λήψη των αποφάσεων από τις συνελεύσεις των σχολείων, αλλά και οι διαδικασίες συγκρότησης του ταξικού πόλου του συνδικαλιστικού κινήματος, που βρίσκονται σε εξέλιξη, αποτελούν ένα πρώτο δείγμα των δρόμων που είναι σε θέση να ανοίγει το μαζικό, λαϊκό κίνημα όταν χρειάζεται πραγματικά να συσπειρωθεί και ενωμένα να αντιπαρατεθεί στην κυβερνητική πολιτική. Και είναι ο ίδιος ο αποφασιστικός τρόπος με τον οποίο οι αγωνιζόμενοι στα διάφορα μετερίζια αντιμετωπίζουν τις υπονομευτικές και διασπαστικές κινήσεις - που κυοφορούνται σε κυβερνητικές μήτρες και προωθούνται από κυβερνητικούς κολαούζους - που αποδείχνει πως αργά ή γρήγορα αυτή η κυβερνητική ακαμψία κυριολεκτικά θα τσακιστεί πάνω στις ενωμένες ασπίδες του λαϊκού κινήματος.

* * *

- Η δημοκρατία στις διαδικασίες λήψης των αποφάσεων, στα διάφορα στάδια του αγώνα. Είναι το οξυγόνο που αναζωογονεί και σφυρηλατεί την ενότητα στις γραμμές του αγώνα, το φάρμακο ενάντια σε κάθε διασπαστικό και υπονομευτικό "ιό".

- Οι μορφές πάλης,συνδυασμένες και εναλλασσόμενες, έτσι που να διατηρείται το προς λύση πρόβλημα στο κέντρο της επικαιρότητας και ταυτόχρονα να εξασφαλίζεται δυνατότητα άσκησης της μεγαλύτερης δυνατής πίεσης στην κεντρική εξουσία.

- Η περιφρούρηση που χρειάζεται ο αγώνας και που πρέπει να παίρνει πολύ συγκεκριμένες μορφές στις διάφορες φάσεις και εκδηλώσεις του.

- Η κοινή δράση μεταξύ όλων των κλάδων και όλων των λαϊκών στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας που έχουν όφελος από το αίσιο πέρας ενός αγώνα, μεταξύ των επιμέρους κινημάτων που αγωνίζονται ενάντια σε πλευρές της πολιτικής της κυβέρνησης. Εχουν, φυσικά, γίνει τα πρώτα βήματα κοινής δράσης, χρειάζεται ωστόσο να γίνουν πιο σταθερά, πιο συγκεκριμένα.

- Η συνείδηση για το μακροχρόνιο του αγώνα. Είναι ανάγκη να αποδείχνεται μέσα από την ίδια την πράξη πως λάθος είναι να πιστεύει κανείς ότι μπορεί να ανατρέψει την κυβερνητική πολιτική - έστω και μία πλευρά της - με ένα "ντου", λάθος όμως είναι και να πιστεύει πως δεν μπορεί να την ανατρέψει με τίποτα. Το σωστό είναι - και πρέπει να βοηθάμε εμείς οι κομμουνιστές να γίνεται συνείδηση σε όλο και πλατύτερες μάζες - πως η κυβερνητική πολιτική είναι δυνατόν να ανατραπεί από το αγωνιζόμενο λαϊκό κίνημα,χρειάζεται όμως ενωμένος και αποφασισμένος, μακρόχρονος αγώνας και επομένως ανάλογη προετοιμασία όλων των δυνάμεων που συμμετέχουν σ' αυτόν.

* * *

Γίνεται, έτσι, όλο και πιο καθαρό πως για να προστατευτούν τα αντίθετα, ακριβώς, συμφέροντα, χρειάζεται αυτή η πολιτική να ανατραπεί. Οι εργαζόμενοι δεν πρόκειται να δουν στον ήλιο μοίρα όσο συνεχίζεται η άσκηση τέτοιας πολιτικής. Ξεκλήρισμα περιμένει τη φτωχή, μικρή και μεσαία αγροτιά με την υλοποίησή της, λουκέτα είναι τα "δώρα" της στους μικρούς και μεσαίους επαγγελματίες, βιοτέχνες και εμπόρους, με σύγνεφα, αντί για ξάστερο ουρανό, γεμίζει αυτή η πολιτική το μέλλον της νεολαίας. Μαύρη τύχη περιμένει την παραγωγική βάση της χώρας, αυτήν που ακόμα έχει απομείνει, ενώ μεγάλοι, επίσης, κίνδυνοι απειλούν την εθνική μας ανεξαρτησία, μια που η εφαρμοζόμενη πολιτική υποκλίνεται στις προσταγές των ιμπεριαλιστών.

Να, λοιπόν, γιατί πρέπει να δυναμώσουν οι ήδη υπάρχουσες συσπειρώσεις, αλλά και να δημιουργηθούν νέες, πολλές νέες συσπειρώσεις στη βάση των ιδιαίτερα οξυμένων προβλημάτων που υπάρχουν και που επίμονα και εναγώνια ζητούν λύση. Συσπειρώσεις που να ξεκινούν, δηλαδή, από το ειδικό, να συγκλίνουν όμως στο γενικό, να αναδείχνουν το κεντρικό πολιτικό ζήτημα, τον ΑΛΛΟ ΔΡΟΜΟ που είναι αναγκαίο να ακολουθήσει η χώρα μας και ο λαός μας. Να οικοδομούν και να στοιχίζονται στο ΜΕΤΩΠΟ, το αντιμονοπωλιακό, το αντιιμπεριαλιστικό, το δημοκρατικό, αυτό το μοναδικό κλειδί που είναι σε θέση να ανοίξει την κατάλληλη πόρτα και να μας βγάλει σ' αυτόν τον ΑΛΛΟ ΔΡΟΜΟ.

Ας στρωθούμε λοιπόν για τα καλά σ' αυτή τη δουλιά. Δύσκολη, επίπονη, μακρόχρονη, αλλά ωραία δουλιά. Ηδη έχουμε γράψει το ΑΛΦΑ. Προχωράμε.

Είναι ανάγκη να αποδείχνεται μέσα από την ίδια την πράξη πως λάθος είναι να πιστεύει κανείς ότι μπορεί να ανατρέψει την κυβερνητική πολιτική - έστω και μία πλευρά της - με ένα "ντου", λάθος όμως είναι και να πιστεύει πως δεν μπορεί να την ανατρέψει με τίποτα

Ο ΘΕΙΟΣ ΜΟΥ Ο ΤΑΣΣΟΣ

Του Μιχάλη ΑΛΕΒΙΖΟΥ

Χαράς ευαγγέλια για μας τα παιδιά όταν ο θείος Τάσος - πρωτοξάδερφος του πατέρα μου - ερχόταν στο χωριό, τη Λευκοχώρα της Μεσσηνίας. Η αναγγελία και μόνο του ερχομού του, γύρω στο Πάσχα και πάλι στα μέσα του καλοκαιριού, δημιουργούσε κλίμα αδημονίας.

Ο θείος Τάσσος μάς υπεραγαπούσε. Εμείς τον θαυμάζαμε, όχι γιατί μπορούσαμε τότε ακόμα να εκτιμήσουμε το έργο του, αλλά γιατί ο λόγος του ήταν εκπληκτικά παραστατικός, μας μάγευε. Τον άκουγα με τις ώρες να συζητά με τους μεγάλους για πρόσωπα και πράγματα της πολιτικής ή της καθημερινότητας του χωριού και της Αθήνας. Η μνήμη μου είναι σφραγισμένη ακόμα με απίθανες λεπτομέρειες απ' αυτές τις συζητήσεις.

Ετσι γερμένος στην αγκαλιά της μάνας μου ένα βράδυ τον άκουγα θαμπωμένος. Κι αυτός, ξάφνου, μας σκιτσάρισε στα γρήγορα. Ετσι φτιάχτηκε η ξυλογραφία με θέμα τη μάνα και το παιδί. Αλλά και η γυναίκα με το γαϊδουράκι (θέμα ξυλογραφίας) είναι η μάνα μου, όπως και στα θέματαμε τους αγρότες την ώρα της συγκομιδής και του κολατσιού στο χωράφι αναγνωρίζω τους μπαρμπάδες, τις θείες μου και τους γονείς μου.

Ο θείος δεν ήταν μόνο καλός ομιλητής, αλλά και ένας υπέροχος ακροατής. Λέω υπέροχος, γιατί ήταν ο μόνος ενήλικος που άκουγε με τόση προσοχή τα παιδιά. Αργότερα, συνειδητοποίησα ότι ο καλλιτέχνης Τάσσος, εκείνες τις ώρες που κουβέντιαζε τόσο καταδεχτικά μαζί μας, τρυγούσε εικόνες από την παιδική ευαισθησία. Ετσι κι αλλιώς όλη του η ζωή ήταν εικόνες, πάλευε μαζί τους, βγάζοντας ό,τι θησαύριζε η ψυχή και το μάτι του πάνω στο χαρτί και στο ξύλο. "Βρε σεις, ξέρετε τι δουλιά κάνει ο μπάρμπας σας; Εκμεταλλευτείτε τον μωρέ! ", μας φώναζε. Δεν καταλαβαίναμε ακόμα τίποτα...

Ηταν το '68 ή το '69 - μέρες της χούντας. Τον θυμάμαι αφηρημένο, σκεφτικό και μελαγχολικό. Εμεινε κοντά μας όλο εκείνο το χειμώνα. Δούλευε ασταμάτητα δίπλα στο τζάκι, κάνονταςμεράκι τον καημό του πολιτικού αποκλεισμού. Κρατώ ζωντανό στη μνήμη μου το ρυθμό του σκαρπέλου, που σκάβοντας έδινε ζωή στο ξύλο. Κοίταζα όλος περιέργεια, περιμένοντας να δω κάθε νέα φιγούρα, που αποκάλυπτε με τις χοντρές του παλάμες, διώχνοντας χαϊδευτικά τις πελεκούδες από την επιφάνεια που δούλευε. Οταν σκάλιζε δεν ήθελε να τον αποσπάς, αλλά δε μας είχε πει ποτέ κακό λόγο. Πολλές φορές, έτσι άτακτος που ήμουν, τον ενοχλούσα. Τη "συνέτισή" μου την αναλάμβανε πάντα η μάνα μου. Και πάντα έτσι, ώστε να μη μας ακούει ο θείος. Τον στεναχωρούσε να μαλώνουν τα παιδιά.

Τα καλοκαίρια, γύρω στον Ιούλη, όλες οι αγροτικές δουλιές καλμάριζαν. Οι περισσότερες αγροτικές οικογένειες κατεβαίναμε στην παραλία Βελίκα, με τους αμμόλοφους, και μέναμε για μέρες σε καλύβες καμωμένες από σταφιδόπανα ή λιόπανα κοντά στη θάλασσα. Ανάμεσα στη δική μας και του μπάρμπα μου στήναμε και την καλύβα του θείου. Τον θυμάμαι σκυφτό στο ντοσιεδάκι του να σκιτσάρει καθισμένος στην άμμο.

Στην Αθήνα έμεναν στο Μετς, απέναντι από το κολυμβητήριο. Δε διάλεξαν τυχαία την περιοχή. Οι περισσότερες γκραβούρες της παλιάς Αθήνας έγιναν από εκείνη τη θέση. Με θέα την Ακρόπολη και τους στύλους του Ολυμπίου Διός. Παλιότερα ο θείος έμενε στον Αγιο Σώστη στα προσφυγικά του Νέου Κόσμου. Τον θυμάμαι να μιλάει με θαυμασμό για τις προσφυγοπούλες, έτσι όπως έβγαιναν πανέμορφες και στολισμένες μέσα από τις παράγκες. Αυτές ήταν τα μοντέλα του για τη θεματική σειρά των ξυλογραφιών "οι αρχόντισσες".

Συγκρατώ καθαρά τις εικόνες της πλατιάς χαράς του, όταν κάθονταν μαζί μας στα τσιμπούσια για ν' ακούσει "τραγούδια της τάβλας" και να μας δει να χορεύουμε ή τα γέλια όλης της παρέας από την κομψή του σάτιρα στο καφενείο "Η ΛΕΣΧΗ", όπου γινόταν η πρώτη μας συνάντηση μετά τον ερχομό του στο χωριό.

Το πολιτιστικό κίνημα, η ΠΑΠΟΚ για τον Τάσσο ήταν όραμα ζωής. Μεγάλος πια, είχα εγκατασταθεί στην Αθήνα. Εγινα φωτογράφος και ο θείος ήταν κατευχαριστημένος, που πήρα ένα από τα μονοπάτια της τέχνης. Πήγα να παρακολουθήσω το συνέδριο όλων των πολιτιστικών φορέων που είχε οργανωθεί στην Πάντειο. Πριν την έναρξή του, ανταμώσαμε και ανταλλάξαμε πέντε βιαστικές κουβέντες. Υστερα ανέβηκε στο βήμα. Χειμαρρώδης όπως ήταν, μίλησε περισσότερο από μια ώρα - και πάντα εκτός κειμένου. Στο διάλειμμα ξανανταμώσαμε. "Πού ήσουνα, πότε ήρθες;", με ρώτησε. Τόσο απορροφημένος ήταν, που έχασε τη συνέχεια. Τον κυβερνούσε το όραμα. Κι αυτός του έδινε όλη του την ψυχή.

Σήμερα κοιτάζω το φωτογραφικό του αρχείου και εκπλήσσομαι από τη γοητεία της ματιάς του. Ολη η εικαστική του εμπειρία, διαπερνά το φωτογραφικό του έργο. Αλλά ποιος το γνωρίζει;... Περνώντας ο χρόνος, φουντώνει μέσα μου η επιθυμία να χρηματοδοτήσω, έστω και μόνος, μιαν έκδοση του φωτογραφικού του έργου. Δεν πρέπει να χαθεί. Ανήκει κι αυτό σε όλους μας. Γιατί ο θείος μου, με το έργο του, απέκτησε την πιο βαθιά ανθρώπινη συγγένεια με όλο τον κόσμο...

ΤΟ Δεκέμβρη του 1954, με την απόρριψη από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ της ελληνικής προσφυγής για το Κυπριακό, μπορούμε να θεωρήσουμε ότι ολοκληρώθηκε ένας κύκλος ενεργειών και διαδικασιών γύρω από το φλέγον αυτό ζήτημα. Το κύριο χαρακτηριστικό αυτού του κύκλου ήταν η πλήρης αποτυχία μιας πολιτικής που αναζητούσε την όποια λύση στο Κυπριακό μέσα στα πλαίσια του ιμπεριαλιστικού συστήματος, με φυσικό επακόλουθο τις συνεχείς ταπεινώσεις της Ελλάδας από τους υποτιθέμενους συμμάχους της, την Αγγλία και τις ΗΠΑ (σελίδα 13)

ΣΤΟΝ... αέρα το "εισιτήριο" ένταξης στην ΟΝΕ. Ο πληθωρισμός παραμένει το μεγάλο "αγκάθι" για την ένταξη στην ΟΝΕ. Καθώς το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης θεωρεί πολύ δύσκολη την εκπλήρωση του κριτηρίου για τον πληθωρισμό, άρχισε στο παρασκήνιο τα παζάρια με τις Βρυξέλλες, από τις οποίες ζητά να κάνουν τα "στραβά μάτια" (σελίδες 14 - 15)

ΟΙ "γενναίες" και "τολμηρές" αποφάσεις δικαιολογούνται ως τέτοιες, μόνο όταν εντάσσονται σε ένα σύνολο ανάλογων ενεργειών με στόχο και προοπτική. Ισχύει, όμως, αυτό στην περίπτωση της Δήλου με την απόφαση να μετακινηθούν, μέσα στο Φλεβάρη, οι Ναξιακοί Λέοντες στο Αρχαιολογικό Μουσείο για λόγους προστασίας; Αιτία είναι η επιδείνωση της φθοράς των γλυπτών όσο εκτίθενται στο εξωτερικό περιβάλλον (σελίδα 17)

Ο "Ρ" φιλοξενεί ένα ενδιαφέρον σημείωμα του Δημήτρη Πιστικού, με αφορμή το γιορτασμό για τα διακόσια χρόνια από το θάνατο του Ρήγα Φεραίου. Οπως και ο ίδιος υπογραμμίζει: "Θα προσπαθήσω να μιλήσω για πράγματα που ακροβατούν με την τόλμη τους στο νήμα της εγκύκλιας λογικής και ίσως ανοίγουν μιαν αίρεση πάνω σε ορθόδοξες συντεταγμένες" (σελίδες 24 - 25)

ΠΡΩΤΗ παγκόσμια παρουσίαση του "Opel Vectra.. Ο "πρωταθλητής" ανανεώθηκε και πάει για τίτλο... Το "Vectra" κατέχει τα τελευταία χρόνια την πρωτιά στις πωλήσεις σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Αν και στη χώρα μας κανείς δεν αλλάζει την ομάδα που κερδίζει, η "Opel" κινήθηκε στη λογική τού "πριν πεινάσεις μαγειρεύεις" (σελίδα 29)

"18 ΑΝΩ": Μια ανάσα και επιμονή στη συνέχεια. Τελικά, ο αγώνας των παιδιών, των θεραπευτών, των γονιών και η καταπληκτική αλληλεγγύη έφερε τα πρώτα θετικά αποτελέσματα: Την Παρασκευή (29/1) η πρόεδρος του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου έστειλε στην κοινότητα απόφαση με την οποία παρατείνει για οχτώ ακόμα μήνες τη θητεία των 14 θεραπευτών (σελίδα 36)

ΣΚΑΝΔΑΛΑ "Αθανάτων". Για τα προσχήματα και την έξωθεν καλή μαρτυρία έδωσε στην Αθήνα την Ολυμπιάδα του 2004 ο Σάμαρανκ και κάποιοι έγιναν οι καλύτεροι υπερασπιστές του. Την ώρα που οι υγιώς σκεπτόμενοι ζητούν να φτάσει το μαχαίρι στο κόκαλο, αυτοί δηλώνουν "βασιλικότεροι του βασιλέως". Ξέχασαν τα όσα συνέβησαν το 1990. Δε θυμούνται ποιος συνέδεσε την ολυμπιακή ιδέα με το δολάριο. Φοβούνται άραγε, τι; (σελίδα 31)

"ΔΕΝ πρέπει να χαθεί καμιά εικόνα απ' όσες τυπώθηκαν στο νου ή στο χαρτί εκείνων, που αγωνίστηκαν, πολέμησαν, κυνηγήθηκαν, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν, τουφεκίστηκαν, εκτελέστηκαν", διαβάσαμε σε πρόσφατο χρονογράφημα της Ιωάννας Καρατζαφέρη στο "Ρ", με θέμα τα ογδοντάχρονα του ΚΚΕ. Ο "Ρ" συνάντησε τη συγγραφέα και της ζητήσαμε να μας αναπτύξει περισσότερο αυτήν την ενδιαφέρουσα σκέψη της (σελίδα 23)

Ονομάστηκε "χαράκτης του αγώνα και της ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο". Γνήσιος πατριώτης, πιστός στις αρχές, τους στόχους και τα ιδανικά του ΚΚΕ,ποτισμένος από την ελληνική παράδοση, ο Τάσσος Αλεβίζος, ο γνωστός σε όλους μας Τάσσος Α.,δημιούργησε έργο οικουμενικό και διαχρονικό.

Το έργο του, βαθιά ανθρώπινο, αποτέλεσε ύμνο για τη Μητέρα - Γυναίκα, την Αντίσταση, την Ειρήνη. Κραυγή διαμαρτυρίας για τη χούντα, τον πόλεμο στο Βιετνάμ, τη διχοτόμηση της Κύπρου. Αληθινός αγωνιστής, πάντα κοντά στο λαό, πρωτοπόρος σ' όλους τους δύσκολους αγώνες του λαϊκού και του πολιτιστικού μας κινήματος, ο Τάσσος αποτύπωσε με τα έργα του το μόχθο των αγροτών, τον αγώνα των εργατών, το μεγάλο αντιφασιστικό αγώνα του λαού μας, τον αντιδικτατορικό αγώνα και τον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου.

Αντλώντας στοιχεία από την αρχαία γλυπτική, τη βυζαντινή ζωγραφική, τη δημώδη ποίηση, τον πλούτο των παραδόσεών μας, ο Τάσσος διάλεξε την πιο παραμελημένη από τις εικαστικές τέχνες, τη Χαρακτική και την ανέδειξε σε μεγάλη τέχνη. Τέχνη υψηλής ποιότητας και ταυτόχρονα μαζική. Για όλους. Οχι για τους λίγους. Ο Τάσσος ήταν με το λαό και μόχθησε για το λαό, χαράζοντας με το μαύρο και το άσπρο τα πάθη και τους πόθους του, τη χαρά της ζωής και την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.

Η. Μ.