Και ήταν τότε, αρχές της δεκαετίας του '80, που, ενήλικες πια, ελπίσαμε πως με την είσοδό μας στην ΕΟΚ θα μπορούσε το όραμά μας να γίνει πράξη, με την παιδεία κοινωνικό αγαθό, αυτονόητο και κατακτημένο.

Ηταν τότε, που μερικοί πιστέψαμε, πως μετά την πολύχρονη σκληρή λιτότητα θα ξημέρωναν καλύτερες μέρες για την πατρίδα μας και για τους λαούς της Ευρώπης, στην Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ) της ευημερίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της ειρήνης και των δημοκρατικών ελευθεριών.

Με την αποδοχή των κυβερνήσεων, οι οδηγίες της ΕΕ έγιναν νόμοι του κράτους και άλωσαν ή και διέλυσαν νευραλγικούς τομείς της οικονομίας της πατρίδας μας, προχώρησαν σε μαζικές ιδιωτικοποιήσεις, επέτρεψαν το κλείσιμο ή τη μεταφορά σε άλλες χώρες παραδοσιακών καλλιεργειών εθνικών προϊόντων, οδηγώντας στη φτώχεια εκατοντάδες ελληνικά αγροτικά νοικοκυριά, συρρίκνωσαν το κράτος πρόνοιας, έδωσαν τη δυνατότητα υπερκερδοφορίας στο μεγάλο κεφάλαιο, χωρίς παράλληλη αύξηση των θέσεων εργασίας, εμπορευματοποίησαν και οδηγούν στην πλήρη ιδιωτικοποίηση την υγεία και την παιδεία. Η πρόσφατη απόφαση της Επιτροπής Ανταγωνισμού της ΕΕ για την αναγνώριση ίσων επαγγελματικών δικαιωμάτων στους αποφοίτους ιδιωτικών και κερδοσκοπικού χαρακτήρα Κέντρων Ελεύθερων Σπουδών με τους πτυχιούχους των ΑΕΙ, πέρα από τη γενικότερη υποβάθμιση της ανώτατης παιδείας, αποσκοπεί στην υποβάθμιση των εργαζομένων επιστημόνων, αφού πολυπληθείς, ευάλωτοι και απασχολήσιμοι θα αποτελούν πλέον στα χέρια των επιχειρηματιών, νου-προϊόν που εύκολα θα μπορούν να προωθούν ή να αποσύρουν, ανάλογα με τις ανάγκες τους. Είναι αυτή η ΕΕ της ευημερίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης.