Είναι γεγονός ότι η συνέπεια λόγων και έργων, πολλές φορές ακόμη και μεταξύ λόγων και λόγων, δε χαρακτηρίζει το Συνασπισμό. Παρά τις αμφισημίες του όμως, σε ένα πράγμα ήταν απόλυτα σταθερός και συνεπής στο σύνολό του. Στη στήριξη ευρωενωσιακών επιλογών. Ενόψει των ευρωεκλογών έχει αξία να δούμε πώς αξιοποίησε τη δυνατότητα παρέμβασης στο Ευρωκοινοβούλιο, ανατρέχοντας σε κάποιες από τις τοποθετήσεις, όχι του Μ. Παπαγιαννάκη, ακραιφνή ευρωπαϊστή και ανανεωτή, αλλά του Αλ. Αλαβάνου από το «αριστερό ρεύμα».

Στη συνεδρίαση της 14ης Γενάρη του 2003 ο Αλ. Αλαβάνος καλωσορίζει τον προεδρεύοντα της ΕΕ, Κώστα Σημίτη, λέγοντας: «Υπάρχει μια θετική κληρονομιά των προεδριών που έγιναν από το ΠΑΣΟΚ, με τότε πρωθυπουργό τον Ανδρέα Παπανδρέου, δηλαδή μια μαχητική στάση, πολλές φορές κόντρα στο ρεύμα, πάνω στα θέματα της ειρήνης. Θέλω να πιστεύω ότι αυτή η θετική παράδοση, που είναι παράδοση και της χώρας μας και του κυβερνητικού κόμματος, αν θέλετε, θα ακολουθηθεί και σήμερα, και ειδικά στο ζήτημα του Ιράκ».

Στις 12 Μάρτη του 2003 σημείωνε: «Ετυχε στην κυβέρνηση της πατρίδας μου να πιει αυτό το πικρό ποτήρι (σ.σ. πόλεμος εναντίον του Ιράκ). Είναι δύσκολα τα πράγματα, έχουμε όμως δυνατότητες, έχουμε παραδόσεις, είναι οι παραδόσεις των προηγούμενων ελληνικών προεδριών, των κυβερνήσεων του μακαρίτη του Α. Παπανδρέου που ήταν σταθερά υπέρ της ειρήνης»και«καμιά προεδρία δεν είχε το προνόμιο οι λαοί της Ευρώπης να είναι στους δρόμους και να έχουν κοινή θέση και θα πρέπει να έχουν σημείο αναφοράς όχι μόνο τον κ. Σρέντερ, τον κ. Σιράκ αλλά και τον κ. Σημίτη, τον επικεφαλής της ελληνικής προεδρίας».

Ας υπενθυμίσουμε πως ήταν ο Κ. Σημίτης ως προεδρεύων της ΕΕ αυτός που συγκάλεσε έως και έκτακτη Σύνοδο Κορυφής, προκειμένου να βρεθεί λύση συμβιβασμού στις ευρωατλαντικές αντιθέσεις, που εκδηλώθηκαν με αφορμή τον πόλεμο στο Ιράκ, υπέρ του πολέμου. Πράγμα που ευοδώθηκε σε επόμενη άτυπη Σύνοδο Κορυφής επί ελληνικής προεδρίας με ανακοίνωση των «15», με την οποία στήριξαν τον πόλεμο.

Κατά τα λοιπά φαίνεται - σύμφωνα με τον κ. Αλαβάνο - ότι οι νεκροί όχι μόνο «δεδικαίωνται μετά θάνατον», αλλά αποκτούν και χαρακτηριστικά που ουδέποτε είχαν εν ζωή. Αλήθεια, πότε το ΠΑΣΟΚ - ιδιαίτερα αυτής της τελευταίας δεκαετίας - αγωνίστηκε για την ειρήνη; Οι αγωνιστικές περγαμηνές που ο κ. Αλαβάνος με τόση ευκολία καταθέτει στο Ευρωκοινοβούλιο υπέρ του ΠΑΣΟΚ, πότε και πού αποκτήθηκαν; Δυστυχώς γι' αυτόν, είναι νωπή ακόμα στη συλλογική μνήμη η στάση του ΠΑΣΟΚ στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους της τελευταίας δεκαετίας, τους οποίους στήριξε με κάθε τρόπο, παρέχοντας κάθε απαιτούμενη από τους επιτιθέμενους διευκόλυνση.

Το να ταυτίζει ο κ. Αλαβάνος το αντιπολεμικό αντιιμπεριαλιστικό φρόνημα του ελληνικού λαού με μια κυβέρνηση που το περιφρόνησε πλήρως, συνιστά λαθροχειρία πρώτου μεγέθους και μέγιστη πρόκληση η προτροπή του προς τους λαούς της Ευρώπης να αποκτήσουν σημείο αναφοράς τους Σιράκ και Σρέντερ, που τα χέρια τους στάζουν γιουγκοσλάβικο αίμα. Οπως πρόκληση συνιστά και η αναγωγή των μεγαλειωδών αντιπολεμικών κινητοποιήσεων στην Ευρώπη σε «προνόμιο» υπέρ των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και του ανταγωνισμού τους με τις ΗΠΑ για τη μοιρασιά της λείας, λες και οι λαοί διαδήλωναν γιατί τα ευρωπαϊκά μονοπώλια εμποδίστηκαν να λαφυραγωγήσουν στο Ιράκ.

Δυστυχώς, τέτοιες τοποθετήσεις δεν έμειναν εντός της αιθούσης του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, έγιναν μπούσουλας πολιτικής πρακτικής συνολικά για την ηγεσία του ΣΥΝ. Είναι νωπή ακόμα στη μνήμη η εικόνα της να διαδηλώνει με τα στελέχη μιας κυβέρνησης που απέσπασε τα εύσημα του Μπους για τη συμβολή της στην επέμβαση στο Ιράκ, στηλιτεύοντας συγχρόνως το συνεπές αντιιμπεριαλιστικό αντιπολεμικό κίνημα γιατί δε δέχτηκε να πράξει το ίδιο, γιατί αρνήθηκε να λειτουργήσει ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ για το ξέπλυμα των ευθυνών του ΠΑΣΟΚ.

Ας δούμε μια άλλη παρέμβαση του Αλ. Αλαβάνου. Στις 26 Μάρτη του 2003, απηύθυνε στον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου το αίτημα: «Κύριε πρόεδρε, πάντα ήσασταν ιδιαίτερα ευαίσθητος όταν είχαμε θύματα, έστω κι ένα θύμα, από πολιτική βία σε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου. Θέλω να σας προτείνω, παίρνοντας αφορμή από το σημερινό θάνατο 15 αθώων στην αγορά της Βαγδάτης αλλά και το θάνατο στρατιωτών και από τις δύο πλευρές, να τηρήσουμε ενός λεπτού σιγή για τα θύματα του πολέμου αυτού στο Ιράκ».

Ας αντιπαρέλθουμε τα ελεγχόμενα για την ακρίβειά τους περί των... ευαισθησιών του προέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Ας έρθουμε στο κύριο. Τι είδους αριστερή λογική και αντίληψη επιτρέπει την εξίσωση θύτη και θύματος; Οχι ότι ξαφνιάζει. Κατά καιρούς έχει εκφραστεί συνολικά από την ηγεσία του ΣΥΝ, για το Παλαιστινιακό (ευθύνονται και οι Παλαιστίνιοι τρομοκράτες), για τους ΝΑΤΟϊκούς βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία (ευθύνεται και η γιουγκοσλάβικη ηγεσία που προέβη σε εθνοκάθαρση), για το Αφγανιστάν (όχι στην τρομοκρατία - όχι στον πόλεμο, λες και η τρομοκρατία δεν εκπορεύεται από τον ιμπεριαλισμό). Μόνο που πρόκειται για μια εξίσωση ανατριχιαστικά κυνική, που τοποθετεί στο ίδιο τσουβάλι δικαίους και αδίκους. Μια λογική ισοπέδωσης, που στην προέκτασή της φτάνει στην παραγραφή ευθυνών και γιατί όχι σε καταστάσεις όπως αυτές στις χώρες της Βαλτικής, όπου στήνονται μνημεία υπέρ των συνεργατών των ναζί, την ένταξη των οποίων στην ΕΕ ο κ. Αλαβάνος υπερψήφισε.

Στις συνεδριάσεις της 4ης Ιούνη και της 1ης Ιούλη του 2003 οπότε και ολοκληρώνεται η ελληνική προεδρία, ο Αλ. Αλαβάνος δηλώνει: «Αν μπορούσα να κάνω μια ευχή σ' αυτήν τη συζήτηση θα ήταν να μείνει ο κ. Σημίτης άλλο ένα εξάμηνο στην προεδρία. Την ίδια ευχή θα έκανα αν τύχαινε προεδρεύων να είναι ο κ. Καραμανλής. Η ελληνική προεδρία κατά τη γνώμη μου έδειξε μεθοδικότητα και είχε κάνει μια σοβαρή ετοιμασία. Θέλω να συγχαρώ τον κ. Γιαννίτση για τον τρόπο που στάθηκε η προεδρία στη συνεργασία της με το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο» και «θέλω να ευχηθώ να περάσει μετά από λίγα χρονιά πάλι Ελληνας Πρωθυπουργός από το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο. Να ευχαριστήσω τον κ. Γιαννίτση για την καλή συνεργασία που είχαμε».

Προσπερνάμε τις αβροφροσύνες και τις κολακείες, αν και στην πολιτική έχουν κι αυτές την αξία τους, ούσες ικανές να διαμορφώσουν εντυπώσεις. Το κύριο εδώ είναι πως ο Αλ. Αλαβάνος καταθέτει τα σέβη του στην ελληνική κυβέρνηση για τον τρόπο που διαχειρίστηκε την προεδρία της ΕΕ, τρόπο που τον βρίσκει προφανώς απόλυτα σύμφωνο, πλην όμως τρόπο πολύ ξένο για όποιον θέλει να λέγεται και πιστεύει ότι είναι «αριστερός» και σε κάθε περίπτωση πολύ ξένο για τα λαϊκά συμφέροντα. Η Ελληνική Προεδρία διαχειρίστηκε - ως όφειλε - ζητήματα προς όφελος των συμφερόντων του ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Τι άραγε επικροτεί ο Αλ. Αλαβάνος; Τη στάση της Ελληνικής Προεδρίας στον πόλεμο κατά του Ιράκ; Το δόγμα του προληπτικού πολέμου; Τον ευρωτρομονόμο και την απόφαση για το ευρωφακέλωμα, τις αποφάσεις που αποτυπώνουν την αντιμεταναστευτική πολιτική της ΕΕ, που επί των ημερών της προωθήθηκαν; Δεν περιμένουμε, βέβαια, απάντηση.

Ας θαυμάσουμε τώρα εξ αριστερών κριτική στο Ευρωσύνταγμα: «Το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο έρχεται πίσω και από την ευρωπαϊκή επιτροπή σε κορυφαία θεσμικά θέματα, όπως ο αριθμός και ο ρόλος των επιτρόπων ή η προεδρία του Συμβουλίου. Ετσι, παρά τις χρήσιμες ιδέες που έχει το ψήφισμα σε θέματα όπως ο ρόλος του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου και των εθνικών κοινοβουλίων, η ανάπτυξη της κοινωνικής πολιτικής ή τα δημοψηφίσματα, στην τελική ψηφοφορία έκανα αποχή».

Να θυμίσουμε σ' αυτό το σημείο πως ο έτερος ευρωβουλευτής του ΣΥΝ ψήφισε υπέρ. Ο Αλ. Αλαβάνος προφανώς ταλαντεύτηκε ανάμεσα στο υπέρ και το κατά και αδυνατώντας να κρίνει αν τελικά είναι καλό ή κακό το Ευρωσύνταγμα, επέλεξε την αποχή. Το πρόβλημά του έχει να κάνει με θεσμικά ζητήματα όπως λέει, ως εκ τούτου η επιλογή της αποχής μπορεί να εκληφθεί ως «ναι» με κάποιες επιμέρους ενστάσεις. Ωστόσο, τα «θεσμικά θέματα» είναι παρωνυχίδα σε ένα Ευρωσύνταγμα που ενσωματώνει όλες τις έως τώρα αντιλαϊκές αντιδραστικές συνθήκες της ΕΕ και τις ξεπερνά σε αντιδραστικότητα. Τις βασικότερες απ' αυτές ο Συνασπισμός τις έχει υπερψηφίσει.

Στις 9 Απρίλη του 2003 ο Αλ. Αλαβάνος αιτιολογεί την αρνητική ψήφο του στην ένταξη της Πολωνίας στην ΕΕ. Καταψήφισε - λέει - διότι η Πολωνία δεν επιτρέπει τις αμβλώσεις! Δεν είχε, βέβαια, τις ίδιες ευαισθησίες, όπως προαναφέραμε, για τις χώρες της Βαλτικής όπου τα Κομμουνιστικά Κόμματα είναι παράνομα, όπου αγωνιστές του αγώνα κατά του φασισμού διώκονται και τιμούνται οι συνεργάτες των ναζί, όπου μεγάλα τμήματα του πληθυσμού δεν αναγνωρίζονται ως πολίτες. Ολα αυτά είναι ψιλά γράμματα συγκρινόμενα με την απαγόρευση των αμβλώσεων. Στην ίδια τοποθέτηση συναντάμε και ψήγματα αντικομμουνισμού, καθώς ο Αλ. Αλαβάνος δηλώνει πως θα πρέπει να κλείσει η εποχή που αυτή η χώρα χρησιμοποιούνταν ως δορυφόρος από τις ΗΠΑ σήμερα, από τη Ρωσία ή τη Γερμανία χτες... Δεν περιμέναμε από τον ευρωβουλευτή ενός κόμματος που μηδενίζει την προσφορά του σοσιαλισμού, που στο πρόγραμμά του εκτιμά πως ο σοσιαλισμός συνιστά βαρίδι για την «Αριστερά» από το οποίο πρέπει να απαλλαγεί, δηλαδή εχθρό του, να διακρίνει τη διαφορά μεταξύ των σχέσεων δύο σοσιαλιστικών χωρών και των σχέσεων που διαμορφώνονται σε συνθήκες ιμπεριαλιστικής αποχαλίνωσης.

Μια και αναφερθήκαμε σε πρώην σοσιαλιστικές χώρες, ας δούμε πώς τοποθετείται στις 11/2/2003 στο Ευρωκοινοβούλιο ο Αλ. Αλαβάνος για τη Λευκορωσία: «Εχει οδηγηθεί σε αυτοαπομόνωση λόγω της αυταρχικής πολιτικής που ακολουθεί το καθεστώς, με τις διώξεις σε βάρος της αντιπολίτευσης, τους περιορισμούς στο δημοσιογραφικό λειτούργημα, τα ελλείμματα στις συνδικαλιστικές ελευθερίες, τις φυλακίσεις, κακομεταχείριση και εξαφανίσεις πολιτικών αντιπάλων, την εφαρμογή θανατικής ποινής. Οφείλει να κάνει βήματα προς τον εκδημοκρατισμό προκειμένου να δημιουργηθούν σύντομα οι προϋποθέσεις για την επικύρωση της συμφωνίας εταιρικής σχέσης και συνεργασίας με την ΕΕ».

Το κύριο εδώ δεν είναι πως ο κ. Αλαβάνος ξεδιάντροπα χρησιμοποιεί δύο μέτρα και δύο σταθμά. Αλλα για τη Λευκορωσία και άλλα για την Εσθονία ή τη Λετονία για παράδειγμα. Το κύριο είναι πως χωρίς αιδώ αναμασά την ιμπεριαλιστική προπαγάνδα για τη Λευκορωσία, που δέχεται συντονισμένα πυρά, επειδή αρνείται να βγάλει στο σφυρί τον πλούτο της, να παραδοθεί προς άλωση στα ευρωπαϊκά ή αμερικάνικα μονοπώλια, να καταθέσει διαπιστευτήρια υποταγής στο ΝΑΤΟ ή την ΕΕ, όπως έπραξαν άλλες πρώην σοσιαλιστικές χώρες. Ο κ. Αλαβάνος θα έπρεπε να είναι πιο προσεκτικός, πριν άκριτα υιοθετήσει τέτοιες κατηγορίες.

Τελευταία, όχι όμως λιγότερο σημαντική, η παρέμβασή του στις 12 Μάρτη του 2003 για το θέμα της απασχόλησης. Τα μέτρα που προτείνει: ΠΡΩΤΟ, η αποτροπή του πολέμου στο Ιράκ αφού θα «δημιουργήσει ένα ενθαρρυντικό πλαίσιο για τις επενδύσεις παγκοσμίως αλλά και στην ΕΕ». ΔΕΥΤΕΡΟ, «μια ελαστικοποίηση του Συμφώνου Σταθερότητας». ΤΡΙΤΟ, «ο ορισμός των δεικτών για την απασχόληση, όπως και με τους οικονομικούς δείκτες, για να ελέγχεται και να ενισχύεται η πολιτική χωρών μελών κατά της ανεργίας». ΤΕΤΑΡΤΟ, «μέτρα φορολογικού συντονισμού για τις Μικρο-Μεσαίες Επιχειρήσεις, αντιμετώπισης του κοινωνικού αποκλεισμού και της παράνομης εργασίας».

Η αποθέωση της λογικής «διαχείριση στο σύστημα». Αν τώρα εμείς πούμε τίποτα περί ταξικής πάλης, θα χαρακτηριστούμε παρωχημένοι και δογματικοί. Μόνο που, αρέσει δεν αρέσει στον κ. Αλαβάνο και τον Συνασπισμό, η ελπίδα των εργαζομένων για δουλιά με δικαιώματα δε βρίσκεται παρά στην ένταση της ταξικής πάλης, με διεκδικητικό πλαίσιο που να απαντά στις σύγχρονές τους ανάγκες και σε σύγκρουση με τις ευρωενωσιακές επιλογές. Αν χρειάζονται αποδείξεις, πέραν όσων παρέχει η ιστορία του εργατικού κινήματος, αρκεί να κάνει κάποιος τον απολογισμό της στάσης των δυνάμεων του ΣΥΝ στο συνδικαλιστικό κίνημα, πολύ πρόσφατα, όταν στο όνομα της υπεράσπισης εργασιακών δικαιωμάτων στήριξαν τον «κοινωνικό εταιρισμό», τη «συναίνεση», τους στημένους «κοινωνικούς διαλόγους», επιλογές που τις πληρώνει πολύ ακριβά η εργατική τάξη της χώρας μας.

Είναι επιπλέον χαρακτηριστική η γνώμη του Αλ. Αλαβάνου για τα όσα συμφωνήθηκαν στη Λισαβόνα. Στο Ευρωκοινοβούλιο έκανε λόγο για «προοπτικές και προσδοκίες της Λισαβόνας που δυστυχώς βρίσκονται σε απόσταση από την πραγματικότητα στην Ευρώπη». Τι όμως αποφασίστηκε στη Λισαβόνα το 2000; Ας δούμε: «Να γίνει η οικονομία της ΕΕ ανταγωνιστικότερη των ΗΠΑ», δηλαδή να εξασφαλίσουν τα ευρωπαϊκά μονοπώλια όρους που θα τους επιτρέπουν να αυξάνουν τα κέρδη τους και να κινούνται από καλύτερες θέσεις στις εθνικές και διεθνείς αγορές. Στην κατεύθυνση αυτή η Λισαβόνα προβλέπει: Σκληρή και παρατεταμένη λιτότητα. Επέκταση της απασχολησιμότητας. Μεγαλύτερη προτεραιότητα στη λεγόμενη «διά βίου μάθηση», στην οποία θα οδηγούνται άνεργοι και εργαζόμενοι, για να πάρουν, υποτίθεται, εφόδια.

Οι αποφάσεις της Λισαβόνας αφορούν και στην Κοινωνική Ασφάλιση, στα συνταξιοδοτικά δικαιώματα, στην Υγεία και την Πρόνοια. Κάνουν λόγο για μέτρα διασφάλισης της βιωσιμότητας των ασφαλιστικών συστημάτων. Η βιωσιμότητα είναι ο Δούρειος Ιππος για τις ανατροπές δικαιωμάτων και την οικοδόμηση ενός αντεργατικού συστήματος, το οποίο όχι μόνο δεν μπορεί να καλύψει τις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων, αλλά θα τους φορτώνει συνεχώς και νέα βάρη, θα χειροτερεύει την κατάστασή τους.

Μετά τη Λισαβόνα ακολούθησαν άλλες Σύνοδοι που έκαναν προσαρμογές, συμπληρώσεις στις αποφάσεις της. Στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ στις Βρυξέλλες, το Μάρτη του 2004, έγινε έλεγχος για την πορεία υλοποίησης των αποφάσεων της Λισαβόνας. Οι αρχηγοί των κρατών - μελών, ομόφωνα, αποφάσισαν: Τη γενίκευση της μερικής και της προσωρινής απασχόλησης, πράγμα που σημαίνει γενίκευση της μερικής αμοιβής, της μερικής ασφάλισης. Την αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης, με στόχο τη συνταξιοδότηση στα 70 χρόνια. Την παραπέρα εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση της Υγείας. Μείωση του λεγόμενου μισθολογικού και μη μισθολογικού κόστους των επιχειρήσεων, δηλαδή καθήλωση των μισθών, απαλλαγή των εργοδοτών από ασφαλιστικές εισφορές, φοροαπαλλαγές, γενικότερα νέα προνόμια στο μεγάλο κεφάλαιο και άλλα.

Αυτές τις «προοπτικές» άνοιξε η Λισαβόνα, ενισχύοντας τις «προσδοκίες» του ευρωπαϊκού κεφαλαίου για μεγαλύτερη κερδοφορία στις πλάτες των ευρωπαίων εργαζομένων. Τώρα, το γιατί τις επικροτεί ο κ. Αλαβάνος, είναι νομίζουμε κατανοητό κι απ' όλα τα προηγούμενα. Για διαχείριση εντός της ΕΕ πασχίζουν οι άνθρωποι και όχι για τα λαϊκά συμφέροντα.