Και το κάνει επιδιώκοντας μ' ένα σμπάρο να χτυπήσει πολλά τρυγόνια. Να υπερασπιστεί την αντιλαϊκή πολιτική, με αυθαιρεσίες περί κοινωνικής δικαιοσύνης και εκβιασμούς για χειρότερα που καραδοκούν, να υπερασπιστεί ενώπιον του κεφαλαίου τη διαχείρισή της ως αποτελεσματικότερη για τα συμφέροντά του, αλλά και να ενισχύσει το δίπολο συνολικά σε ένα αστικό πολιτικό σύστημα υπό αναμόρφωση.

Οι τελευταίες παρεμβάσεις του πρωθυπουργού επιβεβαίωσαν αυτές τις στοχεύσεις. Η προ ημερήσιας διάταξης συζήτηση στη Βουλή για την ασφάλεια, την Τετάρτη 20 Απρίλη, αποτέλεσε μια χρυσή ευκαιρία για τον Αλ. Τσίπρα ώστε να φιλοτεχνήσει για το κόμμα του το προφίλ μιας δύναμης της «προόδου» απέναντι στη ΝΔ, που χαρακτήρισε δύναμη της «συντήρησης».

Αντιγράφουμε απ' την ομιλία του: «Σήμερα η Νέα Δημοκρατία επιλέγει να συζητήσουμε στη Βουλή για την ασφάλεια. Και το ερώτημά μου είναι: Τι ακριβώς επιδιώκει με αυτή την πρόταση; Ρητορικό ερώτημα, θα μου πείτε, γιατί τα κίνητρα είναι σαφή. Αλλωστε, μόνο και μόνο διαβάζοντας την επιστολή του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης προς τον πρόεδρο της Βουλής με το αίτημα διεξαγωγής της σημερινής συζήτησης, μπορεί κάποιος να βγάλει συμπεράσματα. Αυτός ο ισχυρισμός που συνδέει ευθέως την προσφυγική κρίση με την τρομοκρατία είναι σε εμάς μια γνωστή αφήγηση. Είναι ένα γνωστό επιχείρημα. Λυπάμαι που θα το πω, αλλά είναι η αφήγηση και το επιχείρημα των πιο αντιδραστικών, μισαλλόδοξων ακροδεξιών κομμάτων στην Ευρώπη. Είναι η θέση εκείνων που κλείνουν τα σύνορα και υψώνουν τείχη και προσπαθούν να ενοχοποιήσουν συλλογικά έθνη και λαούς με βάση τη θρησκεία και την καταγωγή τους. Και η Νέα Δημοκρατία σήμερα, δυστυχώς, όχι μόνο δείχνει να υιοθετεί αυτή την αφήγηση, αλλά θα έλεγα ότι με περισσή ανευθυνότητα επιχειρεί να μεταφέρει αυτή την αφήγηση στην πλάτη της χώρας και μάλιστα σε μια κρίσιμη περίοδο, λίγο πριν την έναρξη της τουριστικής περιόδου (...) Ευτυχώς, όμως, απέναντι στις Κασσάνδρες της καταστροφής και στους ντελάληδες του φόβου, η ελληνική κοινωνία αποδεικνύει ότι έχει ισχυρά αντισώματα. Είναι τα αντισώματα της αλληλεγγύης και της ανθρωπιάς (...) Και βεβαίως, στο πλάι των προσπαθειών αυτών και τη στάση του ελληνικού λαού, μια κυβέρνηση σήμερα σηκώνει το βάρος μιας τεράστιας ευθύνης (...) και τολμώ να πω ότι σηκώνουμε αυτό το βάρος της ευθύνης με υπομονή και με σύνεση, διότι γνωρίζουμε ότι η κατάσταση στην Ευρώπη αλλά και στην περιοχή μας δεν είναι ούτε απλή ούτε εύκολη».

Αφού λοιπόν «καβάντζωσε» για το κόμμα του και την κυβέρνησή του τη θέση της «προοδευτικής» δύναμης, απευθύνθηκε στο κεφάλαιο, λέγοντας ότι «κατά γενική ομολογία, η χώρα βρίσκεται ένα βήμα πριν από το κατώφλι της εξόδου από την κρίση» και «κάρφωσε» τον «ανταγωνιστή» αναφέροντας: «Αύριο, όμως, κύριε Μητσοτάκη, ανακοινώνονται τα επίσημα στοιχεία της Eurostat για την ελληνική οικονομία. Αν λοιπόν - λέω "αν" - τα επίσημα αυτά στοιχεία αποδείξουν ότι εσείς μας αφήσατε άδεια ταμεία, αλλά εμείς, παρά τις δυσκολίες της διαπραγμάτευσης, καταφέραμε να κρατήσουμε την οικονομία σε υψηλή απόδοση, πολλαπλάσια απόδοση, υπερτριπλάσια των στόχων, τι θα κάνετε;».

Πέραν των διαβεβαιώσεων στην αστική τάξη για την έξοδο απ' την κρίση, παρείχε επιπρόσθετα διαβεβαιώσεις για το ζήλο με τον οποίο η τάχα «προοδευτική» κυβέρνηση προωθεί την αναβάθμιση του ρόλου της στην ευρύτερη περιοχή, παραθέτοντας ενέργειες που «ενισχύουν τη θέση της χώρας μας, σε μία από τις πλέον κρίσιμες περιοχές του πλανήτη, όπου οι προκλήσεις είναι εξαιρετικά μεγάλες».

Ακόμα και σ' αυτό καθαυτό το θέμα της συζήτησης, που ήταν η ασφάλεια, ο Αλ. Τσίπρας δεν παρέλειψε να προβάλει την κάλπικη διαχωριστική γραμμή, ισχυριζόμενος ότι ο ρόλος της Αστυνομίας και γενικότερα των δυνάμεων καταστολής καθορίζεται απ' τη «δημοκρατική διακυβέρνηση» και ότι υπάρχει «μια βασική διαφορά φιλοσοφίας για χρόνια τώρα ανάμεσα σε αυτό που ονομάζουμε προοδευτική αντίληψη για τον ρόλο του κράτους και τη λειτουργία της δημοκρατίας και συντηρητική αντίληψη».

Δηλαδή, σε αδρές γραμμές, ο πρωθυπουργός καθώς και άλλα κυβερνητικά και κομματικά στελέχη εγγυώνται στο κεφάλαιο για την ικανότητά τους να διαμορφώσουν ευνοϊκές για την κερδοφορία του συνθήκες, με τσάκισμα του λαού, δίχως «να ανοίξει ρουθούνι», πείθοντάς τον ότι ως ...προοδευτική δύναμη που είναι η πολιτική τους τελικά θα έχει τέτοιο πρόσημο, παρά τις πρόσκαιρες «δυσκολίες» και τους αναγκαίους «συμβιβασμούς»... Για εγγυημένα αποτελέσματα χειραγώγησης δεν παραλείπουν να χρησιμοποιήσουν και πιο δοκιμασμένες μεθόδους, όπως ο εκβιασμός για χειρότερα μέτρα που τάχα αποφεύχθηκαν με την παρούσα κυβέρνηση, για πρόκληση οικονομικής και πολιτικής αστάθειας κ.λπ. κ.λπ...

Εκεί όμως που ο Αλ. Τσίπρας «κέντησε», διεκδικώντας για λογαριασμό του κόμματος και της κυβέρνησής του την αναγνώριση ως δύναμης της «προόδου», ήταν στην κηδεία του πρώην υπουργού και στελέχους του ΠΑΣΟΚ, Γερ. Αρσένη, το Σάββατο 23 Απρίλη. Στην πραγματικότητα, δεν εκφώνησε επικήδειο, αλλά συγχωροχάρτι στη σοσιαλδημοκρατία, δεν εγκωμίασε τον εκλιπόντα, αλλά ανέπεμψε ύμνους στην πολιτική οικογένεια που αυτός ανήκε, εξωραΐζοντάς την και μαζί το κόμμα του ως κύριο εκπρόσωπό της σήμερα στη χώρα.

Ανέφερε μεταξύ άλλων: «Εγκατέλειψε τη σταδιοδρομία αυτή για να ανταποκριθεί σε μια μεγάλη ιστορική πρόκληση: Τη μετατροπή των σοσιαλιστικών ιδεών σε πολιτική πράξη, μετά την ιστορική αλλαγή στην Ελλάδα, το 1981. Ισως αξίζει να θυμηθούμε πόσο μετέωρο ήταν εκείνη την εποχή το εγχείρημα μετάβασης από μια Ελλάδα με ισχυρά εμφυλιακά κατάλοιπα, σε μια Ελλάδα με περισσότερη δημοκρατία, εθνική ανεξαρτησία και κοινωνική δικαιοσύνη. Το σοσιαλιστικό ρεύμα, που ενσάρκωνε τις προσδοκίες της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας, όφειλε να αποδείξει ότι οι ιδέες του ήταν βιώσιμες αλλά και ταυτόχρονα σοβαρές και αποτελεσματικές στην εφαρμογή τους».

Μίλησε, ακόμα, για μια «ιστορική περίοδο μεγάλων αλλαγών», κατά την οποία υπήρξε «σύγκρουση με πανίσχυρα συμφέροντα και τέθηκε σε κίνηση ένα πολιτικό σχέδιο ουσιαστικών τομών και δραστικών μεταρρυθμίσεων, με ξεκάθαρο κοινωνικό πρόσημο». Και ναι, αναφερόταν στα χρόνια διακυβέρνησης του τόπου απ' το ΠΑΣΟΚ, με τα γνωστά, πικρά για το λαό, παρεπόμενα...

Την περίοδο κατά την οποία σοσιαλδημοκρατικά κόμματα σε όλη την Ευρώπη αποδεικνύονταν βασιλικότεροι του βασιλέως στην εφαρμογή των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, ο Αλ. Τσίπρας την περιέγραψε ως εξής: «Η Ελλάδα είχε απορρίψει ηχηρά το νεοφιλελεύθερο εγχείρημα της περιόδου '91 - '93, όμως η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία ήταν ήδη έτοιμη για τον μεγάλο πολιτικό συμβιβασμό. Ηταν ένας συμβιβασμός που εγκατέλειπε θεμελιακές σοσιαλδημοκρατικές αξίες, όπως το κοινωνικό κράτος, η προστασία της εργασίας, προκειμένου να παραχωρηθεί το μεγαλύτερο δυνατό έδαφος στις δυνάμεις του ανεξέλεγκτου κέρδους. Ο Γεράσιμος Αρσένης είδε τον κίνδυνο της μετάλλαξης. Επέλεξε να δώσει τη μάχη ενάντια σε μια τέτοια προοπτική ιδεολογικής και πολιτικής μετάλλαξης, μέσα από το κόμμα του. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, διεκδίκησε με αξιώσεις την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, διαμορφώνοντας γύρω του μια αξιόλογη συσπείρωση της βάσης, καθώς και αρκετών στελεχών».

Η αναφορά σε στελέχη που σήμερα ως επί το πλείστον στεγάζονται στον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι τυχαία, ούτε η απόσπαση της πολιτικής που εφάρμοσαν σοσιαλδημοκρατικά κόμματα απ' τις ανάγκες της καπιταλιστικής οικονομίας, των συμφερόντων του κεφαλαίου που πολιτικά εκπροσωπούσαν. Ισχυρισμοί όπως αυτοί οδηγούν πάντα σε επιζήμια για το λαό συμπεράσματα για τη σχέση πολιτικής και οικονομίας, για τη δυνατότητα φιλολαϊκής διαχείρισης ενός συστήματος φύσει και θέσει αντιλαϊκού. Αυταπάτες που παίζουν καταλυτικό ρόλο στην επιδίωξη να στοιχίζεται ο λαός πίσω απ' τα προτάγματα του κεφαλαίου, να παρασύρεται από προτάσεις δήθεν εναλλακτικές, στην πραγματικότητα συστημικές ως το μεδούλι. Τα αμέσως επόμενα λόγια του πρωθυπουργού το επιβεβαιώνουν: «Είχα την τύχη και τη χαρά να συνομιλώ έως πρόσφατα με τον Γεράσιμο Αρσένη, να τον ακούω και να τον συμβουλεύομαι. Στον πυρήνα της σκέψης του βρισκόταν πάντοτε η ανάγκη να ξεπεράσει η Ελλάδα και η Ευρώπη τον καταναγκασμό της απουσίας εναλλακτικών. Η σκέψη του ήταν αφοσιωμένη μέχρι τέλους στη ριζική ανασυγκρότηση των σοσιαλιστικών ιδεών, στην αριστερή επαναθεμελίωσή τους, στην εγκαθίδρυση νέων ισχυρών δεσμών με τις δυνάμεις της εργασίας και της κοινωνίας. Μόνο έτσι θα μπορούσε να διαμορφωθεί μια νέα προοδευτική κοινωνική συμμαχία ικανή να ανοίξει νέους πολιτικούς δρόμους, για τη διέξοδο από τη σημερινή κοινωνική και πολιτική κρίση. Αυτό είναι σήμερα το μεγάλο ζητούμενο για την επαναθεμελίωση της δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης στη χώρα μας, στη δοκιμαζόμενη Ευρώπη, σε ολόκληρο τον κόσμο».

«Η πολιτική του παρακαταθήκη και η πίστη του σε έναν σοσιαλισμό με βαθιά ριζοσπαστικά κοινωνικά και δημοκρατικά χαρακτηριστικά αποτελούν μια υποδειγματική συμβολή σε έναν δίκαιο αγώνα που τώρα διεξάγεται. Εναν αγώνα που τελικά θα κερδηθεί», κατέληξε ο Αλ. Τσίπρας, μην αφήνοντας καμία απολύτως αμφιβολία για το στόχο που μοιράζονται «παλιές καραβάνες» και τα «πουλέν» της ευρωενωσιακής σοσιαλδημοκρατίας και δεν είναι άλλος απ' το να μπορέσουν να σερβίρουν στο λαό δηλητηριώδη μείγματα πολιτικής για την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας, πείθοντάς τον να τα καταπιεί και μάλιστα αμάσητα σαν «γκουρμέ» λιχουδιές.