ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κυριακή 30 Μάρτη 2008
Σελ. /32
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΑΝΤΙΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ - ΝΕΑ ΕΘΝΙΚΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ
Βαραίνουν οι αλυσίδες στους εργαζόμενους

Ο «Ρ» συζητάει με δυο εργαζόμενους για τις κατάπτυστες «αυξήσεις» στους μισθούς και τα νέα μέτρα στο Ασφαλιστικό

Νεολαίοι εργαζόμενοι διαδηλώνουν έξω από τη ΓΣΕΕ για τις «αυξήσεις» πείνας το 2006. Βιομήχανοι και συνδικαλιστές της πλειοψηφίας υποθηκεύουν το μέλλον και τη ζωή εκατομμυρίων νέων εργατοϋπαλλήλων
Νεολαίοι εργαζόμενοι διαδηλώνουν έξω από τη ΓΣΕΕ για τις «αυξήσεις» πείνας το 2006. Βιομήχανοι και συνδικαλιστές της πλειοψηφίας υποθηκεύουν το μέλλον και τη ζωή εκατομμυρίων νέων εργατοϋπαλλήλων
Η οργή της Μαρίας είναι μεγάλη. Δεν είναι μόνο ότι χάνονται και τα τελευταία δικαιώματα που είχαν απομείνει. Ο εμπαιγμός απ' τους ενόχους κι οι κοκορομαχίες που στήνονται προκαλούν την εργατιά: «Ακούς την αντιπολίτευση να φωνάζει δήθεν "δεν είναι συντάξεις αυτές που δίνετε". Ενώ συμφωνούν κι οι δικοί τους οι συνδικαλιστές. Ακουσα χτες στις ειδήσεις τους συνδικαλιστές της ΓΣΕΕ να λένε ότι είναι ικανοποιημένοι με τις αυξήσεις που δώσανε... Δεν είναι δυνατόν να σκεφτεί κανείς ότι κάποιος παίρνει 600 και 700 ευρώ και να σκεφτεί και τις υποχρεώσεις που έχει σήμερα ένας εργαζόμενος και να πει ότι μπορεί να τα βγάλει πέρα!».

Η Μαρία είναι εργαζόμενη στο «Μον Παρνές» κι έχει δύο παιδιά, 3 χρονών και 10 μηνών αντίστοιχα: «Εχω την τύχη να 'χω την πεθερά μου να μου κρατάει τα παιδιά. Υπάρχουν γυναίκες που, για να βρουν κάποιον να προσέχει το παιδί της στο σπίτι, θέλουν έναν ολόκληρο μισθό και πάλι δεν τους φτάνει...».

Τα χτυπήματα για την εργαζόμενη μητέρα είναι πολλαπλά. «Εγώ, παράδειγμα, θα ξυπνήσω 2-3 φορές τη νύχτα για το παιδί. Πρέπει να σηκωθώ το πρωί, να πάω στη δουλιά μου, να γυρίσω, να πάω σούπερ-μάρκετ, να ψωνίσω, να πάω στο σπίτι, ν' ασχοληθώ με τα παιδιά μου, ν' ασχοληθώ με το σπίτι κι αυτό ξανά κάθε μέρα... Φεύγω απ' το σπίτι μου στις 7 και γυρνάω στις 6-7 το απόγευμα...». Κοιμάται 3-4 ώρες τη μέρα «και αν...».

«Εγώ τα πληρώνω όλα...»

Πολλοί συνάδελφοι κάνουν ενέσεις από νωρίς γιατί υποφέρουν στη μέση. «Δεν ξέρω αν θ' αντέξω μέχρι τα 60 μου ή τα 55 μου χρόνια, να έχω αυτό το πρόγραμμα. Μεθαύριο δε θα ξυπνάω νύχτα για τα παιδιά, αλλά θα πρέπει να τα πάω στο σχολείο, να τα πάρω, να τα διαβάσω. Δεν έχω ένα σύστημα που μου προσφέρει δωρεάν δημόσια Παιδεία. Εχω ένα σύστημα που επιδοτεί την παραπαιδεία. Δηλαδή, θα πρέπει να τα πάρω απ' το σχολείο και να τα τρέξω στο φροντιστήριο, γιατί θα κάνουν αγγλικά στο σχολείο, θα κάνουν και στο φροντιστήριο... Μιλάνε για υπογεννητικότητα και κάνουν ό,τι είναι δυνατόν για να μην κάνει ο κόσμος παιδιά. Εγώ θα 'θελα να κάνω ένα 3ο παιδί, αλλά δεν μπορώ. Το σκέφτομαι απ' όλες τις πλευρές. Είτε απ' την πλευρά του χρόνου, είτε απ' την οικονομική, κι απ' την πλευρά των αντοχών. Δηλαδή, να τρέχω έτσι και να φτάσω μέχρι τα 65, να είμαι ράκος. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην είμαι ράκος...», υπογραμμίζει με μια πικρή ειρωνεία.

Θέλουν απ' το υστέρημα του εργατόκοσμου να πλουτίζουν κι οι ασφαλιστικές εταιρείες. «Να σκεφτόμαστε "εντάξει, δεν παίρνω τίποτα από σύνταξη, ας πάω και στην ιδιωτική ασφάλιση να δώσω ένα μέρος". Στις τηλεοράσεις φαίνεται η διαφήμιση της "Ιντεραμέρικαν": "εγώ πάντως σύνταξη θα πάρω". Απλά πράγματα... Αν σκεφτόντουσαν την Κοινωνική Ασφάλιση, θα 'χε δώσει πρώτο το κράτος αυτά που χρωστάει, θα είχε καταπολεμήσει την εισφοροδιαφυγή. Εγώ τις εισφορές μου τις πληρώνω. Είμαι 14 χρόνια εργαζόμενη, 14 χρόνια πληρώνω ΙΚΑ. Πληρώνω ΤΑΞΥ, τα πληρώνω όλα, από μένα γίνονται κρατήσεις...».

Τα ψίχουλά προκαλούν

Τα μέτρα «ψίχουλα» που πετάνε στους εργάτες για να ξεγελάσουν την πείνα τους, πρέπει να τους πεισμώνουν ακόμα περισσότερο: «Κι αν μιλήσουμε για το 6μηνο που δίνουν (σ.σ. 6μηνη άδεια μητρότητας μετά την άδεια λοχείας, με αμοιβή στο ύψος του κατώτατου μισθού της ΕΓΣΣΕ που θα καταβάλλει όχι ο εργοδότης αλλά ο ΟΑΕΔ, δηλαδή ξανά οι εργαζόμενοι), το 6μηνο δεν είναι τίποτα. Θέλει μόνο 6 μήνες ένα παιδί για να μεγαλώσει;». Επειτα, όταν η ασκούμενη πολιτική όχι μόνο δε βάζει φρένο, αλλά στηρίζει την εργοδοτική αυθαιρεσία, οι «συστάσεις» σαν κι αυτή που έκανε η υπουργός Απασχόλησης προς τους «κοινωνικούς εταίρους» για να συμπεριληφθούν στη νέα ΕΓΣΣΕ ρυθμίσεις σαν την «άδεια μητρότητας», μάλλον προκαλούν γέλια. Γέλια κι αγανάκτηση μαζί.

«Καταρχήν, κι αν ακόμα υπάρχει αυτό το πράγμα, η εργοδοσία θα βρει τρόπους να μην το κάνει. Εχω περιπτώσεις ανθρώπων που έχουν παντρευτεί και τους έχουν διώξει από τη δουλειά επειδή στο μέλλον σκόπευαν να κάνουν παιδί. Εχω επιπτώσεις, κοπέλα, η οποία δούλευε σε μαγαζί και μόλις έμαθε ότι έμεινε έγκυος την απέλυσε ο εργοδότης».

Οι «διάλογοι» δεν οδηγούν πουθενά, τονίζει η Μαρία. «Οι εργοδότες κοιτάνε τα χαρτιά τους και λένε πόσα έβγαλα σήμερα; Τόσα. Τον άλλο μήνα πρέπει να βγάλω παραπάνω. Πώς θα το καταφέρω; Θα κόψω από δω, από κει... Σίγουρα όχι απ' τον εαυτό του... Χρειάζεται αγώνας», σημειώνει. «Πέρυσι κατεβήκαμε σε απεργία και κερδίσαμε ένα 9% αύξηση. Τον εργοδότη δεν μπορείς να τον απειλήσεις διαφορετικά. Δεν μπορείς να τον στριμώξεις διαφορετικά. Να του δείξεις ότι αν δε δουλέψω εγώ, εσύ δεν πρόκειται να βγάλει φράγκο. Εγώ είμαι η δύναμή του, εγώ του δίνω λεφτά...». Αν η εργατική τάξη δεν ξεφύγει από τον εφησυχασμό που της επιβάλλουν «τα παιδιά μας θα περάσουν καταστάσεις που εμείς δεν μπορούμε να τις φανταστούμε καν» καταλήγει...

Χρειάζεται οργάνωση κόντρα στο κεφάλαιο

Χιλιάδες νέοι εργάτες πορεύτηκαν με τα πανό του ΠΑΜΕ στην απεργία της 19ης του Μάρτη, αναδεικνύοντας την αναγκαιότητα να μεγαλώσει η συσπείρωση στο μέτωπο της αντίστασης και της ταξικής διεκδίκησης
Χιλιάδες νέοι εργάτες πορεύτηκαν με τα πανό του ΠΑΜΕ στην απεργία της 19ης του Μάρτη, αναδεικνύοντας την αναγκαιότητα να μεγαλώσει η συσπείρωση στο μέτωπο της αντίστασης και της ταξικής διεκδίκησης
«Η γενιά μου δε θα προλάβει να πάρει σύνταξη». Ο Μάκης, 30χρονος εμποροϋπάλληλος, περιγράφει το μέλλον που έχουν ήδη δρομολογήσει για τη νεολαία οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου. «Θα τ' ανεβάσουν κι άλλο τα όρια ηλικίας. Επειτα, και ο εργαζόμενος δε θ' αντέξει, και τα ταμεία δε θ' αντέξουν...». Η πολιτική που τζογάρει τα αποθεματικά στο Χρηματιστήριο, προκαλεί προβλήματα στην καταβολή συντάξεων και παροχών «και στους ήδη συνταξιούχους» (π.χ. ΟΑΕΕ).

Οι υποτιθέμενες αυξήσεις που έσπευσε να υπογράψει η ΓΣΕΕ, «εξανεμίζονται πριν καλά τα πάρουμε. Βλέπουμε κι ανθρώπους που περνούν απ' τη ΓΣΕΕ και μετά γίνονται υπουργοί, αυτοί δεν καταλαβαίνουν τις ανάγκες των εργαζομένων», σημειώνει ο Μάκης.

«Για τους μεγαλέμπορους διαβάζω ότι αυξάνουν συνέχεια τα κέρδη τους, κι οι νέοι δεν μπορούν καν ν' ανοίξουν δικό τους σπίτι. Με αυτούς τους μισθούς δεν μπορείς να μείνεις μόνος σου, να κάνεις οικογένεια... Ακόμα κι ένα βράδυ άμα βγεις με την κοπέλα σου, θες 30 ευρώ... Πολλοί νέοι είναι ανασφάλιστοι, σε δουλειές είτε κύριες, είτε δεύτερες. Είναι δύσκολο να βρεις δουλειά, ακόμα και για παιδιά με πτυχία. Βρίσκουν με ελαστικό ωράριο, με 4ωρα, ευκαιριακά, για να καλύψουν τις ανάγκες τους προσωρινά... Κι όσο περνάνε τα χρόνια, τα πράγματα δυσκολεύουν». Αν και, τα πράγματα θα έπρεπε να βελτιώνονται, αφού ο πλούτος που παράγεται μεγαλώνει. Αλλά, καταλήγει στις τσέπες λίγων.

«Πρέπει κι εμείς όμως να διεκδικήσουμε» προσθέτει και, με βάση την πείρα από τη δράση του ταξικού συνδικάτου Εμποροϋπαλλήλων Αθήνας, επισημαίνει ότι το ΠΑΜΕ διαφέρει από τις άλλες δυνάμεις, «βρίσκεται στο πλευρό του εργαζόμενου». Αλλά τα περισσότερα ΜΜΕ το αποκλείουν. «Χρειάζεται οργάνωση...», καταλήγει ο νεολαίος εργαζόμενος.

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Αναστασία ΜΟΣΧΟΒΟΥ



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ