ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κυριακή 30 Μάρτη 2008
Σελ. /20
ΕΝΘΕΤΗ ΕΚΔΟΣΗ: "7 ΜΕΡΕΣ ΜΑΖΙ"
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
ΔΙΕΘΝΗΣ ΔΙΑΣΚΕΨΗ ΤΗΣ UNESCO ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ
Οι «μεγαλόψυχες επιστροφές»... και οι πεζοναύτες

Ευχολόγια και αντιδραστικές ιδεολογικές «ακροβασίες» του διεθνούς οργανισμού στις διήμερες εργασίες στο νέο Μουσείο Ακρόπολης

Κεφαλή αγγέλου από τον τρούλο του ναού του Αγίου Θεμωνιανού στη Λύση της Κύπρου (13ος αιών). Λεηλατήθηκε και πουλήθηκε στο εξωτερικό. Ελπίζουμε το έγκλημα του «Αττίλα» να απασχολήσει έστω τις επόμενες διασκέψεις της ΟΥΝΕΣΚΟ
Κεφαλή αγγέλου από τον τρούλο του ναού του Αγίου Θεμωνιανού στη Λύση της Κύπρου (13ος αιών). Λεηλατήθηκε και πουλήθηκε στο εξωτερικό. Ελπίζουμε το έγκλημα του «Αττίλα» να απασχολήσει έστω τις επόμενες διασκέψεις της ΟΥΝΕΣΚΟ
Η διεθνής διάσκεψη της UNESCO για την «Επιστροφή των πολιτιστικών αγαθών στις χώρες προέλευσής τους», πραγματοποιήθηκε στις 17 και 18 Μάρτη στο νέο Μουσείο Ακρόπολης. Ηταν η πρώτη από επτά ανάλογες συναντήσεις που θα ακολουθήσουν σε διάφορα κράτη - μέλη του οργανισμού, στο πλαίσιο της Διακυβερνητικής Επιτροπής της UNESCO για την «Προώθηση της Επιστροφής των Πολιτιστικών Αγαθών στις Χώρες Προέλευσής τους ή την Απόδοσή τους σε περίπτωση Παράνομης Κτήσης». Η 15η Σύνοδος της Διακυβερνητικής Επιτροπής έχει προγραμματιστεί για τον Ιούνιο του 2009.

Ολα αυτά, ακούγονται εντυπωσιακά και ως ένα βαθμό είναι. Οχι τόσο λόγω των μικρών - έως ανύπαρκτων - δυνατοτήτων της UNESCO να επιβάλει οτιδήποτε σε οποιονδήποτε (πολύ περισσότερο στα μεγάλα μουσεία), αλλά γιατί το θέμα της αρχαιοκαπηλίας - διότι περί αυτού πρόκειται - ως αποτέλεσμα της εμπορευματικής αντιμετώπισης της πολιτιστικής κληρονομιάς, είναι το σημαντικότερο ζήτημα που αντιμετωπίζουν όλοι οι λαοί στον πολιτιστικό τομέα. Φυσικά και ο ελληνικός.

Ενα ερώτημα που προκύπτει και από αυτή τη διάσκεψη είναι υποθετικό: Ακόμη κι αν η UNESCO μπορούσε να επιβάλει, έστω στα κράτη - μέλη της, αποφάσεις, ποιες θα ήταν αυτές σήμερα; Η απάντηση είναι εύκολη: Καμία. Ολες οι συναντήσεις που θα γίνουν στο παραπάνω πλαίσιο της Διακυβερνητικής θα αποτελέσουν στην καλύτερη των περιπτώσεων μια «ζύμωση» ακαδημαϊκού χαρακτήρα, χωρίς πρακτικό αντίκρισμα στην κοινωνία. Αυτό δεν έχει να κάνει με προθέσεις. Αλλά με το αντικειμενικό γεγονός ότι κάθε διεθνής οργανισμός (συμπεριλαμβανομένου του ίδιου του ΟΗΕ) «είναι» κάθε φορά το αποτέλεσμα των συσχετισμών δύναμης στο εσωτερικό του. Από τη στιγμή, λοιπόν, που ο ιμπεριαλισμός «παίζει» μόνος του και το «μόνο» που έχει να αντιμετωπίσει είναι τις εσωτερικές του συγκρούσεις, δεν υπάρχει καμία πιθανότητα οργανισμοί όπως η UNESCO να παρέμβουν ουσιαστικά.

Αμερικανοί πεζοναύτες «διασώζουν» την ιρακινή πολιτιστική κληρονομιά...
Αμερικανοί πεζοναύτες «διασώζουν» την ιρακινή πολιτιστική κληρονομιά...
Βέβαια, πάντα είναι χρήσιμο για το λαϊκό κίνημα να γνωρίζει την έκφραση αυτών των συγκρούσεων, όταν μάλιστα γίνονται στο πεδίο του πολιτισμού. Τομέας στον οποίο ο ιμπεριαλισμός ρίχνει ιδιαίτερο βάρος, τόσο για «παραδοσιακούς» λόγους (προπαγάνδα, ιδεολογική διαχείριση) όσο και για «πρακτικούς»: Το κέρδος. Ως προς αυτό το τελευταίο, τα στοιχεία για την κερδοφορία ή τον «κύκλο εργασιών» του κεφαλαίου στον πολιτιστικό τομέα γίνονται κατά διαστήματα γνωστά. Στη διάσκεψη της Αθήνας, γίναμε σοφότεροι ως προς τα ποσά από το εμπόριο πολιτιστικών αγαθών. Σύμφωνα με τον πρόεδρο της γενικής διάσκεψης της UNESCO, πρέσβη, Γ. Αναστασόπουλο, αυτά τα ποσά εκτιμούνταν το 1993 σε 39,3 δισεκατομμύρια δολάρια, ενώ σε δέκα χρόνια αυξήθηκαν σε 60 δισ. δολάρια. Την ίδια ώρα, μόνο η Αφρικανική ήπειρος έχει απολέσει το 95% της πολιτιστικής κληρονομιάς της!

Το... «καλό» εμπόριο

Από τη Διεθνή Σύμβαση της UNESCO του 1970 μέχρι τις μέρες μας άλλαξαν πάρα πολλά και κυρίως η έλλειψη της πίεσης των σοσιαλιστικών χωρών. Οπως παραδέχτηκε και ο ίδιος ο Γ. Αναστασόπουλος στη διάσκεψη της Αθήνας, χωρίς βέβαια να κατονομάζει τον ένοχο, αυξήθηκε η παράνομη εμπορία αρχαιοτήτων και μέσω διαδικτύου, καθώς και η «συνειδητή καταστροφή» της πολιτιστικής κληρονομιάς από τον πόλεμο, με χαρακτηριστικότερα παραδείγματα το Αφγανιστάν και το Ιράκ. Ο ομιλητής έκανε ακόμη ένα βήμα. Είπε ότι μια εξήγηση αυτών των «φαινομένων» είναι ότι ο πολιτιστικός τομέας είναι «μια ιδιαίτερα επικερδής επιχείρηση». Μέχρι εκεί όμως. Διότι «η ευρύτερη εμπορευματοποίηση του πολιτισμού συνδέεται και με την αναγνώριση του βασικού ρόλου που ο πολιτισμός και οι πολιτιστικές βιομηχανίες διαδραματίζουν στην οικονομική και στην ανθρώπινη ανάπτυξη». Μάλιστα, στην τελική έκθεση της Διακυβερνητικής Διάσκεψης της UNESCO το 1998 στο Παρίσι, «στην αναγνώριση αυτή είχε προχωρήσει η Επιτροπή Perez de Guellar», η οποία επισήμανε ότι «οι πολιτιστικές πολιτικές αποτελούν "βασικό συστατικό μέρος μιας ενδογενούς και αειφόρου αναπτύξεως"». Ετσι, συνέχισε ο ομιλητής, «δε θα έπρεπε, ενδεχομένως, να μας εκπλήξει ότι η Διεθνής Σύμβαση για την προστασία και την προαγωγή της διαφορετικότητας των πολιτιστικών εκφράσεων, επισημαίνει την ανάγκη να δεχτούμε μιαν ολιστική άποψη της διαδικασίας της αναπτύξεως, θέτοντας τις πολιτιστικές διαστάσεις της αναπτύξεως μαζί με τους οικονομικούς και περιβαλλοντολογικούς σκοπούς, μέσα σε ένα πλαίσιο συντηρήσεως».

Τα Γλυπτά του Παρθενώνα στο Βρετανικό Μουσείο

Eurokinissi

Τα Γλυπτά του Παρθενώνα στο Βρετανικό Μουσείο
Οντως, δεν πρέπει να εκπλήσσει ο «μανιχαϊσμός» της UNESCO περί «καλής» και «κακής» αγοράς, «νόμιμου» ή «παράνομου» εμπορίου τέχνης. Πρόκειται για την εξειδικευμένη έκφραση του κυρίαρχου ιδεολογήματος της σοσιαλδημοκρατίας, κυρίως, σε όλους τους τομείς. Με βάση αυτό το αστικό ιδεολόγημα, η αρχαιοκαπηλία δεν είναι (βλ. και παραπάνω) το αποτέλεσμα της μετατροπής της κληρονομιάς σε εμπορεύσιμο είδος, αλλά μια μορφή «παρέκκλισης» των «κανόνων» του «νόμιμου» «ελεύθερου εμπορίου».

Σε αυτό το πλαίσιο, εντάσσεται και η τρέχουσα ορολογία στους διεθνείς πολιτισμικούς οργανισμούς, όπου πλέον χρησιμοποιούνται όροι φαινομενικά «αθώοι», όπως η «πολιτιστική ιδιοκτησία». Σύμφωνα με τον ομιλητή, η Γενική Διάσκεψη της UNESCO επισήμανε ότι «η έννοια της οικουμενικής προσβάσεως στην πολιτιστική ιδιοκτησία που επιδεικνύεται σε ορισμένα μουσεία οικουμενικού χαρακτήρα δεν μπορεί να προηγηθεί σε σχέση με την ηθική και νομική έννοια της πολιτιστικής ιδιοκτησίας (...) εάν δεν αγκυροβολήσουμε αυτά τα αντικείμενα στο αρχικό, ιστορικό τους περιβάλλον, διατρέχουμε τον κίνδυνο να τα αφήσουμε κενά από κάθε οικουμενική τους αξία και ομορφιά, καθιστώντας τα "οικεία" αντικείμενα καταναλώσεως». Αυτή η προσέγγιση ωστόσο θα ήταν σε πραγματικά σωστή κατεύθυνση εάν λάμβανε υπόψιν της ότι «"οικεία" αντικείμενα καταναλώσεως» οι αρχαιότητες μπορούν να γίνουν οπουδήποτε. Αν δηλαδή η επιστροφή της πολιτιστικής κληρονομιάς στις χώρες προέλευσης δε συνοδευτεί από χτύπημα της εμπορευματοποίησης κάθε μορφής, οι κίνδυνοι γι' αυτήν δε θα εξαλειφθούν. Και από τη στιγμή που, όπως είδαμε, η UNESCO αποδέχεται με μια «ολιστική» προσέγγιση την «αγορά», τα πράγματα μάλλον είναι δύσκολα.

Ο δρόμος με τις «καλές προθέσεις»...

Η μεταφορά του Οβελίσκου του Αξούμ από την Αιθιοπία στη φασιστική Ρώμη του 1937
Η μεταφορά του Οβελίσκου του Αξούμ από την Αιθιοπία στη φασιστική Ρώμη του 1937
Η πλέον προφανής δυσκολία είναι η απουσία συγκεκριμένης και κοινής, διεθνούς πολιτικής στάσης απέναντι στα μουσεία που κατέχουν ξένες αρχαιότητες. Είναι χαρακτηριστικό ότι μέχρι αυτή τη στιγμή τα πράγματα σε αυτόν τον τομέα κινούνται με βάση τον «Κώδικα Επαγγελματικής Ηθικής» του ICOM (Διεθνές Συμβούλιο Μουσείων) που θέτει μια σειρά κανόνων κυρίως σε σχέση με τις κτήσεις και μεταβιβάσεις συλλογών μεταξύ των μουσείων. Οσο και καλές προθέσεις να κρύβονται πίσω από τέτοιου είδους κώδικες, το θέμα είναι ότι στην προκειμένη περίπτωση η ύπαρξή τους απλώς επιβεβαιώνει την παραπάνω αδυναμία. Αυτό άλλωστε έσπευσαν να το επιβεβαιώσουν και 18 από τα μεγαλύτερα μουσεία του κόσμου το Δεκέμβρη του 2002, τα οποία, σε κοινή τους ανακοίνωση σημείωναν, μεταξύ άλλων, ότι «πρέπει να αναλογιστούμε τις καταστροφικές συνέπειες της επιστροφής, συνέπειες που υπονομεύουν το χαρακτήρα και την προσφορά αυτών που ονομάζονται διεθνή μουσεία».

Στην πράξη, λοιπόν, και ανεξάρτητα από τις αυστηρές ή όχι εθνικές νομοθεσίες, κάθε θιγόμενο κράτος αντιμετωπίζει το πρόβλημα κατά το δοκούν. Ενίοτε και με «καλοπιάσματα» προς τα μεγάλα μουσεία (σ.σ. και τις χώρες τους) του τύπου «πολιτιστικές ανταλλαγές», «μακροχρόνιοι δανεισμοί» αρχαιοτήτων κλπ. Ουσιαστικά, η επιστροφή των κλεμμένων αφήνεται στην «καλή θέληση» των κατόχων τους. Ετσι, άλλωστε, αντιμετωπίστηκαν και οι υποθέσεις επιστροφής αντικειμένων που αφαιρέθηκαν από τις χώρες προέλευσής τους πριν τη διεθνή σύμβαση της UNESCO του 1970 και οι οποίες παρουσιάστηκαν «παραδειγματικά» την πρώτη μέρα της διάσκεψης της Αθήνας. Χαρακτηριστικά, στο κλείσιμο της παρουσίασης, η προϊσταμένη της Διεύθυνσης Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων του ΥΠΠΟ, Ελενα Κόρκα, είπε, μεταξύ άλλων, ότι μια «επιστροφή σημαίνει πολιτιστική μεγαλοψυχία, όραμα για την ανθρωπότητα, αναγνώριση της εικόνας του άλλου, σημαίνει συμμετοχή στο παγκόσμιο γίγνεσθαι και στις ανώτερες αξίες που καλούνται τα κράτη και οι πολιτιστικοί οργανισμοί να υπηρετούν αλλά και να πρεσβεύουν για τις μέλλουσες γενιές, και τέλος, σημαίνει το ξεκίνημα μιας νέας εποχής με διαφορετικές αρχές, όπου αυτός που δίνει νιώθει γεμάτος και όχι άδειος».

Τα παράδειγμα αφορούσαν στον οβελίσκο του Αξουμ της Αιθιοπίας που κλάπηκε το 1937 από την Ιταλία του Μουσολίνι, τον επαναπατρισμό, από το Βερολίνο, ενός από τα λίθινα πτηνά της Ζιμπάμπουε, που ανήκουν στο λίθινο συγκρότημα του 7ου αιώνα, τα προγονικά λείψανα των Ngarrindjeri της Αυστραλίας από το Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου, το πρόγραμμα επαναπατρισμού πολιτιστικών αγαθών από τη Δανία στη Γροιλανδία, η περίπτωση επανένωσης του σουμεριακού αγάλματος και η εκ περιτροπής έκθεσή του, μεταξύ Λούβρου και Μητροπολιτικού Μουσείου Τέχνης της Ν. Υόρκης και η επιστροφή, με τη μορφή μακροχρόνιου δανεισμού, της τελετουργικής μάσκας της φυλής Kwakwaka wakw, της νήσου Βανκούβερ του Καναδά, από το Βρετανικό Μουσείο. Βέβαια πρέπει να σημειωθεί πως επανένωση δε σημαίνει αναγκαστικά επιστροφή (περίπτωση του σουμεριακού αγάλματος), ενώ ο «μακροχρόνιος δανεισμός» είναι φανερό πως δεν αμφισβητεί την «κυριότητα» του δανειστή στο δανειζόμενο αντικείμενο (περίπτωση της τελετουργικής μάσκας).

Η «ηθικοπλαστική» προσέγγιση του προβλήματος τεκμηριώνεται και στην περίπτωση της Ιταλίας, η οποία ομολογουμένως έχει να επιδείξει σημαντική δραστηριότητα στη διεκδίκηση της κληρονομιάς της, κυρίως σε σχέση με το πλέον γνωστό, αρχαιοκαπηλικό, μουσείο Γκετί του Λος Αντζελες. Ο Πάολο Φέρι, βοηθός Εισαγγελέα της Ρώμης, στην πολύ κατατοπιστική παρέμβασή του σημείωσε, ότι η συμφωνία μεταξύ Ιταλίας και Γκετί, «στοχεύει περισσότερο σε μια ηθική απάντηση στα προηγούμενα και μελλοντικά προβλήματα παρά σε μια νομική». Εξάλλου, η συμφωνία προβλέπει, μεταξύ άλλων, τα σε «ηθική βάση» «μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα δάνεια», ενώ εγκρίνει άδειες ανασκαφής σε «κοινά ή μονομερή προγράμματα», συγκατατίθεται με την προσωρινή εξαγωγή των υλικών ανασκαφής για μελέτη, αποκατάσταση και δημοσίευσή τους και καθορίζει ότι το ιταλικό ΥΠΠΟ συμφωνεί να διευκολύνει και να υποστηρίξει έναν διάλογο μεταξύ των Εφόρων αρχαιοτήτων του Γκετί και των ιταλικών μουσείων.

Από μια άποψη μπορεί να πει κάποιος γιατί να μη γίνονται συμφωνίες και με κλεπταποδόχους; Εδώ στη διάσκεψη της Αθήνας συμπεριελήφθη στους ομιλητές και ο Αμερικανός συνταγματάρχης των πεζοναυτών, Μάθιου Μπογκντάνος, ως «επικεφαλής της έρευνας για τις αρχαιότητες του Εθνικού Μουσείου του Ιράκ»! Εχει και ο ιμπεριαλισμός (μαύρο) «χιούμορ»...


Γρηγόρης ΤΡΑΓΓΑΝΙΔΑΣ


Φτερουγίσματα στον πάγο

Οι κύκνοι φτερουγίζουν στον πάγο, ζωντανεύοντας τη συγκινητική ιστορία που ο Τσαϊκόφσκι έκανε αθάνατη... Τα διάσημα Μπαλέτα στον Πάγο της Αγίας Πετρούπολης ξεδιπλώνουν στο Θέατρο «Badminton» (Αλσος Στρατού, Γουδή) τη «Λίμνη των Κύκνων» μέσα από ένα θέαμα υψηλής καλλιτεχνικής αξίας και δεξιοτεχνίας, που συνδυάζει αριστοτεχνικά τη χάρη του κλασικού μπαλέτου, με το δυναμισμό και το συγχρονισμό του καλλιτεχνικού πατινάζ. Την παγκόσμια, διαχρονική ιστορία «αφηγούνται», σε χορογραφία του Konstantin Rassadin, τριάντα πέντε χορευτές διακεκριμένοι στο καλλιτεχνικό πατινάζ - με κορυφαία ονόματα στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Τους συνοδεύει η Εθνική Φιλαρμονική Ορχήστρα της Μολδαβίας, με μαέστρο τον Mihai Agafita, αποδίδοντας ζωντανά την αριστουργηματική και αθάνατη μουσική σύνθεση του μεγάλου Ρώσου μουσουργού.

Είναι η πέμπτη φορά που τα Μπαλέτα στον Πάγο της Αγίας Πετρούπολης επισκέπτονται τη χώρα μας, για να παρουσιάσουν μια παράσταση που ήδη έχει περιοδεύσει και στις πέντε ηπείρους. Αξίζει να σημειωθεί ότι στα προηγούμενα ταξίδια τους στην Ελλάδα είχαν δώσει 120 παραστάσεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, τις οποίες απόλαυσαν 200.000 θεατές.

Η «Λίμνη των Κύκνων» παρουσιάζεται στο θέατρο «Badminton», όπου για πρώτη φορά στήθηκε πάγος, σε πλήρη ανάπτυξη, με όλα τα σκηνικά, κάτι που δεν υπήρχε δυνατότητα να γίνει στα ανοιχτά θέατρα που φιλοξενήθηκαν προηγούμενες παραστάσεις των Μπαλέτων. Οι χορογραφίες της παράστασης, όπως έχει αναφέρει ο Konstantin Rassadin, είναι οι αυθεντικές χορογραφίες της «Λίμνης των Κύκνων». Το μόνο που «μεταφέρεται» στον πάγο είναι το στιλ και η αισθητική. Εξάλλου, τα Μπαλέτα στη σαραντάχρονη πορεία τους έχουν αποδείξει ότι είναι μοναδικά όχι μόνο στο να συνδυάζουν το πατινάζ με το κλασικό μπαλέτο, αλλά και στο να κρατάνε ανέπαφη την παράδοση των μεγάλων ρωσικών μπαλέτων.

Τα «Μπαλέτα στον Πάγο της Αγίας Πετρούπολης» (πρώην «Μπαλέτα στον Πάγο του Λένινγκραντ») γεννήθηκαν το 1967 και έγιναν παγκοσμίως γνωστά, προτείνοντας στο κοινό μια νέα μορφή χορού, όπου το κλασικό μπαλέτο συνδυάζεται με το καλλιτεχνικό πατινάζ. Ξεκίνησαν την καλλιτεχνική τους δραστηριότητα, συνδυάζοντας δύο μεγάλες παραδόσεις της γενέτειράς τους, της πόλης με τις αμέτρητες διακρίσεις στο μπαλέτο και το καλλιτεχνικό πατινάζ. Η πρώτη παράστασή τους με τίτλο «Κρυστάλλινο Παλάτι» ήταν μια διασκευή του έργου «Καρυοθραύστης», η οποία γνώρισε αμέσως τεράστια επιτυχία σε ολόκληρη την ΕΣΣΔ.

Σημαντική συμβολή στη μεγάλη φήμη που απέκτησαν τα Μπαλέτα είναι αυτή του χορογράφου και καλλιτεχνικού διευθυντή τους Konstantin Rassadin, ο οποίος υπήρξε για πάνω από δύο δεκαετίες πρώτος χορευτής των διάσημων Μπαλέτων «Κίροφ» (σήμερα γνωστά ως Μαρίινσκι) και συνεργάτης θρυλικών χορευτών. Αυτή την πολύτιμη πολύχρονη εμπειρία την έχει μεταφέρει στις χορογραφίες του στο καλλιτεχνικό πατινάζ. Γέννημα - θρέμμα της περίφημης ακαδημίας χορού της «Vaganova», που έδωσε στην ΕΣΣΔ και σ' όλο τον κόσμο σπουδαίους χορευτές, ο Rassadin επαναλαμβάνει ότι η μετάβαση από το μπαλέτο στο καλλιτεχνικό πατινάζ ήταν κάτι πολύ ενδιαφέρον και μάλιστα ο συνδυασμός αυτός έδωσε ένα νέο είδος χορού στον πάγο. Ως χορογράφος υπέγραψε κλασικά έργα σε διάφορα μπαλέτα της Ρωσίας και της πρώην Σοβιετικής Ενωσης, που ταξίδεψαν ανά τον κόσμο και τιμήθηκε με πολυάριθμα βραβεία. Από το 1980 που ανέλαβε καλλιτεχνικός διευθυντής ο Rassadin, ακολουθεί πιστά την παράδοση των κλασικών χορογραφιών των «Κίροφ» και τις αναδεικνύει μέσα από τη μαγευτική τεχνική του πατινάζ, χορογραφώντας τα έργα «Ρομαντικό Ποίημα», «Καρυοθραύστης», «Ωραία Κοιμωμένη», «Λίμνη των Κύκνων», «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», «Σταχτοπούτα».

Σήμερα, τα Μπαλέτα της Αγίας Πετρούπολης περιλαμβάνουν περισσότερους από 100 χορευτές, ανάμεσα στους οποίους συγκαταλέγονται μερικά από τα σπουδαιότερα ονόματα του καλλιτεχνικού πατινάζ, όπως οι Olga Kuvashova, Elena Komarova, Pavel Ivanov, Alexei Pogodin, Ludmilla Pantchina, Tatiana Prokofieva κ.ά. Εχουν δώσει περισσότερες από 8.000 παραστάσεις σε ολόκληρο τον κόσμο, κερδίζοντας πολλά βραβεία και διακρίσεις σε διεθνείς διαγωνισμούς.

Οι παραστάσεις θα διαρκέσουν μέχρι τις 13 Απρίλη. Ημέρες - Ωρες παραστάσεων: Τετάρτη/ 20.30, Παρασκευή/ 20.30, Σάββατο/ 17.00 και 20.30, Κυριακή/ 12.30 και 17.00. Οι τιμές των εισιτηρίων κυμαίνονται από 44 - 13 ευρώ. Προπώληση: Με πιστωτική κάρτα: 210 88 40 600, www.tickenet.gr. Μετρητά: «Virgin Megastores».


Ρ.Σ.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ