ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κυριακή 30 Δεκέμβρη 2012
Σελ. /32
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Οι «κοινωνικές συμφωνίες» του ΣΥΡΙΖΑ

Γρηγοριάδης Κώστας

Ο Γ. Δραγασάκης, ιθύνων νους του ΣΥΡΙΖΑ για την οικονομική πολιτική, σε συνέντευξή του στην ιστοσελίδα tvxs, δίνει τους άξονες, πάνω στους οποίους θα κινηθεί το κόμμα του εάν αναλάβει την άσκηση της αστικής διαχείρισης.

1. «(...) η ανάκαμψη των εισοδημάτων είναι όρος για την αναζωογόνηση της αγοράς και της οικονομίας. Ομως δεν μπορεί να γίνει με διοικητικές πράξεις αλλά με την αποκατάσταση των εργασιακών δικαιωμάτων και της συλλογικής οργάνωσης των ίδιων των εργαζομένων».

Εκ των προτέρων, δηλώνει ότι πράξεις από μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ για την ανάκαμψη των εισοδημάτων, δε θα υπάρξουν. Πρόκειται για καραμπινάτη ομολογία ότι καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να επιβάλει στους επιχειρηματικούς, μονοπωλιακούς ομίλους να αυξήσουν τους μισθούς των εργαζομένων. Πετάει λοιπόν το «μπαλάκι» στους εργαζόμενους.

Αλλά κι εδώ δεν απαντά: Με ποιο συνδικαλιστικό κίνημα θα διεκδικήσουν μισθούς και δικαιώματα; Σίγουρα όχι με ταξικούς αγώνες, τους οποίους πολεμάει ο ΣΥΡΙΖΑ, φτάνοντας να χαρακτηρίσει «εξαλλοσύνες» τους απεργιακούς αγώνες των ναυτεργατών. Αρα διεκδίκηση μισθών με ποιο κίνημα; Με το σημερινό που στηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, σαν δεκανίκι και ομοτράπεζος των εργατοπατέρων, που διακηρύττει πίστη στην «κοινωνική συναίνεση» και στην ΕΕ; 'Η ένα κίνημα που για τον ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει, όπως σαφώς διευκρινίζει ο Γ. Δραγασάκης παρακάτω, να σηκώνει μία και μόνη σημαία, αυτή της καπιταλιστικής ανάπτυξης και της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων, που προϋποθέτουν κινεζοποίηση μισθών και συνθηκών εργασίας.

'Η μήπως το συνδικαλιστικό «κίνημα» που περιγράφουν μέσα από τις σελίδες της «Αυγής» οι ΠΑΣΟΚοι που μετακόμισαν στον ΣΥΡΙΖΑ και οι οποίοι προτείνουν να μετατραπούν τα πρωτοβάθμια συνδικάτα σε «γραφεία εξυπηρέτησης» των εργαζομένων, αφυδατωμένα από κάθε ταξική διεκδίκηση και οργάνωση του αγώνα στους τόπους δουλειάς. Είναι φανερό ότι καμιά από τις παραπάνω εκδοχές του κινήματος δεν είναι ικανή να αποσπάσει την ελάχιστη κατάκτηση από το κεφαλαίο, που γίνεται ολοένα και πιο επιθετικό.

2. «(...) οδυνηρή και καταστροφική για το μέλλον είναι η κατάρρευση των επενδύσεων, δημόσιων και ιδιωτικών. Αυτό σημαίνει ότι το υλικό και το παραγωγικό υπόβαθρο της οικονομίας έχει αποσαθρωθεί, συρρικνώνεται, καταστρέφεται (...) για την ανάπτυξη (...) όλοι οι φορείς της οικονομίας μπορούν να έχουν ρόλο και συμβολή. Ο στόχος μας είναι μια πλουραλιστική από άποψη μορφών, σχέσεων και τρόπων παραγωγής οικονομία (...) Ο,τι έχει απομείνει ως κρατική περιουσία θα προστατευθεί, θα εξυγιανθεί και, σε ορισμένες περιπτώσεις, θα χρησιμοποιηθεί για να δημιουργήσουμε αναπτυξιακές συμπράξεις με δημόσιους και ιδιωτικούς φορείς του εξωτερικού».

Ξεχνάει να πει ότι οι επενδύσεις στον καπιταλισμό γίνονται με ένα και μόνο κριτήριο: Το κέρδος. Και όχι με βάση το τι μπορεί να αναπτυχθεί, τι είναι απαραίτητο να αναπτυχθεί για την κάλυψη σύγχρονων λαϊκών αναγκών. Τα δικαιώματα των εργαζομένων για τους καπιταλιστές είναι παράγοντας μείωσης της κερδοφορίας τους. Συνεπώς, η ανάπτυξη που οραματίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως κι αν τη βαφτίζει, έχει εκ των προτέρων δύο βασικά συστατικά, θα είναι ανάπτυξη για τα κέρδη αποκλειστικά, όχι για τις λαϊκές ανάγκες και θα στηριχτεί στα αποκαΐδια των εργασιακών, ασφαλιστικών και άλλων δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Στο δεύτερο μισό της απάντησής του, ομολογεί ότι το μείγμα διαχείρισης που πρεσβεύει ο ΣΥΡΙΖΑ διακρίνεται απ' αυτό που εφαρμόζει σήμερα η κυβέρνηση μόνο ως προς τη μέθοδο και καταλήγει στο ίδιο αποτέλεσμα για το λαό. Αφενός ξεκαθαρίζει πως όσοι έβαλαν στο χέρι δημόσιο πλούτο δε θα αντιμετωπίσουν κανενός είδους εμπόδιο από μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αφετέρου πως ό,τι έχει απομείνει, επειδή οι καπιταλιστές έκριναν ασύμφορη την αγορά και την εκμετάλλευσή του, θα το εξυγιάνει με λεφτά του λαού και θα τους το παραδώσει «υγιές» και κερδοφόρο, μέσω συμπράξεων με το Δημόσιο. Ιδιωτικοποιήσεις, δηλαδή, με άλλο όνομα θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ και το σερβίρει διά της πλαγίας.

3.«(...) όσο το χρέος δεν καθίσταται αξιόπιστα βιώσιμο (...) δεν μπορούν να ανακάμψουν οι επενδύσεις. Η ριζική λύση του προβλήματος προϋποθέτει διαγραφή μεγάλου μέρους του συσσωρευμένου χρέους και ρήτρα ανάπτυξης σε ό,τι αφορά την εξυπηρέτηση του υπόλοιπου. Ομως, η λύση αυτή πρέπει να εντάσσεται σε ένα ευρύτερο σχέδιο εσωτερικών αλλαγών στο κράτος και την οικονομία, για την εξάλειψη των αιτιών της ελλειμματικότητας και της χρεοκοπίας».

Σε απλά Ελληνικά λέει ότι μια χώρα που δε χρωστά είναι δελεαστική για τους καπιταλιστές. αφού μπορούν να προσδοκούν ζεστό παραδάκι για τις επενδύσεις τους. Και διαμηνύει στους αστούς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ σκοπεύει να προωθήσει ένα συνεκτικό σχέδιο παρεμβάσεων που αφορούν και στη διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους και σε «εσωτερικές αλλαγές» που θα κάνουν την Ελλάδα τη Γη της Επαγγελίας για τους άρπαγες που καραδοκούν για κέρδη. Αλλαγές τέτοιου είδους είναι αυτές που χτυπούν ευθέως το λαό, την τσέπη του, τις συνθήκες δουλειάς και διαβίωσης.

4. «Επιστροφή στη δραχμή στο πλαίσιο της ΕΕ, με τους υφιστάμενους συσχετισμούς, από την άποψη των εργαζόμενων τάξεων, σημαίνει συνέχιση της άγριας λιτότητας με άλλα μέσα (...) Το συνειδητό λάθος του υπουργού Οικονομικών δε βρίσκεται τόσο στα όσα λέει για την επιστροφή στη δραχμή αλλά στα όσα δεν λέει για τις συνέπειες από τη συμμετοχή μας στο ευρώ με αυτήν την πολιτική (...) Διέξοδος είναι η ανατροπή αυτής της πολιτικής σε Ελλάδα και Ευρώπη. Εκείνο που θα πονέσει τους βαρόνους του χρήματος θα είναι ένα ντόμινο αριστερών κυβερνήσεων σε όλη την Ευρώπη».

Ουσιαστικά, ομολογεί πως είτε με δραχμή, είτε με ευρώ στο πλαίσιο της ΕΕ και της εξουσίας των μονοπωλίων οι λαοί θα στενάζουν. Κι ας σπεύδει, για να υπερασπιστεί τη λυκοσυμμαχία να ισχυριστεί ότι εντός της ΕΕ είναι δυνατόν να εφαρμοστεί μια άλλη πολιτική. Δεν απαντά, αυτήν την πολιτική ποιος τη φέρνει, ποιων τα συμφέροντα υπηρετούνται με τη δοσμένη ευρωενωσιακή στρατηγική; Είναι τα μονοπώλια, τα οποία σκόπιμα προσπαθεί να κρύψει κάτω από τον όρο «οι βαρόνοι του χρήματος», που έχουν τον πρώτο και τελευταίο λόγο. Το βεβαιώνει το γεγονός ότι τους υπηρέτησαν πιστά οι «αριστερές» κυβερνήσεις όπου υπήρξαν, σε σημείο που επιφανείς εκπρόσωποί τους να τις χειροκροτούν για το πόσο καλή δουλειά κάνουν.

5. «Η επισήμανση αυτή αναφέρεται στην περίοδο 1981 - 1984, οπότε και υπήρξε από την τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μια προσπάθεια παραγωγικής ανασυγκρότησης που όμως ναυάγησε διότι δεν στηρίχθηκε με συνέπεια ούτε από τα πάνω ούτε από τα κάτω. Αναφέρομαι σε εκείνη την εμπειρία για να δείξω ότι η παραγωγική ανασυγκρότηση δεν είναι θέμα μόνο κράτους ή αγορών. Πρωτίστως είναι θέμα κοινωνίας, κοινωνικών δυνάμεων, κοινωνικών συμμαχιών και κοινωνικών συγκρούσεων. Ετσι και σήμερα την αναγκαία παραγωγική ανασυγκρότηση πρέπει να τη δούμε ως μια κοινωνική συμφωνία στην οποία θα εμπλέκεται το κράτος, οι αγορές, οι εργαζόμενοι, και ως ένα σχέδιο στο οποίο θα ηγεμονεύουν τα λαϊκά συμφέροντα και οι ανάγκες της κοινωνίας, όχι μόνο οι άμεσες αλλά και οι μακροπρόθεσμες».

Ο Γ. Δραγασάκης κυνικά παραδέχεται ότι επιδιώκουν να κάνουν το λαό, τους εργαζόμενους συμμέτοχους σε μια διαδικασία που υπονομεύει τα συμφέροντά τους. Γιατί τι είδους «συμφωνία» μπορεί να υπάρξει ανάμεσα σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους; Τα λαϊκά συμφέροντα είναι αδύνατον να ηγεμονεύσουν σε ένα σχέδιο καπιταλιστικής ανάπτυξης, που υποκλίνεται στα μονοπώλια και στην ιδιοκτησία τους στα μέσα παραγωγής, που αναγνωρίζει άρα το «δικαίωμά» τους να καρπώνονται τον κοινωνικά παραγόμενο πλούτο, που μεγαλώνει όσο συρρικνώνονται τα δικαιώματα των εργαζομένων, το «κομμάτι» της «πίτας» που φτάνει στα δικά τους χέρια. Απ' τη σκοπιά της αστικής διαχείρισης, σωστά ο Γ. Δραγασάκης λέει ότι για να προχωρήσει το σχέδιο αυτό δεν αρκεί η προσπάθεια του αστικού κράτους και του κεφαλαίου, απαιτείται η υποταγή, η ενσωμάτωση της εργατικής τάξης, την οποία άλλωστε και ο ίδιος επιδιώκει.

6. «Στη Γερμανία και αλλού έχουν γίνει επιστημονικές έρευνες για τις συνέπειες από τη μείωση των δημόσιων δαπανών και την πολιτική της λιτότητας στη συνοχή και τη λειτουργία μιας κοινωνίας. Εχει διαπιστωθεί ότι πέρα από ένα όριο λιτότητας και περικοπών, επέρχεται η παράλυση και μετά ακολουθεί η διάλυση και το χάος».

Σε συνέχεια των προηγουμένων, προειδοποιεί εδώ για «κινδύνους» που διατρέχει η αστική εξουσία απ' τη «διάλυση και το χάος». Το ενδεχόμενο όξυνσης της ταξικής πάλης είτε δε θέλουν καν να το σκέφτονται είτε είναι αυτό ακριβώς που εκ των προτέρων αποκηρύττει σαν «χάος».

Είναι ηλίου φαεινότερο πως το μείγμα διαχείρισης που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ κινείται όχι αντίθετα, αλλά παράλληλα, με αυτό της συγκυβέρνησης, στην ίδια κατεύθυνση, εντός του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης. Από την εμφάνιση του καπιταλισμού στο ιστορικό προσκήνιο ως και σήμερα, σε όλα τα καπιταλιστικά κράτη, με όλες τις κυβερνήσεις, με όλα τα μείγματα διαχείρισης αυτή η ανάπτυξη υπηρέτησε μόνο τους κεφαλαιοκράτες, τσακίζοντας τους λαούς.


Βάσω ΝΙΕΡΡΗ



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ