ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κυριακή 30 Δεκέμβρη 2001
Σελ. /32
ΔΙΕΘΝΗ
Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΒΡΑΖΙΛΙΑΣ

H Βραζιλία, μια χώρα «παράδεισος» που δεσπόζει στη Λατινική Αμερική, απολαμβάνει ανά τον κόσμο μια εικόνα εν πολλοίς απατηλή και φτιασιδωμένη. Στην τεράστια χώρα, πρώην αποικία των Πορτογάλων, το ποδόσφαιρο από πολύ παλιά «εθνικό πάθος» των Βραζιλιάνων, οι εξωτικές γυναίκες συμβάλλουν τα μέγιστα στη διαμόρφωση αυτής της εικόνας. Μόνο που πίσω αυτά και τα ξέφρενα καρναβάλια (που έχουν πλέον εμπορευματοποιηθεί πλήρως) κρύβεται η σκληρή πραγματικότητα που βιώνει η συντριπτική πλειοψηφία του λαού, ο βάρβαρος καπιταλισμός που ξεπουλάει μια χώρα πλούσια σε φυσικούς πόρους και σπρώχνει το λαό στην εξαθλίωση. Η εικόνα μέσα στις γιορτές, της φτωχής γυναίκας με το παιδί της, που ποδοπατήθηκαν από το πλήθος ενώ προσπαθούσαν να πάρουν μερικά τρόφιμα, καθώς και οι καταστροφικές πλημμύρες που ισοπέδωσαν τις παραγκουπόλεις του Ρίο, δείχνουν το μέγεθος της φτώχειας και της απόγνωσης που μαστίζει τα λαϊκά στρώματα.

Με αφορμή το 10ο Συνέδριο του ΚΚ της Βραζιλίας που πραγματοποιήθηκε στις 9-12 Δεκέμβρη στο Ρίο Ντε Τζανέιρο, είχαμε την ευκαιρία να βρεθούμε στη χώρα αυτή και να πάρουμε μια ιδέα της σύγχρονης πραγματικότητας αλλά και των αγώνων που δίνει ο λαός της με πρωτοπορία το ΚΚ.


Η Βραζιλία σε βαθιά κρίση

Χαρακτηριστικό στιγμιότυπο από μια από τις πολυπληθέστερες παραγκουπόλεις του Ρίου, σε ύψωμα κοντά στο λιμάνι
Χαρακτηριστικό στιγμιότυπο από μια από τις πολυπληθέστερες παραγκουπόλεις του Ρίου, σε ύψωμα κοντά στο λιμάνι
Η χώρα πιο έντονα τα τελευταία χρόνια βρίσκεται σε βαθιά κρίση ως απόρροια της σκληρής νεοφιλελεύθερης πολιτικής της κυβέρνησης του Φερνάντο Ενρίκε Καρντόζο, που παρά τις «προοδευτικές - αριστερές του καταβολές» (όπως εμφανιζόταν πριν δύο τετραετίες) έχει σήμερα χειροτερεύσει δραματικά τα πράγματα.

Εχουν αυξηθεί οι κοινωνικές ανισότητες και το 70% των 170 εκατομμυρίων του πληθυσμού - η Βραζιλία είναι η πέμπτη μεγαλύτερη χώρα στον κόσμο - ζει με λιγότερα από 80 δολάρια το μήνα. Η ανεργία, ιδιαίτερα στις νέες ηλικίες γνωρίζει τεράστια αύξηση και παρόλο που τα επίσημα στοιχεία δίνουν το νούμερο του 7,1% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, το αληθινό είναι πολύ μεγαλύτερο. Αυτό γιατί δεν υπολογίζονται οι νέοι που δεν μπορούν ακόμα να μπουν στην παραγωγή, αλλά μόνο αυτοί μπήκαν και τώρα είναι στο ταμείο ανεργίας, ενώ επίσης και μόνο το στοιχείο ότι το 54% των εργαζομένων απασχολείται με ελαστικές σχέσεις απασχόλησης δείχνει την πλασματικότητα του κυβερνητικού υπολογισμού. Στη Βραζιλία όπως σε άλλες χώρες, αλλά και στη χώρα μας η άρχουσα τάξη θέλει να θεωρεί εργαζόμενο και αυτόν που δουλεύει έστω και ελάχιστες ώρες την ημέρα.

Ιδιωτικοποίηση των πάντων

Τα τελευταία χρόνια χαρακτηρίζονται από την είσοδο και την εξαγορά επιχειρήσεων από το πολυεθνικό κεφάλαιο κυρίως αμερικανικό και την πλήρη εξάρτηση από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Ετσι ενώ στις αρχές της δεκαετίας του '90 οι ξένες επενδύσεις έφταναν γύρω στα 300 εκατ. δολάρια, το αναμενόμενο ποσό μόνο για τη φετινή χρονιά (2001) υπολογίζεται γύρω στα 7 δισ. δολάρια, κάτι που δείχνει την τεράστια ποιοτική διαφορά.

Απόλυτος είναι ο έλεγχος του ξένου κεφαλαίου σε μια σειρά τομείς όπως η ηλεκτρική και ηλεκτρονική βιομηχανία, η αυτοκινητοβιομηχανία, η βιομηχανία φαρμάκου, καλλυντικών, πλαστικών, ελαστικών, τροφίμων, οι τηλεπικοινωνίες. Επίσης σε άλλους τομείς κυριαρχεί το εθνικό ιδιωτικό κεφάλαιο (οικοδομή, ορυχεία, ποτοποιεία, χαρτί, κλωστοϋφαντουργία, μεταλλουργία), ενώ μόνο στις μεταφορές το κράτος έχει το 11%, στη χημική και πετροχημική βιομηχανία το 59% και στις κοινωνικές υπηρεσίες το 60%. Το μπαράζ των ιδιωτικοποιήσεων ταυτόχρονα με την περικοπή των κοινωνικών δαπανών, έχει επιδεινώσει δραματικά τη θέση των εργαζομένων.

Αυτή την περίοδο ετοιμάζεται η λεγόμενη κοινωνική μεταρρύθμιση, όπως η διοικητική αλλαγή του κράτους και η αλλαγή του άρθρου 618 της εργατικής νομοθεσίας, με την οποία ανοίγει ο δρόμος αυτή να είναι υποδεέστερη από τις συλλογικές συμφωνίες με την εργοδοσία, πράγμα που σημαίνει πισωγύρισμα από μια σειρά κατακτήσεις για το 13ο μισθό, τις υπερωρίες, την κοινωνική ασφάλιση, το δικαίωμα στην απεργία και πολλά άλλα. Το τελευταίο διάστημα 4 φορές έχει αναβληθεί η ψήφιση του σχεδίου κάτω από την πίεση των αγωνιστικών συνδικαλιστικών δυνάμεων, της CUT (Ενωτική Ενωση των Εργαζομένων) όπου συμμετέχει και το ΚΚ Βραζιλίας, με το Ταξικό Συνδικαλιστικό Ρεύμα που έχει δημιουργήσει για τη συσπείρωση των ταξικών αγωνιστικών δυνάμεων. Αντίθετα η Forsa Syndical (Συνδικαλιστική Δύναμη), που αντιπροσωπεύει τον κυβερνητικό, συναινετικό, εργοδοτικό συνδικαλισμό τάχτηκε ανοιχτά υπέρ του κυβερνητικού σχεδίου.

Οι φαβέλες

Τα τελευταία χρόνια έχει συγκεντρωθεί στα αστικά κέντρα το 80% του πληθυσμού, ενώ χαρακτηριστικό της μεγάλης φτώχειας είναι οι αυθαίρετοι οικισμοί στις μεγαλουπόλεις, οι λεγόμενες φαβέλες.

Πρόκειται για παραγκουπόλεις, οικισμοί φτιαγμένοι από κάθε πιθανό υλικό, που συνθέτουν από μακριά ένα πολύμορφο παζλ, με τα σπίτια να είναι κυριολεκτικά το ένα πάνω στο άλλο, χωρίς δρόμους και με ένα ιδιότυπο καθεστώς διοίκησης. Γενικά η παρουσία ξένων σε τέτοιες περιοχές είναι ανεπιθύμητη ή τουλάχιστον πρέπει από πριν να υπάρχει προσυνεννόηση, για να επισκεφτεί κάποιος μια φαβέλα. Εκεί επικρατεί ένα καθεστώς διοίκησης και απόλυτου ελέγχου από τις διάφορες μαφίες, κυρίως της διακίνησης των ναρκωτικών και εγκληματικών στοιχείων με την ανοχή του διεφθαρμένου κράτους. Παλιότερα έχουν σημειωθεί και δολοφονίες λαϊκών ηγετών που θέλησαν να διεκδικήσουν καλύτερες συνθήκες και προσπάθησαν να πολιτικοποιήσουν την πάλη των ανθρώπων.


ΚΚ ΒΡΑΖΙΛΙΑΣ
Κόμμα με ρίζες στο λαό

Στιγμιότυπο από το Συνέδριο
Στιγμιότυπο από το Συνέδριο
Το συνέδριο που προσκλήθηκε και το ΚΚΕ αποτέλεσε μια σημαντική συνάντηση για τους κομμουνιστές της Βραζιλίας αλλά και για τους κομμουνιστές του κόσμου, αφού στις εργασίες του πήραν μέρος, συμπεριλαμβανομένου και του ΚΚΕ, 46 εκπρόσωποι από 32 κομμουνιστικά και εργατικά, αριστερά κόμματα. Συγκεκριμένα, συμμετείχαν σύντροφοι από: Αργεντινή, Καναδά, Χιλή, Κίνα, Κολομβία, Κορέα, Κούβα, Δανία, Εκουαδόρ, ΗΠΑ, Σλοβακία, Γαλλία, Ινδία, Ισραήλ, Ιαπωνία, Λίβανο, Λιβύη, Μοζαμβίκη, Παλαιστίνη, Παραγουάη, Περού, Πορτογαλία, Τσεχία, Τουρκία, Βενεζουέλα, Βιετνάμ.

Πρέπει να πούμε ότι το ΚΚ Βραζιλίας ιδρύθηκε το Μάρτη του 1922 και πλησιάζει στη συμπλήρωση των 80 χρόνων ζωής. Στην πολύπαθη ιστορία του βρίσκεται σε νομιμότητα τα τελευταία 16 χρόνια (από το 1985 οπότε έπεσε η δικτατορία των 21 χρόνων), χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν αντιμετωπίζει προβλήματα, ακόμα και δολοφονιών στελεχών του, σε διάφορους τομείς. Κεντρικό πρόσωπο στο συνέδριο ήταν αναμφισβήτητα ο ιστορικός πρόεδρός του, Ζάο Αμαζόνας, σχεδόν 90 χρόνων, που παρακολούθησε τις εργασίες, τιμήθηκε με ειδική προβολή βίντεο για τη δράση του και αντικαταστάθηκε από τον μέχρι πρότινος αντιπρόεδρο Ρενάτο Ραμπέλο (όπως ο ίδιος είχε προτείνει).

Επίσης, ξεχωριστή θέση είχε η επιζήσασα αντάρτισσα Ελσα Μονερά, 75 χρόνων, η οποία πήρε μέρος στο ιστορικό αντάρτικο, που δημιούργησε το κόμμα την περίοδο της δικτατορίας στην περιοχή Αραγκουαϊά.

Οι αντιπροσωπείες των κομμάτων στο 10ο Συνέδριο του ΚΚ Βραζιλίας, στο ίσως πιο χαρακτηριστικό σημείο του Ρίο
Οι αντιπροσωπείες των κομμάτων στο 10ο Συνέδριο του ΚΚ Βραζιλίας, στο ίσως πιο χαρακτηριστικό σημείο του Ρίο
Η εναλλακτική πρόταση

Με το 10ο Συνέδριό του το Κόμμα επαναβεβαίωσε την αντίληψή του ότι οριστική λύση στα δομικά προβλήματα και στη βαθιά κρίση της χώρας μπορεί να δώσει μόνο ο επαναστατικός μετασχηματισμός και η εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού. Με τις θέσεις, την εισήγηση και τις εργασίες ασκήθηκε σκληρή κριτική στην αντιλαϊκή κυβέρνηση Καρντόζο και εκφράστηκε η ανάγκη να δημιουργηθεί μια ευρεία πολιτική συμμαχία της αντιπολίτευσης στη βάση ενός προγράμματος ικανού να οδηγήσει τη χώρα σε νέα πορεία, κόντρα στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο. Οι στόχοι αυτού του προγράμματος, όπως διατυπώθηκαν, είναι μέσα από την ιδεολογική πάλη, με τον «μοναδικό τρόπο σκέψης», να επανέλθουν στο προσκήνιο αξίες όπως εθνική ανεξαρτησία και ακεραιότητα, εθνικό στρατηγικό σχέδιο, αλληλεγγύη και ανάπτυξη με κοινωνική δικαιοσύνη και σεβασμό στα κοινωνικά, πολιτικά, δημοκρατικά δικαιώματα του λαού. Ως βασικά του στοιχεία ξεχωρίζουν:

1. Να δοθεί τέλος στην αποεθνικοποίηση της χώρας και της οικονομίας, με μέτρα ανασυγκρότησής της στη βάση των λαϊκών συμφερόντων.

2. Να σταματήσει το μπαράζ ιδιωτικοποιήσεων βασικών στρατηγικών τομέων.

3. Να εκφραστεί πλήρης αντίθεση στα σχέδια που προωθούν οι ΗΠΑ για τη Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου στην Αμερική, τη λεγόμενη ALCA, συμφωνία που θα σημάνει για τη Βραζιλία την πλήρη παράδοση της χώρας.

4. Προώθηση της αγροτικής μεταρρύθμισης ως απαραίτητο στοιχείο για να κρατηθεί ο πληθυσμός στην επαρχία και να μην περάσει η ζωτική και πλούσια σε φυσικούς πόρους Αμαζονία στα χέρια των πολυεθνικών.

Στη βάση αυτού του προγράμματος από το Συνέδριο απευθύνθηκε έκκληση σε όλες τις δυνάμεις της αντιπολίτευσης για κοινή και ενωτική υποψηφιότητα στις προεδρικές εκλογές του 2002. Στις δυνάμεις αυτές περιλαμβάνονται κύρια το Κόμμα των Εργαζομένων, με επικεφαλής τον Λούλα, πρώην πολιτικό κρατούμενο και υποψήφιο στις προηγούμενες προεδρικές εκλογές, και άλλα μικρότερα κόμματα, όπως το Σοσιαλιστικό Κόμμα, το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα, το Βραζιλιάνικο ΚΚ (προέρχεται από διάσπαση του 1964, έχει μικρότερη απήχηση στον λαό και το τελευταίο διάστημα εντείνει τη συνεργασία με το ΚΚ Βραζιλίας).

Το ΚΚ Βραζιλίας εκτιμά ότι υπάρχει πιθανότητα, αν ενωμένα δοθεί η μάχη, για νίκη στις προεδρικές εκλογές, πράγμα που θα σημάνει αλλαγή πορείας για τη χώρα αλλά και όλη τη Λατινική Αμερική.

Στην πρόταση τοποθετήθηκαν οι εκπρόσωποι αυτών των κομμάτων, που πήραν μέρος σε ειδική εκδήλωση η οποία έγινε τη δεύτερη μέρα του συνεδρίου. Υπήρξαν διαφορετικές εκτιμήσεις που αφορούσαν στη συνεργασία (στον πρώτο ή δεύτερο γύρο) αλλά εν γένει συμφωνία ότι πρέπει να ηττηθεί η νεοφιλελεύθερη πολιτική του Καρντόζο.

Σε ανοδική πορεία

Το ΚΚ Βραζιλίας είναι ένα κόμμα σε ανοδική πορεία, που βελτιώνει σταθερά την επιρροή του στην εργατική τάξη και στο λαό της χώρας.

Μετριέται μια θετική και ανοδική εμπειρία, που μεταφράζεται και στο εκλογικό ποσοστό, το οποίο του δίνει 10 ομοσπονδιακούς βουλευτές, 11 περιφερειακούς και 170 δημοτικούς. Το Κόμμα, μέσω της νεολαίας, Ενωση Σοσιαλιστικής Νεολαίας, βρίσκεται στην ηγεσία της Εθνικής Ενωσης Φοιτητών και της Εθνικής Ενωσης των Σπουδαστών Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης. Επίσης συμμετέχει στην CUT όπου την προεδρία έχει το Κόμμα Εργαζομένων.

Το Συνέδριο χαρακτηρίστηκε από ιδιαίτερη μαχητικότητα και με τον προλεταριακό διεθνισμό σε πρώτο πλάνο, ειδικά από τη νεολαία, τους αντιπροσώπους που δουλεύουν στην Ενωση Σοσιαλιστικής Νεολαίας. Επίσης, εκπρόσωποι που συμμετέχουν στην Ομοσπονδία των εργαζομένων στην αγροτική παραγωγή, CONTAG, έκαναν εκτενή αναφορά σε αγώνες που προηγήθηκαν σε ρήξη με τους μεγαλοκτηματίες, και στο κίνημα των ακτημόνων, που έχει σημαντική παρέμβαση το Κόμμα και το 2000 είχαν δολοφονηθεί 21 στελέχη του, ενώ και σήμερα υπάρχει λίστα με 73 ηγέτες που απειλούνται με θάνατο, ενώ το επίσημο κράτος δεν κάνει απολύτως τίποτα.

Στο Συνέδριο έγιναν και 13 ειδικές παρεμβάσεις για τη διεθνή κατάσταση, τη δουλιά στο συνδικαλιστικό κίνημα, την προπαγανδιστική δουλιά του Κόμματος (το ΚΚΒ εκδίδει μια μηνιαία πανεθνική εφημερίδα, την «Εργατική Τάξη», πολλές εβδομαδιαίες περιφερειακές εφημερίδες, και ειδικά τριμηνιαία περιοδικά, «Αρχες», ιδεολογικοπολιτικό όργανο, τη «Συνδικαλιστική Συζήτηση», πολιτικού- συνδικαλιστικού περιεχομένου, τη δουλιά στον πολιτισμό, τις γυναίκες και άλλα. Κύριο χαρακτηριστικό των συντρόφων του ΚΚ Βραζιλίας ο επαναστατικός ενθουσιασμός και η αισιοδοξία τους, μπολιασμένα με το λατινοαμερικάνικο ταμπεραμέντο τους και τη «σάμπα», τον ρυθμό που έχουν στην καρδιά τους, που μας συνόδευσε την τελευταία μέρα του συνεδρίου, με τη συναυλία του Μαρτίνιο Ντα Βίλα, λαϊκού καλλιτέχνη και φίλου του ΚΚ Βραζιλίας.


Η περιοχή του Αμαζονίου στο στόχαστρο
  • Σε τι έγκειται η στρατηγική της σημασία
  • Γιατί οι ιμπεριαλιστές ενδιαφέρονται για την κατάκτησή της

Στο επίκεντρο του προβληματισμού του ΚΚ Βραζιλίας, πράγμα που εκφράστηκε και στο συνέδριο που παρακολουθήσαμε, βρίσκεται το ζήτημα της ευρύτερης περιοχής του Αμαζονίου, που εδώ και χρόνια βρίσκεται στο στόχαστρο του ιμπεριαλισμού και των πολυεθνικών, που ήδη εκμεταλλεύονται μέρος της και θέλουν να την κατακτήσουν πλήρως, με κύρια αιχμή της προπαγάνδας τη λεγόμενη διεθνοποίηση.

Πού όμως έγκειται το τόσο μεγάλο ενδιαφέρον, τι είναι αυτό που κάνει την περιοχή του Αμαζονίου τόσο ξεχωριστή, με τεράστια στρατηγική σημασία.

Ο καθηγητής του Ομοσπονδιακού Πανεπιστημίου της Αμαζονίας, περιβαλλοντολόγος αγρονόμος, βουλευτής στο Κοινοβούλιο της περιοχής και πρόεδρος του ΚΚ στην περιοχή, Ερον Μπεζέρα, αναλύει το θέμα στην πολυπλοκότητά του και μέσω της ανάλυσης αυτής και ο αναγνώστης του «Ρ» μπορεί να πάρει μια ολοκληρωμένη απάντηση.

Στοιχεία για τον Αμαζόνιο

Πρόκειται για περιοχή περίπου 5 εκατομμυρίων τετραγωνικών χιλιομέτρων (60% ανήκει στη βραζιλιάνικη επικράτεια), που μοιράζεται σε εννέα περιφέρειες: Ακρε, Αμαπά, Αμαζόνας, Μάτο Γκρόσο, Παρά, Ροντόνια, Ροράιμα, Τοκαντίνς και μεγάλο μέρος Μαρανάιο. Επίσης, είναι σύνορο της Βραζιλίας με 7 χώρες (Βολιβία, Κολομβία, Γουιάνα, Περού, Σουρινάμ, Βενεζουέλα και Γαλλική Γουιάνα). Αυτή η περιοχή περιέχει το 20% όλου του νερού του πλανήτη, περισσότερα από 20 χιλιάδες χιλιόμετρα πλωτών δρόμων, 68 χιλιάδες Μεγαβάτ υδροενέργεια (53% της συνολικής της Βραζιλίας), 350 εκατ. εκτάρια παρθένων δασών, πάνω από 3 χιλιάδες είδη ψαριών, 25 εκατ. εκτάρια καλλιεργήσιμων εδαφών, η μεγαλύτερη αποθήκη ορυκτού πλούτου (από βωξίτη, μέχρι πετρέλαιο και φυσικό αέριο). Σε αυτή την περιοχή ζουν περίπου 20 εκατ. κάτοικοι, από τους οποίους περίπου 200 χιλιάδες είναι αυτόχθονες Ινδιάνοι (όσοι έχουν απομείνει από τις κτηνωδίες των αποικιοκρατών και έπειτα), η πλειοψηφία των κατοίκων βρίσκεται στις αστικές περιοχές και αυτό σημαίνει ότι σε ορισμένες περιπτώσεις η συγκέντρωση είναι 0,5 κάτοικοι σε 1 τετραγωνικό χιλιόμετρο. Το γεγονός αυτό κάνει εύκολη τη δραστηριοποίηση διαφόρων πρακτόρων εταιριών που θέλουν να εκμεταλλευτούν την περιοχή.

Σημαντικό είναι να αναφερθεί, σε ό,τι αφορά στη Βραζιλία, ότι στην περιοχή σε τρεις διαφορετικές περιόδους έχουν πραγματοποιηθεί ένοπλα κινήματα με επαναστατικό χαρακτήρα. Πρόκειται για το κίνημα του 1835-'40 στο Καμπανάζεμ ενάντια στους Αγγλους, που ήθελαν να προχωρήσουν μέσω του αχυράνθρωπού τους Εντουάρντο Αντζελίμ στην αποχώρηση της Αμαζονίας από τη Βραζιλία. Το 1903 εκδηλώνεται η λεγόμενη επανάσταση του Ακρε, ως απάντηση στις προσπάθειες των ΗΠΑ να ελέγξουν την περιοχή. Τρίτη περίπτωση είναι το «Αντάρτικο της Αραγκουάια», που οργανώθηκε από τους κομμουνιστές για την αντιμετώπιση του αυταρχισμού της δικτατορίας του '64, κράτησε από το 1968 έως το 1974 και έληξε με πολλές απώλειες και το θάνατο κομμουνιστών αγωνιστών.

Η Αμαζονία λοιπόν βρίσκεται και σήμερα στο κέντρο της προσοχής του ιμπεριαλισμού, που προσπαθεί να τη «βάλει στο χέρι». Είτε με τις εκκλήσεις για τη διεθνοποίηση είτε με τη χρήση διάφορων Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, δήθεν οικολογικών, που αποτελούν Δούρειους Ιππους των πολυεθνικών, είτε με το πρόσχημα της πάλης ενάντια στη διακίνηση των ναρκωτικών, με σκοπό να πατήσουν πόδι και να διαλύσουν το επαναστατικό κίνημα στην Κολομβία, τους κομμουνιστές και αριστερούς αγωνιστές και κυρίως τις Ενοπλες Επαναστατικές Δυνάμεις Κολομβίας, τις ΦΑΡΚ, που εδώ και πολλά χρόνια παλεύουν για μια λύση σε πολιτικοκοινωνικό επίπεδο συμφέρουσα για τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού, και αποτελούν εμπόδιο και ανασταλτικό παράγοντα που ξεσκεπάζει τα ιμπεριαλιστικά σχέδια στην περιοχή. Ετσι αλληλοσυνδέονται το «Σχέδιο Κολομβία» και τα όνειρα των ΗΠΑ πρώτα και κύρια αλλά και των άλλων ιμπεριαλιστών για το «φιλέτο» του Αμαζονίου. Αλλωστε, όσα αναφέραμε παραπάνω εξηγούν το τόσο «ενδιαφέρον».

Η άποψη των κομμουνιστών της χώρας

Η άποψη του ΚΚ Βρ. είναι ότι χρειάζεται ένα εναλλακτικό κοινωνικό πρόγραμμα για την Αμαζονία, που θα αξιοποιεί όλες τις δυνατότητες, αλλά για να γίνει αυτό πρέπει να εξασφαλιστεί ότι δε θα υπάρχει καμία σχέση και εξάρτηση με τα λεγόμενα μεγάλα σχέδια. Η Αμαζονία ανήκει στους λαούς των κρατών όπου βρίσκεται και στη Βραζιλία και η εκμετάλλευση πρέπει να γίνεται ορθολογικά, με σεβασμό στη φύση, πράγμα που μπορεί άνετα να επιτευχθεί αφού γι' αυτό υπάρχουν όλες οι επιστημονικές μελέτες. Π.χ. η υλοτομία στα δάση μπορεί να γίνεται περιοδικά ανά 20-25 χρόνια.

Βέβαια, βασική προϋπόθεση για να γίνει αυτό είναι η εξασφάλιση της εθνικής ανεξαρτησίας και ακεραιότητας των χωρών της περιοχής και οι λαοί της Λατινικής Αμερικής να γίνουν αφέντες στον τόπο τους, κάτι που απαιτεί ακόμα πολύ αγώνα.


ΚΕΙΜΕΝΑ
Δημήτρης ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ