Ακολουθούν αποσπάσματα από τη Διακήρυξη της ΔΑΣ, του συνδυασμού που απαρτίζεται από συνδικαλιστές οι οποίοι μέσα από τα σωματεία τους και τις Επιτροπές Αγώνα παλεύουν με τις θέσεις του ΠΑΜΕ και συσπειρώνονται σε αυτό.

Αναφορικά με τις συνέπειες της αντιλαϊκής πολιτικής στο Δημόσιο, η ΔΑΣ αναφέρει μεταξύ άλλων:

«Στο Δημόσιο αποτυπώνεται πλέον μια εντελώς καινούργια κατάσταση. Στη δεκαετία της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης έγιναν σημαντικές αναδιαρθρώσεις στη Δημόσια Διοίκηση και το κράτος. Η κρίση συνέβαλε και αξιοποιήθηκε ώστε να επιταχυνθούν μια σειρά από αλλαγές που ήταν αναγκαίες για το αστικό κράτος και που καθυστερούσαν. Ολες οι αλλαγές που έγιναν στη Δημόσια Διοίκηση αυτό το διάστημα εντάχθηκαν στη βασική στρατηγική της άρχουσας τάξης για ένα κράτος που στις σημερινές συνθήκες θα παίξει έναν πιο ενεργό, πιο αποτελεσματικό ρόλο στην καπιταλιστική ανάπτυξη. (...)

-- Ενας δημόσιος υπάλληλος μέχρι στιγμής έχει χάσει πάνω από 6 μισθούς (13ος και 14ος μισθός, κατάργηση επιδομάτων, πάγωμα μισθολογικών κλιμακίων, αύξηση φορολογικών και ασφαλιστικών εισφορών, θεσμοθέτηση προσωπικής διαφοράς κ.ά.).

-- Μειώθηκε σημαντικά ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων. Από 750 χιλιάδες το 2009, σήμερα είναι 424 χιλιάδες (χωρίς τους ένστολους).

-- Επεκτάθηκαν και γενικεύτηκαν κατακόρυφα οι ελαστικές μορφές εργασίας στο Δημόσιο. Πάνω από 120.000 συνάδελφοι καταγράφονται ως ελαστικά εργαζόμενοι στο Δημόσιο (την τελευταία τριετία αυξήθηκαν κατά 10.000).

-- Δημόσιες κοινωνικές υπηρεσίες λειτουργούν σε συνθήκες υποστελέχωσης. Η αναλογία νοσηλευτικού προσωπικού - νοσηλευόμενου είναι στο 1:40, οι μαθητές στοιβάζονται σε 28άρια τμήματα. Σε ολόκληρη την Αττική απασχολούνται όλοι και όλοι 12 εργαζόμενοι, για να διεκπεραιώσουν τα απαραίτητα δικαιολογητικά, ώστε να βγουν στη σύνταξη 470.000 εργαζόμενοι. Μόνο σε Υγεία και Εκπαίδευση τα οργανικά κενά αυτήν τη στιγμή είναι πάνω από 50.000».

«Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση διέσυρε την έννοια της αριστεράς, έσπειρε την απογοήτευση στον κόσμο, επέτρεψε στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ να εμφανίζονται δικαιωμένοι, έστρωσε στην κυριολεξία το δρόμο στη ΝΔ για την κυβερνητική εξουσία.

Η ΝΔ έπιασε το νήμα από εκεί που το άφησε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ είχε πιάσει το νήμα από εκεί που το άφησαν η συγκυβέρνηση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Οπως οι ίδιοι λένε, "το κράτος έχει συνέχεια". Σήμερα η κυβέρνηση της ΝΔ εφαρμόζει όλους τους μνημονιακούς νόμους που όλοι μαζί ψήφισαν, κλιμακώνει παραπέρα την αντιλαϊκή επίθεση.

ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ εναλλάσσονται στην κυβέρνηση για τη μακροημέρευση του καπιταλιστικού συστήματος. Είτε με τη μια κυβέρνηση είτε με την άλλη, η δουλειά των καπιταλιστών γίνεται και ο λαός ξεζουμίζεται όλο και περισσότερο.

Η ανάπτυξη, η ανταγωνιστικότητα και η "κανονικότητά" τους προϋποθέτουν καθηλωμένους μισθούς, τσακισμένα εργασιακά δικαιώματα και τα συνδικάτα "στο γύψο"!

Τα ματωμένα πλεονάσματα και η αναδιανομή της φτώχειας με το μανδύα του κοινωνικού μερίσματος, το πρόσχημα της πράσινης ανάπτυξης, τα νέα προκλητικά προνόμια στους επιχειρηματικούς ομίλους και η ενίσχυση του δόγματος "νόμος και τάξη" είναι τα χαρακτηριστικά της αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης της ΝΔ.

• Διαχρονικά όλες οι κυβερνήσεις ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ επιχειρηματολογούσαν υπέρ της "συνταγματικότητας" των περικοπών των Δώρων, δηλαδή την κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού. Εφτασαν στο σημείο τον Φλεβάρη του 2019 στο ΣτΕ να ακούμε επιχειρήματα του τύπου ότι δήθεν οι δημόσιοι υπάλληλοι "έχασαν τον 13ο - 14ο μισθό για να σωθεί ο 12ος" ή "μη μιλάτε οι δημόσιοι υπάλληλοι γιατί στον ιδιωτικό τομέα περνάνε χειρότερα" κ.ά.
• Η κυβέρνηση της ΝΔ, με προίκα το νόμο - λαιμητόμο του Κατρούγκαλου και το νέο αντιασφαλιστικό νόμο που έχει στα σκαριά, δυναμώνει την αντιασφαλιστική της επίθεση, διαλύει τα ασφαλιστικά ταμεία, μετατρέπει την Ασφάλιση σε ατομική υπόθεση, ιδιωτικοποιεί την επικουρική ασφάλιση, θεσμοθετεί την ιδιωτική ασφάλιση για όλους, ολοκληρώνει το έγκλημα σε βάρος της εργατικής τάξης της χώρας και όλων των εργαζομένων. Το περιβόητο "νέο Ασφαλιστικό" της ΝΔ είναι παμπάλαιο και δοκιμασμένο. Στην κυριολεξία κάνει νόμο την έκθεση Σπράου του ΠΑΣΟΚ, η οποία αποτέλεσε και τη βάση για το νόμο Κατρούγκαλου (...).
• Από κοινού ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ αρνήθηκαν να φέρουν στην Ολομέλεια της Βουλής για ψήφιση την αναθεώρηση του άρθρου 103 του Συντάγματος, την "άρση κάθε συνταγματικής απαγόρευσης για τη μετατροπή των συμβάσεων των συμβασιούχων σε αορίστου χρόνου". Καταψήφισαν την πρόταση που κατέθεσαν στη Βουλή πάνω από 140 σωματεία του Δημοσίου, 10 Ομοσπονδίες και 9 Νομαρχιακά Τμήματα της ΑΔΕΔΥ. Στο αντεργατικό τους αυτό τερατούργημα, οι συνδικαλιστικές παρατάξεις ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚΕ, ΕΑΕΚ/ΣΥΡΙΖΑ λειτούργησαν ως δεκανίκια τους.
• Ο νόμος Αχτσιόγλου (4418/17) άνοιξε το δρόμο για τον περιορισμό του δικαιώματος της απεργίας και ταυτόχρονα την όρεξη της ΝΔ να ψηφίσει νέο συνδικαλιστικό νόμο που επιδιώκει να καταργήσει τα καταστατικά και τις Γενικές Συνελεύσεις των συνδικάτων, το δικαίωμα στην απεργία. Η κυβέρνηση της ΝΔ δυναμώνει την επίθεσή της στο εργατικό - λαϊκό κίνημα. Επιβάλλει το δόγμα "νόμος και τάξη", τον περιορισμό των διαδηλώσεων, την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου. Σοσιαλδημοκρατία και νεοφιλελευθερισμός, όταν πρόκειται για το χτύπημα του εργατικού κινήματος, δουλεύουνε μαζί. Αυτό το αντεργατικό τερατούργημα είχε τη στήριξη της συνδικαλιστικής μαφίας της ΓΣΕΕ, ενώ η ηγεσία της ΑΔΕΔΥ έκανε ό,τι μπορούσε για να μη βγει πανελλαδική απεργία στις 24 Σεπτέμβρη. ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚΕ έφτασαν στο σημείο να κατεβάσουν από το site της ΑΔΕΔΥ πραξικοπηματικά δελτίο Τύπου για την απεργία στις 24 Σεπτέμβρη.
• Η ΝΔ με το νόμο Μητσοτάκη και ο ΣΥΡΙΖΑ αργότερα με το νόμο Βερναρδάκη χέρι χέρι προωθούν την αντιδραστική "αξιολόγηση" στο Δημόσιο. Από κοινού ψήφισαν την αντιδραστική τροπολογία Γεροβασίλη για την "αξιολόγηση" των δημοσίων υπαλλήλων. Οι παρατάξεις ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚΕ, ΕΑΕΚ/ΣΥΡΙΖΑ είναι υπέρ της "αξιολόγησης". Στην αρχή όλοι μαζί έλεγαν ότι "ο νόμος Βερναρδάκη δεν είχε τιμωρητικό χαρακτήρα", αργότερα ότι "ο νόμος Βερναρδάκη είναι καλύτερος από το νόμο Μητσοτάκη" (...).
• Με το νόμο Γαβρόγλου για τους διορισμούς και τις προσλήψεις, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ουσιαστικά κατάργησε την προϋπηρεσία και το πτυχίο των αναπληρωτών, με αποτέλεσμα σήμερα να υπάρχουν χιλιάδες κενά και εκατοντάδες χιλιάδες χαμένες διδακτικές ώρες, κυρίως στους παραμεθόριους νομούς και στα νησιά, αφού δεν υπάρχει το κίνητρο για να πάνε οι αναπληρωτές σ' αυτές τις περιοχές. Τα σχολεία λειτουργούν κουτσά - στραβά, λείπουν εκατοντάδες εκπαιδευτικοί ακόμα και σε πανελλαδικώς εξεταζόμενα μαθήματα, η Παιδεία γίνεται πιο ταξική και η υπουργός Παιδείας της ΝΔ δηλώνει ότι θα εφαρμόσει το νόμο Γαβρόγλου, ετοιμάζεται να φέρει νέο αντιδραστικότερο - αντιεκπαιδευτικό νομοσχέδιο στα πρότυπα της Διαμαντοπούλου.
• Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ άνοιξε τον δρόμο για την επέκταση της επιχειρηματικής λειτουργίας των δημόσιων μονάδων Υγείας, με τη συνεχιζόμενη μείωση της κρατικής χρηματοδότησης, την αύξηση των πληρωμών του ΕΟΠΥΥ και των ασφαλιστικών εισφορών για υγειονομική περίθαλψη. Ενεργοποίησε το Κέντρο Τεκμηρίωσης και Κοστολόγησης Νοσηλευτικών Υπηρεσιών (ΚΕΤΕΚΝΥ ΑΕ) και του ανέθεσε να αναπτύξει το ελληνικό σύστημα DRG (Ομοιογενείς Διαγνωστικές Κατηγορίες). Σήμερα η κυβέρνηση της ΝΔ, αξιοποιώντας όλο το αντιλαϊκό πλαίσιο των προηγούμενων κυβερνήσεων, ενισχύει την επιχειρηματική λειτουργία των νοσοκομείων, κάνει την Υγεία ακόμα πιο ακριβό εμπόρευμα, δουλεύει για τους εμπόρους της Υγείας.
• Η κυβέρνηση της ΝΔ επιταχύνει τις ιδιωτικοποιήσεις. Ο,τι δεν πρόλαβε να ιδιωτικοποιήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, το κάνει τώρα η ΝΔ. Πρόσφατο παράδειγμα το άρθρο 179 του "αναπτυξιακού" νόμου, που στους δήμους εκχωρεί σε ιδιώτες την καθαριότητα, το πράσινο και τον ηλεκτροφωτισμό.
• Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ άνοιξε το δρόμο στη ΝΔ για την περικοπή των ΒΑΕ. Η ΝΔ αξιοποιεί το πόρισμα της επιτροπής επανεξέτασης του καθεστώτος των ΒΑΕ για περικοπή κατά 32%, έχει στην ατζέντα της ως προτεραιότητα την περικοπή των ΒΑΕ (...)».

«Η καπιταλιστική οικονομική κρίση, η δικομματική αντιπαράθεση για την κυβερνητική εξουσία αντικειμενικά επέδρασαν και στην κατάσταση του συνδικαλιστικού κινήματος.

Οσο ήταν αντιπολίτευση ο ΣΥΡΙΖΑ, η συνδικαλιστική ηγεσία της ΕΑΕΚ δούλευε τη γραμμή για "λύσεις από τα πάνω" και έλεγε ότι "δεν βγαίνει τίποτα με τους αγώνες, μόνο μια κυβέρνηση της αριστεράς μπορεί να δώσει λύσεις, να φύγουν οι Σαμαρο-Βενιζέλοι" κ.ά. Σ' αυτήν τη γραμμή, στήριξη έδωσαν και οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, πανηγυρίζοντας για την κυβέρνηση της "πρώτη φορά Αριστεράς". Αργότερα, με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και με τη ΝΔ στην αντιπολίτευση, οι ρόλοι άλλαξαν και οι ηγεσίες των ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ δούλευαν το σύνθημα "να φύγει η απάτη της αριστεράς, αυτοί που μας κορόιδεψαν, αυτοί που μας φόρτωσαν νέα μνημόνια".

Η γραμμή αυτή της κυβερνητικής εναλλαγής έκανε ζημιά στο κίνημα. Αποδείχθηκε όχι μόνο αδιέξοδη για τα συμφέροντα και τις ανάγκες των εργαζομένων, αλλά επέδρασε αρνητικά στο ίδιο το συνδικαλιστικό κίνημα, στην κατάστασή του, στον προσανατολισμό του. Ουσιαστικά μετέτρεψε τα συνδικάτα σε μέρος του προβλήματος, καλλιέργησε την απαξίωση των συνδικάτων, έσπειρε την απογοήτευση.

Το συνδικαλιστικό κίνημα βρίσκεται σε κρίση γιατί όλοι μαζί, ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΕΑΕΚ/ΣΥΡΙΖΑ, καλλιεργούσαν αυταπάτες για φιλολαϊκές λύσεις στο πλαίσιο της εναλλαγής των αστικών κυβερνήσεων, μέσα στο στόμα του λύκου, στην ΕΕ. Υιοθέτησαν και έδωσαν πολιτική στήριξη στη στρατηγική της ΕΕ για την "απελευθέρωση" της αγοράς εργασίας και την ανταγωνιστικότητα, δηλαδή στη στρατηγική που επέβαλε την άρση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων, την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, τις ιδιωτικοποιήσεις, το τσάκισμα των μισθών κ.ά.

Εδώ βρίσκεται η ουσία της κρίσης του συνδικαλιστικού κινήματος, της ιδεολογικής, πολιτικής και οργανωτικής του υποχώρησης και εδώ βρίσκονται οι διαχρονικές και ιστορικές ευθύνες της ηγεσίας της ΑΔΕΔΥ.

Γι' αυτό ΑΔΕΔΥ και ΓΣΕΕ απαξιώθηκαν πλήρως στη συνείδηση των εργαζομένων, δεν έχουν πλέον κανένα κύρος. Καθόλου τυχαίο δεν είναι το σύνθημα των εργαζομένων "ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, Τσίπρα - Κούλη μαγαζί".

Το λαϊκό κίνημα, οι εργαζόμενοι έχουν τη δύναμη, μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα και στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Ναι, μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα, αρκεί να στηριχθούμε και να στηρίξουμε εκείνες τις δυνάμεις σε πολιτικό και συνδικαλιστικό επίπεδο που μπορούν να γίνουν το αντίπαλο δέος.

Αντίπαλο δέος μπορεί να είναι μόνο ένα ισχυρό ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, που δεν αποδέχεται τη λογική ότι "όσα χάσαμε τα προηγούμενα χρόνια είναι περασμένα - ξεχασμένα", που είναι χειραφετημένο από οποιαδήποτε αντιλαϊκή κυβέρνηση, που θέτει στην αιχμή του δόρατος της πάλης του την κάλυψη των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.

Το αντίπαλο δέος, ο πόλος αγώνα, ελπίδας και προοπτικής βρίσκεται στο οργανωμένο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, στα συνδικάτα που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ.

Στην ενίσχυση αυτού του πόλου βρίσκονται το διακύβευμα για την αλλαγή της κατάστασης στο συνδικαλιστικό κίνημα, η ελπίδα και η φιλολαϊκή προοπτική για τους εργαζόμενους».