ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Παρασκευή 30 Οχτώβρη 2020
Σελ. /24
ΕΡΓΑΤΙΚΑ
ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΕΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟ ΝΟΜΟ
Οργανωμένος αγώνας για την υπεράσπιση και διεύρυνση των συνδικαλιστικών ελευθεριών

Η πανεργατική απεργία προτεραιότητα για κάθε σωματείο

Το χτύπημα και ο διαρκής περιορισμός της συνδικαλιστικής δράσης των εργαζομένων είναι μέρος της ευρύτερης αντεργατικής επίθεσης των εργοδοτών και των κυβερνήσεών τους. Ετσι, προσπαθούν να καταργήσουν το «εμπόδιο» των συνδικάτων που, σταθερά προσανατολισμένα στη γραμμή της ταξικής πάλης, οργανώνουν τους εργαζόμενους στους χώρους δουλειάς, αναπτύσσουν αγώνες ενάντια στα σκληρά αντεργατικά μέτρα και σχεδιασμούς που στόχο έχουν την ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, για τη διασφάλιση της κερδοφορίας των επιχειρήσεων.

Τα παραπάνω αναδείχθηκαν στην εκδήλωση που οργάνωσε το ΠΑΜΕ, χτες το απόγευμα, στην πλατεία Μητροπόλεως, με θέμα «Νέος συνδικαλιστικός νόμος: Η συνδικαλιστική δράση, η οργάνωση και τα δικαιώματα των εργαζομένων στο στόχαστρο κυβέρνησης και εργοδοσίας».

Από το βήμα της εκδήλωσης μίλησαν οι δικηγόροι Χαρά Μαρούλη, Χαρά Μαρκατσέλη και Ιορδάνης Προυσανίδης, ο Γιώργος Μαυρίκος, γενικός γραμματέας της ΠΣΟ, και ο Γιάννης Τασιούλας, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Οικοδόμων Ελλάδας. Το κλείσιμο έκανε ο Νίκος Παπαγεωργίου, μέλος της ΕΓ του ΠΑΜΕ και του ΔΣ της ΠΟΕΕΤ.

Στο χώρο της πλατείας όπου έγινε η εκδήλωση, μια σειρά από ταμπλό υπενθύμιζαν ορισμένες από τις πιο κραυγαλέες προσπάθειες παρέμβασης του κράτους και της εργοδοσίας στη συνδικαλιστική οργάνωση της εργατικής τάξης. Ανάμεσα σε αυτές, οι παρεμβάσεις της μεταξικής δικτατορίας και ο νόμος 1435/38 που επέτρεπε στον υπουργό Εργασίας να καθορίζει σε κάθε κλάδο όποιο σωματείο ήθελε ως το μόνο εξουσιοδοτημένο να αντιπροσωπεύει τους εργάτες. Οι διορισμένες διοικήσεις στη ΓΣΕΕ που το 1948 κατέστησαν τον εργατοκάπηλο Μακρή συνώνυμο μέχρι σήμερα του υποταγμένου συνδικαλισμού. Τα χουντικά διατάγματα που οδήγησαν στην εξορία πάνω από 800 συνδικαλιστές, διέλυσαν 270 συνδικάτα και διαμόρφωσαν ένα ασφυκτικό πλαίσιο λειτουργίας των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Ο νόμος 330/1976 και οι δηλώσεις του υπουργού Εργασίας της κυβέρνησης της ΝΔ, Κ. Λάσκαρη, πως θα καταργήσει την πάλη των τάξεων.

Δεν θα μας αιφνιδιάσουν


Το άνοιγμα της εκδήλωσης έκανε η Ντίνα Γκογκάκη, πρόεδρος του Συλλόγου Εμποροϋπαλλήλων Αθήνας. Αναφερόμενη στα μέτρα που είχε ανακοινώσει μόλις πριν από λίγες ώρες η κυβέρνηση σημείωσε πως «φέρνει έναν νόμο - έκτρωμα, πραγματικό τερατούργημα που μας πάει 100 χρόνια πίσω. Πρώτον, 134 χρόνια μετά την εξέγερση των εργατών του Σικάγου, όπου χύθηκε το αίμα τους για το 8ωρο, φέρνει νόμο που κατοχυρώνει τη 10ωρη απασχόληση (...) Δεύτερον, για να μπορέσει να υλοποιήσει αυτήν την αγριότητα επαναφέρει την απαγόρευση της απεργίας στο Δημόσιο και στους ΟΤΑ (...) Τρίτον, μειώνει τον υφιστάμενο ονομαστικό μισθό, καθορίζει ως ανώτατο κριτή τον ΟΜΕΔ που θα επιλύει τα πάντα. Τέταρτον, νομοθετεί την ανοιχτή δίωξη της συνδικαλιστικής δράσης με το πλήρες φακέλωμα μέσω του συστήματος ΕΡΓΑΝΗ.

Δεν θα μας αιφνιδιάσουν! Οργανωμένα, ταξικά, αγωνιστικά, θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε τη συνολική απάντηση απέναντι στο νέο αντεργατικό νομοσχέδιο που τσακίζει εργατικά δικαιώματα και παράλληλα γίνεται προσπάθεια να καταστείλει κάθε δίκαιη φωνή που αγωνίζεται για τις σύγχρονες ανάγκες, για ζωή και δουλειά με δικαιώματα».

Ωμή επέμβαση κράτους και εργοδοτών

Η Χαρά Μαρούλη σημείωσε ότι «η με διαδοχικές νομοθετικές ρυθμίσεις κάθε φορά επιδείνωση της θέσης των εργαζομένων, όσον αφορά στα συνδικαλιστικά τους δικαιώματα και ελευθερίες, δεν είναι επιμέρους ζήτημα και δεν μπορεί να εξετάζεται ανεξάρτητα από τον βαθμό ανάπτυξης ή υποχώρησης του εργατικού κινήματος, την άνοδο ή ύφεση της ταξικής πάλης, τη φάση ανάπτυξης ή κρίσης της καπιταλιστικής οικονομίας, τον συσχετισμό των δυνάμεων, τις γενικότερες συνθήκες αστικής διαχείρισης.

(...) Η επερχόμενη αντιδραστικοποίηση του νομοθετικού πλαισίου εντάσσεται στη διαχρονική επιδίωξη των κυβερνήσεων και των κομμάτων του κεφαλαίου να δώσουν τη χαριστική βολή στα συνδικαλιστικά δικαιώματα και στις συνδικαλιστικές ελευθερίες».

Αναφερόμενη στις επικείμενες αλλαγές τόνισε πως «κοινός άξονας όλων των παραπάνω αλλαγών είναι η ωμή επέμβαση κράτους και εργοδοσίας στη λειτουργία και δράση των σωματείων, ο ακόμη μεγαλύτερος περιορισμός των συνδικαλιστικών ελευθεριών και δικαιωμάτων και η αποτροπή κάθε εργαζόμενου να συσπειρωθεί στο σωματείο του υπό το άγρυπνο βλέμμα της εργοδοτικής τρομοκρατίας και της κρατικής καταστολής».

Μόνιμα στο στόχαστρο τα συνδικάτα που αγωνίζονται

Στη διαχρονική διαπάλη ανάμεσα στην εργατική τάξη και τους εκμεταλλευτές της αναφέρθηκε ο Γιώργος Μαυρίκος.

Στην παρέμβασή του ανέτρεξε στους νόμους του αστικού κράτους που επιχείρησαν να σταθούν εμπόδιο στην ενίσχυση των συνδικάτων και του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, από τις αρχές του 20ού αιώνα μέχρι σήμερα. «Πάντοτε οι στόχοι ήταν ίδιοι και απαράλλακτοι», σημείωσε, «να δυσκολευτούν οι αγώνες, να περιοριστεί η δύναμη των αγωνιστικών συνδικάτων». «Το σύνθημα το δικό μας "Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη" δεν είναι ένα σύνθημα απλά. Είναι η ουσία, έχει στοιχεία της ιδεολογίας μας, της τακτικής μας και της στρατηγικής μας», υπογράμμισε και αναφέρθηκε στη δύναμη της ταξικής πάλης που γυρνά τον τροχό της Ιστορίας προς τα μπρος.

Μέρος της γενικευμένης επίθεσης

Ο Γιάννης Τασιούλας, δείχνοντας πως το χτύπημα της συνδικαλιστικής δράσης «είναι μέρος της γενικευμένης επίθεσης», έφερε το παράδειγμα με τις ΣΣΕ λέγοντας πως όλες οι κυβερνήσεις «με τους νόμους για τις ΣΣΕ προσπαθούν να αφαιρέσουν από τα συνδικάτα τον δίαυλο επικοινωνίας με τους εργαζόμενους.

Γιατί έρχονται οι εργαζόμενοι στα συνδικάτα; Για το μεροκάματο, την Ασφάλιση, τις συνθήκες δουλειάς. Ερχεται, λοιπόν, η κυβέρνηση, όπως οι προηγούμενες, και λέει: "Τα συνδικάτα δεν έχουν καμία δουλειά με τη Σύμβαση. Τη Σύμβαση την υπογράφει ο υπουργός (...) και την επικυρώνει (για να κάνει και τον καμπόσο) η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ".

Τι μένει λοιπόν στον εργαζόμενο; Να πιάσει τον υπουργό; Να βρει κάνα "γερό δόντι", κάνα βύσμα μπας και πάρει καλύτερο μεροκάματο; Και τι να πάρει; Από τα 200 ευρώ, που ανακοίνωσαν ως μισθό σε επιδοτούμενα προγράμματα, πόσο περισσότερα να πάρει ένας εργαζόμενος, όσες "πλάτες" και αν ψάξει να βρει να τον βοηθήσουν; Οι μισθοί που έχουν διαμορφωθεί δεν φτάνουν να καλύψουν τις στοιχειώδεις ανάγκες.

Ο καημός τους είναι η συλλογική ταξική δράση. Αυτήν θέλουν να χτυπήσουν και με τις αντεργατικές ανατροπές στις ΣΣΕ, στις εργασιακές σχέσεις και στο συνδικαλιστικό νόμο. Είναι τόσος ο καημός που τον παλιό αντεργατικό νόμο τον κάνουν στη συνέχεια ακόμη πιο αντεργατικό μπας και οχυρωθούν απέναντι στους αγώνες».

Διαρκής η επίθεση στο δικαίωμα της απεργίας

Η Χαρά Μαρκατσέλη σημείωσε πως η απεργία «πρώτα διαμορφώθηκε σαν μία πραγματικότητα της ταξικής πάλης, χωρίς να γνωρίζει νομική ρύθμιση». Η αναγνώρισή της «στη νομοθεσία των αστικών κρατών ήταν αποτέλεσμα της σκληρής και τις περισσότερες φορές αιματηρής πάλης της εργατικής τάξης».

Σημειώνοντας ότι και το υφιστάμενο νομοθετικό πλαίσιο «δεν διασφαλίζει την ανεμπόδιστη άσκηση του απεργιακού δικαιώματος, αλλά απεναντίας εισάγει σημαντικούς περιορισμούς και εμπόδια σχετικά με την άσκησή του», υπενθύμισε ότι πάνω σε αυτό το έδαφος «η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, με την απεργοκτόνα διάταξη Αχτσιόγλου, έδωσε ένα ακόμη χτύπημα στο δικαίωμα στην απεργία», για να έρθει σήμερα η κυβέρνηση της ΝΔ να πάρει τη σκυτάλη δίνοντας νέο χτύπημα.

Αναφερόμενη στην πτυχή της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας τόνισε πως «το κύριο και βασικό είναι ότι υπονομεύει την ίδια τη λειτουργία των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Βάζει στο στόχαστρο τη συλλογική δημοκρατική λειτουργία των συνδικάτων, τις ζωντανές διαδικασίες τους, με φυσική παρουσία των εργαζομένων (...) κ.λπ. Θέλουν να διαμορφώσουν εργαζόμενους απομονωμένους από κάθε έννοια συλλογικής δράσης, να κόψουν τους δεσμούς των ίδιων των εργαζομένων μεταξύ τους, να θέσουν εμπόδια στη συλλογική τους έκφραση, στη συλλογική οργάνωση της πάλης τους απέναντι στην εργοδοσία και στο κεφάλαιο. Κι από κοντά, βέβαια, ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός που με δηλώσεις του τύπου "η απεργία τα 'φαγε τα ψωμιά της" ρίχνει νερό στο μύλο των προωθούμενων αντεργατικών μέτρων».

Φοβούνται τη ζωντανή λειτουργία των συνδικάτων

«Εχει ζόρια η αστική τάξη κι ας φαίνεται να καλπάζει σήμερα ξεσάλωτη», σχολίασε ο Ιορδάνης Προυσανίδης, αναφερόμενος στις διατάξεις περιορισμού της συνδικαλιστικής δράσης που προωθεί η κυβέρνηση. Εστιάζοντας σε όσα ενοχλούν ιδιαίτερα τις κυβερνήσεις και την εργοδοσία και προκαλούν το φόβο τους, ξεχώρισε τη συζήτηση ανάμεσα στους εργαζόμενους, τη ζωντανή λειτουργία των σωματείων, τις Γενικές Συνελεύσεις και τις μαζικές διαδικασίες τους. Αυτά επιδιώκει να τα αντικαταστήσει με την τηλεψηφοφορία και την τηλεσυμμετοχή, με μορφές δηλαδή που αφήνουν ελεύθερο το έδαφος για την παρέμβαση της εργοδοσίας.

Μονόδρομος η σύγκρουση με τους εκμεταλλευτές μας

Κλείνοντας την εκδήλωση ο Νίκος Παπαγεωργίου, όσον αφορά τα νέα μέτρα που έρχονται, τόνισε πως «όλα αυτά καθιστούν όχι μόνο επιτακτική την ανάγκη να ξεσηκωθούμε, αλλά και μονόδρομο, αν θέλουμε να συνεχίσουμε στο δρόμο που έχουμε τραβήξει ως ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, σε πορεία σύγκρουσης με τους εκμεταλλευτές μας.

Αλλωστε, όσα μέτρα καταφέρονται ενάντια στα συνδικάτα, στην οργάνωση και δράση τους φάνηκε απόψε ότι δεν έχουν στόχο τους εργατοπατέρες. Τα προνόμιά τους όχι μονάχα διατηρούνται αλλά και ενισχύονται από τη νέα παρέμβαση του κράτους και των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Εμάς είχαν, έχουν και θα έχουν πραγματικό αντίπαλο. Το ΠΑΜΕ, τις Ομοσπονδίες, τα Εργατικά Κέντρα και τα Συνδικάτα που το συγκροτούν.

Οι απεργιακές αποφάσεις κάθε μέρα που περνά θα πολλαπλασιάζονται. Η προσπάθειά μας να συγκεντρώσουμε δυνάμεις ικανές να σμπαραλιάσουν τους νόμους τους θα συνεχιστεί ό,τι κι αν σκαρφιστούν.

Το κάλεσμά μας για πανεργατική απεργία είναι ήδη απόλυτη προτεραιότητα για κάθε σωματείο που δεν είναι δεμένο στο άρμα του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού».

  • Αναλυτικότερο ρεπορτάζ από τη χτεσινή εκδήλωση θα υπάρχει στον «Ριζοσπάστη του Σαββατοκύριακου» που κυκλοφορεί αύριο.


Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ