ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κυριακή 30 Γενάρη 2005
Σελ. /32
Το επιστημονικό προλεταριάτο και τα καθήκοντα του ΚΚΕ

Οι Θέσεις της ΚΕ προσανατολίζουν σωστά το Κόμμα στο κύριο καθήκον του, την ανάδειξη των πολιτικών όρων για την υλοποίηση στη ζωή της στρατηγικής που επεξεργάστηκε στα δύο προηγούμενα Συνέδριά του. Προσανατολίζουν στην ανάδειξη της αναγκαιότητας και των προϋποθέσεων για την ολόπλευρη ισχυροποίηση του ΚΚΕ, χωρίς την οποία κάθε συζήτηση για τη λαϊκή εξουσία στερείται νοήματος. Στον προβληματισμό αυτό συμβάλλουν, πιστεύω, μια σειρά επισημάνσεις για τη δουλιά μας στον κρίσιμο χώρο των μισθωτών τεχνικών επιστημόνων, από τον οποίο και προέρχομαι.

Α. Η Θέση 32 σωστά επισημαίνει την προτεραιότητα της δουλιάς για την οικοδόμηση μαζικής συσπείρωσης στο χώρο των μισθωτών επιστημόνων. Και τούτο, ειδικά για τους μισθωτούς Μηχανικούς, γιατί:

1. Οι διπλωματούχοι Μηχανικοί ξεπερνούν ήδη τις 100.000 πανελλαδικά. Σαν αποτέλεσμα της διαδικασίας συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου και του βαθέματος των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, όλο και μεγαλύτερο τμήμα τους προσεγγίζει και εντάσσεται στην εργατική τάξη (σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα του ΤΕΕ ένα 25% είναι μισθωτοί και ένα 8-9% μισθωτοί με Δελτίο Παροχής Υπηρεσιών), αποτελώντας ένα από τα πιο υψηλά μορφωμένα και ειδικευμένα, αλλά και πολιτικά μη συνειδητοποιημένα τμήματά της.

2. Η κυριαρχία των ελαστικών μορφών εργασίας από τη μια και ορισμένες οικονομικές συγκυρίες από την άλλη (π.χ. ΚΠΣ, μεγάλα έργα) ενίσχυσαν τις μικροαστικές αυταπάτες που αντικειμενικά υπάρχουν λόγω της μικρής ταξικής «προϊστορίας» του κλάδου - οι περισσότεροι μηχανικοί που ανήκουν στην εργατική τάξη είναι εργάτες πρώτης γενιάς. Αντίθετα, η επαφή με τα πιο αναπτυγμένα, τεχνολογικά, μέσα παραγωγής που θέτουν σε κίνηση στρατηγικούς τομείς (ενέργεια, πληροφορική, τηλεπικοινωνίες, μεταφορές), δημιουργεί αντικειμενικά δυνατότητες - σε συνδυασμό με το υψηλό μορφωτικό επίπεδο - να κερδίζονται μαζικά με την πολιτική και την ιδεολογία μας.

3. Τη δουλιά μας στον κλάδο δυσκόλευε (και, σχετικά, δυσκολεύει ακόμη) η απουσία μέχρι πρόσφατα ουσιαστικής συνδικαλιστικής εκπροσώπησης. Το ΤΕΕ και οι Επιστημονικοί Σύλλογοι ούτε μπορούν, ούτε θέλουν να παίξουν τέτοιο ρόλο - ειδικά το ΤΕΕ που, ως επιμελητήριο, αποτελεί ουσιαστικά μοχλό παρέμβασης του αστικού κράτους, προώθησης της ταξικής συνεργασίας και των συμφερόντων του ανώτερου στρώματος μεγαλομηχανικών που ανήκουν ή προσεγγίζουν στην αστική τάξη. Μέσα από τέτοιους θεσμούς, η άρχουσα τάξη προωθεί τις δικές της κοινωνικές συμμαχίες και «στρατολογεί» υψηλής ειδίκευσης στελέχη από κατώτερα κοινωνικά στρώματα.

Β. Η εμπειρία έδειξε ότι η καθημερινή δράση των δυνάμεών μας δεν είναι σταθερά και μόνιμα προσανατολισμένη στην υλοποίηση αυτού του καθήκοντος, υπήρξε υποτίμησή του. Στην υποτίμηση αυτή συμβάλλουν και ορισμένες ιδεολογικές συγχύσεις, σχετικές με την ταξική θέση των μισθωτών τεχνικών. Πρόκειται για αντιλήψεις όπως:

  • Απολυτοποίηση ορισμένων από τα λενινιστικά κριτήρια για τις τάξεις (π.χ. το κριτήριο της θέσης του μηχανικού στην ιεραρχία της παραγωγής, σε αντιπαράθεση με τον μη ειδικευμένο εργάτη), αντί για τη συνολική θεώρησή τους. Η επιλεκτική αυτή εμμονή, αν γενικευτεί, οδηγεί στον προφανή παραλογισμό να μην περιλαμβάνονται στην εργατική τάξη οι αρχιεργάτες και οι ειδικευμένοι τεχνίτες!
  • Εμφάνιση ως κριτηρίων ταξικής ένταξης, πλευρών άσχετων με αυτήν, όπως π.χ. το επίπεδο της ταξικής συνείδησης, ή η ειδικότητα της εργασίας (διανοητική εργασία, πρωτότυπη έρευνα, παραγωγή λογισμικού κλπ.). Το πρώτο «επιχείρημα» είναι, απλώς, καραμπινάτος ιδεαλισμός, ο οποίος μάλιστα οδηγεί στο κωμικοτραγικό συμπέρασμα ότι δεν ανήκουν στην εργατική τάξη ...όσοι ψηφίζουν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ!! Οσο για το δεύτερο, «εκλεπτυσμένο» επιχείρημα - ξεθαμμένο από τα αζήτητα του στρουκτουραλισμού των Πουλαντζά και σία - συγχέει την εργασία ως δραστηριότητα παραγωγής αξιών χρήσης (η οποία ως τέτοια μπορεί να είναι εργασία χτίστη, μηχανικού, πωλητή κλπ.) με την εργατική δύναμη, η οποία είναι η δυνατότητα του εργάτη να προσφέρει παραγωγική για το κεφάλαιο εργασία, να συντελεί δηλαδή στην ιδιοποίηση από τον κεφαλαιοκράτη της κοινωνικά παραγόμενης υπεραξίας. Επιπλέον, οι θιασώτες αυτής της άποψης με τέτοιες αντιλήψεις ρίχνουν νερό στο μύλο της αστικής απολογητικής για το «τέλος της εργατικής τάξης», η οποία - σύμπτωση(;) - ταυτίζει το προλεταριάτο με τους χειρώνακτες του 19ου αι...

Η πραγματικότητα, φυσικά, είναι τελείως διαφορετική. Ο Μαρξ τόνιζε, ήδη από την εποχή του, ότι «Το προϊόν μετατρέπεται γενικά από άμεσο προϊόν του ατομικού παραγωγού σε κοινωνικό, στο κοινό προϊόν ενός συνολικού εργάτη, δηλαδή ενός συνδυασμένου εργατικού προσωπικού, που τα μέλη του βρίσκονται πιο κοντά ή πιο μακριά στο χειρισμό του αντικειμένου εργασίας (...) Για να εργάζεται κανείς παραγωγικά δε χρειάζεται πια να χρησιμοποιεί άμεσα τα χέρια του, αρκεί να είναι όργανο του συλλογικού εργάτη, να εκτελεί κάποια από τις υπολειτουργίες του (...) Η κεφαλαιοκρατική παραγωγή δεν είναι μόνο παραγωγή εμπορευμάτων, είναι στην ουσία παραγωγή υπεραξίας. Ο εργάτης δεν παράγει για τον εαυτό του, αλλά για το κεφάλαιο» (Το Κεφάλαιο, τόμος 1, σελ. 524 - 525).

Ταυτόχρονα, ο Μαρξ ανέδειχνε μεθοδολογικά την περίπτωση όπου «η παραγωγή δεν μπορεί να χωριστεί από την πράξη του παράγειν, όπως γίνεται με τους ηθοποιούς, τους γιατρούς κλπ.» (Θεωρίες για την Υπεραξία, μέρος 1ο, σελ. 459). και ξεκαθάριζε το ρόλο του επιστημονικού προλεταριάτου: «Λόγου χάρη, στα εκπαιδευτικά ιδρύματα οι δάσκαλοι μπορούν να είναι μόνο μισθωτοί εργάτες για τον επιχειρηματία του εκπαιδευτικού ιδρύματος. Τέτοια εκπαιδευτικά εργοστάσια υπάρχουν πολυάριθμα στην Αγγλία. Παρ' όλο που οι δάσκαλοι δεν είναι παραγωγικοί εργάτες σε σχέση με τους μαθητές, είναι σε σχέση με τον επιχειρηματία τους. Ο επιχειρηματίας ανταλλάσσει το κεφάλαιό του με την εργατική τους δύναμη και μ' αυτή τη διαδικασία πλουτίζει» (ό.π., σελ. 460).

Οσο για το επιχείρημα της συνείδησης, οι Μαρξ-Ενγκελς, τόνιζαν ότι «εδώ δεν πρόκειται για το τι κάθε φορά φαντάζεται σαν σκοπό του αυτός ή εκείνος ο προλετάριος, ή ακόμα και όλο το προλεταριάτο. Πολύ περισσότερο πρόκειται για το τι είναι και τι είναι ιστορικά αναγκασμένο να κάνει μέσα σε αυτό το Είναι» («Η Αγία Οικογένεια», εκδ. «Αναγνωστίδη», σελ. 43 - 44).

Στο Κόμμα μας, σχετικά έγκαιρα τα ζητήματα αυτά αναδείχτηκαν σε θεωρητικό επίπεδο, ιδιαίτερα μέσα από την πολύ σοβαρή δουλιά του ΚΜΕ που σφραγίστηκε με την έκδοση της συλλογικής εργασίας «Προσεγγίσεις στην κατάσταση της εργατικής τάξης στην Ελλάδα», το 2000. Ωστόσο, είναι ζήτημα αν οι επεξεργασίες αυτές αξιοποιήθηκαν ουσιαστικά στην καθημερινή πολιτική και μαζική μας δουλιά.

Γ. Επομένως, είναι ανάγκη να γίνουν πολλά βήματα προς την υλοποίηση της κατεύθυνσης για συσπείρωση στο χώρο των μισθωτών επιστημόνων. Τα βήματα που έγιναν έως σήμερα είναι θετικά (π.χ. οργανωτική αναδιάταξη των κομματικών δυνάμεων του κλάδου, ίδρυση του Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών), είναι όμως και ανεπαρκή. Σε κάθε περίπτωση, η δυνατότητα να μετρήσουμε γοργά βήματα στο επόμενο διάστημα, στο οποίο αναμένεται απότομη χειροτέρευση των όρων ζωής του τεχνικού κόσμου της μισθωτής εργασίας (βλ. κύμα απολύσεων, μεγαλύτερη συμπίεση μισθών, πλήρης απορύθμιση των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων κλπ.) είναι ορατή και εφικτή, αν το σύνολο των κομματικών δυνάμεων δράσουν ενιαία και με σχέδιο στην κατεύθυνση αυτή. Ωστόσο, η ανάγκη συγκρότησης ενός πόλου ριζοσπαστικής συσπείρωσης και στο χώρο των μισθωτών τεχνικών είναι ένα καθήκον, του οποίου η υλοποίηση είναι ζήτημα αν μπορεί να προσεγγιστεί αποκλειστικά και μόνο με την παραδοσιακή μορφή συνδικαλιστικής συσπείρωσης («Πανεπιστημονική») και, από αυτή την άποψη, σημειώνω την ανάγκη να μελετηθεί και να αξιοποιηθεί περισσότερο η πείρα από τη δουλιά στα έμπειρα τμήματα της εργατικής τάξης για τη συγκρότηση ριζοσπαστικού πόλου στο εργατικό κίνημα, του ΠΑΜΕ, χωρίς φυσικά μηχανιστικές μεταφορές και απλουστεύσεις.

Γρηγόρης Γρηγοριάδης

Αχτίδα Κατασκευών της ΚΟΑ

Η εποχή μας και οι δυνατότητές της

Είναι σημαντικά αυτά που μέχρι τώρα έχει πετύχει το Κόμμα. Δηλ. η διατήρηση της φυσιογνωμίας του, πράγμα καθόλου εύκολο μετά τις εξελίξεις στην ΕΣΣΔ και στις υπόλοιπες χώρες της Αν. Ευρώπης, αλλά και των συνεπειών αυτών των εξελίξεων στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα και φυσικά και στο εσωτερικό του Κόμματός μας. Οι συνθήκες που διαμορφώθηκαν μετά το '89 είναι ποικιλότροπα δύσκολες. Οφείλουμε λοιπόν να είμαστε ικανοποιημένοι για τη νίκη σ' αυτήν την πρώτη και τεράστιας σημασίας μάχη, όπως οφείλουμε να είμαστε ικανοποιημένοι και με το γεγονός ότι στη συνείδηση της πλειοψηφίας, παρά τις λιγοστές δυνάμεις μας, έχουμε καταγραφεί ως η δύναμη που με αγωνιστικότητα μάχεται κατά των συνεπειών της συνολικής επίθεσης του κεφαλαίου.

Ομως όπως πολύ σωστά περνάει και μέσα από τις Θέσεις της ΚΕ για το 17ο Συνέδριο, το Κόμμα θα πρέπει να επιβεβαιώνει ότι είναι ταυτόχρονα φορέας ανάπτυξης θεωρίας. Οτι στηρίζει στη θεωρία την πάλη του. Καθήκον στο οποίο μέχρι σήμερα δεν έχουμε καταφέρει μ' επάρκεια ν' ανταποκριθούμε. Δεν έχουμε καταφέρει, τη δράση μας να τη στηρίξουμε και σε σύγχρονες θεωρητικές αναλύσεις. Είναι αξιοσημείωτο ότι μέχρι σήμερα δεν έχουμε δώσει επαρκείς ερμηνείες για τον υπαρκτό και για τον τρόπο που αυτός κατέρρευσε. Οχι μόνον γιατί το οφείλουμε αφού ιστορικά ταυτιστήκαμε μαζί του, αλλά για να μπορέσουμε - αν αυτό γίνεται - να στηρίξουμε θεωρητικά το μοντέλο το οποίο προτείνουμε στην ελληνική κοινωνία, αφού το σοσιαλισμό του μέλλοντος τον αντιλαμβανόμαστε ως ιστορική συνέχεια του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε.

Είναι αλήθεια ότι έχουν γίνει κάποιες προσπάθειες να δοθούν απαντήσεις, όμως αυτές και ανεπαρκείς, κατά την άποψή μου, είναι, αλλά κυρίως δεν έχουν την εγκυρότητα που κανείς θα περίμενε, από την άποψη της υλιστικής μεθόδου ανάλυσης της πραγματικότητας. Δε στηρίζονται στην από την αρχή έρευνα των αντικειμενικών συνθηκών της χώρας που πρώτη πραγματοποίησε την επανάσταση και που μοιραία επηρέασε τον τύπο ανάπτυξης των υπόλοιπων σοσιαλιστικών χωρών. Δεν προσπαθούμε να δούμε τι επιπτώσεις είχε η χαμηλή ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων στο εποικοδόμημα που αναπτύχθηκε και αν από την αρχή, παρά τις προθέσεις, η διαδικασία ταξικοποίησης της κοινωνίας ήταν σε ανοδική ή φθίνουσα πορεία. Δε θέτουμε κάτω από το πρίσμα της ίδιας της ιστορικής εξέλιξης, το αν ο καπιταλισμός ήταν πράγματι από τον 19ο αιώνα σύστημα ξεπερασμένο. Μη θέτοντάς το όμως δεν μπορούμε να υπερβούμε τη σκόπελο της για ενάμιση σχεδόν αιώνα συνεπούς ανάπτυξής του. Μην κάνοντας την προσπάθεια προς αυτήν την κατεύθυνση, καταλήγουμε ουσιαστικά ν' αντιλαμβανόμαστε την ιστορική εξέλιξη κατά σημαντικότερο βαθμό - απ' όσο η υλιστική θεώρηση θα επέτρεπε - ως αποτέλεσμα των προθέσεων, που κανείς άλλωστε δεν αμφισβητεί και μας διαφεύγει το κύριο: ότι οι υλικές προϋποθέσεις είναι αυτές που δίνουν τη γενική κατεύθυνση στην ιστορία.

Αντιλαμβανόμενοι όμως έτσι τα πράγματα δεν μπορούμε ν' αξιολογήσουμε σωστά, τα σύγχρονα φαινόμενα, πράγμα απαραίτητο για να μπορούμε να βάζουμε στόχους και να τους πραγματοποιούμε. Μεταθέτοντας το κέντρο βάρους από την οικονομία στην πολιτική μάς διαφεύγει αυτό που θα έπρεπε να είναι το αξονικό σημείο στις αναλύσεις μας. Δηλ. η σημερινή παραγωγική βάση. Στεκόμαστε αμήχανοι απέναντι στο φαινόμενο των «νέων τεχνολογιών» και στις συνέπειες της ανάπτυξης τους. Τις αντιλαμβανόμαστε ως απλά ένα περαιτέρω βήμα στη διαρκή τεχνολογική ανάπτυξη. Μας διαφεύγουν όμως τα ειδικά εκείνα χαρακτηριστικά τους που πιθανόν να σηματοδοτούν το ποιοτικό άλμα στον τρόπο παραγωγής. Αναπτύσσουν την παραγωγική βάση σε βάθος και συρρικνώνουν το εύρος. Αυτό που εμφανίζουν ως γενική τάση είναι η ακύρωση της πολυδιάσπασης της παραγωγής και ταυτόχρονα η ακύρωση της αντίστοιχης πολυπλοκότητας των εργατικών ειδικοτήτων. Είναι γεγονός (που δεν αλλάζει με το να το αγνοούμε) ότι εδώ και χρόνια υπάρχουν εργοστάσια που η γραμμή παραγωγής τους είναι σε τέτοιο βαθμό αυτοματοποιημένη, ώστε αρκούν μερικοί χειριστές της κονσόλας εκεί που πριν χρειάζονταν εκατοντάδες εργαζόμενοι πολλών ειδικοτήτων. Βεβαίως, αυτή η διαδικασία δεν έχει ολοκληρωθεί αλλά μας δείχνει προς τα πού είναι η δυναμική στην ανάπτυξη των παραγωγικών μέσων. Αποτέλεσμα η λεγόμενη αποβιομηχανοποίηση, η αλλαγή των χαρακτηριστικών της κοινωνικής διαστρωμάτωσης, χωρίς βεβαίως αυτά να χάνουν το ταξικό τους περιεχόμενο. Σηματοδοτούν αλλαγές στη σχέση μεταξύ απλής και σύνθετης εργασίας. Επιταχύνουν δραματικά τους ρυθμούς συγκεντροποίησης και επιδρούν καταλυτικά στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας μετατρέποντάς τον σ' άλλου τύπου απ' αυτόν όλων των προηγούμενων εποχών, επιβάλλοντας την ανάγκη για αλλαγή των σχημάτων πολιτικής έκφρασης, όχι ως προς το περιεχόμενο αλλά ως προς το εύρος. Από εδώ προκύπτει η αναγκαιότητα των καπιταλιστικών ολοκληρώσεων. Με τη σειρά του αυτό δημιουργεί νέες πραγματικότητες που δεν μπορούμε να μην τις λαμβάνουμε υπ' όψιν μας. Κάτω από το βάρος της μέχρι σήμερα εξέλιξης. Οφείλουμε να διερευνήσουμε το κατά ποσόν η παραγωγική βάση καπιταλισμού και σοσιαλισμού θα είναι η ίδια και μόνον η αλλαγή στις παραγωγικές σχέσεις θα κάνει την ποιοτική διαφορά. Οφείλουμε να διερευνήσουμε το κατά πόσον, η εποχή μας είναι αυτή που για πρώτη φορά δημιουργεί τις αντικειμενικές προϋποθέσεις για το πέρασμα στο σοσιαλισμό, αν οι «νέες τεχνολογίες» και ό,τι αυτές συνεπάγονται είναι το νέο που γεννιέται στους κόλπους του παλιού και αν από τη φύση τους είναι τέτοιες που δε θα επιτρέψουν το πισωγύρισμα στον κοπρόλακκο της ανισότητας.

Βρισκόμαστε στην είσοδο μιας περιόδου που περικλείει τεράστιες δυνατότητες, αλλά και πρωτόγνωρων διαστάσεων κινδύνους. Ο σωστός προσανατολισμός του κινήματος δεν είναι απλά σημαντικός, αλλά απόλυτα απαραίτητος. Η έλλειψή του δεν περικλείει μόνον τον κίνδυνο να μην αναπτυχθεί το διεκδικητικό κίνημα και το κίνημα αντίστασης προς τη συνολική επίθεση του κεφαλαίου, αλλά περικλείει τον κίνδυνο να μην αντιμετωπιστεί έγκαιρα αυτό που είναι καθολικό και που δεν είναι τίποτε άλλο από την απόλυτη αναντιστοιχία μεταξύ των παραγωγικών δυνάμεων και των παραγωγικών σχέσεων, η οποία παίρνει πλέον τη μορφή της αναντιστοιχίας μεταξύ τύπου ανάπτυξης και δυνατότητας συνέχισης της ανθρώπινης ζωής εκτός του κινδύνου που υπάρχει το αδιέξοδο του συστήματος να το οδηγήσει σε επιθετική χρήση των δυνατοτήτων της σημερινής επιστήμης. Ομως και πέραν αυτής της οριακής αλλά καθόλου ανύπαρκτης πιθανότητας η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων είναι σε τέτοιο βαθμό υψηλή που καθιστά το καπιταλιστικό σύστημα όχι απλά ξεπερασμένο αλλά ακραία επικίνδυνο.

Είναι αλήθεια ότι τέτοια ζητήματα δε λύνονται από τη μια στιγμή στην άλλη. Ομως, άλλο τόσο είναι αλήθεια ότι έχουμε καθυστερήσει πολύ να ξεκινήσουμε μια σοβαρή προσπάθεια για την επίλυσή τους, ή την αναζητούμε σε λάθος κατεύθυνση.

Εύχομαι το 17ο Συνέδριο να είναι μια γενναία αρχή αυτής της προσπάθειας.

Γρηγορακάκη Γιάννα

ΠΕΙΡΑΙΑΣ

Για πιο ισχυρό Κόμμα μέσα στην εργατική τάξη και στο λαό

Σύντροφοι,

Συμφωνώ με τις Θέσεις, είναι ένα κείμενο που συμπυκνώνει όλη τη δράση και πείρα του Κόμματος τα τελευταία 15 χρόνια.

Οι Θέσεις με κριτικό και αυτοκριτικό πνεύμα επισημαίνουν τα σημαντικά θετικά βήματα που έγιναν από το 14ο Συνέδριο έως σήμερα, βήματα που έγιναν μέσα από τις πιο αντίξοες συνθήκες που γνώρισε το εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα στη χώρα μας και παγκόσμια.

Από τις Θέσεις αναδεικνύεται η ανάγκη το Κόμμα να περάσει σε μια ανώτερης ποιότητας δουλιά μέσα στην εργατική τάξη και στο λαό, αντίστοιχη με τις ανάγκες, τις δυνατότητες αλλά και την πείρα που έχει συσσωρεύσει το εργατικό κίνημα και το Κόμμα μας στα 86 χρόνια ζωής του (Εθνική Αντίσταση/ ΔΣΕ, ιδεολογικοπολιτική διαπάλη για την αντιμετώπιση του ρεφορμισμού και οπορτουνισμού στο εργατικό κίνημα και στο Κόμμα/ ανατροπές στις σοσιαλιστικές χώρες).

Το τι Κόμμα χρειαζόμαστε σαν κομμουνιστικό Κόμμα μαρξιστικό λενινιστικό το έχουμε λυμένο.

Σήμερα αυτό που χρειάζεται, επιβεβαιώνοντας τα λενινιστικά χαρακτηριστικά του κόμματος νέου τύπου είναι να δούμε πόσο καλά είμαστε προετοιμασμένοι ιδεολογικά, οργανωτικά, πολιτικά να ανταποκριθούμε στα καθήκοντα που βάζει πρώτα και κύρια το πρόγραμμα και ο στρατηγικός στόχος για τη δημιουργία του μετώπου.

Πόσο σωστά συνδυάζουμε πάντα την τακτική με τη στρατηγική και αναδεικνύουμε το ζήτημα της εξουσίας. Θέλουμε το Κόμμα σήμερα να αντιλαμβάνεται το νέο στη βάση της μαρξιστικής- λενινιστικής θεωρίας μας, να οργανώνει και να καθοδηγεί το λαό στην κατεύθυνση του στρατηγικού του στόχου. Να οργανώσει την εργατική τάξη, το λαό για τη λαϊκή εξουσία, το σοσιαλισμό και να είναι πάντα στην πρωτοπορία στο εργοστάσιο, στο πλοίο, στη συνοικία, στο σχολείο, στον αθλητισμό, στον πολιτισμό, στις επιστήμες.

Χρειάζεται οι οργανώσεις, όλες οι δυνάμεις του Κόμματος, να υποτάσσουν όλη τη δουλιά τους στο στρατηγικό στόχο του Κόμματος για τη συσπείρωση των δυνάμεων για ΑΑΔΜ, για τη λαϊκή εξουσία, το σοσιαλισμό.

Το προηγούμενο διάστημα, ιδιαίτερα μετά από το 16ο Συνέδριο το Κόμμα έκανε σημαντικά βήματα προς αυτή την κατεύθυνση πρώτα και κύρια ενίσχυσε τη δουλιά στην εργατική τάξη, πράγμα που φάνηκε στους μεγαλειώδεις αγώνες που αναπτύχθηκαν.

Αγώνες που έβαζαν το ζήτημα της άλλης πολιτικής, και οδηγούσαν στη σύγκρουση με το σύνολο της πολιτικής της άρχουσας τάξης.

Κινητοποιήσεις ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους που εκφράσανε στο σύνολό τους τις διαθέσεις των εργαζομένων, της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού και δεν άφησαν τους ρεφορμιστές να σπεκουλάρουν με το σύνθημα «Ο πόλεμος είναι κακός γενικά όλοι είμαστε ενάντια στον πόλεμο». Αυτοί οι αγώνες αντιμετωπίστηκαν με ένταση της αυταρχικότητας και της βίαιης καταστολής αλλά και με διώξεις μέχρι και κατάργηση του δικαιώματος της απεργίας μέσω της πολιτικής επιστράτευσης, με την οποία αντιμετωπίστηκε ο μεγαλειώδης αγώνας των ναυτεργατών. Οι ναυτεργάτες αποχτήσαμε σημαντική πείρα το προηγούμενο διάστημα από τους δυναμικούς αγώνες που αναπτύχθηκαν και από τη δράση μέσα στα καράβια, αλλά παρά τη θετική ανοδική πορεία σε όλους τους δείκτες δεν καταφέραμε να συνδυάσουμε στο βαθμό που χρειάζεται όλη αυτή τη δράση με την προβολή της συνολικής πρότασης του Κόμματος για τη λαϊκή εξουσία, το σοσιαλισμό.

Επιθετικά πρέπει να πάμε στους εργαζόμενους και να τους βάλουμε το ζήτημα της εξουσίας τους. Στη βάση αυτή και στην κατεύθυνση της ανόδου της ποιότητας επιτρέψτε μου να βάλω ορισμένες σκέψεις - προτάσεις όχι ότι είμαι πρώτος που τα επισημαίνει και οι Θέσεις τα βάζουν, μόνο που πιστεύω ότι πρέπει να τονιστούν όσο γίνεται περισσότερο.

  • Επιθετικά να πηγαίνουμε στον κόσμο με το πρόγραμμα του Κόμματος, τις αποφάσεις και όχι απολογητικά. Εφόδια μας η 86χρονη ιστορία δράσης και αγώνα αλλά και η πρόταση εξουσίας που έχουμε.
  • Ο σοσιαλισμός που έζησε η ανθρωπότητα πέρα από τις αδυναμίες και τα λάθη ήταν ηλιαχτίδα μέσα στο σκοτάδι της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Εμείς οι ναυτεργάτες που γνωρίσαμε και το σοσιαλισμό καλά τον υπερασπίσαμε και θα επιμείνουμε να τον υπερασπιζόμαστε και θα το έχουμε σαν «ένα το κρατούμενο».
  • Το ανέβασμα του ιδεολογικού πολιτικού επιπέδου των στελεχών και μελών του Κόμματος δεν είναι πρόβλημα απλά μαθημάτων και διαλέξεων, είναι ζήτημα προτεραιότητας της καθημερινής δράσης. Αμα δε γνωρίζεις την πολιτική, την ιδεολογία μας, δεν ανοίγεις συζήτηση, δε βοηθάς στις στρατολογίες, δεν καθοδηγείς σωστά, δεν απαντάς άμεσα στον ταξικό εχθρό και στα τσιράκια του, δηλαδή είναι καθημερινή υπόθεση που ξεκινάει από το ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ και την ΚΟΜΕΠ
  • Δουλιά στην εργατική τάξη, μέσα στα εργοστάσια, στους τόπους παραγωγής και ειδικότερα εκεί που συγκεντρώνεται μεγάλη δύναμη εργαζομένων.
  • Στους ναυτεργάτες πρέπει να στήσουμε ΚΟΒ στα μεγάλα ακτοπλοϊκά πλοία να δουλέψουμε με σχέδιο γι' αυτόν το σκοπό.
  • Να δούμε το ζήτημα της ποντοπόρου ναυτιλίας πώς θα καθοδηγήσουμε τη δουλιά με τους λίγους Ελληνες που έχουν μείνει, αλλά και με τους αλλοδαπούς ναυτεργάτες.
  • Να οργανώσουμε γραφείο σε μεγάλο ευρωπαϊκό λιμάνι και να συνδεθούμε με το ΚΚ από τη χώρα που προέρχονται οι συνάδελφοι αλλοδαποί ναυτεργάτες, να αναπτυχθεί καμπάνια οργάνωσης στα ταξικά σωματεία των συν. αλλοδαπών ναυτεργατών.
  • Στρατολογίες από τους εργάτες και τη νεολαία, ειδικά την εργαζόμενη νεολαία.
  • Εχω τη γνώμη ότι δεν πρέπει να έχουμε δεδομένο το νόμιμο τρόπο δράσης και πρέπει να έχουμε πάντα το νου μας περισσότερη περιφρούρηση όχι όλα για όλους.
  • Παρέμβαση στα ερασιτεχνικά μαζικά ομαδικά αθλήματα ειδικότερα το ποδόσφαιρο αλλά και σε όλο τον αθλητισμό.
  • Παίρνοντας αφορμή το διάλογο (για διάφορα ιστορικά γεγονότα) αλλά και από την αναφορά στις Θέσεις για την ιστορία του Κόμματος, πιστεύω ότι πρέπει το ιστορικό τμήμα της ΚΕ μέχρι να εκδοθεί η ιστορία του Κόμματος να προωθήσει στις οργανώσεις τα ντοκουμέντα για ορισμένα ζητήματα που δεν έχουν συζητηθεί στο Κόμμα, γιατί η νέα γενιά που δεν τα έζησε, δεν τα γνωρίζει στις λεπτομέρειες (6η Ολομέλεια, Ολομέλεια που κατάργησε Κομματικές οργανώσεις στην Ελλάδα, 12η Ολομέλεια, διαγραφή Ν. Ζαχαριάδη, Τασκένδη κ.ά.).

Σύντροφοι,

Πιστεύω ότι είμαστε σε καλό δρόμο, με ανοιχτό πάντα το μέτωπο στα μονοπώλια και τους ιμπεριαλιστές και τον οπορτουνισμό κάθε μέρα που περνάει το Κόμμα επιβεβαιώνεται και αποχτάει μεγαλύτερη στήριξη.

Αυτή την επιρροή τη στήριξη πρέπει να την κάνουμε δύναμη αντεπίθεσης για τα μέτωπο, τη λαϊκή εξουσία, το σοσιαλισμό.

Είμαι σίγουρος για την επιτυχία του συνεδρίου.

Για τη λαϊκή εξουσία, το σοσιαλισμό

Ζήτω το 17ο Συνέδριο

Πέτρου Νίκος

ΚΟ Ναυτεργατών



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ