Αυτό που λείπει σήμερα από τον κόσμο είναι η ιδεολογική καθαρότητα. Μας έχουν πεθάνει με την παραπληροφόρηση και ο κόσμος έχει «παγώσει». Εύχομαι το 17 Συνέδριο να δείξει τους ιδεολογικούς δρόμους, να τροφοδοτήσει με ιδεολογικούς στόχους τους Ελληνες. Γιατί έρχονται πολύ πιο δύσκολες καταστάσεις από αυτές που ήδη ζούμε. Το Συνέδριο του ΚΚΕ μπορεί να δώσει ιδεολογικές διεξόδους στο λαό, να αποκτήσει δύναμη να ακούγεται, στα χρόνια που έρχονται. Πρώτα χτυπάνε το πνεύμα και στη συνέχεια το σώμα του κόσμου. Πιστεύω ότι το Συνέδριο θα κάνει τους Ελληνες να σκεφτούν και να αντισταθούν. Οπως όλοι οι λαοί πρέπει να αντισταθούν. Είναι η μόνη διέξοδος από τον άκρατο καπιταλισμό.

Το ΚΚΕ ογδόντα έξι χρόνια παραμένει σταθερό και ακλόνητο, δίπλα πάντα στους αγώνες για τα λαϊκά δικαιώματα των εργαζομένων, τα προβλήματα των νέων, των συνταξιούχων. Αντιπαλεύει το ρατσισμό, τις πολιτικοστρατιωτικές εξαρτήσεις της χώρας μας, συμμετείχε πάντα στις κινητοποιήσεις για την αλληλεγγύη των λαών, ενάντια στον πόλεμο. Η συσσωρευμένη αυτή διεθνής αγωνιστική πείρα του κόμματος και η ωριμότητα είναι στοιχεία που ισχυροποιούν το ΚΚΕ, αλλά ταυτόχρονα μπροστά στη νέα κατάσταση καλείται να αναδείξει και να επαναπροτείνει λύσεις για τα μεγάλα προβλήματα στη ζωή των εργαζομένων και να συμβάλει στη συσπείρωση του λαϊκού κινήματος. Το 17ο Συνέδριο είναι η συνέχεια μιας σειράς θετικών βημάτων από τα οποία εξαρτάται η ελπίδα πολλών ανθρώπων του μόχθου.

Σ' αυτή τη φάση του γίγνεσθαι, η παρέμβαση του Κόμματος - μέσα από τις εργασίες του 17ου Συνεδρίου - θα μπορεί να θεωρηθεί τύποις και θυσία επαναστατική αν κατορθώσει να περάσει στη συνείδηση, αλλά και στην πράξη των μελών και κατ' επέκταση του κινήματος - και όχι μόνο του εγχώριου - τη θέση ότι ο σημερινός συσχετισμός δύναμης στον κόσμο δεν αλλάζει το χαρακτήρα της εποχής μας ως εποχής περάσματος στο Σοσιαλισμό. Δηλαδή, τέρμα στην άτακτη υποχώρηση, όχι επανάπαυση στην ανασύνταξη, καιρός για ανάληψη δράσης. Και, βέβαια, δράσης που δεν περιορίζεται στα όρια της κλασικής αντεπίθεσης για να 'χουμε αργότερα πάλι τα ίδια! Το μέτωπο τώρα και διαφέρει και είναι παγκόσμιο.

Πέρα, λοιπόν, από την ιδεολογικοπολιτική διαπάλη με τα ιδεολογήματα του ύστερου ιμπεριαλισμού (σύγκρουση πολιτισμών, τέλος της ιστορίας κλπ.), που το κόμμα μπορεί να αντιμετωπίσει πιο αποτελεσματικά μετά την επιτυχία της εσωτερικής ανασυγκρότησης, μπορεί να επωφεληθεί και από τις κυκλικές κρίσεις του καπιταλισμού, που νομοτελειακά κάνουν την επανεμφάνισή τους στα «καθημερινά» - για τα οποία ενδιαφέρονταν δήθεν οι λαϊκιστές της Δεξιάς - και οι οποίες κρίσεις αρχίζουν να προκαλούν ρήγματα στην αχαλίνωτη, αλλά και γι' αυτό όχι και τόσο αλώβητη επίθεσή του. Ηδη, η παγκοσμιοποίηση - έτσι, βέβαια, όπως την πραγματοποιούν - έχει δείξει τα όρια της «γεωγραφίας» της ως «χώρου δραστηριοποίησης της ελίτ των διεθνών ολίγων» και έχει προκαλέσει τριγμούς και συνθήκες μιας ενδεχόμενης ανατροπής. Που αν πραγματοποιηθεί με πρωτοποριακή δράση του κινήματος (παγκοσμιοποιημένου και σε προοπτική Παγκόσμιου Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Μετώπου ΠΑΑΔΜ) δε θα μείνει σε μια επανάληψη της ιστορικής του 1914. Γιατί το μελλοντικό πέρασμα στο Σοσιαλισμό δε θα γίνει μόνο από την «πίσω πόρτα» της κάθε χώρας.

«Σε μια περίοδο που η επιθετικότητα του κεφαλαίου δυναμώνει καθημερινά επιχειρώντας να γυρίσει την κοινωνία (σε όλα τα επίπεδα - εργασιακά, δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες) στους προηγούμενους αιώνες της ιστορίας, η ανάγκη για την ανταπάντηση της εργατικής τάξης γίνεται ιστορικό καθήκον.

Η ενίσχυση του πολιτικού οράματος - που τόσο ταλαιπωρήθηκε την προηγούμενη περίοδο από την κατάρρευση της Ανατολικής Ευρώπης αλλά και την ιδεολογική επίθεση που δέχτηκε από το αστικό στρατόπεδο - και η καθημερινή αντίσταση μέσα από την ταξική πάλη είναι τα δύο σοβαρά ζητήματα τα οποία απασχολούν τα πρωτοπόρα κομμάτια των εργαζομένων. Ως συνεργαζόμενος με το ΚΚΕ εύχομαι το Συνέδριό του να συμβάλει αποφασιστικά και ουσιαστικά σε αυτόν τον προβληματισμό και οι αποφάσεις του να ενισχύσουν τον καθημερινό και το συνολικό αγώνα για μια σοσιαλιστική κοινωνία».

«Το Συνέδριο και εν προκειμένω το 17ο ως κορυφαία διαδικασία απολογισμού και αποφάσεων καλείται να ανταποκριθεί στις σύγχρονες περιστάσεις.

Οι αντιφατικές αναταράξεις της περιόδου που διανύουμε, οι αντεργατικές και οι αντικοινωνικές αναδιαρθρώσεις, τα γενικευμένα και αθεράπευτα χαρακτηριστικά της καπιταλιστικής κρίσης, εστιάζουν το νου και τη σκέψη στα αποτελέσματα μιας τέτοιας διεργασίας, ώστε να απαντούν και να παρεμβαίνουν καταλυτικά στις σημερινές και απώτερες εξελίξεις.

Σε αυτό το τοπίο, κατά τη γνώμη μου, το ενδιαφέρον πρέπει να στρέφεται στην κατεύθυνση εξεύρεσης εκείνων των μεθόδων για τη δημιουργία και αναπαραγωγή θεωρίας και εμπέδωσης από τους συμβαλλόμενους, σε πάγια και σταθερή αντιδιαστολή με φαινόμενα στείρου εμπειρισμού, που είτε οδηγούν σε υποκειμενισμό είτε σε διαχείριση των πολιτικών πραγμάτων.

Η οργή και αγανάκτηση, για να μετατραπεί σε αγώνα και πολιτική προοπτική, επιτάσσει την αναγκαιότητα περαιτέρω επεξεργασίας της πολιτικής των κοινωνικοπολιτικών συμμαχιών. Αυτή η πολιτική πρέπει να λαμβάνει υπόψη τη στρατηγική, την ανάγκη διαλεκτικής τους σύνδεσης, τη διεύρυνση των επιμέρους μετώπων σε αντιμονοπωλιακή, αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση, το σεβασμό της αυτοτέλειάς των και της έντονης προβολής των ως τέτοιων, ώστε να αποφευχθούν στην πράξη τυχόν ακυρώσεις και στασιμότητες.

Τα φαινόμενα απόκλισης από τους πολιτικούς και κοινωνικούς σκοπούς του κομμουνιστικού κινήματος, αποδείχτηκε ιστορικά, ότι αποφεύγονται στο μέλλον, όταν αντλούμε συμπεράσματα από το παρελθόν του, εξετάζοντάς το με διεισδυτική ματιά, νηφαλιότητα, πολιτική ψυχραιμία ανάλογα με τις περιστάσεις του μέλλοντος. Εύχομαι καλή επιτυχία στο συνέδριό σας.