ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κυριακή 3 Σεπτέμβρη 2017
Σελ. /28
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΔΙΕΡΓΑΣΙΕΣ ΣΤΗΝ «ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ»
Ο «νέος» φορέας έρχεται να στηρίξει αντιλαϊκούς σχεδιασμούς

Eurokinissi

Στην τελική ευθεία μπαίνουν πλέον οι προσπάθειες ανασύνθεσης της λεγόμενης «κεντροαριστεράς». Ηδη, την πρόθεσή τους να διεκδικήσουν ηγετικό ρόλο στο «νέο» φορέα που θα συγκροτηθεί, έχουν ανακοινώσει η Φ. Γεννηματά, ο Γ. Καμίνης, ο Γ. Ραγκούσης, ο Στ. Θεοδωράκης και ο Γ. Μανιάτης, ενώ αναμένεται να ανακοινώσουν την υποψηφιότητά τους και οι Ν. Ανδρουλάκης, Οδ. Κωνσταντινόπουλος και Θ. Θεοχαρόπουλος. Εκκρεμότητες υπάρχουν αρκετές ακόμα, αφού για παράδειγμα δεν έχει ξεκαθαρίσει τι θα κάνει ο Γ. Παπανδρέου.

Σε αυτόν, λοιπόν, το «νέο» φορέα της κεντροαριστεράς πατά η απόπειρα ανασύνθεσής της, κάτι που βέβαια εντάσσεται στις συνολικότερες διεργασίες αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού σκηνικού, στο πλαίσιο των αναγκών που διαμορφώνει η «επόμενη μέρα» της ανάκαμψης του κεφαλαίου, για απρόσκοπτη κυβερνητική εναλλαγή, που θα διασφαλίζει τη συνέχεια και κλιμάκωση του αντιλαϊκού έργου και από την άλλη θα ανανεώνει την ικανότητα του συστήματος να χειραγωγεί και να ενσωματώνει τις λαϊκές αντιδράσεις.

Αξίζει, βέβαια, να επισημάνουμε εκ των προτέρων ότι οι διεργασίες αυτές είναι αναγκαίες, αφού υπάρχουν ορισμένα σημαντικά δεδομένα που επιδρούν σε αυτές, όπως: Οι δυσκολίες ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας στην Ελλάδα, οι προβληματισμοί για τη σταθερότητα του αστικού πολιτικού συστήματος, οι διεθνείς εξελίξεις, οι αντιθέσεις που εκδηλώνονται και αφορούν ακόμα και τη συνοχή της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της Ευρωζώνης. Και η αναζήτηση μιας νέας πολιτικής «συνταγής», με στόχο τη διαμόρφωση «αξιόπιστων εναλλακτικών» για την αστική διαχείριση, σε συνθήκες καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, είναι ένα από τα κρισιμότερα ζητήματα συνολικά για το αστικό πολιτικό σύστημα. Και, βέβαια, πρέπει να προσθέσουμε τις πληροφορίες που εμφανίζονται πιο συχνά το τελευταίο διάστημα και κάνουν λόγο για συναντήσεις πολιτικών παραγόντων και μεγάλων επιχειρηματιών, στις οποίες συζητιούνται ο «πολιτικός χάρτης» και αυτές ακριβώς οι διεργασίες που είναι σε εξέλιξη...

Από αυτήν την άποψη, δεν είναι σωστό να ακυρώνονται οι διαφορετικές οπτικές των υποψηφίων, ακόμα και για το με ποιον πρέπει να υπάρξουν κυβερνητικές συνεργασίες. Βεβαίως, κοινός παρονομαστής είναι ο τρόπος που πολιτικά θα βρεθεί ένα «σχήμα» για να στηρίξει την αστική εναλλαγή στη διακυβέρνηση με γνώμονα τις ανάγκες του κεφαλαίου, ωστόσο ο τρόπος, οι συμμαχίες, οι επιδιώξεις τμημάτων του κεφαλαίου δεν συμπίπτουν απολύτως... Ολοι τους, βέβαια, συγκλίνουν στο ότι θέλουν το «νέο» φορέα να παίξει βασικό ρόλο στην αναδιάταξη του αστικού πολιτικού σκηνικού, με ενισχυμένα ποσοστά, ώστε να παζαρέψει από καλύτερες θέσεις πόστα στη διαχείριση της εξουσίας του κεφαλαίου. Είναι, άλλωστε, ενδεικτικό ότι με τοποθετήσεις τους οι Φ. Γεννηματά και Γ. Ραγκούσης έχουν βάλει στόχο ο φορέας που θέλουν να «στήσουν» να διεκδικήσει τη δεύτερη θέση από τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως λένε, προεξοφλώντας και ραγδαία πτώση των ποσοστών του, στις επόμενες εκλογές.

Οι ...προτιμήσεις

Μέχρι στιγμής τουλάχιστον και «ανοιχτά», δεν έχουν ακουστεί δημόσια συγκεκριμένες τοποθετήσεις για το εάν υπάρχει κάποια προτίμηση για συμμετοχή σε μια κυβέρνηση με ΝΔ ή με ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ούτε και αποκλείουν τίποτε για όταν καταμετρηθούν τα «κουκιά» μετά τις εθνικές κάλπες. Αλλωστε, το κύριο δεν είναι μόνο αυτό, αφού συνολικά η κατάσταση είναι ρευστή. Και εδώ, όμως, είναι κοινός παρονομαστής ότι «η χώρα δεν θα μείνει ακυβέρνητη». Επιπλέον, η Φ. Γεννηματά έχει προτείνει επανειλημμένα, δημόσια, μια κυβέρνηση όπου θα συμμετέχουν και ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ (αν είναι αυτός το δεύτερο κόμμα), όπως και ο φορέας της, για ταχύτερη προώθηση καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, πάνω στο «Σχέδιο Ελλάδα» που επεξεργάζονται στη Δημοκρατική Συμπαράταξη.

Από το Ποτάμι και την πλευρά του Στ. Θεοδωράκη τίθεται ξεκάθαρα το θέμα ότι ο «νέος» φορέας δεν πρέπει να είναι της «κεντροαριστεράς», αλλά του «μεταρρυθμιστικού και προοδευτικού κέντρου», δείχνοντας έναν προσανατολισμό. Σημειωτέον δε ότι ο όρος είχε πρωτοχρησιμοποιηθεί από τον Ευ. Βενιζέλο, τα επόμενα βήματα του οποίου πολλοί αναμένουν με ενδιαφέρον, αν και εκτιμούν ότι δύσκολα θα εμπλακεί σε μια διαδικασία υποψηφιότητας, τουλάχιστον εάν δεν ξεκαθαριστεί ο προσανατολισμός του «νέου» φορέα σε αντι-ΣΥΡΙΖΑ κατεύθυνση. Αυτή η στάση υιοθετείται και στην «Ωρα Αποφάσεων» των Αν. Διαμαντοπούλου και Γ. Φλωρίδη, που επίσης προς το παρόν απέχουν από τη συγκεκριμένη διαδικασία, όχι όμως και από τις παρασκηνιακές ζυμώσεις. Αλλωστε, η Αν. Διαμαντοπούλου έχει αφήσει κατ' επανάληψη υπόνοιες για συμπόρευση με τον Ευ. Βενιζέλο, ενώ πληροφορίες στον Τύπο καταγράφουν τη δυσαρέσκειά της για την υποψηφιότητα Καμίνη, καθώς εκτιμάται ότι απευθύνεται στο ίδιο, «κεντροδεξιό» ακροατήριο και ανακόπτει τη δυναμική πρωτοβουλιών της «Ωρας Αποφάσεων». Από την πλευρά του, ο Γ. Καμίνης κάνει καταγγελίες για «συκοφάντηση από κλειστά πολιτικά και οικονομικά κυκλώματα», με αφορμή κάποια δημοσιεύματα που τον εμπλέκουν σε «περίεργες δαπάνες στο δήμο Αθηναίων».

Υπενθυμίζεται ότι, μέσα σε όλα αυτά, δίνουν και παίρνουν οι ερμηνείες του άρθρου με το οποίο ο Κ. Λαλιώτης προ ημερών υπερασπίστηκε την πολιτική κληρονομιά του Ανδ. Παπανδρέου. Το συμπέρασμα που διατυπώνεται, είναι ότι έτσι επιχείρησε να διαμηνύσει στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΣΥ την εναντίωσή του σε επιλογές σύμπλευσης με τη ΝΔ, δείχνοντας στην κατεύθυνση του ΣΥΡΙΖΑ.

Αξίζει να αναφερθούμε και σε ένα ακόμα ζήτημα που φαίνεται να απασχολεί όλες τις πλευρές που εμπλέκονται στην υπόθεση. Και δεν είναι άλλο από το εάν θα συνεχίσουν να υφίστανται τα σημερινά, υπάρχοντα κόμματα και σχηματισμοί (ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, ΚΙΔΗΣΟ, Ποτάμι κ.λπ.), καθιστώντας το νέο φορέα «πολυκομματικό», ή αν διαχεόμενα στο νέο φορέα θα αυτοδιαλυθούν. Στο ΠΑΣΟΚ αντιδρούν, λέγοντας ότι θα αποφασίσει η ίδια η «βάση» του για το μέλλον του. ΔΗΜΑΡ και «Μεταρρυθμιστές της Αριστεράς» (είναι ενταγμένοι στο Ποτάμι) θέλουν διάχυση στο νέο φορέα. Το δε Ποτάμι έχει εκφράσει τη θέση να πάνε σε «δημιουργία ενός νέου, ενιαίου φορέα για τον ενδιάμεσο χώρο» και όχι να ενταχθούν και αυτοί στη Δημοκρατική Συμπαράταξη, με την ηγεσία της οποίας να τους καθησυχάζει ότι όντως θα πάνε σε ένα νέο φορέα που θα ξεπερνά αυτό το σχήμα.

Ιδιες αντιλαϊκές στοχεύσεις

Στις διεργασίες αυτές παρεμβαίνει και ο ΣΥΡΙΖΑ, που από τη θέση βεβαίως του ισχυρού πόλου της σοσιαλδημοκρατίας καλεί τις δυνάμεις και τα σχήματα αυτά να «διαλέξουν πλευρά». Πριν δύο βδομάδες, ο διευθυντής της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, Κ. Ζαχαριάδης, υπερασπίστηκε με άρθρο του την ανάγκη έναρξης των διεργασιών «για την αναζήτηση κοινών τόπων σε ολόκληρο το μέτωπο του ευρύτατου προοδευτικού χώρου, σε όλους όσοι δεν θεωρούν ως λύση για τη χώρα την παλινόρθωση μιας ακραίας συντηρητικής, νεοφιλελεύθερης ...ΝΔ». Και υποστήριξε την αναζήτηση συναινετικών λύσεων που μπορούν «να καταλήξουν ή και όχι σε κοινές προτάσεις για κυβερνητικές, εκλογικές ή και πολιτικές συμμαχίες», καθώς «η εποχή των μονοκομματικών κυβερνήσεων έχει περάσει». Μέχρι τις επόμενες εκλογές, έγραψε, «θα πρέπει να αναζητηθούν εγκαίρως νέες συμμαχίες (...) και στο χώρο της αυτοδιοίκησης και στους συνδικαλιστικούς φορείς (...) οι προσεχείς εκλογικές μάχες είναι μια ευκαιρία για "από τα κάτω" ανασύνθεση του πολιτικού τοπίου, για νέες διαχωριστικές γραμμές στον άξονα "πρόοδος - συντήρηση"».

Δεν πρέπει, επίσης, να ξεχνάμε την παρέμβαση χρονικά, αυτή του προέδρου της Βουλής, Ν. Βούτση, που δήλωσε σχετικά με το αν υπάρχουν περιθώρια συνεργασιών με το χώρο της «κεντροαριστεράς»: «Σε ολόκληρη την Ευρώπη υπάρχουν πολύ ενδιαφέρουσες εξελίξεις, είτε μιλάμε για κυβερνητικά σχήματα είτε για αντιπολιτευτικά. Εμείς θέλουμε αυτό το τοπίο να αποτυπωθεί οπωσδήποτε στις μέλλουσες εξελίξεις για τη χώρα, γιατί πιστεύουμε πως βγαίνοντας από την επιτήρηση θα είναι απολύτως απαραίτητο να υπάρξει μία σύγκλιση δυνάμεων».

Να μην παρασυρθεί ο λαός

Η συζήτηση αυτή έρχεται από παλιά. Την τελευταία τουλάχιστον εικοσαετία, η ανασύνθεση του συγκεκριμένου χώρου, οι ανακατατάξεις και συμμαχίες στο εσωτερικό του ήταν πάντα στην ημερήσια διάταξη, στο βαθμό που οι εκάστοτε ανάγκες του κεφαλαίου και τα επίδικα κάθε εποχής υπαγόρευαν την ανάγκη χειραγώγησης και εγκλωβισμού του λαού και όχι απλά άμβλυνσης της δυσαρέσκειάς του, και μάλιστα απ' τον πολιτικό χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, με εγνωσμένη τη σχετική ικανότητα.

Τα σχέδια απόσπασης ενεργού λαϊκής στήριξης στη διαδικασία αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος πρέπει να αποτύχουν. Να αντιμετωπιστούν αυταπάτες και ψευδαισθήσεις που καλλιεργούνται ότι το ανακάτεμα της τράπουλας θα φέρει θετικές για το λαό εξελίξεις. Η αστική τάξη διατάσσει και αναδιατάσσει το πολιτικό της προσωπικό αναλόγως των αναγκών και συμφερόντων της, που σε κάθε περίπτωση υπονομεύουν τα λαϊκά συμφέροντα, όπως άλλωστε αποδεικνύει και το πρόσφατο παράδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ. Ο λαός να γυρίσει την πλάτη σε διεργασίες ισχυροποίησης του συστήματος που τον τσακίζει, να μην υπακούσει σε κελεύσματα συναίνεσης που αξιώνουν ουσιαστικά να βάλει πλάτη στην αντιλαϊκή πολιτική, να χαράξει δική του ρότα σε συμπόρευση με το ΚΚΕ.


Κ. Πασ.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ