Φράσεις όπως «επιστροφή στην κανονικότητα», «υγιής επιχειρηματικότητα» και «δίκαιη ανάπτυξη» επανήλθαν ορμητικά στο λεξιλόγιο της κυβέρνησης τη βδομάδα που μας πέρασε, με την επίσκεψη του πρωθυπουργού στην επιχείρηση «Παπαστράτος».

Στην πραγματικότητα, η ομιλία του Αλ. Τσίπρα στους εργαζόμενους και στα στελέχη της επιχείρησης αποτέλεσε μια «πρόβα τζενεράλε» για τα εγκαίνια της ΔΕΘ, το ερχόμενο Σάββατο 9 Σεπτέμβρη.

Εκεί, με ακροατήριο τους εκπροσώπους του κεφαλαίου, ο πρωθυπουργός αναμένεται να κάνει απολογισμό της αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης τον τελευταίο χρόνο, για να στηρίξει το κυβερνητικό «αφήγημα» «βγαίνουμε από την κρίση, με την κοινωνία όρθια».

Ως προς το πρώτο σκέλος, η κυβέρνηση μιλάει για «αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στην ελληνική οικονομία» από τους επιχειρηματικούς ομίλους και προβάλλει ως πειστήριο τις επενδύσεις που έγιναν το τελευταίο διάστημα (ανάμεσα σ' αυτές και της συγκεκριμένης καπνοβιομηχανίας).

Ως προς το δεύτερο, προσπαθεί να σηκώσει κουρνιαχτό με το νομοσχέδιο που κατέθεσε στις αρχές της βδομάδας στη Βουλή για τα Εργασιακά, για το οποίο ισχυρίζεται ότι βάζει τάχα φραγμούς στην εργοδοτική αυθαιρεσία, με αποσπασματικά μέτρα για την απλήρωτη, αδήλωτη και ανασφάλιστη εργασία.

Ο συνδυασμός των δύο, της βελτίωσης δηλαδή του «επιχειρηματικού κλίματος» μετά από 8 χρόνια καπιταλιστικής κρίσης και 3 αντιλαϊκά μνημόνια και τα «μερεμέτια» στην εργατική νομοθεσία, που δεν αλλάζουν σε τίποτα τις ξεχαρβαλωμένες εργασιακές σχέσεις, προβάλλεται από την κυβέρνηση ως απόδειξη ότι μπορεί τάχα να υπάρξει «δίκαιη ανάπτυξη», που να διασφαλίζει την καπιταλιστική κερδοφορία και ταυτόχρονα τα δικαιώματα των εργαζομένων.

Καταλογίζει μάλιστα στη ΝΔ ότι αδιαφορεί για τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, η οποία απαντά ότι η ίδια είναι ο αυθεντικός εκπρόσωπος της πολιτικής των επενδύσεων και ότι ο ΣΥΡΙΖΑ τις εμποδίζει.

Ο καβγάς τους γίνεται για το ποιος μπορεί καλύτερα να υπηρετήσει την καπιταλιστική ανάκαμψη, με μέτρα που απαντούν στις ανάγκες του κεφαλαίου, και όχι βέβαια να αποκαταστήσει μισθούς, συντάξεις και δικαιώματα, να ικανοποιήσει σύγχρονες λαϊκές ανάγκες. Γι' αυτό, μπροστά στη ΔΕΘ, στήνουν το γνώριμο κάλπικο δίπολο της αντιπαράθεσης, που αναπαράγει ως «μονόδρομο» την αστική διαχείριση στις διάφορες εκδοχές της και καλλιεργεί κλίμα ανοχής στην πολιτική και στους στόχους του κεφαλαίου.

Στην ομιλία του πρωθυπουργού δεν ήταν τυχαία η αναφορά που έκανε στη σημασία της 2ης «αξιολόγησης» για την «ανάκτηση της εμπιστοσύνης» των επενδυτών και των «αγορών» στην ελληνική οικονομία.

Θυμίζουμε ότι πέρα από τα δημοσιονομικά και τα άλλα αντεργατικά - αντιλαϊκά μέτρα, η 2η «αξιολόγηση» περιελάμβανε επίσης την «προληπτική» νομοθέτηση φορολογικών και αντιασφαλιστικών μέτρων για μετά το 2019, ενώ συνοδεύτηκε και με διακηρύξεις για μελλοντική διευθέτηση του ελληνικού κρατικού χρέους, που επεκτείνει σε βάθος δεκαετιών τις δεσμεύσεις για «ματωμένα» πρωτογενή πλεονάσματα.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όσα συμφωνήθηκαν με τη 2η «αξιολόγηση» συνιστούν ένα 4ο μνημόνιο, στο οποίο προστίθεται η συμπληρωματική συμφωνία με το ΔΝΤ για τη συμμετοχή του στο «πρόγραμμα», με τα δικά της αντιλαϊκά «προαπαιτούμενα».

Πώς παρουσίασε όμως ο Αλ. Τσίπρας στην ομιλία του τη συμφωνία για την ολοκλήρωση της 2ης «αξιολόγησης»; Καταρχήν, ανακοίνωσε ότι «το α' εξάμηνο του 2017, μόνο, είχαμε πάνω από 1 δισεκατομμύριο άμεσες ξένες επενδύσεις. Και το δίμηνο Ιουνίου - Ιουλίου είχαμε τριπλασιασμό, αμέσως μετά, δηλαδή, από την ολοκλήρωση της 2ης αξιολόγησης».

Στη συνέχεια είπε: «Η ολοκλήρωση της 2ης αξιολόγησης και, κυρίως, η δέσμευση των εταίρων μας για έναν αλγόριθμο που κλειδώνει τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους (...) διαμορφώνουν μια προοπτική που εμάς μας ενδιαφέρει που την έχουν χαιρετίσει η πλειοψηφία των επενδυτών έξω από την Ελλάδα και μέσα στην Ελλάδα. Κι αυτό αποκρυσταλλώθηκε, πρώτα και κύρια, με την επιτυχή έξοδο της χώρας, μετά από αρκετά χρόνια, στις αγορές.

(...) Διαμορφώνονται, λοιπόν, σιγά σιγά, οι προϋποθέσεις για την επιστροφή σε σταθερούς, θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης. Διαμορφώνονται οι προοπτικές ώστε να ξαναγίνει ένας ελκυστικός, επενδυτικός τόπος η Ελλάδα (...) για την οριστική έξοδο από αυτήν τη μακρόχρονη περιπέτεια που πέρασε ο τόπος τα επτά χρόνια της μνημονιακής επιτροπείας».

Επομένως, σύμφωνα με την κυβέρνηση, η 2η «αξιολόγηση», σε συνδυασμό με την υλοποίηση των συμφωνηθέντων από τα προηγούμενα μνημόνια, συνέβαλε στη διαμόρφωση καλύτερων όρων για την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας.

Τι συνέπειες είχε όμως για το λαό; Μείωση των νέων συντάξεων έως και 35%, διατήρηση των κατώτερων μισθών στα 586 και 511 ευρώ μεικτά, διεύρυνση της ευελιξίας στην αγορά εργασίας, ανελέητους φόρους και χαράτσια, πλειστηριασμούς και κατασχέσεις για χρέη στο Δημόσιο, ακόμα μεγαλύτερη εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση του συστήματος Υγείας, πλήρη απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, δημοσιονομικές περικοπές χωρίς τέλος, για να μπορεί το κράτος να αυξάνει τα προνόμια και να ενισχύει τα «αναπτυξιακά εργαλεία» για το κεφάλαιο.

Η παράθεση αυτών και μόνο, χωρίς να μπει κανείς στη συζήτηση για τα πρόσθετα αντιλαϊκά μέτρα που φέρνει μαζί της η 3η «αξιολόγηση», επαληθεύει ότι οι επενδύσεις, για τις οποίες αντιδικούν κυβέρνηση και ΝΔ, γίνονται κυριολεκτικά στα αποκαΐδια των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων. Και ότι η ανάκαμψη για την οποία διαγκωνίζονται, είναι ασύμβατη με τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, που συνθλίβονται στα γρανάζια της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Απ' αυτήν τη σκοπιά, μόνο αγανάκτηση πρέπει να αισθάνεται ο λαός όταν ακούει την κυβέρνηση να μιλάει για «δίκαιη ανάπτυξη», γιατί τέτοια στον καπιταλισμό δεν υπάρχει. Και είναι πραγματικά πρόκληση να λέει ο πρωθυπουργός στην ομιλία του ότι «δεν μπορούμε και δεν πρέπει να συμβιβαστούμε με μια προοπτική επισφαλούς εργασίας». Οτι «δεν μπορεί να συμβιβαστούμε με μια προοπτική μιζέριας, που θέλει τον εργαζόμενο διαρκώς σε επισφάλεια», ότι η κυβέρνηση θα δομήσει «ένα υγιές περιβάλλον εργασιακών σχέσεων και επιχειρηματικότητας στον τόπο». Δηλαδή, το «στοίχημα» για τους εργαζόμενους, αν θέλουν να γλιτώσουν από τη μιζέρια και την ανασφάλεια, είναι να ...«εξυγιανθεί» η επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα! Παρουσιάζουν την ένταση της εκμετάλλευσης και το ξεζούμισμα των εργαζομένων περίπου ως «παρέκκλιση» και συνέπεια «παράνομων» πράξεων από εκείνους τους εργοδότες που νοθεύουν τον ανταγωνισμό και αναζητούν το κέρδος «κάτω από το τραπέζι».

Θέλουν να κρύψουν ότι οι αντεργατικοί νόμοι της σημερινής και των προηγούμενων κυβερνήσεων είναι αυτοί που κατοχυρώνουν και προάγουν την πιο άγρια εκμετάλλευση. Και ότι οι νόμοι αυτοί δεν έχουν προσωρινό, αλλά μόνιμο χαρακτήρα. Οτι εμπλουτίζονται με καινούριες ρυθμίσεις και διατάξεις, όπως αυτές που πρόσθεσε η κυβέρνηση για τα δουλεμπορικά, την πλήρη απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων και άλλα. Και ότι νομοσχέδια όπως αυτό που συζητιέται τώρα στη Βουλή δεν είναι παρά ο φερετζές της άγριας ταξικής πολιτικής τους, το «ξεκάρφωμα» για τα αντεργατικά μέτρα της 3ης «αξιολόγησης» που ξεκινάει σε λίγες μέρες.

Επομένως, στις 9 Σεπτέμβρη, στα εγκαίνια της ΔΕΘ, κανένας εργαζόμενος, αυτοαπασχολούμενος και μικρομεσαίος αγρότης δεν πρέπει να δεχτεί να αποτελέσει «ακροατήριο» της κυβέρνησης και των άλλων αστικών κομμάτων της αντιπολίτευσης, δίπλα στους εκπροσώπους των εργοδοτικών φορέων, από τους οποίους ο πρωθυπουργός θα ζητήσει ανανέωση της εμπιστοσύνης, για να συνεχίσει η κυβέρνηση και να κλιμακώσει την αντιλαϊκή της πολιτική.

Ούτε βέβαια να γίνει ο λαός θεατής της προσπάθειας που κάνει η ΝΔ να πείσει το κεφάλαιο ότι είναι ικανότερη και πιο αποφασισμένη να διαχειριστεί τις υποθέσεις του, υπηρετώντας με συνέπεια το στόχο της καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Η θέση των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων είναι στο συλλαλητήριο στο οποίο καλεί εκείνη τη μέρα το ΠΑΜΕ, στις 6.30 μ.μ., στην πλατεία Αριστοτέλους. Στην πάλη για αυξήσεις σε μισθούς, συντάξεις, κοινωνικές παροχές, κατάργηση των αντεργατικών νόμων και των μνημονίων, Συμβάσεις που να καλύπτουν τις απώλειες από τα χρόνια της κρίσης, ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.

Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα, Σωματεία και Επιτροπές Αγώνα που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, πρωτοστατούν για να αποτελέσει το συλλαλητήριο εφαλτήριο για παραπέρα άνοδο των ταξικών αγώνων.

Να γίνουν ουσιαστικά βήματα στην οργάνωση της εργατικής τάξης και στην ανασύνταξη του συνδικαλιστικού κινήματος, που θα αναμετριέται με τα σχέδια των επιχειρηματικών ομίλων και την αντιλαϊκή πολιτική των κομμάτων τους, βάζοντας στο επίκεντρο της πάλης των εργαζομένων την ανάκτηση των απωλειών και την ικανοποίηση όλων των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.