Με το πρόσφατο πολυνομοσχέδιο νομοθετήθηκε μία ακόμα επιδρομή σε βάρος των εργαζομένων, του λαού. Τα μέτρα που το συνοδεύουν, όπως και τα υπόλοιπα μνημόνια, είναι ενταγμένα στη συνολική στρατηγική του κεφαλαίου για συνολική ανατροπή όσων μπαίνουν εμπόδιο στην ανταγωνιστικότητα.

Ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης, τον οποίο υπηρετεί η κυβέρνηση και τον προβάλλει σαν μονόδρομο, απαιτεί αυτές τις ταξικές, τις εχθρικές για τους εργαζόμενους ρυθμίσεις. Αυτόν το δρόμο υπηρετούν οι απολύσεις σχολικών φυλάκων, δημοτικών και δημοσίων υπαλλήλων, των καθηγητών της τεχνικής εκπαίδευσης που αφήνουν στη μέση της εκπαίδευσης χιλιάδες φτωχόπαιδα. Αυτός ο δρόμος επιβάλλει τη λεγόμενη κινητικότητα, τη διαθεσιμότητα. Αυτός επιβάλλει ένα δημόσιο τομέα που θα είναι πιο αποτελεσματικός για την ικανοποίηση των αναγκών του κεφαλαίου, ένα δημόσιο τομέα με υποταγμένους, φοβισμένους υπαλλήλους, που θα κρέμεται πάνω από το κεφάλι τους η διαθεσιμότητα, η κινητικότητα, η απόλυση. Αυτός ο δρόμος ανάπτυξης επιβάλλει την κατάργηση των προσωρινών διαταγών από τα δικαστήρια για τη συνέχιση της απασχόλησης των εργαζομένων, θωρακίζοντας τις ελαστικές μορφές εργασίας και στο δημόσιο τομέα. Κανείς, δηλαδή, να μη διεκδικεί σταθερή δουλειά. Πάνω απ' όλα, απαιτούν -και η κυβέρνηση νομοθετεί- την κάθετη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης.

Μέχρι τώρα, τα εργαλεία που είχαν στα χέρια τους οι βιομήχανοι, οι επιχειρηματίες ήταν η εργοδοτική τρομοκρατία απέναντι στις διεκδικήσεις, η κρατική τρομοκρατία με τη διάθεση του μηχανισμού καταστολής στην υπηρεσία της εργοδοσίας για το χτύπημα της συλλογικής πάλης. Το δόγμα «νόμος και τάξη» είναι διαχρονικό δόγμα για τις κυβερνήσεις. Είναι άπειρα τα παραδείγματα όσων χρησιμοποιούνται για να χτυπήσουν τον αγώνα συλλογικής πάλης, όπως η εξαγορά συνδικαλιστών, η δράση του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού.

Οι θεωρίες του ρεαλιστικού, του εφικτού και άλλα πολλά δεν θα μπορούσαν να σταματήσουν τη συλλογική πάλη και να δώσουν στην εργοδοσία τέτοια εργαλεία σαν αυτά που δίνει η κυβέρνηση σήμερα. Εφτασε στο σημείο να θωρακίζει με νομοθετική ρύθμιση έναν κατώτατο μισθό πείνας που θα είναι αποτέλεσμα υπουργικής απόφασης.

Λέει ότι θα υπάρχουν διαβουλεύσεις των επιστημονικών ινστιτούτων, της ΓΣΕΕ, της ΓΣΕΒΕΕ, του ΣΕΒ και άλλων παραγόντων της οικονομικής ζωής. Στο τέλος, όμως, θα αποφασίζει ο υπουργός και θα παίρνει υπόψη του την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, την ανεργία και την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας. Ετσι θα διαμορφώνεται ο κατώτατος μισθός. Θα παίρνει, δηλαδή, υπόψη του τις ίδιες τις ανάγκες του κεφαλαίου για την κερδοφορία του, για τη διασφάλιση του μέσου ποσοστού κέρδους για την παραπέρα αύξηση του μέσου ποσοστού κέρδους.

Τι προβλέπεται για τον κατώτατο μισθό; Προβλέπεται ότι θα ισχύει για όλους όσους δεν έχουν συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Τι σημαίνει αυτό; Είναι γνωστό ότι πολλές κλαδικές συλλογικές συμβάσεις εργασίας δεν έχουν υπογραφεί, η μετενέργειά τους έχει τελειώσει. Λέει η νομοθεσία, η ερμηνεία που κάνει το υπουργείο, ότι ισχύει ο κλαδικός μισθός -αυτός που ήταν- για τους παλιούς εργαζόμενους. Και την ίδια ώρα η κυβέρνηση κάνει διαχειριστή προγράμματος τον Σύνδεσμο Τουριστικών Επιχειρήσεων και τους δίνει δέκα χιλιάδες νέα παιδιά να τα έχουν με τζάμπα εργασία.

Αυτοί λοιπόν οι ξενοδόχοι χρησιμοποιούν τα δέκα χιλιάδες παιδιά - αφού πρώτα έχουν απολύσει τους γονείς τους - με τζάμπα εργασία. Ετσι, λοιπόν, αλλάζουν το προσωπικό και οι συλλογικές συμβάσεις δεν ισχύουν για κανέναν. Και πάνε όλοι -αφού καταργείται η μετενέργεια- στον κατώτατο μισθό, ο οποίος σήμερα είναι 586 ευρώ ή και 511 ευρώ για τους νέους. Αύριο, όμως, οι συνθήκες μπορεί να πουν ότι ο κατώτατος μισθός πρέπει να πάει πιο κάτω. Εξάλλου, δεν είναι τυχαίο ότι ετοιμάζει πρόγραμμα η κυβέρνηση για την ενίσχυση της απασχόλησης, της εργασίας, με 350 ευρώ το μήνα για τους νέους και τις νέες.

Με αυτά τα δεδομένα αν υπάρχει ένας μονόδρομος για την εργατική τάξη, για το λαό συνολικά, αυτός είναι ο δρόμος για την ανατροπή αυτής της πολιτικής και την οικοδόμηση μίας άλλης κοινωνίας, μιας άλλης οικονομίας. Δεν είναι μονόδρομος η εναλλαγή στην κυβέρνηση για να 'ρθει μια άλλη η οποία θα ασκεί την ίδια πολιτική και θα υπηρετεί τα ίδια αφεντικά, τα μονοπώλια δηλαδή, και τους επιχειρηματικούς ομίλους. Δεν υπάρχει περιθώριο για άλλο χρόνο χαμένο.