Στην Αίγυπτο, η σύγκρουση ανάμεσα στη στηριζόμενη από το στρατό κυβέρνηση και τους υποστηρικτές του ανατραπέντα Προέδρου Μούρσι και τους ισλαμιστές «Αδελφούς Μουσουλμάνους» συνεχίζεται. Στην Τυνησία, η πολιτική κρίση εντείνεται με την αντιπολίτευση να επιμένει στη διάλυση της κυβέρνησης συνεργασίας υπό το ισλαμιστικό κόμμα «Ενάχντα» κατόπιν δολοφονιών στελεχών του αντιπολιτευόμενου συνασπισμού «Λαϊκό Μέτωπο». Εξελίξεις καταγράφονται και σε άλλες περιοχές του αραβικού κόσμου. Διαδικασία που ξεκίνησε το Δεκέμβρη του 2010, για την οποία ιμπεριαλιστές, αστικές πολιτικές δυνάμεις και οπορτουνιστές πανηγύριζαν ονοματίζοντάς την «Αραβική Ανοιξη», «άνοιξη της δημοκρατίας» στην περιοχή, κατακρίνοντας ταυτόχρονα το ΚΚΕ που «μένει μακριά από τα κινήματα και τις εξελίξεις», ενώ το Κόμμα, από την πρώτη στιγμή, περιέγραψε σωστά το χαρακτήρα της, θίγοντας τους πανηγυρίζοντες εκεί που τους πονά, στο τι κίνημα έχει ανάγκη κάθε λαός κι ενάντια σε ποιους. Στην ανάγκη τα λαϊκά στρώματα να μην εμπλέκονται με το ένα ή άλλο σχέδιο διαχείρισης διαφορετικών μερίδων και επιδιώξεων της αστικής τάξης των χωρών τους. Το ΚΚΕ μίλησε εξαρχής καθαρά για τα ιμπεριαλιστικά σχέδια στην περιοχή, που, πατώντας σε υπαρκτά ζητήματα και την καταπίεση του λαού, υποδαυλίζουν αλλαγές καθεστώτων που θα είναι καλύτερα προσαρμοσμένα στα συμφέροντά τους. Ιδιαίτερα, ενόσω επιδιώκουν άλλες διευθετήσεις στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, με ανταγωνισμούς για τους δρόμους και τις πηγές Ενέργειας.

****

Σε αντίθεση π.χ. με όσα διατυμπάνιζε 29/1/2011, ο Κ. Ησυχος, μέλος της ΠΓ του ΣΥΝ, υπεύθυνος για την Εξωτερική Πολιτική και Αμυνα: «Η εξέγερση κατά του δικτατορικού καθεστώτος Μουμπάρακ στη χώρα του Νείλου παίρνει παλλαϊκές διαστάσεις (...) Η Αίγυπτος ενδεχόμενα βρίσκεται σε τροχιά απομάκρυνσης από "ξένους προστάτες" (...) Πρόκειται για συγκλονιστικές ιστορικές εξελίξεις που ταράζουν τα θεμέλια των δογμάτων περί "νομοτέλειας μιας παγκοσμιοποιημένης νεοφιλελεύθερης πραγματικότητας" (...) Μια νέα γεωπολιτική πραγματικότητα ξημερώνει στον παγκόσμιο πολιτικό χάρτη του 21ου αιώνα». Δυόμισι χρόνια μετά, ο λαός της Αιγύπτου ματώνει υπό νέο καθεστώς, όπως έγινε και με τους λαούς σε Λιβύη, Ιράκ, Αφγανιστάν και αλλού, όπου πάτησαν την μπότα τους οι ιμπεριαλιστές με το στρατό τους ή τις μυστικές τους υπηρεσίες.

Και περιώνυμοι αναλυτές συνέβαλαν στον αποπροσανατολισμό. Εγραφε ο Π. Παπακωνσταντίνου στέλεχος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 24/07/11: «Μέσα σε μισό χρόνο, διαψεύστηκαν δύο φορές οι εκτιμήσεις της πλειονότητας κυβερνήσεων και αναλυτών της Δύσης για τον αραβικό κόσμο. Σε πρώτο χρόνο, υποτίμησαν τραγικά τη δυναμική των εξεγέρσεων, θεωρώντας (...) ότι οι αραβικές μάζες δεν είναι ικανές να διεκδικήσουν δημοκρατία και ελευθερία και ότι, ακόμη κι αν επαναστατήσουν, απλώς θα αντικαταστήσουν έναν κοσμικό δικτάτορα με ακόμη χειρότερους, ισλαμιστές τυράννους». Χαρακτήριζε την «Αραβική Ανοιξη» ως «γνήσια, λαϊκή εξέγερση» που «προκαλεί κραδασμούς σε ολόκληρο τον αραβικό κόσμο, από το Μαρόκο και την Ιορδανία». Καθησύχαζε δε ότι «Οσο για τον κίνδυνο υπερίσχυσης των φανατικών ισλαμιστών, σε στιλ Ιράν, αποδεικνύεται μέχρι στιγμής υπερβολικός. Στην Αίγυπτο και την Τυνησία, οι οποίες οδεύουν -πλην απροόπτου- για τις πρώτες ελεύθερες εκλογές το φθινόπωρο, τα μετριοπαθή ισλαμικά κόμματα, Αδελφοί Μουσουλμάνοι και Ενάχντα αντίστοιχα, πιθανότατα να αναδειχθούν πρώτη δύναμη (...) αλλά τίποτα δεν δείχνει ότι θα ηγεμονεύσουν. Μάλιστα, η απόρρητη συνδιαλλαγή με τους στρατιωτικούς έχει ως αποτέλεσμα να αποξενώνονται από το πιο ριζοσπαστικό κομμάτι του κινήματος και ιδίως από την πιο φιλελεύθερη νεολαία».

****

Το ΚΚΕ από την αρχή τόνισε ότι η «Αραβική άνοιξη» (που εξελίχθηκε για τους λαούς σε ...χειμώνα) είναι αστικός εκσυγχρονισμός που στήριξαν ιμπεριαλιστές και διεθνικά μονοπώλια, ώστε να γίνει ακόμη πιο ελεύθερη η δράση τους στην εκμετάλλευση του πλούτου πολλών χωρών και η εξασφάλιση των δρόμων μεταφοράς Ενέργειας. Επί κυβέρνησης Μούρσι, που προέκυψε από την ανατροπή Μουμπάρακ, αλλά και στην τωρινή κυβέρνηση μετά την ανατροπή Μούρσι (κυβερνήσεις όλες που στηρίζονται από ιμπεριαλιστικές δυνάμεις) οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα αντιμετωπίζουν ακριβώς τα ίδια προβλήματα που αντιμετώπιζαν και πριν.

Οι όποιες κόντρες των εγχώριων αστικών δυνάμεων είναι γιατί θέλουν να πάρουν αυτές τη διαχείριση του συστήματος, ώστε να διαιωνίζεται η εκμετάλλευση του εργαζόμενου λαού, το δε φυσικό πλούτο να τον διαπραγματευτούν για τα δικά τους συμφέροντα με τα διεθνικά μονοπώλια. Τα γεγονότα σε Αίγυπτο, Τυνησία και αλλού, και με δεδομένο ότι δεν υπάρχει ισχυρό επαναστατικό αγωνιστικό κίνημα και Κομμουνιστικό Κόμμα, δείχνουν ότι όσο οι εργάτες, πρώτα και κύρια, και τα άλλα εκμεταλλευόμενα στρώματα μπαίνουν κάτω από τις σημαίες των αστών με όποιον μανδύα (κοσμικό ή θρησκευτικό), όσο δεν έχουν οδηγό την ταξική πάλη, όσο δε συγκρούονται με τους εκμεταλλευτές τους και τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, όσο δεν μπαίνει επί τάπητος η ανάγκη να περάσουν τα μέσα παραγωγής και ο πλούτος στα χέρια αυτών που τον παράγουν, δεν μπορούν να περιμένουν καλύτερες μέρες. Από τις τυφλές συγκρούσεις σε Κάιρο και Τύνιδα οι εργαζόμενοι δεν κερδίζουν τίποτε. Οι αστοί, αντίθετα, κερδίζουν χρόνο, καθυστερώντας τη λαϊκή αφύπνιση.