Από την περσινή διεξαγωγή της άσκησης «Sea Breeze»

Οπως αποδεικνύουν μια σειρά από περιστατικά των τελευταίων μηνών, πέρα από όσα «φανερά» αποτελούν από μόνα τους λόγο ανησυχίας και επαγρύπνησης για τον λαό, πολλά είναι και τα αναπάντητα και ανησυχητικά ερωτήματα για τις αποστολές και τους «αναβαθμισμένους» ρόλους που αναλαμβάνει η χώρα στον αμερικανοΝΑΤΟικό καταμερισμό, αλλά και για το τι σηματοδοτεί η αναμενόμενη το επόμενο διάστημα «ανανέωση» της κατάπτυστης Συμφωνίας για τις αμερικανικές βάσεις που βρίσκεται στο τελικό στάδιο της συγγραφής της.

Χαρακτηριστικά είναι τα όσα συμβαίνουν τις μέρες αυτές στη Μ. Θάλασσα, όπου προσωπικό των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων μετέχει στη γιγάντια πρόβα πολέμου «Sea Breeze 21», που συνδιοργανώνουν Αμερικανοί και Ουκρανοί.

Η άσκηση πραγματοποιείται από τις 28 Ιούνη έως τις 10 Ιούλη στην περιοχή του Εύξεινου Πόντου, περιλαμβάνει πολλαπλά σενάρια πολέμου, ενώ, όπως ανακοινώθηκε από τη διοίκηση του 6ου Στόλου των ΗΠΑ (επιχειρεί σε Ευρώπη και Αφρική), θα συμμετέχει φέτος ο μεγαλύτερος αριθμός χωρών στην ιστορία της άσκησης.

Τμήμα του ρωσικού στόλου στην Μαύρη Θάλασσα

Την ίδια ώρα, οι ρωσικές καταγγελίες για εμπλοκή αμερικανικού αεροπλάνου που απογειώθηκε από τη Σούδα στο επεισόδιο με βρετανικό πολεμικό πλοίο στη Μαύρη Θάλασσα, αναδεικνύουν όχι μόνο τους κινδύνους για τον λαό από την εμπλοκή της χώρας στο ναρκοπέδιο των αμερικανοΝΑΤΟικών σχεδιασμών, αλλά και τις τεράστιες ευθύνες της κυβέρνησης και των άλλων αστικών κομμάτων, που με την πολιτική τους μετατρέπουν τη χώρα και τον λαό σε στόχο, στο πλαίσιο της αντιπαράθεσης με τους ανταγωνιστές των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ.

Είναι κι αυτό ένα από τα στοιχεία που δείχνουν ότι, προκειμένου να διασφαλίσει τα συμφέροντά της στην περιοχή, η ελληνική αστική τάξη δεν διστάζει να γίνει πιο επιθετική, βάζοντας το κεφάλι του λαού στο ντορβά των ευρωατλαντικών σχεδιασμών, στους οποίους διεκδικεί αναβαθμισμένη θέση.

Θυμίζουμε πως όλο αυτό το διάστημα, τα ΝΑΤΟικά πλοία που απλώνονται στη Μαύρη Θάλασσα υποστηρίζονται καταρχάς από τη βάση των Αμερικανών στη Σούδα, ενώ λαμβάνουν αεροπορική υποστήριξη από αεροσκάφη πολλαπλών ναυτικών αποστολών (MMA) Ρ-8 «Poseidon», που απογειώνονται και από την αεροπορική βάση της, μεταξύ άλλων και για να καλύψουν τα όλο και πιο συχνά «περάσματα» των στρατηγικών βομβαρδιστικών των ΗΠΑ από την περιοχή.

Γενικά, άλλωστε, αεροσκάφη του ΝΑΤΟ «οργώνουν» το FIR Αθηνών κατευθυνόμενα προς και από τη Μ. Θάλασσα, ενώ στη Σούδα έδεσε μεσοβδόμαδα το πλοίο υποστήριξης των Αμερικανών «USNS Yuma», μεταφέροντας νέα εφόδια στη βάση για να εξυπηρετήσει τη συνέχιση των ανεφοδιασμών.

Προηγούμενα, στη Σούδα έδενε το υποβρύχιο των Αμερικανών «USS Montpelier», στο οποίο το προσωπικό της βάσης φόρτωσε εφόδια, αλλά και οπλισμό, όπως ειδικές νάρκες τύπου MK 67, στόχος των οποίων είναι να εμποδίσουν τη διέλευση εχθρικών πλοίων από συγκεκριμένους διαύλους, στην εν εξελίξει αντιπαράθεση πάνω στο κρίσιμο γεωστρατηγικά σταυροδρόμι της Ανατ. Μεσογείου.

Στο μεταξύ, άλλες δύο ΝΑΤΟικές φρεγάτες (η ιταλική «ITS Virginio Fasan» και η τουρκική «TCG Barbaros») πέρασαν τα Στενά και μπήκαν στη Μ. Θάλασσα για να συμμετάσχουν στη «Sea Breeze». Και οι δυο είναι ενταγμένες στη ΝΑΤΟική αρμάδα SNMG2, που ήδη από το 2016, επί ΣΥΡΙΖΑ, προσκλήθηκε στο Αιγαίο με πρόσχημα τη διαχείριση του Προσφυγικού, χρησιμοποιώντας το ως βάση έκτοτε για εξορμήσεις πέρα από τα Δαρδανέλια και για τον έλεγχο πάνω στον πλου των ρωσικών πολεμικών πλοίων έως τη Συρία.

Οι ΑμερικανοΝΑΤΟικοί εξάλλου έχουν προχωρήσει όλους αυτούς τους μήνες σε κλιμάκωση των επιχειρήσεων περικύκλωσης της Ρωσίας, με μετακίνηση σημαντικού αριθμού δυνάμεων στο πλαίσιο της αλυσίδας ασκήσεων «Defender Europe 21», για τη διεκπεραίωση των οποίων προς Βουλγαρία και Ρουμανία χρησιμοποιείται συνεχώς το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, αλλά και το οδικό και σιδηροδρομικό δίκτυο του Εβρου, παγιώνοντας τη χρήση αυτού του διαδρόμου εναλλακτικά προς τα Δαρδανέλια.

Το όλο σχέδιο για στρατιωτική χρήση της Αλεξανδρούπολης έχει και την πτυχή του ελέγχου των Δαρδανελίων, ως σημείου εισόδου - εξόδου του ρωσικού στόλου από και προς τη Μαύρη Θάλασσα.

Ο ίδιος ο πρέσβης των ΗΠΑ στην Ελλάδα, Τζ. Πάιατ, σε συνέντευξή του πριν από μερικές μέρες, τόνισε ότι από την αρχή της θητείας του στην Ελλάδα «συνεργάστηκε» με τις διοικήσεις των αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων που επιχειρούν στην Ευρώπη «για να εντοπίσω ευκαιρίες να αναπτύξω την Αλεξανδρούπολη ως κόμβο προβολής ισχύος και πόρων στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Ευρώπης μέχρι τη Βουλγαρία και τόσο μακριά όσο η Ρουμανία. Είμαι πολύ περήφανος για το πώς καταφέραμε να το θεσμοθετήσουμε τώρα». Παρέπεμψε μάλιστα στη νέα Συμφωνία για τις βάσεις που διευρύνει το στρατιωτικό «αποτύπωμα» των Αμερικανών γενικά στην Ελλάδα και ειδικά στην Αλεξανδρούπολη.

Στην ίδια συνέντευξη αναγνώρισε «τον κρίσιμο ρόλο που έχει αναπτύξει το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης ως κόμβος εφοδιαστικής για τον στρατό των ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ», με αφορμή τη χρήση του λιμένα για τις ανάγκες της «Defender Europe 21».

Σε κάθε περίπτωση, και καθώς η «Sea Breeze», η «Defender» και η Αλεξανδρούπολη είναι κομμάτια του ευρύτερου σχεδιασμού, θυμίζουμε ότι ήδη από τη Σύνοδο Κορυφής του 2018, το ΝΑΤΟ έδωσε το «σήμα» για την παραπέρα συγκέντρωση δυνάμεων και στη Μαύρη Θάλασσα, μιλώντας για «ανάγκη ανανεωμένης εστίασης» σ' αυτήν ακριβώς την περιοχή.

Σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο, το αυξανόμενο αμερικανοΝΑΤΟικό ενδιαφέρον για τη Μαύρη Θάλασσα καταγράφεται και στις μέρες που περνάνε τα ΝΑΤΟικά πλοία, μεταξύ άλλων και τα ελληνικά (συν ενάμιση μήνα παραπάνω παρουσία από το 2018 έως σήμερα).

Η θέση της περιοχής είναι στρατηγικής σημασίας, καθώς τόσο η Μαύρη Θάλασσα όσο και η Αζοφική μπορούν να αξιοποιηθούν από ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ για την πρόσβαση στο ευρωπαϊκό τμήμα της Ρωσικής Ομοσπονδίας, αλλά και για το πέρασμα στην περιοχή του Καυκάσου και της Κεντρικής Ασίας. Με άλλα λόγια, η Μαύρη Θάλασσα είναι κρίκος στην περικύκλωση της Ρωσίας από τις ευρωατλαντικές δυνάμεις, αλλά και για την προώθησή τους ανατολικότερα, στο πλαίσιο του σχεδιασμού για το «Παγκόσμιο ΝΑΤΟ».

Μέχρι σήμερα, απαγορεύεται η πρόσβαση πολεμικών πλοίων άλλων χωρών πέραν της Ρωσίας και της Ουκρανίας στην Αζοφική Θάλασσα, που είναι περίκλειστη, ενώ στη Μαύρη Θάλασσα υπάρχουν περιορισμοί από τη Συνθήκη του Μοντρέ (1936).

Η συγκεκριμένη Συνθήκη ρυθμίζει μεταξύ άλλων τους όρους διέλευσης των πλοίων από τα Στενά που συνδέουν τη Μαύρη Θάλασσα με το Αιγαίο και τη Μεσόγειο, ενώ περιλαμβάνει μια σειρά από ρήτρες σχετικά με το είδος και τον αριθμό των πολεμικών πλοίων που μπορούν να κάνουν διελεύσεις.

Για παράδειγμα, προβλέπει ότι τα πολεμικά πλοία μη παρευξείνιων κρατών που διέρχονται τα Στενά πρέπει να έχουν εκτόπισμα μικρότερο από 15.000 τόνους, δεν επιτρέπεται να περάσουν περισσότερα από 9 πολεμικά πλοία μη παρευξείνιων κρατών τη φορά, συνολικής χωρητικότητας που δεν υπερβαίνει τους 30.000 τόνους, και επιτρέπεται να παραμείνουν στη Μαύρη Θάλασσα για χρονικό διάστημα που δεν υπερβαίνει τις 21 μέρες.

Η διώρυγα της Κωνσταντινούπολης, που σχεδιάζει τώρα η τουρκική κυβέρνηση, συνδέεται με τις θέσεις της περί αναθεώρησης της Συνθήκης του Μοντρέ, που παρά τις σχετικές διαψεύσεις, ικανοποιεί και τις επιδιώξεις των Αμερικανών να παρακάμψουν τους σχετικούς περιορισμούς για τα πλοία των ΗΠΑ και των άλλων χωρών του ΝΑΤΟ οι οποίες δεν ανήκουν σε αυτές βρέχονται από τη Μαύρη Θάλασσα.

Οξυμένη είναι τέλος η διαπάλη και για τους φυσικούς και ενεργειακούς πόρους της περιοχής. Σύμφωνα με διάφορες εκτιμήσεις, υπάρχουν 4,3 με 5,5 δισεκατομμύρια συμβατικοί τόνοι φυσικού αερίου στη Μαύρη Θάλασσα και άλλα 4,9 με 6,8 δισεκατομμύρια συμβατικοί τόνοι στην Αζοφική.

Το 2006, το υπουργείο Ενέργειας της Ουκρανίας είχε «κόψει» 109 τεμάχια για εκμετάλλευση. Στα 31 από αυτά, που θεωρούνταν τα πιο εκμεταλλεύσιμα, η εκτίμηση ήταν ότι υπήρχαν 200 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα φυσικού αερίου στο καθένα. Συνολικά, στην τότε ουκρανική ΑΟΖ υπολογιζόταν ότι βρίσκονται 1,5 δισεκατομμύριο συμβατικοί τόνοι καυσίμου σε μία έκταση 137,7 χιλιάδων τετραγωνικών χιλιομέτρων.

Η ουκρανική ΑΟΖ σε Μαύρη Θάλασσα και Αζοφική μειώθηκε κατά 3/4 μετά την ενσωμάτωση της Κριμαίας στη Ρωσική Ομοσπονδία και τώρα παραμένουν εκκρεμή τα ζητήματα καθορισμού της ΑΟΖ της Ρωσίας με την Ουκρανία και τη Γεωργία, εξέλιξη που θέτει εμπόδια στην προσέλκυση ξένων κεφαλαίων για την εκμετάλλευση τυχόν κοιτασμάτων της περιοχής, όπως και συνολικά της εκμετάλλευσής τους.