Στην εκδήλωση μίλησαν ο Θεόδωρος Αυγέρος, γενικός γραμματέας της Κεντρικής Διοίκησης της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ, και η Αρσινόη Σαραντίδη, μέλος της εξελεγκτικής επιτροπής του Παραρτήματος Περιστερίου της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ.

Στην ομιλία της, η Αρ. Σαραντίδη ασχολήθηκε με το ζήτημα αν υπάρχει τελικά μη στρατευμένη τέχνη, τονίζοντας πως «παρά το γεγονός ότι δεν είναι όλοι οι δημιουργοί συνειδητά παραταγμένοι στο πλευρό κάποιας από τις δύο κύριες ανταγωνιστικές τάξεις του κοινωνικού μας συστήματος, οι ιδέες, οι πεποιθήσεις, οι επιρροές που δέχονται ασταμάτητα από τον κόσμο γύρω τους, αλλά και η ίδια η ταξική τους θέση εισάγουν αντικειμενικά την ταξικότητα στην τέχνη τους». Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ακόμα και οι δημιουργοί που αποκλείουν από το έργο τους τα κοινωνικά και πολιτικά θέματα, στην πραγματικότητα να παίρνουν θέση και - χωρίς πάντα να το θέλουν - να στρατεύονται με την κυρίαρχη τάξη και να υπερασπίζονται το αιώνιο και αμετάβλητο της πραγματικότητας που η αστική αισθητική προσπαθεί να επιβάλει στη συνείδηση του ανθρώπου.

«Ωστόσο», κατέληξε η ομιλήτρια, «ο ρόλος της τέχνης δεν είναι να μας εφησυχάζει, ούτε να περιορίζεται στην αναγνώριση μιας πραγματικότητας που κινείται πέρα και έξω από εμάς. Η τέχνη οφείλει να μας κάνει να ανησυχούμε, να ψάχνουμε κάτω από την επιφάνεια των φαινομένων, αλλά και να μας αποκαλύπτει πως η συνεχής αλλαγή της πραγματικότητας εξαρτάται κατά πολύ από την προσωπική μας στάση και ενεργοποίηση. Επομένως, και ο καλλιτέχνης δεν μπορεί να αγνοεί την αντικειμενική πραγματικότητα, που η κίνησή της ακολουθεί νομοτέλειες έξω από και συχνά αντίθετες με την ιδεολογία του, δεν μπορεί να αγνοεί τη διαλεκτική της ζωής με τις αντιθέσεις, τις αντιφάσεις αλλά και την ανοδική τελικά κίνησή της, που αντικειμενικά και ανεξάρτητα από προσωρινά πισωγυρίσματα τείνει προς ανώτερες μορφές οργάνωσής της, στο πέρασμα από το σημερινό σάπιο καπιταλιστικό σύστημα σε μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο».

Στη συνέχεια, πήρε το λόγο ο Θ. Αυγέρος, ο οποίος μίλησε για τη σχέση της τέχνης με το λαϊκό κίνημα, αναδεικνύοντας ότι «στο βαθμό που ο καπιταλισμός τραβάει προς τη δύση του, ολοένα και πιο εχθρικά αντιμετωπίζει την προοδευτική τέχνη και τους δημιουργούς της. Με τις "καταναλωτικές" μορφές της τέχνης - εμπόριο, τα υποπροϊόντα της παρακμής, η κυρίαρχη τάξη προσπαθεί να κρατά τις μάζες και πριν απ' όλα τη νεολαία σε πνευματική νάρκη, σε πολιτική και πολιτιστική καθυστέρηση και τους παραγωγούς της τέχνης σε υποταγή».

Ταυτόχρονα, ανέδειξε τη στάση κορυφαίων προοδευτικών καλλιτεχνών, οι οποίοι ακόμα και μέσα από τις φυλακές και τους τόπους εξορίας ύμνησαν με το έργο τους τους αγώνες του λαού, επισημαίνοντας: «Εμάς μας εκφράζει η ρήση του μεγάλου διανοητή και δασκάλου Δημήτρη Γληνού που λέει ότι "πολιτισμός είναι το οικοδόμημα που ανθρωπεύει τον άνθρωπο". Πιστεύουμε στην άποψη ότι η τέχνη "ανήκει στο λαό". Αυτή πρέπει να έχει βαθιές ρίζες μέσα στις πιο πλατιές λαϊκές μάζες. Πρέπει να είναι κατανοητή στις μάζες και αυτές να την αγαπούν. Πρέπει να ενώνει τα αισθήματα, τη σκέψη και τη θέληση αυτών των μαζών, να τις αναπτερώνει. Πρέπει να γεννά σ' αυτές τα καλλιτεχνικά αισθήματα και να τα αναπτύσσει».

Η Τζέσυ Παπουτσή γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Για 20 και παραπάνω χρόνια δούλεψε στο Εθνικό Θέατρο, ενώ τα χρόνια της στη θεατρική σκηνή ξεπερνούν τα 37.

Στην τηλεόραση συμμετείχε σε δημοφιλείς σειρές που την καθιέρωσαν, όπως «7 θανάσιμες πεθερές», «Εμείς κι εμείς», «Δύο Ξένοι», «Οι στάβλοι της Εριέτας Ζαΐμη» κ.ά. Στη μεγάλη οθόνη διακρίθηκε στις ταινίες του Βασίλη Βαφέα, «Ανατολική Περιφέρεια» (1979), «Ρεπό» (1982), «Safe Sex» των Ρέππα - Παπαθανασίου (1999), «Βίτσια γυναικών» του Νίκου Ζερβού (2000), «Ροζ ολοταχώς» του Δημήτρη Γιαζουτζάκη (2001).