Με την πρόταση - πυροτέχνημα για διεξαγωγή δημοψηφίσματος για τη «μικρή ΔΕΗ», ο ΣΥΡΙΖΑ κλιμακώνει την αντιπαράθεση με την κυβέρνηση, αφήνοντας στο απυρόβλητο την ευρωενωσιακή πολιτική απελευθέρωσης της Ενέργειας, παρεπόμενο της οποίας είναι το νομοσχέδιο για τη «Μικρή ΔΕΗ».

Χτες, μιλώντας στο Αμύνταιο Φλώρινας ο Αλ. Τσίπρας δήλωσε ότι πρόκειται να επικοινωνήσει με τους επικεφαλής των κομμάτων της αντιπολίτευσης, προκειμένου εάν ψηφιστεί το νομοσχέδιο από Θερινό Τμήμα της Βουλής, να συγκεντρωθούν 120 υπογραφές βουλευτών, ώστε «με βάση το άρθρο 44, παράγραφος 2 του Συντάγματος, να ζητήσουμε διαδικασία στη Βουλή, προκειμένου να ψηφίσει το Σώμα και να τοποθετηθούν όλοι, και να μην κρύβονται πίσω από το Θερινό Τμήμα κάποιοι, που κάνουν ότι τάχα μου διαφωνούν, εδώ όλοι θα αναμετρηθούμε με τις ιστορικές μας ευθύνες, για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος». Η πρόταση για δημοψήφισμα, εκτός από την εντυπωσιοθηρία, υπηρετεί και την προσπάθειά του να ασκήσει πίεση σε βουλευτές π.χ. ανεξάρτητους ή που εκλέγονται σε νομούς όπως η Κοζάνη.

Αποδεικνύεται ότι η πολιτική γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να αποτελέσει πραγματικό αντίβαρο στην κυβερνητική πολιτική, αλλά ούτε να αντιπαρατεθεί στην κυβερνητική προπαγάνδα, αφού ουσιαστικά δεν αμφισβητεί το πλαίσιο απελευθέρωσης της ΕΕ, ζητώντας ουσιαστικά ρυθμίσεις μέσα σε αυτό το πλαίσιο.

Η εναντίωση, λοιπόν, του ΣΥΡΙΖΑ στη «μικρή ΔΕΗ» δε γίνεται με κριτήριο τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα (όσο και αν τα επικαλείται) υπαγορεύεται από την εξυπηρέτηση των κυβερνητικών επιδιώξεων του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ στοχεύει να εκφράσει συμφέροντα του κεφαλαίου που θέλουν να διατηρήσουν το σημερινό καθεστώς στη ΔΕΗ, για να εξασφαλίζουν φθηνή Ενέργεια. Αυτό επιβεβαίωσε η ομιλία του Αλ. Τσίπρα χτες σε εργαζόμενους στον ΑΗΣ και το ορυχείο Αμυνταίου, όπου κατήγγειλε ότι συρρικνώνεται «κάθε δυνατότητα να μπορέσει να ξαναστηθεί στα πόδια της η οικονομία», για την οποία, όπως είπε, η ΔΕΗ είναι επιχείρηση «στρατηγικής σημασίας».

Αλλωστε, εγκωμίασε το ρόλο που έπαιξε η δημόσια ΔΕΗ μεταπολεμικά στη στήριξη της καπιταλιστικής ανάπτυξης, κρύβοντας τους λόγους που επέβαλλαν τότε το δημόσιο χαρακτήρα της, ίδιους, τηρουμένων των αναλογιών, με αυτούς που επιβάλλουν σήμερα την ιδιωτικοποίησή της: «Τη δεκαετία του '50 με χρήματα που τότε διατέθηκαν από τον κρατικό προϋπολογισμό από τις πολεμικές επανορθώσεις αλλά και από το τότε σχέδιο ανασυγκρότησης, το περίφημο σχέδιο Μάρσαλ δημιουργήθηκε αυτή η στρατηγικής σημασίας για την ελληνική οικονομία επιχείρηση ... δεν υπήρχε περίπτωση να γίνουν αναπτυξιακές επενδύσεις αν το μοντέλο παραγωγής Ενέργειας στη χώρα μας ήταν το ιδιωτικό κατακερματισμένο μοντέλο».

Το παράδειγμα που επικαλείται ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ είναι χαρακτηριστικό για το πώς εννοεί ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα την «παραγωγική ανασυγκρότηση», με τις πλάτες του κρατικού κορβανά και «σχεδίων Μάρσαλ» και στις πλάτες του λαού, όπως μεταπολεμικά, πολύ περισσότερο σήμερα που το σύστημα έχει απολέσει τη δυνατότητα παροχών για ενσωμάτωση.

Ο Αλ. Τσίπρας δεν απέφυγε τις αντιφάσεις και την ώρα που λεοντάριζε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα επιτρέψει αυτό το «εθνικό έγκλημα» και πως «δεν πρόκειται να αναγνωρίσουμε οποιαδήποτε απόφαση ή υπογραφή», την ίδια ώρα ομολογούσε ότι οι λεονταρισμοί τους είναι κούφιοι: «Το 30% που αθροίζουν τα δύο κόμματα που σήμερα συγκυβερνούν θέλει να αποφασίσει ερήμην του λαού για το σύνολο της χώρας και κυρίως να δεσμεύσει την επόμενη κυβέρνηση για πολλές δεκαετίες ... Την εκποίηση του πλούτου που θα συντελέσουν αν τους αφήσουμε, θα χρειαστούν πολλές δεκαετίες για να μπορέσουμε να τα αποκαταστήσουμε»!