Τα όσα είπε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος περί «στοχοποίησης» του Γ. Βουλγαράκη, το γεγονός δηλαδή ότι η πολιτική κριτική και η κριτική των ΜΜΕ για τα πεπραγμένα ενός υπουργού έφτασε να «ποινικοποιείται» και να λογίζεται σαν «υπόλογη» για την ...«υποκίνηση» (!) της δράσης «επαναστατών» και προβοκατόρων, σαν αυτούς που έβαλαν τις προάλλες τη βόμβα στο Λυκαβηττό, δεν είναι μια στιγμιαία «εκτροπή» προς τον αφτιασίδωτο αυταρχισμό. Είναι σταθμός σε μια διαρκή πορεία αντιδημοκρατικής διολίσθησης που πορεύεται το αστικό κράτος και υπηρετούν με την πολιτική τους οι δικομματικοί εταίροι.

***

Πριν φτάσουμε στο σημείο, στο όνομα της «αντιτρομοκρατίας», να «στοχοποιείται» η πολιτική κριτική, η έκφραση γνώμης, η αντίθετη άποψη και η καταγγελία των πεπραγμένων της κυβέρνησης, είχαμε περάσει από το προπαρασκευαστικό στάδιο:

Να λογίζεται σαν «υπέρτατος νόμος» (!) η γενικευμένη αυθαιρεσία, η δράση των χαφιέδων, των πρακτόρων, των ασφαλιτών και κάθε λογής μηχανισμού υπονόμευσης στοιχειωδών ατομικών, κοινωνικών, πολιτικών, δημοκρατικών ελευθεριών.

***

Αντί άλλης απόδειξης θα περιοριστούμε σε δύο και μόνο αναφορές. Υπενθυμίζουμε:

α) Τη θέση που διατύπωσε η κυβέρνηση της ΝΔ και ο εκπρόσωπος του υπουργείου Δημόσιας Τάξης, όταν παραμονές των Ολυμπιακών Αγώνων η «Δημοκρατική Συσπείρωση για τις Λαϊκές Ελευθερίες και την Αλληλεγγύη» προσέφυγε στα δικαστήρια κατά της λειτουργίας του «Ζέπελιν». Είπε, τότε, ο εκπρόσωπος του υπουργείου Δημόσιας Τάξης στο δικαστήριο:

• «Η μόνη σκέψη από την οποία πρέπει να διακατέχεται ο Ελληνας πολίτης είναι η διαχρονική ρήση ότι υπέρτατος νόμος είναι τώρα η ασφάλεια και η αξιοπρεπής εμφάνιση της πατρίδας»!

Οσο για το δικαστήριο αποφάσισε ακριβώς αυτό: Οτι η παρακολούθηση όλων των Ελλήνων από το ρουφιανο- Ζέπελιν ήταν ο «υπέρτατος νόμος»...

*

β) Τη θέση που είχε διατυπώσει το 2001 η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και ο τότε υπουργός Δικαιοσύνης, εισηγητής του «τρομονόμου»:

• «Επιτρέπεται η ήπια παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, χάριν ενός ανώτερου αγαθού, όπως είναι η ανθρώπινη ζωή»!

***

Αυτά εισηγείτο, αυτά έκανε νόμους, τότε, το «αντιτρομοκρατικό» δικομματικό κλαμπ (μαζί ψήφισαν τον «τρομονόμο» ΝΔ και ΠΑΣΟΚ). Και κάπως έτσι φτάσαμε στο σήμερα.

Σήμερα που στο πλαίσιο της «ήπιας» (!) παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, «στοχοποιείται» ακόμα και το δικαίωμα της έκφρασης, της διαφωνίας, της κριτικής!

Δεν πάει πολύς καιρός που στη Γαλλία, ο διευθυντής της «Κομεντί Φρανσέζ» ανακοίνωσε ότι δεν επιτρέπει να ανέβει στη σκηνή το έργο του Πέτερ Χάντκε γιατί, παρότι προβλεπόταν στο πρόγραμμα του θεάτρου, ο συγγραφέας Χάντκε είχε στο μεταξύ παραβρεθεί στην κηδεία του Μιλόσεβιτς...

*

Το νέο επιτίμιο της «δημοκρατίας» στο πρόσωπο του Χάντκε εκδηλώθηκε αυτή τη φορά στη Γερμανία. Οι άρχοντες του Ντίσελντορφ διαμήνυσαν ότι δεν πρόκειται να επιτρέψουν την υλοποίηση της απόφασης της «Επιτροπής Βραβείου Χάινριχ Χάινε» και ότι δε θα απονείμουν το ομώνυμο βραβείο στον Χάντκε αφού τόλμησε να καταγγείλει το ΝΑΤΟ για τη δράση του στη Γιουγκοσλαβία...

*

Αυτά συμβαίνουν σε Γαλλία και Γερμανία, στον περίφημο «γαλλογερμανικό άξονα», την «ατμομηχανή» της ΕΕ. Μια ΕΕ που οι ταγοί της παρακολουθούν σε άλλα κράτη- μέλη της να λογοκρίνονται ποιητές και να «κρίνονται» καλλιτέχνες στη βάση των «κοινωνικών φρονημάτων» τους και σε άλλα κράτη-μέλη, όπως στη Βαλτική, να χτίζονται μνημεία υπέρ των ναζί...

***

Η νέα περιπέτεια του Χάντκε είναι ακριβώς αυτό: Συνώνυμη της «δημοκρατίας» τους.

Το εξόχως συμβολικό είναι ότι το «βραβείο Χάινε», που αρνούνται στον Χάντκε, φέρει το όνομα ενός μεγάλου ποιητή, του Χάινριχ Χάινε, που είχε «παρόμοιες» περιπέτειες με τον Χάντκε, καθώς η πατρίδα του, η Γερμανία, απαγόρευε την κυκλοφορία κειμένων του και ο ίδιος ζούσε εξόριστος. Και να που σχεδόν 200 χρόνια μετά, τα λόγια με τα οποία μιλούσε ο Χάινε για την εποχή του, ταιριάζουν γάντι για την εποχή και του Χάντκε:

*

«Και όμως με παρρησία ομολογώ, ότι αυτός ο κομμουνισμός θέλγει την ψυχή μου, που δεν μπορώ να κάνω αλλιώς... Μακάρι η δικαιοσύνη να ακολουθήσει το δρόμο της, μακάρι να γίνει κομμάτια αυτός ο παλιός κόσμος, όπου εξαφανίστηκε η αθωότητα, όπου ευδοκίμησε η ιδιοτέλεια, όπου ο άνθρωπος εκμεταλλεύτηκε τον άνθρωπο. Μακάρι να καταστραφούν σύρριζα αυτοί οι σουβατισμένοι τάφοι, όπου κυριαρχούσαν το ψέμα και η διαφθορά (...). Ουρλιάχτε μόνο! Θα 'ρθει η μέρα που η μοιραία κλοτσιά θα σας συντρίψει. Με αυτή την πεποίθηση μπορώ να εγκαταλείψω αυτόν τον κόσμο χωρίς ανησυχία...».

Κι αφού ο κ. Κ. Σκανδαλίδης αναφώνησε ότι η υποψηφιότητά του για το Δήμο της Αθήνας ισοδυναμεί με ένα είδος «εξέγερσης» (!), απηύθυνε στους πολίτες της πρωτεύουσας το ακόλουθο μήνυμα: «Θα ανοίξουμε το δρόμο για μια καινούρια ζωή στην Αθήνα»!

Πάντα «προσγειωμένοι» αυτοί οι ΠΑΣΟΚοι...

Δεν είναι μόνο η «μαύρη φτώχεια» που τραβάνε οι διοικητές των κρατικών μας επιχειρήσεων, αλλά έχουν να αντιμετωπίσουν και τον «κοινωνικό» τους περίγυρο. Μάλιστα, όπως δήλωσε ο κ. Τίμος Χριστοδούλου, ο πρόεδρος των ΕΛ.ΠΕ, κάθε φορά που κάθεται με προέδρους αντίστοιχων εταιριών του εξωτερικού, όταν συζητάνε ότι αμείβονται με μισθό δεκαπλάσιο και εικοσαπλάσιο από τον δικό του, εκείνος γίνεται «ο περίγελος» των συναδέλφων του.

Πράγματι. «Περίγελος»...