ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σάββατο 3 Ιούνη 2017 - Κυριακή 4 Ιούνη 2017
Σελ. /32

Ενα μνημείο αντάξιο της προσφοράς των μαχητών της 3ης Μεραρχίας του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας στο επαναστατικό κίνημα της χώρας μας στέκει από την προηγούμενη Κυριακή ψηλά στον Ταΰγετο, πάνω στη δημοσιά Καλαμάτας - Σπάρτης, στο 33ο χιλιόμετρο.

Σ' ένα τριήμερο εκδηλώσεων, η Οργάνωση Περιοχής Πελοποννήσου τίμησε τους νεκρούς μαχητές, τόσο με την αποκάλυψη του μνημείου, όσο και με την κυκλοφορία ενός λευκώματος 300 σελίδων στο οποίο αποτυπώνονται σημαντικές στιγμές από τη δράση της 3ης Μεραρχίας.

Το μνημείο συγκροτείται από μια μεγάλη πέτρινη επιφάνεια στην οποία αναγράφονται τα ονόματα όλων των στελεχών της 3ης Μεραρχίας και τέσσερις στήλες μία για κάθε έναν από τα μέλη της ηγεσίας της 3ης Μεραρχίας: του Στέφανου Γκιουζέλη, αντιστράτηγου, μέλους του Πολεμικού Συμβουλίου του ΔΣΕ, Διοικητή της 3ης Μεραρχίας, του Βαγγέλη Ρογκάκου, αντισυνταγματάρχη, πολιτικού επίτροπου, του Κώστα Κανελλόπουλου, αντισυνταγματάρχη, και του Κώστα Μπασακίδη, συνταγματάρχη.

Οπως ειπώθηκε χαρακτηριστικά κατά τη διάρκεια των εκδηλώσεων «Οι φετινές εκδηλώσεις μας είναι το μνημόσυνο που δεν μπόρεσαν να τους κάνουν οι συγγενείς τους γιατί ήταν κι αυτοί κυνηγημένοι. Το λεύκωμά μας, είναι η βιογραφία του καθενός που μόνο μέσα από τον συλλογικό αγώνα πιάνει τόπο. Και το μνημείο μας, είναι ο τάφος που για πολλούς δεν στήθηκε ποτέ. Τους βάζουμε όλους, 5.000 ονόματα και ζωές και ιστορίες, τους βάζουμε όλους μέσα στην καρδιά μας και παίρνουμε κουράγιο και δύναμη και πείσμα».

Αυτό το μεγαλείο ενόχλησε κάποιους «γυμνοσάλιαγκες», που το βράδυ της προηγούμενης Τρίτης βεβήλωσαν με μπογιά το μνημείο. Η υπεράσπιση του μνημείου, όμως, είναι ήδη υπόθεση του λαού της περιοχής.

Εχοντας ήδη δημοσιεύσει (στα φύλλα της προηγούμενης Τρίτης και το χτεσινό) το ρεπορτάζ από το τριήμερο των εκδηλώσεων, παραθέτουμε σήμερα εκτενή αποσπάσματα από την ομιλία του Τηλέμαχου Δημουλά, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, που έγινε κατά τα αποκαλυπτήρια του μνημείου.


Χρέος και καθήκον να αναδείξουμε την ποτισμένη με αίμα προσφορά του ηρωικού ΔΣΕ, να μελετάμε την Ιστορία μας

Αποσπάσματα από την ομιλία του Τηλέμαχου Δημουλά, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στην εκδήλωση προς τιμήν της 3ης Μεραρχιας του ΔΣΕ, την περασμένη Κυριακή στον Ταϋγετο

Το μνημείο που στήθηκε προς τιμήν της 3ης Μεραρχίας του ΔΣΕ
Το μνημείο που στήθηκε προς τιμήν της 3ης Μεραρχίας του ΔΣΕ
Φίλες και φίλοι,

Σύντροφοι και συντρόφισσες,

Σήμερα, εδώ στον Ταΰγετο τιμάμε όλους τους μαχητές του ΔΣΕ στην Πελοπόννησο, τιμάμε την 3η Μεραρχία του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας με διοικητή τον Στέφανο Γκιουζέλη και πολιτικό επίτροπο τον Βαγγέλη Ρογκάκο.

Τιμάμε όλους όσοι έπεσαν στα βουνά, στα εκτελεστικά αποσπάσματα, στις φυλακές, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στους τόπους εξορίας, όλους όσοι τραυματίστηκαν στις ηρωικές μάχες.

Η μελέτη της Ιστορίας αποτελεί στοιχείο ανάπτυξης για ένα επαναστατικό κόμμα

Για το Κόμμα μας αποτελεί χρέος και καθήκον να αναδείξουμε την ποτισμένη με αίμα προσφορά του λαϊκού ηρωικού Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας στη σκληρή, άνιση, αλλά δίκαιη πάλη του για να μαθαίνουν οι νέοι και να θυμούνται οι παλιοί.

Ιδιαίτερα σήμερα, που τα επιτελεία του ταξικού αντίπαλου ξαναγράφουν την Ιστορία από την αρχή και έχουν κάνει επιστήμη τη διαστρέβλωση, την παραχάραξή της, τη συκοφάντηση της κορυφαίας στιγμής της ταξικής πάλης στη χώρα μας τον 20ό αιώνα, που είναι η πάλη του ΔΣΕ.

Κι αν ορισμένοι αστοί απολογητές αναρωτιούνται: «Γιατί το ΚΚΕ έχει τέτοια εμμονή με την Ιστορία;». «Γιατί επιμένει σε εκδηλώσεις για τον ΔΣΕ;». «Δεν είναι επικίνδυνο να ανακινεί εμφυλιοπολεμικά πάθη;».


Τους απαντάμε. Την Ιστορία πρέπει να την κοιτάζεις κατάματα. Να μελετάς τα θετικά και τα αρνητικά, τα λάθη και τις αδυναμίες. Γι' αυτό μελετάμε την πείρα των ταξικών αγώνων, την πείρα ειδικά του αγώνα του ΔΣΕ, αλλά και την πείρα του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ. Ενοχλούνται μόνο οι απολογητές της βαρβαρότητας του συστήματος. Λογικό.

Το ΚΚΕ είναι το μοναδικό κόμμα που τόλμησε και τολμά να μελετά την Ιστορία του, γιατί ξέρει καλά πως η μελέτη της Ιστορίας για ένα επαναστατικό κόμμα αποτελεί στοιχείο ανάπτυξής του.

Το ΚΚΕ δεν απαρνήθηκε ποτέ το ρόλο του ως κόμματος της εργατικής τάξης, της τάξης που έχει ιστορική αποστολή να ηγηθεί στον επαναστατικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, στην οικοδόμηση της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας.

Το ΚΚΕ, παρά τις ελλείψεις του, δεν εγκατέλειψε ποτέ τον στρατηγικό του στόχο, τον σοσιαλισμό, δεν αποκήρυξε ποτέ την ταξική πάλη, τη σοσιαλιστική επανάσταση, την ανάγκη ανατροπής της δικτατορίας μιας μειοψηφίας, δηλαδή της αστικής τάξης, των εκμεταλλευτών και την αντικατάστασή της με τη δικτατορία της πλειοψηφίας, που είναι το προλεταριάτο, η εργατική τάξη, οι εκμεταλλευόμενοι.

Το ΚΚΕ τόλμησε και τολμά να μελετά το παρελθόν του, να μελετά την Ιστορία του, γιατί η Ιστορία του ΚΚΕ, τα συμπεράσματα που απορρέουν από αυτήν για τη στρατηγική του Κόμματος είναι όπλα στον σημερινό, σύνθετο και απαιτητικό αγώνα ενάντια στο σύστημα της εκμετάλλευσης. Στη μεγάλη υπόθεση του αγώνα για τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό.


Και ο ηρωικός αγώνας του ΔΣΕ είναι ένα πραγματικό μάθημα, δίνει σπουδαία συμπεράσματα τα οποία έχουν άμεση σχέση με τη δράση στις σημερινές εξελίξεις, για τα καθήκοντα των κομμουνιστών.

Ο ηρωικός αγώνας του ΔΣΕ εξέφραζε τα συμφέροντα της συντριπτικής πλειοψηφίας ενάντια στους εκμεταλλευτές τους

Φίλες και φίλοι,

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Τιμάμε τον ΔΣΕ, γιατί ο τρίχρονος αγώνας του υπήρξε δίκαιος, ηρωικός και μεγαλειώδης. Γιατί ο ΔΣΕ εξέφραζε τα συμφέροντα της συντριπτικής πλειονότητας του πληθυσμού ενάντια στα συμφέροντα των εκμεταλλευτών και καταπιεστών της.

Εξέφραζε τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και της βασικής συμμαχικής της δύναμης, της εξαθλιωμένης αγροτιάς και των φτωχών αυτοαπασχολούμενων στρωμάτων των πόλεων. Η αστική κρατική εξουσία γνώρισε τότε τον μεγαλύτερο κίνδυνο για την ίδια την ύπαρξή της.

Ο ΔΣΕ αναμετρήθηκε με την εγχώρια αστική τάξη, με το σύνολο των πολιτικών της δυνάμεων, με το κράτος τους και με τα καπιταλιστικά κράτη της Μ. Βρετανίας και των ΗΠΑ. Δίχως τη στρατιωτική, οικονομική και πολιτική ενίσχυση των τελευταίων, η αστική τάξη στην Ελλάδα δεν θα μπορούσε να νικήσει.

Το σχέδιο συντριβής του ΔΣΕ ξεκινά από την Πελοπόννησο, γιατί ήθελαν να ξεμπερδεύουν από την νότια Ελλάδα για να συγκεντρώσουν, σε δεύτερο χρόνο, όλες τις δυνάμεις σε Γράμμο και Βίτσι για την αποφασιστική σύγκρουση με τον ΔΣΕ.

Από την παράδοση στην ΚΕ του ΚΚΕ του όπλου του Δημήτρη Γιαννακούρα - Πέρδικα, ταγματάρχη της 3ης Μεραρχίας του ΔΣΕ, από τον εγγονό του Αλέκου Τσουκόπουλου (ταγματάρχη του ΔΣΕ)
Από την παράδοση στην ΚΕ του ΚΚΕ του όπλου του Δημήτρη Γιαννακούρα - Πέρδικα, ταγματάρχη της 3ης Μεραρχίας του ΔΣΕ, από τον εγγονό του Αλέκου Τσουκόπουλου (ταγματάρχη του ΔΣΕ)
Οι εκκαθαριστικές επιχειρήσεις του αστικού στρατού ξεκίνησαν στα τέλη του 1948 και με την έναρξή τους σε ένα διήμερο συνελήφθησαν 4.500 αγωνιστές και άλλοι πολίτες στα αστικά κέντρα της Πελοποννήσου. Το αστικό στρατόπεδο παρέταξε περίπου 50 χιλιάδες στρατιώτες, χωροφύλακες και «παρακρατικούς» συνεπικουρούμενους από Ναυτικό και Αεροπορία. Από την πλευρά του ΔΣΕ παρατάχθηκαν περίπου 3.500 μαχητές και άλλοι 1.500 στις βοηθητικές υπηρεσίες του ΔΣΕ. Αυτή η άνιση ταξική αναμέτρηση καθιστά ακόμα μεγαλύτερη την ηθική και πολιτική αξία, την παρακαταθήκη του ΔΣΕ.

Σε όλη την Πελοπόννησο δόθηκαν πολύ σκληρές μάχες μέχρι και τον Μάρτη του 1949 όπου χάθηκαν χιλιάδες μαχητές. Επειτα, ο στρατός αποχώρησε για την εκκαθάριση της Ρούμελης και στην Πελοπόννησο έμειναν μόνο κάποιες μικρές ομάδες μαχητών με επικεφαλής όσα στελέχη ήταν ακόμα ζωντανά. Οι τελευταίες ομάδες διαλύθηκαν στα τέλη του καλοκαιριού, οπότε σκοτώνεται και ο Στέφανος Γκιουζέλης και ο Βαγγέλης Ρογκάκος.

Μεγάλη δύναμη του ΔΣΕ αποτέλεσαν οι δεσμοί του με το λαό

Ο ΔΣΕ στην Πελοπόννησο, από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας του, είχε να αντιμετωπίσει ένα σημαντικό πρόβλημα: Λόγω της γεωγραφικής ιδιαιτερότητας της Πελοποννήσου, που είναι σαν ένα μεγάλο νησί που δεν συνδέεται χερσαία με την υπόλοιπη χώρα, υπήρχε σοβαρό πρόβλημα στην επαφή, τη μετακίνηση και τον ανεφοδιασμό.


Ουσιαστικά, από την Πελοπόννησο ήταν αδύνατον κάποιος να μετακινηθεί σε άλλο σημείο της χώρας και για αυτό και στις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις σκοτώθηκε - δολοφονήθηκε η συντριπτική πλειοψηφία των στελεχών και μεγάλη πλειοψηφία των μαχητών που δεν είχαν δρόμο διαφυγής όπως στη Βόρεια Ελλάδα.

Επίσης, το πρόβλημα του ανεφοδιασμού κόστισε σημαντικά μιας και ο ΔΣ Πελοποννήσου ανεφοδιαζόταν σχεδόν αποκλειστικά από τις μάχες με τον εχθρό, πράγμα που δυσκόλευε στην οργάνωση μαχών ενάντια σε ισχυρές βάσεις του αντιπάλου αλλά και στις εκκαθαριστικές που ο εχθρός πολλαπλασιάστηκε και υπερεξοπλίστηκε.

Μεγάλη δύναμη του ΔΣΕ αποτέλεσαν οι δεσμοί του με το λαό, ιδιαίτερα στις ελεύθερες περιοχές που κάλυπταν τα 3/5 της Πελοποννήσου, αξιοποιώντας και την πείρα που είχε αποκτηθεί από την περίοδο της Κατοχής, όπου οι κομμουνιστές είχαν μπει μπροστά για να οργανωθεί η κοινωνική ζωή στον ελεύθερο Μοριά από τα μέσα του 1943.

Οι φτωχές λαϊκές μάζες ήταν εκείνες που τροφοδότησαν τον ΔΣΕ με κάθε είδους βοήθεια, έμψυχο δυναμικό, τροφή και ρουχισμό, βοήθησαν στην κατασκευή οχυρωματικών έργων, στη συγκέντρωση πληροφοριών, στην οργάνωση της Λαϊκής Πολιτοφυλακής.

Ο ΔΣΕ και οι λαογέννητοι θεσμοί οργάνωσης της κοινωνικοπολιτικής ζωής (Λαϊκά Συμβούλια, Λαϊκή Πολιτοφυλακή, Λαϊκά Δικαστήρια), που στήθηκαν σε όλη την Ελεύθερη Πελοπόννησο, έδιναν κουράγιο στο λαό και αντιμετώπισαν πλήθος λαϊκών προβλημάτων. Τα Λαϊκά Συμβούλια με τις επιτροπές τους επισκευάζουν δρόμους, κάνουν αρδευτικά έργα, ανοικοδομούν και λειτουργούν σχολεία, φυλάνε το λαό από τις επιδρομές, οργανώνουν την πολιτιστική ζωή.

Ακόμα, μια σειρά από επιθετικές ενέργειες του ΔΣΕ, όπως το κάψιμο τραπεζών, εφοριών, αγρονομείων, ειρηνοδικείων, σταθμών της Χωροφυλακής, η «διαγραφή» χρεών των φτωχών χωρικών της Πελοποννήσου προσδίδουν κύρος και αναδεικνύουν το ταξικό περιεχόμενο του αγώνα του ΔΣΕ.

Είμαστε περήφανοι για την Ιστορία μας, βγάζουμε συμπεράσματα για το σήμερα

Φίλες και φίλοι,

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Το Κόμμα μας είναι περήφανο για τη στρατιά ηρώων που διαπαιδαγώγησε ο ΔΣΕ. Είμαστε περήφανοι για τους χιλιάδες κομμουνιστές και κομμουνίστριες που έδωσαν και την τελευταία ικμάδα των δυνάμεών τους, για να πάρει σάρκα και οστά η εποποιία του ΔΣΕ, πολεμώντας και περπατώντας μερόνυχτα, συχνά δίχως τροφή, πολλοί και ξυπόλητοι, στους πάγους και τις θύελλες.

Είμαστε περήφανοι για τους δεκάδες χιλιάδες νεκρούς μαχητές και μαχήτριες του ΔΣΕ, που η δράση και η αυτοθυσία τους διδάσκουν, διαπαιδαγωγούν ηθικά και πολιτικά.

Είμαστε περήφανοι για τους χιλιάδες τραυματίες, φυλακισμένους, για όλους εκείνους που τίμησαν τα όπλα του αγώνα του στην Ελλάδα και την πολιτική προσφυγιά.

Είμαστε περήφανοι, γιατί το μεγαλύτερο μέρος του ΔΣΕ περίπου το 80% ήταν νεολαίοι, οργανωμένοι στη Δημοκρατική Νεολαία Ελλάδας (ΔΝΕ) και την ΕΠΟΝ.

Είμαστε περήφανοι, γιατί το 1/4 της συνολικής δύναμης του ΔΣΕ ήταν γυναίκες και μάλιστα σε συνθήκες όπου κυριαρχούσε η αντιδραστική αντίληψη για την κατωτερότητα του γυναικείου φύλου, η ανισοτιμία της γυναίκας ήταν θεσμικά κατοχυρωμένη.

Είμαστε περήφανοι, γιατί ακόμα και στις συνθήκες που διαμορφώθηκαν για το Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα με τον λόγο του Τσόρτσιλ περί «σιδηρού παραπετάσματος» τον Μάρτη του '46, το Δόγμα Τρούμαν, το Σχέδιο Μάρσαλ το '47 και την ίδρυση του ΝΑΤΟ τον Απρίλη 1949, το ΚΚΕ με τον αγώνα του ΔΣΕ, που ήταν αγώνας διεθνιστικός, εκπλήρωσε στο ακέραιο το διεθνιστικό χρέος του απέναντι στην εργατική τάξη και τα άλλα Κομμουνιστικά Κόμματα.

Η Μ. Βρετανία και οι ΗΠΑ υποχρεώθηκαν να έχουν στραμμένη ενεργά την προσοχή τους στο ένοπλο λαϊκό κίνημα της Ελλάδας, να χρηματοδοτούν την εγχώρια αστική τάξη, για να θωρακιστεί το κράτος της. Ο ΔΣΕ λειτούργησε σαν ασπίδα των Λαϊκών Δημοκρατιών της Αλβανίας, της Γιουγκοσλαβίας, της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας στα κρίσιμα χρόνια 1946 - 1949.

Ο αγώνας του ΔΣΕ βρέθηκε εκείνη την περίοδο υπό την επίδραση των αντιφάσεων και αδυναμιών της στρατηγικής του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, άρα και του ΚΚΕ.

Το πρωταρχικό ήταν ότι δεν εκτιμήθηκε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ως ιμπεριαλιστικός και από τις δύο πλευρές των καπιταλιστικών κρατών και δεν είχε διακηρυχτεί ως κοινός στρατηγικός στόχος η πάλη για την έξοδο από τον πόλεμο με την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας.

Το Κόμμα μας δεν μπόρεσε να βγάλει σωστά συμπεράσματα από την πορεία του ΕΑΜικού κινήματος στην Κατοχή (Συμφωνίες Λιβάνου και Καζέρτας, πολιτική της «εθνικής ενότητας») και τον Δεκέμβρη 1944. Η πολιτική διακυβέρνηση, που ονομαζόταν «Λαοκρατική» στο Πρόγραμμα του ΚΚΕ και του ΕΑΜ και θεωρούνταν μεταβατική προς το σοσιαλισμό, αποτελούσε ουτοπία.

Παρ' όλα αυτά, υπήρχε δυνατότητα ο ΔΣΕ να νικήσει, με την προϋπόθεση ότι το ΚΚΕ θα επέφερε την αναγκαία αλλαγή στη στρατηγική του μέσα στο 1946 και θα οργάνωνε αποφασιστικά την ένοπλη λαϊκή πάλη και εξέγερση, με επίκεντρο τις μεγάλες πόλεις (Αθήνα, Πειραιά, Θεσσαλονίκη και άλλες).

Το 1946, ο αστικός στρατός δεν είχε ακόμα αναδιοργανωθεί και μέσα στις γραμμές του υπήρχαν πολλές οργανωμένες δυνάμεις του ΚΚΕ και του ΕΑΜ. Το ίδιο διάστημα, παρέμεναν ελεύθεροι πολλές χιλιάδες κομμουνιστές και άλλοι ΕΑΜίτες, ενώ το αστικό κράτος δεν είχε ακόμα ερημώσει τα χωριά.

Στη συνέχεια, το ΚΚΕ προσπαθούσε να επιταχύνει τους ρυθμούς για τη γενίκευση του ένοπλου αγώνα. Ομως, ο χρόνος κυλούσε σε βάρος της τελικής αναμέτρησης, της αποτελεσματικότητας του ΔΣΕ. Μέτρησε και στο πρόβλημα των εφεδρειών του ΔΣΕ.

Καμιά συκοφαντική, αντικομμουνιστική και οπορτουνιστική επίθεση δεν μπορεί να σκιάσει τον αγώνα του ΚΚΕ, την επικαιρότητα του σοσιαλισμού - κομμουνισμού

Φίλες και φίλοι,

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Εβδομήντα ένα χρόνια μετά, ο αγώνας του ΔΣΕ εξακολουθεί να εμπνέει, αλλά και να ενοχλεί τον ταξικό αντίπαλο και όσους συμβιβάζονται μαζί του. Η αστική τάξη, οι μηχανισμοί και τα επιτελεία της έχουν εξαπολύσει τόνους λάσπης εναντίον του ΔΣΕ. Συκοφαντούν και διαστρεβλώνουν τον αγώνα του ΔΣΕ, επειδή ξέρουν καλά τι αντιπροσώπευε, σε περίοδο που αντικειμενικά διεξαγόταν ταξική σύγκρουση για το «ποιος - ποιον», για την εξουσία.

Πολεμούν τον ΔΣΕ, γιατί θέλουν να κρατούν κρυμμένη από το λαό την πηγή κάθε αδικίας. Γιατί θέλουν να παρεμποδίσουν τις εργατικές και λαϊκές δυνάμεις από το να συνειδητοποιήσουν την αναγκαιότητα και την επικαιρότητα του σοσιαλισμού.

Καμιά συκοφαντική, αντικομμουνιστική και οπορτουνιστική επίθεση δεν μπορεί να σκιάσει τον αγώνα του ΚΚΕ, τον αγώνα του ΔΣΕ, τη λεβεντιά και το ήθος του. Είναι χρέος μας να διαδοθεί περισσότερο η ιστορική αλήθεια. Οι νεότερες γενιές να γνωρίσουν τον αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.

Φίλες και φίλοι,

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Και με την ευκαιρία, εμείς είμαστε σήμερα εδώ στον Ταΰγετο για να τιμήσουμε την 3η Μεραρχία του ΔΣΕ, επειδή συνεχίζουμε να κρατάμε ψηλά τη σημαία της ταξικής πάλης, του σοσιαλισμού - κομμουνισμού, επειδή έχουμε αναλάβει τα καθήκοντά μας απέναντι στην εργατική τάξη και την αποστολή της.

Ο Τσίπρας - και η κυβέρνησή του - που κρατά ψηλά τη σημαία της εξουσίας του κεφαλαίου, της ΕΕ, του ΝΑΤΟ και εκπληρώνει τα καθήκοντα που του έχει αναθέσει η αστική τάξη, έχει το θράσος να πηγαίνει στην Καισαριανή, να μιλάει για τον Γοργοπόταμο, τις ματωμένες κορυφές του Γράμμου, να πηγαίνει στην Αμαλιάδα τάχα για να τιμήσει το Μπελογιάννη. Ελεος!

Και την ίδια στιγμή, να ψηφίζει ένα ακόμα μνημόνιο, το «μνημόνιο εις την τετάρτην» που πολλαπλασιάζει τα βάρη για την εργατική - λαϊκή οικογένεια.

Οσο κι αν προσπαθεί η κυβέρνηση να εμφανίσει τη ρύθμιση του χρέους ως άλλοθι για τα άγρια αντιλαϊκά μέτρα που ψήφισε, ο λαός αντιλαμβάνεται ότι τα μέτρα ήρθαν για να μείνουν και ότι η συνέχιση και κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής είναι το «προαπαιτούμενο» και για την όποια ρύθμιση του χρέους και την όποια ανάκαμψη της οικονομίας.

Μοναδικοί ωφελημένοι από τη ρύθμιση του χρέους που τις τελευταίες μέρες από τα αστικά επιτελεία προβάλλεται ως η νέα «εθνική υπόθεση», θα είναι όσοι ευθύνονται και για τη διόγκωσή του, δηλαδή οι επιχειρηματικοί όμιλοι. Για το λαό, που δεν ευθύνεται στο ελάχιστο, μοναδική λύση είναι η μονομερής διαγραφή, που μπορεί να πραγματοποιηθεί όταν ο ίδιος ο λαός πάρει στα χέρια του τα κλειδιά της οικονομίας και της εξουσίας και συγκρουστεί με τις διεθνείς λυκοσυμμαχίες, όπως η ΕΕ και το ΔΝΤ.

Φίλες και φίλοι,

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ συνεχίζει να πουλάει το παραμύθι της «γεωστρατηγικής αναβάθμισης» της χώρας, όμως ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί ότι αυτό δεν γίνεται για χάρη της ειρήνης, της σταθερότητας και της υπεράσπισης των πραγματικών λαϊκών συμφερόντων.

Είναι πολιτική που οδηγεί σε περαιτέρω εμπλοκή της χώρας μας σε ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και επεμβάσεις στην περιοχή, συμμετοχής στη «λεία» για τα συμφέροντα του κεφαλαίου, εγκυμονώντας τεράστιους κινδύνους.

Ο λαός μας πρέπει να βρίσκεται σε επιφυλακή και ετοιμότητα, να απαιτήσει καμιά συμμετοχή, καμία εμπλοκή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια.

Πάλη για αποδέσμευση της χώρας από τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, κάτι το οποίο μπορεί να το εγγυηθεί μόνον η εργατική εξουσία. Για να γίνει πράξη το «Ούτε γη, ούτε νερό στους φονιάδες των λαών».



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ