ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κυριακή 3 Μάη 2009
Σελ. /40
Χιλιάδες εργαζόμενοι στη γραμμή της απειθαρχίας

Από την Πρωτομαγιάτικη απεργιακή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στην Αθήνα

*

Από την Πρωτομαγιάτικη απεργιακή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στην Αθήνα
Η 1η του Μάη καθιερώθηκε σαν μέρα επιθεώρησης των δυνάμεων της εργατικής τάξης, σχεδιασμού της παραπέρα δράσης. Η φετινή χρονιά, για τις συνεπείς ταξικές δυνάμεις, δε θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. Το αντίθετο μάλιστα. Σε μια περίοδο που εντείνεται η εργοδοτική επιθετικότητα, με τη φαρέτρα του κεφαλαίου γεμάτη από τα κάθε λογής μέτρα και νόμους που στραγγαλίζουν τα εργασιακά - μισθολογικά - ασφαλιστικά δικαιώματα, η ανάγκη της επιθεώρησης, του σχεδιασμού, της έντασης των εργατικών αγώνων, με εναλλασσόμενες μορφές πάλης, είναι διπλά αναγκαία, πολλαπλάσια επιτακτική.

Αυτό το ξέρουν καλά οι ταξικές δυνάμεις. Γι' αυτό και έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους ώστε αυτή η Πρωτομαγιά να καταγραφεί στη συνείδηση των εργαζόμενων σαν κάτι το ξεχωριστό ως προς το περιεχόμενο και τη μορφή της πανελλαδικής πανεργατικής κινητοποίησης. Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, ο πήχης που μπήκε ψηλά, ξεπεράστηκε. Η μαζικότητα, η μαχητικότητα, τα νέα ποιοτικά και άλλα στοιχεία που ανέδειξε ο ταξικός γιορτασμός της Πρωτομαγιάς, θέτουν εκ των πραγμάτων νέα καθήκοντα στα ταξικά Συνδικάτα, στις Ομοσπονδίες και τα Εργατικά Κέντρα, τις αγωνιστικές συσπειρώσεις και παρατάξεις, τους συνδικαλιστές και τους εργαζόμενους που παλεύουν μέσα από τις γραμμές του ΠΑΜΕ. Και η διαπίστωση αυτή κάθε άλλο παρά τυπικό χαρακτήρα έχει.

Κερδισμένες συνειδήσεις

Ποία ήταν τα στοιχεία εκείνα που χαρακτήρισαν το φετινό ταξικό γιορτασμό της Πρωτομαγιάς; Πρώτα απ' όλα η μαζικότητα. Δεκάδες χιλιάδες απεργοί εργάτες στην Αθήνα, μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις σε Θεσσαλονίκη και Πειραιά, από τις καλύτερες κινητοποιήσεις που έχουν γίνει ποτέ στα υπόλοιπα μεγάλα αστικά κέντρα όλης της χώρας, ενθαρρυντικά και αισιόδοξα μηνύματα σε κάθε νομό και περιοχή.

Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι το ΠΑΜΕ, στο βαθμό που του αναλογεί, έχει κατακτήσει μια σταθερότητα στους ρυθμούς με τους οποίους μαζικοποιεί το ταξικό κίνημα και τις εκδηλώσεις του. Γεγονός που οφείλεται πρώτα και κύρια στη βελτίωση της δουλειάς των συνδικαλιστικών οργανώσεων που συσπειρώνει και -χωρίς αμφιβολία- στην πρωτοπόρα δουλειά των χιλιάδων κομμουνιστών και άλλων αγωνιστών εργαζόμενων που δρουν μέσα από τις γραμμές του. Στο πλατύτερο άνοιγμα και την πιο θαρρετή ανάληψη πρωτοβουλιών σε νέα και σοβαρά μέτωπα, με σημαντικές κατακτήσεις.

Το ΠΑΜΕ που παλεύει, οργανώνει, πρωτοστατεί, κινητοποιεί, βοηθάει, δείχνει αλληλεγγύη, καταγράφει νίκες, διαπαιδαγωγεί, αυτό το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο είναι που κερδίζει νέες εργατικές συνειδήσεις. Νέες δυνάμεις εργαζομένων βλέπουν, κρίνουν, βάζουν σε κίνηση την πείρα τους. Δημιουργούν με τη συμμετοχή τους νέο έδαφος, νέες, καλύτερες προϋποθέσεις για την αλλαγή των συσχετισμών, την έκφραση ισχυρών αντιστάσεων και επιθετικών αγώνων, για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, που είναι και ο σταθερός, μόνιμος προσανατολισμός του ΠΑΜΕ.

Αυτό εκφράστηκε πιο καθαρά την περασμένη Παρασκευή. Το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα έχει κατακτήσει να διοργανώνει συγκεντρώσεις πολλαπλάσιες από αυτές του εργοδοτικού κυβερνητικού συνδικαλισμού, με ποιοτικά στοιχεία ανώτερα, που δεν επιδέχονται καμίας σύγκρισης. Τη φετινή Πρωτομαγιά όμως, το χάος που χωρίζει τη γραμμή της υποταγής από αυτή της ρήξης ξεπέρασε κάθε προηγούμενο.

Οι συγκεντρώσεις της ΓΣΕΕ και των Εργατικών Κέντρων, όπου πλειοψηφούν ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ - όπου βέβαια κατάφεραν να διοργανώσουν συγκεντρώσεις - ήταν ανεμικές, ισχνές, άμαζες, εκφυλισμένες. Μοναδική σανίδα σωτηρίας, χωρίς ωστόσο να καταφέρει και αυτή τη φορά να σώσει τα προσχήματα, οι δυνάμεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, των οπορτουνιστών, που επιβεβαίωσαν το ρόλο τους σαν το πιο αξιόπιστο δεκανίκι της συνδικαλιστικής πλειοψηφίας και της στρατηγικής της στο εργατικό κίνημα.

Συνειδητή επιλογή

Η απόφαση των εργαζόμενων να απεργήσουν την Παρασκευή με το ΠΑΜΕ, να τιμήσουν την κορυφαία μέρα της τάξης τους όπως της πρέπει, ήταν απόλυτα συνειδητή. Οπως συνειδητή ήταν και η απόφαση να αφήσουν τους εργατοπατέρες, τα στελέχη του δικομματισμού και του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ να «διαδηλώνουν» μόνοι τους, σε μίζερες συνάξεις.

Οι εργάτες απήργησαν και διαδήλωσαν με το πλαίσιο του ΠΑΜΕ. Επέλεξαν τη σύγκρουση και όχι την υποταγή. Απαίτησαν να πληρώσει το κεφάλαιο την κρίση και όχι οι εργαζόμενοι, όπως τους ζητάνε με μια φωνή η ΓΣΕΕ και οι βιομήχανοι. Εδειξαν ότι υπάρχουν αυξανόμενες διαθέσεις περισσότεροι να μπουν στον αγώνα, με επιθετικά αιτήματα. Να εκφράσουν αγωνιστικά την οργή και την αγανάκτηση, να χειραφετηθούν, να αντεπιτεθούν.

Από αυτή την άποψη, ο πήχης για τις ταξικές δυνάμεις μπαίνει ακόμα ψηλότερα. Για να βοηθήσουν ώστε αυτές οι διαθέσεις να βρουν μόνιμη και αποτελεσματική έκφραση, με σωστό προσανατολισμό. Να φέρουν νέους εργαζόμενους στα συνδικάτα, στο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα. Να πυροδοτήσουν νέους, καλύτερα οργανωμένους ταξικούς αγώνες, με αυξημένο βαθμό πολιτικοποίησης, που θα δημιουργούν βήμα το βήμα τα σπέρματα της ανατροπής, της οριστικής, μαζικής και ανεπίστρεπτης ρήξης με την κυρίαρχη αντεργατική πολιτική και τους φορείς της.

Αλλο χαρακτηριστικό του φετινού ταξικού γιορτασμού ήταν η ζωντάνια και ο παλμός, το μεράκι και οι αυταπάρνηση με τα οποία χιλιάδες άνθρωποι του μόχθου δούλεψαν για στολίσουν τις 14 συγκεντρώσεις τους και την πλατεία Συντάγματος, τις 77 συνολικά συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ σε όλη τη χώρα. Η καλαίσθητη, πρωτότυπη, ευρηματική παρουσία των μπλοκ των συνδικάτων στην Πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση, το ίδιο το στήσιμό της, συνέβαλαν καθοριστικά στη μαχητικοποίηση. Τράβηξαν τα βλέμματα, υποχρέωσαν εχθρούς και φίλους να αναγνωρίσουν την ανωτερότητα των κινητοποιήσεων του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος.

Βήμα χειραφέτησης και ανυπακοής

Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Κάθε βήμα, ακόμα και το τόσο δα, έχει από πίσω του μικρούς αφανείς σύγχρονους ήρωες. Χιλιάδες εργάτες, μαχητές, πιστούς στα ιδανικά και το δίκιο της τάξης τους. Εχει από πίσω ένα Κομουνιστικό Κόμμα, το ΚΚΕ, που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τη συμβολή του σε έμψυχο υλικό, αλλά κυρίως στον προσανατολισμό και τις επεξεργασίες με τις οποίες παλεύει το ταξικό κίνημα. Τον αναντικατάστατο ρόλο του στο χτίσιμο ισχυρών δεσμών με τους εργάτες και τα σύμμαχα στρώματα.

Αυτό το ξέρει καλά ο αντίπαλος. Γι' αυτό και λυσσάει να χτυπήσει με κάθε μέσο το ταξικό κίνημα και την πρωτοπορία του. Γι' αυτό και βάζει λυτούς και δεμένους, από εισαγγελείς και αστυνομία, μέχρι τις συνδικαλιστικές πλειοψηφίες και τα κυρίαρχα ΜΜΕ, να χτυπούν τους συνεπείς ταξικούς αγώνες. Να τρομοκρατούν, να καταστέλλουν, να αναπαράγουν και να οξύνουν τον αντικομμουνισμό. Είναι κι αυτό ένα καμπανάκι ότι όσο οι εργαζόμενοι περιορίζουν την πάλη τους στους οικονομικούς αγώνες, τόσο θα δίνουν έδαφος στον αντίπαλο, τόσο δυσκολεύουν τη θέση τους στην ταξική αναμέτρηση. Γιατί η επίθεση που βρίσκεται σήμερα σε εξέλιξη είναι πιο σύνθετη, γεννάει νέες απαιτήσεις.

Για να την αντιμετωπίσει πρέπει το κίνημα να βλέπει ενιαία της πάλη του. Να παραμερίζει συντεχνιασμούς και πλαστές διαιρέσεις. Να βλέπει καθαρά τον αντίπαλο και το πολιτικό αίτιο. Να διεκδικεί με τρόπο επιθετικό την προστασία και τη διεύρυνση των δικαιωμάτων του στο σήμερα, με αποκλειστικό κριτήριο τις ανάγκες της εργατικής λαϊκής οικογένειας, αλλά θαρρετά να πηγαίνει κι ένα βήμα πιο πέρα. Να βάζει στο στόχαστρο εκείνους που έχουν το πολιτικό γκουβέρνο για τα μέτρα που τσακίζουν το εισόδημα, ανεβάζουν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης στα 67 και πάνω, επιβάλλουν 65ωρο εργασίας τη βδομάδα και πάει λέγοντας.

Να δημιουργεί τις συνθήκες εκείνες που κάτω από προϋποθέσεις θα μπορέσουν να πυροδοτήσουν οξυμένους ταξικούς - πολιτικούς αγώνες, που θα φτάνουν μέχρι την ευθεία αμφισβήτηση της εξουσίας αυτών που σήμερα καρπώνονται τον πλούτο που παράγει η εργατική τάξη. Στις επερχόμενες ευρωεκλογές, η ευκαιρία δεν πρέπει να πάει χαμένη. Το βήμα της χειραφέτησης, της ανυπακοής, που δείχνει να αποκτάει σταθερότητα στο δρόμο, μπορεί και πρέπει να φτάσει και μέχρι την κάλπη.


Περικλής ΚΟΥΡΜΟΥΛΗΣ



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ