ΝΕΟΛΑΙΑ (ΤΕΤΡΑΣΕΛΙΔΟ)

«Επιστρατεύουν την καταστολή για να διασφαλίσουν το πανεπιστήμιο - επιχείρηση»

Καθηγητές του ΑΠΘ καταδικάζουν την ένταση της καταστολής και τις αντιδραστικές αλλαγές

Καθηγητές του ΑΠΘ με δηλώσεις τους στον «Ριζοσπάστη», που δημοσιεύσουμε σήμερα και θα συνεχίσουμε σε επόμενα φύλλα, καταδικάζουν την ένταση της καταστολής, με την οποία η κυβέρνηση επιχειρεί να επιβάλει τις αντιδραστικές αλλαγές του νόμου Κεραμέως - Χρυσοχοΐδη και μιλούν για την πραγματική στόχευση, τη δημιουργία του πανεπιστημίου - επιχείρηση με πλήρη και ασύδοτη τη δράση του κεφαλαίου, όπου δεν χωρούν η διαμαρτυρία, τα δικαιώματα φοιτητών και εργαζομένων.

Αφορμή οι εξελίξεις που δρομολογήθηκαν με τη βίαιη επέμβαση της αστυνομίας στις 22 Φλεβάρη, για τη διάλυση κινητοποίησης των φοιτητικών συλλόγων, μετά από πρόσκληση του πρύτανη του ΑΠΘ, τις συλλήψεις φοιτητών και τη δίωξή τους με ανυπόστατες κατηγορίες. Αλλά και οι μεγάλες κινητοποιήσεις που ακολούθησαν με συμπόρευση μαθητών, φοιτητών, καθηγητών πανεπιστημίου και εργαζομένων, που σηματοδότησαν την απόφαση για συνέχιση και κλιμάκωση του αγώνα για να μείνει και αυτός ο νόμος στα χαρτιά.

Η μαζική αντίδραση ήταν... εκτός κυβερνητικού σεναρίου

Γιώργος ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ, Καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας ΑΠΘ

Η επίθεση των αστυνομικών δυνάμεων ενάντια στους φοιτητές του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης, στις 22 Φεβρουαρίου, δεν αιφνιδίασε, ήταν μια αναμενόμενη κίνηση. Είχαν προηγηθεί πλήθος νομοθετήματα, στρεφόμενα ενάντια σε στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα: Περιορισμός της απεργίας, της συνδικαλιστικής δραστηριότητας, της συνάθροισης, των διαδηλώσεων, της έκφρασης, και άλλα, λιγότερο εμφανή. Η ίδρυση σώματος πανεπιστημιακής αστυνομίας και η ασφυκτική εποπτεία και παρακολούθηση κάθε δραστηριότητας στον πανεπιστημιακό χώρο, ακόμα και μέσα στις αίθουσες διδασκαλίας, ήρθε να συμπληρώσει το οπλοστάσιο των απαγορεύσεων, της αστυνόμευσης σε έναν ευαίσθητο χώρο, τον χώρο των Πανεπιστημίων.

Η φίμωση κάθε φωνής διαμαρτυρίας και η επιβολή αυστηρού πλαισίου ελέγχου στον πανεπιστημιακό χώρο δεν είναι αυτοσκοπός, ούτε απλό ιδεολόγημα στο δόγμα του «νόμου και της τάξης». Είναι μέρος σχεδίου για την ανάπλαση της ανώτατης παιδείας στο μέτρο και στις ανάγκες των ισχυρών επιχειρηματικών ομίλων. Ο επερχόμενος νέος νόμος - πλαίσιο για τα ΑΕΙ επικεντρώνεται στο «επιχειρηματικό πανεπιστήμιο», αφιερωμένο στην υπηρεσία και στην εξυπηρέτηση στόχων και συμφερόντων των ισχυρών ομίλων της αγοράς. Προφανώς μια τέτοιου μεγέθους ανατροπή θα δυσκολευόταν ιδιαίτερα να περάσει στους δίσεκτους, ειδικά για τη νεολαία, χρόνους που περνούμε.

Τα αιτήματα των φοιτητικών συλλόγων και μεγάλου μέρους της πανεπιστημιακής κοινότητας, η μη εφαρμογή του νόμου για την πανεπιστημιακή αστυνομία, το άνοιγμα των ιδρυμάτων με τα απαραίτητα μέτρα, την κάλυψη εκπαιδευτικών και φοιτητικών αναγκών, αντιστρατεύονταν τους στόχους της κυβερνητικής πολιτικής και τους «ευρωπαϊκής κοπής» στόχους των μνημονίων. Η ίδια η ύπαρξη του φοιτητικού κινήματος αποτελεί θανάσιμη απειλή για αυτούς. Για αυτόν τον λόγο η αστυνομική «επίδειξη» (ΜΑΤ, ΟΠΚΕ, ΔΙΑΣ κ.λπ.) ήταν τόσο σκηνοθετικά βάναυση. Καθώς στην ουσία της ήθελε να τρομοκρατήσει. Ηταν τρομοκρατική.

Η μαζική αντίδραση της πανεπιστημιακής κοινότητας την οδήγησε σε αποτυχία. Κανείς δεν τρόμαξε. Αυτό ήταν εκτός κυβερνητικού σεναρίου...

Καθαρός ο στόχος: Δεχτείτε ό,τι πιο αντιλαϊκό και μην αντιδράτε

Ελευθερία ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, Καθηγήτρια Τμήματος Γεωλογίας ΑΠΘ

MotionTeam

Η βάρβαρη είσοδος της αστυνομίας στο χώρο του ΑΠΘ, με πρόσκληση αλλά χωρίς την παρουσία του Πρύτανη, σηματοδοτεί μια νέα και ζοφερή πραγματικότητα για το ΑΠΘ, το ελληνικό πανεπιστήμιο, την ελληνική κοινωνία. Μια πραγματικότητα αυταρχισμού, επίδειξης δύναμης και έλλειψης παντελούς σεβασμού του χώρου και των προσώπων που «εισέπραξαν» την εισβολή, πέρα και έξω από κάθε δημοκρατική διαδικασία, πάρα και έξω από κάθε ακαδημαϊκότητα. Εκ του αποτελέσματος προκύπτει ότι αυτή ήταν η επιδίωξή τους (όλων όσοι συμμετείχαν και στήριξαν την ενέργεια αυτή).

Η έλλειψη κάθε ακαδημαϊκής ελευθερίας και κάθε αντίστασης σε κάθε αυταρχικό και αντιδημοκρατικό νόμο ετοιμάζεται να ψηφισθεί και θα ψηφίζεται στη συνέχεια, από σήμερα και στο εξής. Νόμοι που αφαιρούν το δικαίωμα στη μόρφωση για τις πλατιές λαϊκές μάζες, που ελέγχουν δυνατότητα και περιεχόμενο σπουδών και έρευνας, ιδιαίτερα στους νέους επιστήμονες. Νόμοι που θεσπίζουν δίδακτρα, που δημιουργούν φοιτητές προπτυχιακούς και μεταπτυχιακούς πολλών ταχυτήτων, αλλά να κρατάμε στο νου ότι θα δημιουργήσει και «φοιτητές προπτυχιακούς και μεταπτυχιακούς καμιάς ταχύτητας».

Και για τέτοιους νόμους κόβεται πλέον το δικαίωμα να εκφράζεται αντίθετη γνώμη, κάθε μορφή πάλης για τη μη ψήφισή τους, κάθε δυνατότητα έκφρασης. Οταν σε μια χώρα η υπουργός Παιδείας ψηφίζει νόμο με τον υπουργό «δημόσιας τάξης» (και όχι της προστασίας του πολίτη), πιστεύω ότι γίνεται φανερός ο στόχος: «Δεχτείτε ό,τι πιο αντιλαϊκό, ό,τι πιο αυταρχικό θα επιχειρηθεί να εφαρμοσθεί το επόμενο διάστημα και μην αντιδράτε».

Αντανάκλαση της γενικευμένης θηριωδίας που επιδεικνύεται σε όλους τους κοινωνικούς τομείς

Χρήστος ΤΟΥΡΤΟΥΡΑΣ, καθηγητής Παιδαγωγικής (ΠΤΔΕ) του ΑΠΘ

Η ελληνική κυβέρνηση, στο προσφιλές αφήγημά της περί της μέριμνας για τη δημόσια υγεία, αποφεύγει να συμπεριλάβει σοβαρές πολιτικές εξάλειψης των όρων που αμφισβητούν τη βιωσιμότητα της κοινωνίας. Αντί της θέσπισης λοιπόν των αναγκαίων μέτρων, επιλέγεται η καταχρηστική εργαλειοποίηση της πανδημίας προκειμένου να εξυπηρετηθούν απόλυτα οι ανάγκες και να ξεπεραστούν οι παθογένειες που γεννά η απληστία του μεγάλου κεφαλαίου. Αμελείται ακόμη και η βασική συνθήκη προπαγάνδισης της κυρίαρχης ιδεολογίας από την τάξη που κυριαρχεί, προκειμένου να συνεχίσει να κυριαρχεί επάνω στις λοιπές κοινωνικές τάξεις.

Ετσι, εκδηλώνοντας έντονα χαρακτηριστικά ολοκληρωτισμού, ό,τι δεν υπάρχει χρόνος για να μπει σε διαβούλευση η κυβέρνηση το παραπέμπει στις πρακτικές πειθούς των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης (κοινώς ΜΜΕ) και των κρατικών (των μόνων, στο τέλος, που θα παραμείνουν κρατικοί) μηχανισμών καταστολής. Την ώρα που ο λαός χάνει καθημερινά τη ζωτικότητά του, υποχρεώνεται σε κατασπατάληση της εργατικής του δύναμης εσώκλειστος εντός των οικιών του, την ίδια ώρα, απολύτως αντιλαϊκά, αυθαίρετου και πραξικοπηματικού χαρακτήρα πολυνομοσχέδια ψηφίζονται με συνοπτικές διαδικασίες, υποθηκεύοντας το μέλλον της κοινωνίας και της (έστω αστικού τύπου) δημοκρατίας. Η κατάλυση του πανεπιστημιακού ασύλου και η θέσπιση αστυνομικού σώματος για την καταστολή και τον πανοπτισμό της πανεπιστημιακής κοινότητας, η προσπάθεια τρομοκράτησης και φίμωσης κάθε ελεύθερης άποψης στο μέλλον, αποτελεί ένα από τα μέτρα με έντονο συμβολισμό.

Στον απόηχο λοιπόν μιας πράξης εντυπωσιασμού και επίδειξης ισχύος από μέρους των οργάνων καταστολής και σε συνεργασία με πρυτανικές αρχές, το δημόσιο πανεπιστήμιο τραυματίστηκε ανεπανόρθωτα. Οι σκηνές που εκτυλίχθηκαν αποτελούν αντανάκλαση της γενικευμένης θηριωδίας που επιδεικνύεται σε όλους τους κοινωνικούς τομείς και η οποία είναι τόσο υπέρμετρη και τερατώδης, που θα περίμενε κανείς να ξεπερνά τις ανθρώπινες δυνατότητες αντίληψης, ερμηνείας και αντίδρασης.

Θα μπορούσε να είναι έτσι, αν δεν υπήρχαν οι ΝΕΟΙ άνθρωποι να διατρανώσουν την αντίθεσή τους στην παρατεταμένη προσβολή της συλλογικής αξιοπρέπειας από μία θράκα πολιτικών χωρίς ανάστημα, χωρίς κοινωνικό όραμα, χωρίς δεσμεύσεις σε ιδανικά και αξίες. Οι νέοι και οι νέες εξέθεσαν τα κυβερνητικά μέτρα, υπέδειξαν στους γονείς και στους δασκάλους τους τον μόνο δρόμο που έχουν χρέος να ακολουθήσουν, επανέφεραν στο προσκήνιο, καθιστώντας την και πάλι επίκαιρη, την 3η θέση του Μαρξ για τον Φόιερμπαχ, ότι «η υλιστική διδασκαλία ότι οι άνθρωποι είναι προϊόντα των συνθηκών και της διαπαιδαγώγησης, και ότι επομένως οι άνθρωποι που έχουν αλλάξει είναι προϊόντα άλλων συνθηκών και αλλαγμένης διαπαιδαγώγησης, ξεχνάει ότι τις συνθήκες τις αλλάζουν ακριβώς οι άνθρωποι και ότι πρέπει να διαπαιδαγωγηθεί και ο ίδιος ο παιδαγωγός (...) Η σύμπτωση της αλλαγής των συνθηκών με την αλλαγή της ανθρώπινης δράσης μπορεί να θεωρηθεί και να κατανοηθεί σωστά μονάχα σαν ανατρεπτική πράξη».