Με φόντο τη συνεχιζόμενη ανησυχία για την πορεία της ιταλικής καπιταλιστικής οικονομίας και την ένταση των ενδοϊμπεριαλιστικών διεργασιών για το μέλλον της ΕΕ, την Κυριακή 4 Μάρτη στήνονται στην Ιταλία οι κάλπες για την ανάδειξη των 630 μελών της Βουλής αλλά και των 315 μελών της Γερουσίας. Ολη την προεκλογική περίοδο κυριάρχησε η συζήτηση για τους όρους συνεργασίας με την ΕΕ, αλλά και ευρύτερα, με δεδομένο τον προβληματισμό για τη διεθνή και ευρωπαϊκή θέση του ιταλικού καπιταλισμού, σε σχέση με άλλα κράτη της ΕΕ (Γερμανία, Γαλλία κ.ά.)

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, το ευρωσκεπτικιστικό «Κίνημα Πέντε Αστέρων» (M5S) παρέμεινε πρώτο στις δημοσκοπήσεις, αποτυπώνοντας τον αυξανόμενο προβληματισμό για τη συμμετοχή στην ΕΕ, που συνδέεται βέβαια πρώτα απ' όλα με την ανησυχία των ιταλικών ομίλων για το πώς θα διαπραγματευθεί καλύτερα το ιταλικό κράτος τα συμφέροντά τους. Πάντως, οι παλιότερα υψηλοί αντι-ΕΕ τόνοι έχουν «καταλαγιάσει», με ηγετικά στελέχη να υπόσχονται τη διασφάλιση μιας «σταθερής, υπεύθυνης και πιο ισχυρής κυβέρνησης στην Ευρώπη».

Βεβαίως, το «αντισυστημικό» προφίλ που «φόρεσε» συχνά το «Κίνημα», δεν μπορεί να κρύψει τις βαθιά ταξικές υπέρ του κεφαλαίου προτάσεις του, όπως για παράδειγμα την προτεραιότητα στην «κατάργηση της γραφειοκρατίας για τις επιχειρήσεις» και στα μέτρα που θα τονώσουν την «ευελφάλεια», αφού - όπως δήλωσε και ο υποψήφιος πρωθυπουργός με το «Κίνημα», Λουίτζι Ντι Μάγιο - αυτά θα αποτελέσουν το μέσο για πιο «ανταγωνιστικές επιχειρήσεις».

Το κυβερνών Δημοκρατικό Κόμμα (PD) διεκδικεί με αξιώσεις ρόλο στο μετεκλογικό σκηνικό, αν και «λαβωμένο» από τις αποχωρήσεις πολλών στελεχών του, όπως αυτών που δημιούργησαν το κόμμα Liberi e uguali (LeU - «Ελεύθεροι και Ισοι»). «Αριστερός σημαίνει να είσαι υπερήφανος για ό,τι έκανε η κυβέρνηση αυτά τα χρόνια», επέμενε ο Μ. Ρέντσι πριν από μερικές μέρες, εκφράζοντας την ετοιμότητα του PD να εντείνει την αντιλαϊκή επίθεση, αλλά και να πρωτοστατήσει στην αναβάθμιση της ΕΕ, με προτάσεις όπως η δημιουργία «Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης».

Στην ίδια κατεύθυνση κινείται και το προαναφερθέν νεοσύστατο σχήμα «Ελεύθεροι και Ισοι» (LeU), που εστιάζει στην ανάγκη να αυξηθούν οι επενδύσεις στις υποδομές και την Ερευνα και μιλά για την ανάγκη μιας «Νέας Πράσινης Συμφωνίας για την ανάκαμψη της οικονομίας μέσω της οικολογίας». Να σημειωθεί ότι πρόσφατα, ο επικεφαλής τους, Πιέτρο Γκράσο, άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο συνεργασίας με το M5S «αν πληρούνται οι συνθήκες για προτάσεις που ταιριάζουν με τις αξίες και αρχές μας». Με δεδομένο ότι καμιά δύναμη δεν φαίνεται ότι θα συγκεντρώσει ποσοστό ικανό να σχηματίσει μόνη της κυβέρνηση, αναμένονται έντονα παζάρια.

Πολλή κουβέντα γίνεται για την επίσης ευρωσκεπτικιστική «Λέγκα του Βορρά» (που έχει καταλήξει ότι θα συνεργαστεί με τη «Φόρτσα Ιτάλια» του Σ. Μπερλουσκόνι και τους νεοφασίστες «Αδελφούς της Ιταλίας»), που επίσης εμφανίζεται ως δήθεν αντισυστημικό σχήμα, ενώ είναι κι αυτό βαθιά ταγμένο στις ανάγκες του κεφαλαίου.

Στην τελευταία του Εκθεση (το Φλεβάρη του 2017), ο Οργανισμός για την Οικονομική Συνεργασία και Ανάπτυξη (ΟΟΣΑ) επιβεβαιώνει ότι η ιταλική καπιταλιστική οικονομία συνεχίζει να αντιμετωπίζει δυσκολίες.

«Μια σταδιακή ανάκαμψη συνεχίζεται» αλλά «παραμένουν προκλήσεις», αναφέρεται χαρακτηριστικά. Ο ΟΟΣΑ εστιάζει τους προβληματισμούς του για την πορεία της ιταλικής οικονομίας μεταξύ άλλων στη χαμηλή παραγωγικότητα, για τη στήριξη της οποίας - όπως συνιστά - «θα απαιτηθεί μια πιο αποτελεσματική δημόσια διοίκηση (σ.σ. δηλαδή καλύτερη προσαρμογή του αστικού κράτους στις σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου), ένα βελτιωμένο επιχειρηματικό περιβάλλον (σ.σ. δηλαδή δραστικότερη ενίσχυση του μεγάλου κεφαλαίου, με περικοπές στις εργοδοτικές εισφορές για την Κοινωνική Ασφάλιση), μια ενισχυμένη πολιτική στήριξη της καινοτομίας (σ.σ. ολόπλευρη στήριξη τεχνικών και τομέων που διασφαλίζουν μεγαλύτερα περιθώρια κέρδους και βάθεμα της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης), ισχυρότερο ανταγωνισμό (σ.σ. για να προχωρήσει η συγκέντρωση κεφαλαίου) και μια καλύτερη αντιστοίχιση μεταξύ ζήτησης και προσφοράς δεξιοτήτων (σ.σ. για να διασφαλιστεί το ειδικευμένο προσωπικό που χρειάζονται οι μεγάλοι όμιλοι)».

Ακόμα, ανησυχία προκαλεί η «χαμηλή εξυπηρέτηση» των επιχειρηματικών δανείων, που αποτελεί σοβαρό «εμπόδιο» για μια σταθερή ανάκαμψη, όπως και το μεγάλο δημόσιο χρέος, που από το 2014 έχει εκτοξευτεί σε ποσοστά πάνω από το 130% του ΑΕΠ.

Σύμφωνα με την Εκθεση του ΟΟΣΑ, ο ρυθμός καπιταλιστικής ανάπτυξης το 2018 εκτιμάται ότι θα φτάσει μόλις στο 1%. Εκφράζονται πάντως φόβοι και για χειρότερες επιδόσεις, κυρίως εξαιτίας της «αβεβαιότητας» στον τραπεζικό τομέα και σε σχέση με τους όρους με τους οποίους θα γίνει η έξοδος της Βρετανίας από την ΕΕ.

«Γυρίσαμε όλη τη χώρα με εκατοντάδες εκδηλώσεις, εξορμήσεις, περιοδείες. Μας ρωτάνε, τι αποτέλεσμα περιμένετε; Για μας το αποτέλεσμα υπάρχει ήδη. Συναντηθήκαμε με χιλιάδες ανθρώπους, συζητήσαμε μαζί τους, τους εξηγήσαμε τη δική μας πρόταση, την προοπτική που είναι πέρα από αυτές τις εκλογές. Μεγαλώνει ο περίγυρος των Οργανώσεών μας. Είμαστε ιδιαίτερα ικανοποιημένοι από την παρουσία της νέας γενιάς, όπως και στη σημερινή συγκέντρωση.

Κατεβαίνουμε σε αυτές τις εκλογές με το σύμβολό μας, με τη σημαία του αγώνα για μια άλλη κοινωνία, την κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο, που την κρατήσαμε ψηλά. Κατεβαίνουμε στις εκλογές ενάντια στην ΕΕ, το ΔΝΤ, το ΝΑΤΟ, ενάντια σε αυτό το βάρβαρο σύστημα της εκμετάλλευσης.

(...) Χάρη σε όλους εσάς, όλους τους συντρόφους και φίλους του Κόμματος, δίνουμε το "παρών", αξιοποιήσαμε περισσότερο τις εκλογές για να οικοδομήσουμε περαιτέρω το Κόμμα. Ενα ισχυρό και συνεπές ΚΚ παντού, στηριζόμενοι στη θεωρία μας, στην οργάνωση, στη διεθνιστική αλληλεγγύη. Θέλουμε να ευχαριστήσουμε τα ΚΚ που μας στέλνουν μηνύματα αλληλεγγύης. Και φυσικά να ευχαριστήσουμε τους συντρόφους μας από το ΚΚΕ, και τον σ. Δ. Αρβανιτάκη, που είναι σήμερα μαζί μας. Εμπρός λοιπόν στον αγώνα μας, ζήτω το Κομμουνιστικό Κόμμα!».

Τη συγκέντρωση χαιρέτισε εκ μέρους του ΚΚΕ ο Δημήτρης Αρβανιτάκης, μέλος του ΠΓ της ΚΕ, ο οποίος μετέφερε την αλληλεγγύη του Κόμματος και τόνισε χαρακτηριστικά: «Τώρα, τολμηρά με το ΚΚΙ, αυτή είναι η λαϊκή απάντηση, η στάση που θα δικαιωθεί. Τις τελευταίες δεκαετίες στην Ιταλία κόμματα της λεγόμενης "αριστεράς" ή ακόμα και μεταλλαγμένα ΚΚ συμμετέχουν σε εκλογικές συμμαχίες και συνασπισμούς. Στήριξαν αντιλαϊκές κυβερνήσεις στο όνομα "αντιδεξιών μετώπων", καλλιεργώντας αυταπάτες για τη σοσιαλδημοκρατία, την ΕΕ, το ίδιο το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα. Αυτές οι δυνάμεις έχουν τεράστιες ευθύνες για την υποχώρηση του εργατικού - λαϊκού κινήματος στην Ιταλία, για την κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Είναι οι ίδιες δυνάμεις που στις τελευταίες ευρωεκλογές δημιούργησαν την εκλογική συμμαχία με το όνομα "Λίστα Τσίπρας", συμβάλλοντας στον αποπροσανατολισμό και στην καλλιέργεια αυταπατών ότι η ΕΕ μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο και ότι μπορούν να υπάρξουν σωτήρες και λύσεις με την πολιτική που υπηρετεί το μεγάλο κεφάλαιο και τα κέρδη του.

Σήμερα υπάρχει πρόσθετη πείρα που πρέπει να πάρουν υπόψη τους οι Ιταλοί εργαζόμενοι. Υπάρχει η πείρα από την τρίχρονη διακυβέρνηση της νέας σοσιαλδημοκρατίας των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ στην Ελλάδα. Πρόκειται για μια πολύ αντιλαϊκή κυβέρνηση, που περικόπτει μισθούς και συντάξεις, εφαρμόζει σκληρά φορολογικά μέτρα, μαζικούς πλειστηριασμούς και κατασχέσεις των σπιτιών και άλλων περιουσιακών στοιχείων εργατικών νοικοκυριών και μικροεπαγγελματιών. Μιλάμε για πολιτική που παραδίδει στα μονοπώλια λιμάνια, αεροδρόμια, σιδηρόδρομους, Ενέργεια, ενώ πρόσφατα επιχείρησε την κατάργηση, το ξήλωμα του απεργιακού δικαιώματος, τη μεγαλύτερη κατάκτηση της εργατικής τάξης.

Είναι κυβέρνηση - σημαιοφόρος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ κατά του λαού μας και των άλλων λαών, η οποία συνεχίζει την αντιλαϊκή πολιτική της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και με τις δεσμεύσεις που ανέλαβε στην πρόσφατη επίσκεψη Τσίπρα στις ΗΠΑ αναβαθμίζει και ενισχύει τις αμερικαΝΑΤΟικές βάσεις στην Ελλάδα, εμπλέκει το λαό μας στους σφοδρούς ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις».

Και συνέχισε: «Οι εργαζόμενοι στην Ιταλία, όπως και στις άλλες χώρες - μέλη της ΕΕ και της Ευρωζώνης, δεν πρέπει να διαλέξουν με ποια μερίδα της αστικής τάξης να συστρατευτούν, δεν έχουν τα ίδια συμφέροντα με τα αφεντικά τους.

(...) Με ισχυρό ΚΚΙ υπάρχουν μεγαλύτερες δυνατότητες να συνειδητοποιεί ο λαός την πολιτική διέξοδο, την ανάγκη της ταξικής ενότητας της εργατικής τάξης, της συμμαχίας με τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, την ανάγκη της πολιτικής πάλης για την ανατροπή του καπιταλισμού, για το σοσιαλισμό, για να καταργηθεί η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, να εξασφαλιστούν το δικαίωμα δουλειάς για όλους, δωρεάν υπηρεσίες Υγείας και Πρόνοιας, πραγματική μόρφωση για τα παιδιά του λαού, ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών».