Μελετώντας τις Θέσεις της ΚΕ αβίαστα βγαίνει το συμπέρασμα ότι αποτυπώνουν πολύ εύστοχα τις εξελίξεις, όλα τα ζητήματα που αφορούν την πορεία του Κόμματος, τις αδυναμίες και προβλήματα, που έχουμε χρέος να αντιμετωπίσουμε, τα κύρια ζητήματα στην ιδεολογική διαπάλη. Το κυριότερο είναι το Κόμμα να κάνει ένα βήμα μπροστά με το σχέδιο Προγράμματος. Βαθαίνει με ουσιαστικό τρόπο στα ζητήματα στρατηγικής και τακτικής που πρέπει να έχει ένα ΚΚ.

Τα κριτήρια με τα οποία πρέπει πραγματικά να εξετάσουμε την πορεία του Κόμματος αναφέρονται ξεκάθαρα και επικεντρώνουν ουσιαστικά στις αιτίες. Επί της ουσίας έχουν να κάνουν με όλα εκείνα τα ζητήματα ή δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε όλο το προηγούμενο διάστημα.

Η αυτοκριτική εξέταση της πορείας του Κόμματος σαφώς δεν μπορεί να αφορά μόνο την ΚΕ. Αφορά όλα τα όργανα του κόμματος σε όλα τα επίπεδα των Κομματικών Οργανώσεων.

Ορισμένες πλευρές που δείχνουν την ισχυροποίηση του Κόμματος -που φανερώνουν και το πού υστερούμε- έχουν να κάνουν με τις επεξεργασίες του Κόμματος για το σοσιαλισμό και το Δοκίμιο Ιστορίας του, γενικότερα τα ζητήματα στρατηγικής. Και πραγματικά αυτή η θεωρητική και πολιτική ωρίμανση του Κόμματος έχει μπολιάσει τις νέες γενιές κομμουνιστών, αλλά και ευρύτερα τμήματα της εργατικής τάξης και του λαού σε ένα βαθμό.

Η στρατηγική και η δράση του Κόμματος έχουν δυσκολέψει αρκετές φορές τους σχεδιασμούς της αστικής τάξης στη χώρα μας. Η στρατηγική μας ενοχλεί τα αστικά επιτελεία.

Το σχέδιο Προγράμματος του ΚΚΕ επικεντρώνει στο κύριο: στη νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Σωστά προετοιμάζει και προσανατολίζει τη δουλειά του Κόμματος μπροστά στο ενδεχόμενο επαναστατικής κατάστασης και το ενδεχόμενο πολέμου. Και αυτό είναι σημαντική συμβολή του Κόμματός μας στην αντεπίθεση του εργατικού - λαϊκού κινήματος.

Εύστοχα αξιοποιούνται τα συμπεράσματα του 18ου Συνεδρίου για την σοσιαλιστική οικοδόμηση και του Β΄ Τόμου του Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ. Επιπλέον, οι προσαρμογές στο Πρόγραμμα ήταν αναγκαίες λόγω των αλλαγών που προήλθαν από την καπιταλιστική ανάπτυξη και την οικονομική κρίση στην Ελλάδα, γενικότερα από τις εξελίξεις στο ιμπεριαλιστικό σύστημα σε διεθνές επίπεδο.

Στις Θέσεις αναδεικνύονται συγκεκριμένα για το πού χωλαίνουμε ή υστερούμε στην καθημερινή δουλειά με τα ζητήματα της στρατηγικής μας. Πραγματικά είναι ζήτημα το πώς δουλεύουμε για να γίνουν κτήμα των φίλων και οπαδών, ευρύτερα εργαζομένων, οι επεξεργασίες του Κόμματος. Να ένα θέμα που φανερώνει πως πρέπει να ανεβάσουμε την απαιτητικότητα στη δράση μας.

Η εξελισσόμενη αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος και ο τρόπος που γίνεται, η διγλωσσία και οι μεταλλάξεις του οπορτουνισμού και της σοσιαλδημοκρατίας που εκφράζεται από τον ΣΥΡΙΖΑ, δείχνουν την επίδραση του ΚΚΕ στις πολιτικές εξελίξεις και την ανάγκη της αστικής τάξης να χρησιμοποιεί νέα όπλα αντιμετώπισης της ανόδου της ταξικής πάλης. Ολη αυτή η παραφιλολογία περί σοσιαλισμού από διάφορες δυνάμεις και η παράλληλη ένταση του αντικομμουνισμού από το αστικό κράτος, είναι ενδείξεις της επίδρασης του κόμματος στο λαό. Αντιμετωπίσαμε επανειλημμένα σχεδιασμούς χτυπήματος του κόμματος με στόχο τη στρατηγική του, που κορυφώθηκαν στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις με πρωταγωνιστή τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ολα αυτά είναι επαλήθευση της στρατηγικής μας. Ολα αυτά επαναφέρουν στο προσκήνιο, εκείνα τα ζητήματα της διαπάλης με τον οπορτουνισμό που αντιμετώπισε ο Λένιν πριν και μετά την Οχτωβριανή Επανάσταση.

Αξίζει να παρατηρηθεί πιο προσεχτικά το πώς παρέμβαιναν τα αστικά επιτελεία από το 2010. Ιδιαίτερα το πώς αξιοποίησαν το οπορτουνιστικό ρεύμα, δυνάμεις όπως ο ΣΥΡΙΖΑ ή ΑΝΤΑΡΣΥΑ για να αναχαιτίσουν την τάση ριζοσπαστικοποίησης και την όξυνση της ταξικής πάλης.

Αξίζει μια αναφορά σε άρθρο σημαντικού στελέχους της ΝΔ στην Αχαΐα τον Δεκέμβρη του 2010 σε τοπική εφημερίδα της Πάτρας: «...Ακόμα λένε μερικοί αυτή η υποτιθέμενη πραγματική ώρα του ΚΚΕ δεν είναι για να βελτιώσει ή να συντηρήσει το αποτυχημένο σύστημα, ούτε όμως για να το ανατρέψει - αφού και το ίδιο γνωρίζει πολύ καλά το ανέφικτο...Το ΚΚΕ καθηλωμένο στο δογματισμό, κλεισμένο σε έναν ιδιότυπο κοινωνικό σεχταρισμό και καρφωμένο στη λογική όλα ή τίποτα - μέχρι φυσικά να εξαθλιωθούν και να ξεσηκωθούν οι μάζες -...από το καλά τα λέει το ΚΚΕ μέχρι το τι θα βάλει στη θέση αυτή της καπιταλιστικής παρακμής...υπάρχει σίγουρα μεγάλη απόσταση. Και επειδή το γνωρίζει καλύτερα από όλους το ΚΚΕ για αυτό αρκείται στο ρόλο μιας επαναστατικής συνιστώσας του συστήματος...το οποίο...δεν ενοχλείται και δεν κινδυνεύει από την δράση του...ούτε το βαθύ σύστημα, ούτε η κυβέρνηση φοβούνται το ΚΚΕ. Τον ανώνυμο όχλο φοβούνται, που, χωρίς ελπίδα, χωρίς ηγεσία και χωρίς προορισμό, μπορεί να κάνει μεγάλη ζημιά και στον τόπο και στον εαυτό τους».

Οι απόψεις αυτές δεν διαφέρουν σε τίποτα από την επιχειρηματολογία του οπορτουνισμού ενάντια στο ΚΚΕ και τις θέσεις της ΚΕ. Το είδαμε στην πράξη να εξελίσσεται με το λεγόμενο «κίνημα των πλατειών». Συμπληρώνονται από την αποθέωση του «αυθόρμητου», τη «θεωρία των άκρων» και την επιδίωξη της «κοινωνικής συνοχής».

Η ουσία της επίθεσης στο Κόμμα, με αφορμή το σχέδιο Προγράμματος, έχει στόχο το ίδιο το κόμμα ως κομμουνιστικό. Αντανακλά την οπορτουνιστική πίεση να υποταχθεί στη στρατηγική του κεφαλαίου. Πώς αλλιώς μπορεί να κατανοηθεί η λύσσα με την οποία αντιμετωπίζουν εχθροί και «φίλοι» την ξεκάθαρη θέση του Κόμματος για τη μη συμμετοχή σε «αριστερή» κυβέρνηση αστικής διαχείρισης; Τι άλλο μπορούν να είναι οι θέσεις περί μεταβατικών σταδίων και αιτημάτων με ανάλογες συμμαχίες; Δηλαδή, να γίνουμε ουρά τμημάτων της αστικής τάξης και να παραιτηθούμε από την πάλη για το σοσιαλισμό.

Τόσο στο σχέδιο προγράμματος, όσο και στις Θέσεις της ΚΕ συνολικά γίνεται ολοκληρωμένη εφαρμογή της μαρξιστικής - λενινιστικής κοσμοθεωρίας, ειδικά για την εποχή του ιμπεριαλισμού - ιστορική εποχή σαπίσματος του καπιταλισμού και περάσματος στο σοσιαλισμό. Και αυτή ακριβώς είναι η δύναμη που δημιουργεί τις προϋποθέσεις πολιτικής ανωτερότητας του ΚΚΕ απέναντι στις άλλες πολιτικές δυνάμεις.

Κλείνοντας, σημειώνω ένα ενδεικτικό για τις εξελίξεις απόσπασμα άρθρου - αφιερώματος στον Κ. Μαρξ σε τοπική εφημερίδα της Πάτρας, για να κατανοηθεί καλύτερα τι απασχολεί την αστική τάξη στη χώρα μας: «...Εντάξει, μπορεί να μην τρέμουν οι άρχουσες τάξεις. Αλλά όταν ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι αισθάνονται πως δεν έχουν να χάσουν παρά μόνο τις αλυσίδες τους, τότε τα ρίγη δεν είναι μακριά...». Και αυτά δεν τα έγραψε ο αρθρογράφος από την σκοπιά υπεράσπισης του μαρξισμού. Το αντίθετο...

Επομένως, στη ρότα που έχουμε χαράξει να εντείνουμε όλες μας τις προσπάθειες . Και αυτό απαιτεί κόμμα «παντός καιρού», με σιδερένια πειθαρχία, αντοχή και επαναστατική θέληση. Κόμμα με ισχυρούς δεσμούς και επιρροή μέσα στα εργοστάσια και στους χώρους δουλειάς.

Σε αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να αντιμετωπιστεί κάθε καθυστέρηση, παράλειψη ή λαθεμένη αντίληψη. Ιδιαίτερα πρέπει να αντιμετωπιστούν αντιλήψεις που εκφράζουν «κοινοβουλευτισμό» ανεξάρτητα από προθέσεις.

Αγαπητοί σύντροφοι, διάβασα τις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 19ο Συνέδριο και συμφωνώ. Με τις αναλύσεις που πέρασαν από το 18ο Συνέδριο, αλλά και τις καινούριες Θέσεις για το 19ο που θα γίνει. Αλλά έχω ορισμένες απόψεις: Το Κόμμα μας πέρασε μεγάλες δυσκολίες και κρίσεις, από την ίδρυσή του το 1918 μέχρι τις μέρες μας. Η πιο νικηφόρα περίοδος ήταν η αθάνατη Εθνική Αντίσταση και ο ηρωικός αγώνας του ΔΣΕ - Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας - 1946-1949. Εγώ είμαι παιδί της Εθνικής Αντίστασης και του εμφυλίου πολέμου. Εναν πόλεμο που μας τον προκάλεσαν οι ντόπιες αντιδραστικές δυνάμεις, αλλά και οι ξένες, αμερικάνικες και κυρίως οι εγγλέζικες. Σε αυτόν τον ηρωικό αγώνα, πάλεψαν και θυσιάστηκαν χιλιάδες αγωνιστές.

Εδώ η εισήγηση έπρεπε να αναφερθεί μετά τον ελιγμό του ΔΣΕ - στα τέλη Αυγούστου 1949. Αλλά και στη διάρκεια του εμφυλίου, χιλιάδες γυναικόπαιδα και κυρίως χιλιάδες μικρά παιδιά βρήκαν καταφύγιο στις πρώην Λαϊκές Δημοκρατίες. Αργότερα και οι αντάρτες και αντάρτισσες του ηρωικού ΔΣΕ - πρόκειται για τους πρώην Ελληνες πολιτικούς πρόσφυγες που σήκωναν το περισσότερο βάρος κι εδώ - σαν ανυπολόγιστες θυσίες στο δίκαιο και ηρωικό αγώνα του ΔΣΕ. Εκατοντάδες αφήσανε την τελευταία τους πνοή στην προσφυγιά, πιστοί στον αγώνα και στα ιδανικά της πατρίδας. Μετά την πτώση της χούντας και αναγνώριση του ΚΚΕ το 1974, γυρίσανε με ψηλά το κεφάλι στην Ελλάδα και συμβάλανε στον αγώνα με όλες τους τις δυνάμεις, μέσα από τους συλλόγους, σε όλη τη χώρα, μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες μείνανε και ζούνε αρκετοί πολιτικοί πρόσφυγες της Εθνικής Αντίστασης και του ΔΣΕ. Αλλά οι πιο πολλοί είναι απόγονοι, που παρά τις αλλαγές που γίνανε στο πολιτικό σύστημα, που επικρατεί καπιταλισμός, κρατάνε καλή στάση. Το μεγαλύτερο κομμάτι των προσφύγων βρίσκεται στην πρώην σοσιαλιστική Τσεχοσλοβακία, σημερινή Τσεχία, που έχουν και ελληνική κοινότητα, με έδρα την πρωτεύουσα, Πράγα. Βγάζουν και το ελληνικό περιοδικό με ονομασία «Καλημέρα» και αγκαλιάζει τους πρώην πολιτικούς πρόσφυγες που είναι ο πυρήνας και όγκος αλλά τώρα τελευταία πηγαίνουν πολλοί μετανάστες Ελληνες για δουλειά και όπως παρακολουθώ στο περιοδικό, οργανώνονται στην κοινότητα.

Η νέα ΚΕ πρέπει να το υπολογίσει αυτό. Το ΚΚΕ δεν πρέπει να τους ξεχάσει.

Την πρώην σοσιαλιστική Τσεχοσλοβακία την αγαπάω ιδιαίτερα, διότι είναι η δεύτερή μου πατρίδα, εκεί μεγάλωσα και μορφώθηκα με χιλιάδες παιδιά προσφυγόπουλα. Δουλέψαμε μαζί με τους Τσεχοσλοβάκους εργαζόμενους και συμβάλαμε στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού, ένα σύστημα δίκαιο για τον εργάτη και σήμερα οι εργαζόμενοι το νοσταλγούν. Εγώ που έζησα 35 χρόνια στο σοσιαλισμό και κάνω σύγκριση με τον καπιταλισμό, δηλώνω τα πρωτεία που έχει ο σοσιαλισμός. Το μέλλον είναι ο σοσιαλισμός.

Ο κομμουνισμός θα έρθει, θα το επιβάλουν οι εργαζόμενοι, οι νέες γενιές όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο. Σύντροφοι, και μια που αναφέρομαι στους πρώην πολιτικούς πρόσφυγες και το ΔΣΕ, εκκρεμεί ένα σοβαρό ζωτικό πρόβλημα. Πρόκειται για την ανέγερση του μνημείου της Φλώρινας, που σε αυτήν την ηρωική μάχη στις 12 Φεβρουαρίου 1949 θυσιάστηκαν εκατοντάδες μαχητές. Το Κόμμα μας έκανε μεγάλες ενέργειες. Αγοράστηκε το μέρος που είναι σκοτωμένοι ήρωες, αντάρτες και αντάρτισσες. Μένει να στηθεί το μνημείο. Το ζητάνε επίμονα οι επιζώντες αντάρτες και χιλιάδες κόσμος, που η ηλικία τους και προχωρημένη είναι και η τελευταία τους επιθυμία από το Κόμμα είναι, πριν πεθάνουν, να δουν όρθιο το μνημείο! Γι' αυτό, σύντροφοι, η καινούρια ΚΕ του ΚΚΕ να εκπληρώσει την επιθυμία των αγωνιστών και των απογόνων και μην αφήσουμε τους αντιπάλους και τους οπορτουνιστές να εκμεταλλεύονται την κατάσταση. Και να διαδίδουν την προπαγάνδα τους, πως το Κόμμα μας δεν πρόκειται να το κάνει το μνημείο, τα χρήματα τα καταχράστηκαν.

Σχετικά με την πτώση των εκλογών που είχαμε στο Κόμμα μας, επιτρέψτε μου να πω και τη δική μου γνώμη: Πιο πολύ στενοχωρηθήκανε και το εκμεταλλευτήκανε οι οπορτουνιστές και χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα τους δόθηκε η ευκαιρία να επιτεθούν στην ΚΕ του ΚΚΕ.

Το Κόμμα μας δεν γλίστρησε στον ευρωκομμουνισμό. Ξεπέρασε την κρίση (1989 -1991) και στέκεται γερά στα θεμέλια του μαρξισμού - λενινισμού. Βλέποντας η αστική τάξη στη χώρα μας το ΚΚΕ να κρατά γερά την τρίτη θέση στη Βουλή και το εργατικό κίνημα να αγκαλιάζει το ΠΑΜΕ τους ανησύχησε και δημιουργήσανε καινούρια κόμματα, καινούρια αναχώματα, προβάλλοντας στην τηλεόραση την προπαγάνδα τους. Διαμορφώνοντας τις συνειδήσεις στους ψηφοφόρους κάτω από απειλές και φοβέρες σχετικά με το ευρώ και τη δραχμή.

Διαβάζοντας τις Θέσεις, σωστά αναφέρονται στις κρίσεις 1989 - 1991 και κυρίως στις σοσιαλιστικές χώρες και στα υπόλοιπα κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα, αλλά η εισήγηση δεν πάει στην πηγή του πράγματος, δεν πήγε στο γνωστό 20ό Συνέδριο της τότε Σοβιετικής Ενωσης, το Φεβρουάριο 1956 στη Μόσχα. Εκεί χτίστηκαν τα θεμέλια του οπορτουνισμού με ταλαντεύσεις, ξεγελώντας τις μάζες, κυρίως στη Σοβιετική Ενωση.

Τα λάθη τα κάνανε οι ίδιοι, σκόπιμα, καμουφλαρισμένοι οπορτουνιστές και προδότες, κάνοντας βέβαια τον υπερ-κομμουνιστή. Ολοκληρώνοντας το έδαφος βγήκαν στην επιφάνεια, χτυπώντας και βομβαρδίζοντας και το Κοινοβούλιο στη Μόσχα! Μετά το 20ό Συνέδριο της Σοβιετικής Ενωσης, έγινε η γνωστή 6η Ολομέλεια του ΚΚΕ το 1956 στη Ρουμανία (Βουκουρέστι) και εφάρμοσαν τον οπορτουνισμό στο Κόμμα μας. Διώχτηκαν εκατοντάδες στελέχη και άλλα μέλη του Κόμματος, ανάμεσα και ο Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ σ. Νίκος Ζαχαριάδης (!), που στο γνωστό 20ό Συνέδριο της τότε Σοβιετικής Ενωσης του 1956 σήκωσε το ανάστημά του και ξεσκέπασε τα σχέδια των οπορτουνιστών, που αργότερα φανήκανε στο φως, την καταστροφή που κάνανε τόσο στην πατρίδα τους όσο και σε όλη την οικουμένη. Ενάντια στο 20ό Συνέδριο της Σοβιετικής Ενωσης πάλεψαν πολλοί σύντροφοι!

Οπως ο σ. Χόνεκερ - Λαϊκή Γερμανία, Ενβέρ Χότζα - της Λαϊκής Δημοκρατίας Αλβανίας.

Θυμάμαι, το φθινόπωρο 1957, πήγε στην Αλβανία προσωπικά ο Νικήτα Χρουστσόφ και τον απείλησε να αλλάξει πολιτική. Η απάντηση του Ενβέρ Χότζα ήταν αρνητική, δεν θα προδώσω το λαό και το Κόμμα μου, έμεινε πιστός στο μαρξισμό - λενινισμό - σταλινισμό. Το αποτέλεσμα ήταν γνωστό, τον απομόνωσαν, οικονομικά και παρά την απομόνωση, κράτησε ως το θάνατό του σταθερή θέση.

Σύντροφοι, στον ένδοξο πατριωτικό πόλεμο ο ηρωικός Κόκκινος Στρατός δεν άφησε ούτε ένα αεροπλάνο γερμανικό να μπει στη Μόσχα. Τους κράτησαν σε απόσταση 25 χιλιόμετρα από τη Μόσχα και διώξανε τους χιτλερικούς, όχι μόνο από την πατρίδα τους, αλλά απελευθέρωσαν και μια σειρά κράτη στην Ευρώπη από το γερμανικό ζυγό. Και ήταν τυχαίο, σύντροφοι, που το 1987 πέρασε τα σύνορα το γερμανικό αεροπλάνο και προσγειώθηκε στην Κόκκινη Πλατεία της Μόσχας!

Μόνον τυχαίο δεν ήταν. Οι ιμπεριαλιστές παλιότερα δοκίμασαν τις δυνάμεις στη Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας, στην Ουγγαρία, στην Τσεχοσλοβακία, Πολωνία, απέτυχαν τα πραξικοπήματα διότι υπήρχαν υγιείς δυνάμεις, σταθερές. Μετά το πετύχανε μέσα στην καρδιά της Σοβιετικής Ενωσης. Το έδαφος το βρήκανε ώριμο αφού διώχτηκαν οι υγιείς δυνάμεις με τελευταίο τον σ. Αντρόποφ.