Περίσσεψαν για μια ακόμα φορά το θέαμα, οι κορόνες και οι χαρακτηρισμοί ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ στη Βουλή, με τους αρχηγούς τους να επιδίδονται στο γνωστό διαγωνισμό της ατάκας γύρω από τα θέματα της διαφάνειας και διαφθοράς. Λίγες ώρες μετά την αντιπαράθεση, διαβάσαμε σε άρθρο του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Κ. Χρυσόγονου στο «Εθνος», με θέμα την «αντιμετώπιση της ανεργίας»: «Χρειάζεται η εκπόνηση μιας εθνικής στρατηγικής για την ανάπτυξη, μέσα από διάλογο μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων του συνταγματικού τόξου, ώστε να υπάρξει προοπτική εφαρμογής της σε βάθος δεκαετιών ολόκληρων, ανεξάρτητα από την εναλλαγή των κυβερνήσεων...». Οσο για το περιεχόμενο αυτής της στρατηγικής; Περιλαμβάνει μεταξύ άλλων την «αποκλιμάκωση των φορολογικών και ασφαλιστικών συντελεστών». Βεβαίως, όταν τα αστικά κόμματα συνδέουν την (καπιταλιστική) ανάπτυξη με τη μείωση των φόρων και των ασφαλιστικών εισφορών, το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν έχουν στο μυαλό τους την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα που στενάζουν από την αντιλαϊκή πολιτική τους, αλλά τα μονοπώλια και τη διαμόρφωση «ευνοϊκού» γι' αυτά περιβάλλοντος... Οι παραπάνω θέσεις, παρά τις μεταξύ τους υπαρκτές διαφορές, είναι θέσφατο για όλες τις αστικές πολιτικές δυνάμεις. Και όσο περισσότερο αποκαλύπτεται ότι συγκλίνουν στρατηγικά, τόσο περισσότερο καβγαδίζουν μεταξύ τους με διάφορες αφορμές, όπως προχτές στην Ολομέλεια της Βουλής.

Τις τελευταίες ώρες κυκλοφορεί ευρέως το σενάριο ότι η κυβέρνηση προσανατολίζεται στη μείωση του αφορολόγητου ορίου και μάλιστα άμεσα, προκειμένου να κλείσει η αξιολόγηση. Μάλιστα, όπως γράφεται, ο τρόπος με τον οποίο θα προσπαθήσει να «πουλήσει» αυτή τη μεθόδευση είναι να παρουσιάσει την παραπέρα μείωση του αφορολόγητου ως ελιγμό για να μην υπάρξει περικοπή των συντάξεων από τώρα, αλλά το συγκεκριμένο μέτρο να μεταφερθεί στον κόφτη. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Πρώτον, ότι εκεί που η κυβέρνηση διέψευδε οποιαδήποτε συζήτηση για το αφορολόγητο, όπως όλα δείχνουν, η παραπέρα περικοπή του βρίσκεται στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης και μάλιστα για να εφαρμοστεί άμεσα. Δεύτερον, ότι το πετσόκομμα στις ήδη αποδιδόμενες συντάξεις με κατάργηση της προσωπικής διαφοράς είναι το αμέσως επόμενο μέτρο και πρώτο ιεραρχικά στον κόφτη. Επομένως, μόνο αφέλεια προδίδει το να πιστεύει κανείς ότι θα σωθούν τελικά οι συντάξεις, ανεξάρτητα αν η περικοπή θα εφαρμοστεί αργότερα ή νωρίτερα από το 2019. Τρίτο και τελευταίο, η παραπέρα μείωση του αφορολόγητου (στην πραγματικότητα της κουτσουρεμένης έκπτωσης που ισχύει σήμερα) θα πλήξει κατά βάση τα χαμηλότερα εισοδήματα, δηλαδή τα πιο φτωχά από τα λαϊκά στρώματα, τα οποία να σημειωθεί ότι στενάζουν ήδη από τους έμμεσους φόρους. Αλλη μια απόδειξη της ταξικής - αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης και επιβεβαίωση ότι ο στόχος της καπιταλιστικής ανάκαμψης ρουφάει σαν βδέλλα ακόμα και τα πιο στοιχειώδη δικαιώματα του λαού.