Μόλις προχτές, άλλωστε, κατά τη διάρκεια της συγκρότησης του προεδρείου της Ομοσπονδίας, η ΠΑΣΚΕ και η ΔΑΚΕ πέταξαν από το προεδρείο τη «Δημοκρατική Αγωνιστική Συνεργασία» (ΔΑΣ, στηρίζεται από το ΠΑΜΕ) που ο κλάδος την εξέλεξε δεύτερη δύναμη στο συνέδριο, και μάλιστα ενισχυμένη σε ψήφους, έδρες και αντιπροσώπους για τη ΓΣΕΕ. Το επιχείρημα του επικεφαλής της ΠΑΣΚΕ ήταν ότι με τη ΔΑΣ δεν μπορεί να γίνει προεδρείο γιατί πρόκειται για δύο διαφορετικούς κόσμους, όπως είπε, καθώς και ότι αν η ΔΑΣ εξέλεγε τον γραμματέα στο προεδρείο δε θα υπέγραφε ποτέ Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (προφανώς εννοεί όπως αυτή που υπέγραψε η πλειοψηφία με μείωση στους μισθούς των ξενοδοχοϋπαλλήλων σε ποσοστό 15%)! Μαζί με την ΠΑΣΚΕ βεβαίως συντάχθηκε και η ΔΑΚΕ. Αυτή η τοποθέτηση πρέπει να σημάνει συναγερμό στους χώρους δουλειάς, στα σωματεία καθώς φαίνεται ότι αυτή η πλειοψηφία έχει πολύ έργο ακόμα να κάνει υπέρ των αφεντικών και σε βάρος των δικαιωμάτων των εργαζομένων!

Ο «Ρ» παρουσιάζει αποσπάσματα από την εισήγηση της ΔΑΣ στο Συνέδριο της Ομοσπονδίας, καταγράφοντας τον προσανατολισμό που πρέπει να έχουν οι αγώνες των εργαζομένων για να αποκτήσουν δυναμική:

Ενδεικτικό παράδειγμα η στάση της πλειοψηφίας της Ομοσπονδίας εδώ στην Αττική. Συντάχτηκε το Μάη του 2012, μετά την καταγγελία των ΣΣΕ από τις εργοδοτικές οργανώσεις του κλάδου, με τη θέση για καμιά μείωση μισθών. Εκανε πραγματικά ό,τι μπορούσε όχι για να οργανώσει τον αγώνα (αυτό δεν ήταν στο πρόγραμμα μαθημάτων της ακαδημίας της ΓΣΕΕ) αλλά για να τον εμποδίσει, να τον υπονομεύσει. Ταυτόχρονα, επεξεργαζόταν το σχέδιο "κωλοτούμπα". Δηλαδή, πότε και πώς θα παρέδιδε τις ΣΣΕ στις ορέξεις των μεγαλοξενοδόχων. Φώναξε μια μέρα την Ολομέλεια και τα κλαδικά σωματεία, πήρε μια εξουσιοδότηση για υπογραφή ΣΣΕ με τη μικρότερη δυνατή μείωση και λίγες μέρες αργότερα υπέγραψε μείον 15%. Τι κι αν στην Αττική τα σωματεία οργάνωναν από τα κάτω τον αγώνα για να αποτραπεί αυτή η εξέλιξη; 63 Γενικές Συνελεύσεις έγιναν το καλοκαίρι και το φθινόπωρο με τη συμμετοχή χιλιάδων εργαζομένων. Οι αποφάσεις για καμιά μείωση έρχονταν βροχή. Η Ομοσπονδία ήταν ανύπαρκτη και πριν την προδοτική υπογραφή αλλά και μετά».

Από τη δουλειά μας, τις κινητοποιήσεις, τη δράση μας βγήκαμε πιο ετοιμοπόλεμοι, πιο ικανοί, πιο έμπειροι, βελτιώσαμε αδυναμίες και παραλείψεις που είχαμε. Η πείρα όμως από τη δουλειά μας και αυτή την περίοδο απέδειξε ότι η ανασύνταξη του κινήματος δε θα είναι μια εύκολη πορεία. Θα είναι πορεία ανοδική αλλά θα έχει δυσκολίες, βήματα μπρος - πίσω.

Ηταν περίοδος που οργανώθηκαν αγώνες, είχαμε ξεσπάσματα σε επιχειρήσεις. Στην Αττική και στην Κέρκυρα. Στο "Νοβοτέλ", στο "Σοφιτέλ", στο "Ρόγιαλ Ολύμπικ". Αλλά και στο "Χίλτον", στο "Μάριοτ", στο "Μετροπόλιταν". Στην Αττική οι μειώσεις της ΣΣΕ δεν έγιναν στις μεγάλες μονάδες τον Ιούλη και τον Αύγουστο. Χωρίς αυτούς τους αγώνες τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα. Οι αγώνες αυτοί σε επίπεδο ταξικού κινήματος καθυστέρησαν όσο μπορούσαν τα χειρότερα, παρεμπόδισαν σε ένα βαθμό την αντιλαϊκή πολιτική, ανάγκασαν τους ξενοδόχους να μην εφαρμόσουν το -15% και τελικά να ισχύσουν μισθοί με μικρότερη μείωση.

Μπήκαμε μπροστά να μην εφαρμοστούν όσα αποφασίστηκαν. Σταματήσαμε την εκ περιτροπής εργασία, την απλήρωτη δουλειά, όπως και απολύσεις σε αρκετούς χώρους έχοντας εμπιστοσύνη στους εργαζόμενους κι αυτοί στο ταξικό κίνημα σε μια σχέση διαλεκτική, που όσο πιο ισχυρή γίνεται τόσο θα διασφαλίζεται το αποτέλεσμα των αγώνων. Είχαμε να αντιμετωπίσουμε την κρατική και εργοδοτική τρομοκρατία, με δεκάδες δικαστικές διώξεις και απολύσεις των πρωτοπόρων του κινήματος. Αντιμετωπίσαμε τον πόλεμο από τις ηγεσίες της ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ σε πολλά σωματεία, που έκαναν ό,τι μπορούσαν να συκοφαντήσουν ή να σταματήσουν τη δράση αγωνιστών συναδέλφων, πετώντας τους έξω από τα σωματεία που τα θεωρούν τσιφλίκι τους, ή βάζοντας εμπόδια στη μαζικοποίηση των οργανώσεων μέχρι εκεί που εξασφαλίζουν τον έλεγχό τους για λογαριασμό των μεγαλοξενοδόχων.

Για κάθε έναν εργάτη που οργανώσαμε τα τρία τελευταία χρόνια η ΠΑΣΚΕ και η ΔΑΚΕ ακολουθούσαν την ανάποδη πορεία. Τους έστελναν σπίτι με τη γνωστή τακτική απαξίωσης των Συνδικάτων, ή στην καλύτερη περίπτωση τους αξιοποιούσαν με τη συνδρομή των εργοδοτών για να διατηρούν το συσχετισμό δύναμης. Μέχρις εκεί. Μετά τις εκλογές και την αποχώρηση από την κάλπη ... "ουδέν λάθος αναγνωρίζεται"».

Αυτή τη διέξοδο πρέπει να προβάλει το εργατικό κίνημα.

Και το πώς θα την καταφέρεις είναι ιστορικά δοκιμασμένο και αποδεδειγμένο.

Με οργάνωση των εργαζομένων στα σωματεία που υπάρχουν, όχι ως εκλογικός αριθμός, αλλά με ενεργά μέλη που θα καθορίζουν τη γραμμή των οργανώσεων με βάση τα συμφέροντα και τις ανάγκες μας.

Με βελτίωση της λειτουργίας των σωματείων, που θα δυναμώνει το στοιχείο της συλλογικής λειτουργίας.

Με Διοικητικά Συμβούλια που θα συνεδριάζουν τακτικά και θα γίνεται ουσιαστική συζήτηση των προβλημάτων, των εξελίξεων, της αντιπαράθεσης με την εργοδοσία. Εκεί θα αποφασίζεται ο σχεδιασμός και το πρόγραμμα δράσης, η χρέωση των μελών και ο καθημερινός έλεγχος. Στη δράση και στην ευθύνη πρέπει να μπαίνουν όλα τα μέλη του ΔΣ και σε κάθε συνεδρίαση να γίνεται απολογισμός, όχι μόνο συλλογικός αλλά και ατομικός.

Με ίδρυση νέων σωματείων όπου δεν υπάρχουν, όπου κυριαρχεί το "διαίρει και βασίλευε".

Με ενοποίηση σωματείων κατά περιοχή, δυνάμωμα κατά κλάδο κι όχι κατά ειδικότητα.

Με ακύρωση μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες κάθε προσπάθειας για διάσπαση των δυνάμεών μας.

Με την αλλαγή στο συσχετισμό δύναμης. Να φύγουν οι διοικήσεις που βάζουν εμπόδια στο να καθαρίσουν τα σωματεία από τους εργατοπατέρες που έκατσαν στο σβέρκο των εργαζομένων για να ελέγχουν την κατάσταση, να εκτονώνουν τις όποιες αντιδράσεις, μέχρι και να αρνούνται την εγγραφή νέων εργαζομένων μην τύχει και χάσουν τις καρέκλες. Κι όλα αυτά για να παίζουν το ρόλο της μεγαλοεργοδοσίας.

Με ενίσχυση της αλληλεγγύης των σωματείων του κλάδου σε κάθε περιοχή αλλά και σε όλη την περιφέρεια. Με την προβολή αιτημάτων, κοινού πλαισίου δράσης και με άλλους κλάδους.

Με την ενίσχυση της συμμαχίας μας με τους αυτοαπασχολούμενους, τη φτωχή αγροτιά, τους νέους, με στόχο τον κοινό αγώνα απέναντι στον κοινό εχθρό, που δεν είναι άλλος από τα μονοπώλια και το πολιτικό τους προσωπικό.

Αυτά για μας είναι όροι ανασύνταξης του εργατικού κινήματος, με στρατηγική την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, με σχεδιασμό της παραγωγής που δε θα έχει ως κριτήριο το κέρδος, αλλά την ικανοποίηση όλων των σύγχρονων αναγκών του λαού.

Κι αυτό δεν το εξασφαλίζει καμιά εξουσία των κομμάτων που θεμελιώνουν τις αρχές της πολιτικής τους στην ανταγωνιστικότητα και στην καπιταλιστική ανάπτυξη. Τις συνεχώς διευρυνόμενες ανάγκες μας μπορεί να τις καλύψει μονάχα μια εξουσία εργατική που θα προχωρήσει στην κοινωνικοποίηση των βασικών και συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, στον εργατικό έλεγχο και κεντρικό σχεδιασμό».