ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σάββατο 3 Νοέμβρη 2007
Σελ. /32
Φταίνε τα κέρδη και όχι ο βράχος

Γρηγοριάδης Κώστας

Ο,τι και να κάνουν δεν μπορούν να κρύψουν την ενοχή τους για τον κίνδυνο που απειλεί καθημερινά εργαζόμενους κι επιβάτες στα πλοία. Κίνδυνος που εκπορεύεται από την ακατάσχετη δίψα των εφοπλιστών για το κέρδος και την πολιτική που την υπηρετεί. Στην προσπάθειά της να εμφανιστεί άμοιρη ευθυνών για την πρόσκρουση που τον περασμένο Απρίλη οδήγησε στη βύθιση του SEA DIAMOND, η πλοιοκτήτρια εταιρεία έδωσε χτες συνέντευξη Τύπου για να πει ότι το πλοίο κατέληξε στο βυθό λόγω «λάθος χαρτογράφησης του υφάλου». Τους ισχυρισμούς αυτούς έρχεται να αντικρούσει η άποψη που λέει ότι ο μόνος που μπορεί πιστοποιημένα να αποτυπώσει το ανάγλυφο στον πυθμένα των ελληνικών θαλασσών είναι η Υδρογραφική Υπηρεσία του Πολεμικού Ναυτικού, που παρέχει τους αντίστοιχους χάρτες στα πλοία.

Πέρα από την οποιαδήποτε ισχύ μπορεί να έχουν αυτά που λέει η εταιρεία ή ο αντίλογός τους, δύσκολα μπορεί κάποιος να τα εξαιρέσει από το γενικότερο πλαίσιο της θολούρας για τις συνθήκες του ναυαγίου, που επικράτησε από την πρώτη στιγμή, εσκεμμένα και με ευθύνη κυβέρνησης - πλοιοκτήτριας εταιρείας. Ασε που τα σύγχρονα πλοία έχουν όργανα που μπορούν να εντοπίσουν, άρα και να αποφύγουν τους βράχους. Οπως και να έχει, ανεξάρτητα με το πού βρίσκεται ο... βράχος, επιβεβαιώνεται ακόμα μια φορά αυτό που τα ταξικά συνδικάτα ΠΕΜΕΝ και ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ υπογράμμιζαν: ότι στο πλοίο έπρεπε να βρίσκεται πλοηγός (πιλότος). Αλλά βέβαια αυτό κοστίζει κι ό,τι κοστίζει «κόβει» απ' τα κέρδη που τσεπώνουν οι εφοπλιστές σε βάρος της ασφάλειας και της ζωής όσων κουβαλάνε τα καράβια τους στις θάλασσες.

Πόδι στο «κάστρο» του εργοδοτικού συνδικαλισμού

Μια πραγματικά μεστή σε συμπεράσματα εμπειρία έρχεται από τις αρχαιρεσίες στο Εργατικό Κέντρο Ηρακλείου, που έγιναν προχτές. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι οι ταξικές δυνάμεις «πάτησαν πόδι» στο Εργατικό Κέντρο Ηρακλείου, εκλέγοντας ένα μέλος στη διοίκηση μετά από αρκετά χρόνια. Ούτε οι «μαγεριές» στις οποίες κατέφυγε η ΠΑΣΚΕ, προκειμένου να αλλοιώσει τους συσχετισμούς, με αποκορύφωμα τη συμμετοχή στις εκλογές επιπλέον αντιπροσώπου σε σχέση με τους νομιμοποιημένους, χωρίς τον οποίο η ΔΑΣ (ΠΑΜΕ) θα εξέλεγε και αντιπρόσωπο στη ΓΣΕΕ. Για να μη μιλήσει κανείς για την ενορχηστρωμένη επίθεση εργοδοτών - ΜΜΕ - ΠΑΣΚΕ σε αντιπροσώπους του συνεδρίου, με στόχο εκβιαστικά να συμμετέχουν στο ψηφοδέλτιο της ΠΑΣΚΕ. Ούτε για τη συμπόρευση των συνεταίρων τους (ΔΑΚΕ - Αυτόνομη Παρέμβαση) στον αντικομμουνισμό και την επίθεση στο ΠΑΜΕ.

Αυτό που πραγματικά αποτυπώνει τη μάχη που δόθηκε όλο το προηγούμενο διάστημα, είναι το γεγονός ότι στο κάστρο του εργοδοτικού συνδικαλισμού, στο κάστρο της σοσιαλδημοκρατίας οι ταξικές δυνάμεις κερδίζουν καθημερινά έδαφος, όπως επιβεβαιώνει και το γεγονός ότι η ΔΑΣ κέρδισε 4 επιπλέον αντιπροσώπους στο συνέδριο σε σχέση με την προηγούμενη δύναμή της. Κι αυτό, με φόντο τις εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ, αποκτά ιδιαίτερη αξία: Υπάρχουν δυνατότητες για μαζικό απεγκλωβισμό των εργαζομένων. Και οι κομμουνιστές από την Κρήτη έως τον Εβρο θα δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους για το ανέβασμα των αγωνιστικών διεργασιών, το κέρδισμα νέων συνειδήσεων.

Το τίμημα της «ανταγωνιστικότητας»

Η υψηλή «ανταγωνιστικότητα» και ο σωρευμένος πλούτος στις ΗΠΑ είναι η μία όψη του νομίσματος. Είναι η γνωστή καραμέλα που πιπιλάνε τα τελευταία χρόνια οι κυβερνήσεις της ΕΕ και της Ελλάδας, που - προβάλλοντας την αμερικανική πολιτική σαν πρότυπο - καλούν τους εργαζόμενους να κάνουν θυσίες, ώστε η Ευρώπη να προσεγγίσει ή και να ξεπεράσει τις ΗΠΑ σε ανταγωνιστικότητα και σε πλούτο.

Οι εν λόγω κύριοι αποφεύγουν σαν ο διάβολος το λιβάνι να αναφερθούν στη δεύτερη όψη της «ανταγωνιστικότητας» και του σωρευμένου πλούτου στις ΗΠΑ. Αυτή η δεύτερη όψη, αποτυπώνεται στην παρακάτω είδηση, που έκανε το γύρο του κόσμου και μας πληροφορεί πως «ο αριθμός των κατοικιών στις ΗΠΑ που απειλήθηκαν με κατάσχεση κατά το τρίτο τρίμηνο του 2007, ήταν υπερδιπλάσιος συγκριτικά με το αντίστοιχο τρίμηνο του 2006»!

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με έρευνα της εταιρείας RealtyTrac, στο τρίμηνο Ιούλη - Σεπτέμβρη βρέθηκαν στις ΗΠΑ σε κάποιου είδους διαδικασία κατάσχεσης συνολικά 446.726 κατοικίες, έναντι 223.251 κατοικιών το αντίστοιχο περσινό τρίμηνο. Δηλαδή, μέσα στο τελευταίο δωδεκάμηνο, στην πλουσιότερη χώρα του κόσμου, αυξήθηκε κατά 100,1% ο αριθμός των αμερικανικών νοικοκυριών, που βρέθηκαν αντιμέτωποι με τον κίνδυνο να χάσουν το σπίτι τους και να μείνουν άστεγοι στους δρόμους, επειδή δεν μπορούσαν να ξοφλήσουν τα δανεικά στις τράπεζες ή άλλα χρέη.

Αυτό το μέλλον επιφυλάσσουν οι κυβερνώντες και στους Ελληνες, οι οποίοι παροτρύνουν τα λαϊκά νοικοκυριά να αντισταθμίσουν τις απώλειες - που προκαλούν οι αντιλαϊκές πολιτικές ενίσχυσης της «ανταγωνιστικότητας» - με δανεικά από τις τράπεζες, προβάλλοντας το επιχείρημα πως τα απλήρωτα δάνεια των νοικοκυριών στην Ελλάδα σαν ποσοστό του ΑΕΠ, είναι πολύ χαμηλότερα σε σχέση με την ΕΕ ή τις ΗΠΑ...

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ
Η «πράσινη» υποκρισία

Το θέμα «περιβάλλον» δεν είναι ξεκομμένο απ' τη συνολική πολιτική που ακολουθείται και, φυσικά, δεν μπορεί να συζητηθεί από μόνο του, σαν κάτι το αυτοτελές, χωρίς να συνδυαστεί με τα ζητήματα της ανάπτυξης και της δημόσιας υγείας. Από το γεγονός αυτό, που αναδείχτηκε κατά την προχτεσινή συζήτηση των πολιτικών αρχηγών για το περιβάλλον, προκύπτει το κύριο ζήτημα: Ποιος είναι υπεύθυνος για την καταστροφή του περιβάλλοντος; Το θέμα δεν είναι «οικουμενικό» - όπως διατείνονται κατά καιρούς όλα τα υπόλοιπα, πλην ΚΚΕ, κόμματα της Βουλής - αλλά κατ' εξοχήν ταξικό-πολιτικό. Συμπυκνώνεται στο ερώτημα: Τι είδους ανάπτυξη και προς όφελος ποιου;

Η καπιταλιστική βιομηχανική ανάπτυξη με στόχο το κέρδος είναι ο βασικός παράγοντας καταστροφής του περιβάλλοντος, με αποτέλεσμα την εμπορευματοποίηση της γης, της ενέργειας και του νερού. Κι αυτό γιατί για το κεφάλαιο δεν είναι τίποτε άλλο από την πηγή (κάθε άλλο παρά ανεξάντλητη) άντλησης και καταλήστευσης φυσικών πόρων, από τη μια, και από την άλλη ο φυσικός χώρος όπου ασκεί την ανεξέλεγκτη δραστηριότητά του και απορρίπτει κάθε είδους απόβλητά του. Πίσω από οποιοδήποτε επεισόδιο ρύπανσης του εδάφους, του νερού και του αέρα κρύβεται ο τρόπος αυτός της ανάπτυξης. Κρύβεται η πολιτική των κυβερνήσεων που εδώ και δεκαετίες ενισχύουν την ασυδοσία του κεφαλαίου που ως συνέπεια έχει και την καταστροφή του περιβάλλοντος. Η παντιέρα, λοιπόν, της «πράσινης πολιτικής» και της «πράσινης οικονομίας», που σηκώνουν τόσο η ΝΔ, όσο και το ΠΑΣΟΚ, δεν αποτελεί παρά το άκρον άωτον της υποκρισίας.

Τα δύο αυτά κόμματα, όσο και ο ΣΥΝ, δε σταματούν παράλληλα να εκθειάζουν τη δήθεν φιλοπεριβαλλοντική πολιτική της ΕΕ. Ποια, όμως, είναι αυτή η «περιβαλλοντική» πολιτική; Είναι μήπως η Κοινή Αγροτική Πολιτική που ξεκληρίζει τη φτωχή αγροτιά, προωθεί τα βιοκαύσιμα σε βάρος παραδοσιακών καλλιεργειών, ενισχύει την καπιταλιστική εκμετάλλευση, άρα και την καταστροφή των δασών; Είναι μήπως η πολιτική που, αντί να ενσωματώσει την αντιρρυπαντική τεχνολογία στην παραγωγή για να σωθεί ο πλανήτης από τις κλιματικές αλλαγές, επιβάλλει την αθλιότητα του εμπορίου ρύπων που δημιουργεί νέους «ναούς» κερδοσκοπίας για το μεγάλο κεφάλαιο; Σε καμιά περίπτωση η πολιτική αυτή δεν είναι φιλοπεριβαλλοντική.

Παρά τα παχιά λόγια των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, η πολιτική τους είναι εχθρική απέναντι στο περιβάλλον. Το θέτει σε δεύτερη μοίρα, όπως και άλλες αναγκαίες δράσεις για την ασφάλεια της ζωής του λαού, με τρανταχτά παραδείγματα αυτά της αντισεισμικής θωράκισης και της αντιπλημμυρικής προστασίας. Αντί να αυξήσουν τους ελεύθερους χώρους, παραδίδουν και τους λίγους που απέμειναν στην Αθήνα και στις άλλες πόλεις στην εμπορευματοποίηση. Αντί να προστατεύσουν τις δημόσιες ακτές, τις προσφέρουν βορά στο μεγάλο κεφάλαιο. Αντί να προστατεύσουν τα δάση, με νομοθετήματα και τις αλλεπάλληλες αναθεωρήσεις του άρθρου 24 οπλίζουν το χέρι των εμπρηστών, με αποτέλεσμα να ζούμε ασύλληπτες τραγωδίες, όπως αυτή του φετινού καλοκαιριού. Πρόκειται, λοιπόν, για μια πολιτική που οξύνει τα προβλήματα του περιβάλλοντος, τα οποία προστίθενται στα άλλα προβλήματα, της ανεργίας, της αποδιάρθρωσης των εργασιακών σχέσεων, του περιορισμού των κοινωνικών, εργασιακών και δημοκρατικών δικαιωμάτων του λαού. Μια πολιτική που ο ίδιος ο λαός με την πάλη του μπορεί και πρέπει συνολικά να ανατρέψει, εγκαθιδρύοντας τη δική του εξουσία.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ