Με μαζική συμμετοχή και με μεγάλο ενδιαφέρον απ' όσους την παρακολούθησαν, έγινε το βράδυ της περασμένης Παρασκευής, δεύτερη μέρα των εκδηλώσεων του 42ου Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή» στο Πάρκο Τρίτση, η συζήτηση με θέμα «Η πορεία της ΕΕ και της ελληνικής οικονομίας μετά το Brexit και η οργάνωση της λαϊκής αντεπίθεσης».

Παρεμβάσεις έκαναν ο Μάκης Παπαδόπουλος, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, υπεύθυνος της Ιδεολογικής Επιτροπής και του Τμήματος Οικονομίας της ΚΕ, ο Γιάννης Πρωτούλης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, υπεύθυνος του Τμήματος για την εργατική - συνδικαλιστική δουλειά της ΚΕ, και η Ζωή Χαχάμη, μέλος του Γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ.

Στο φύλλο της Κυριακής 25/9, ο «Ριζοσπάστης» παρουσίασε εκτενή αποσπάσματα από την παρέμβαση του Μάκη Παπαδόπουλου. Σήμερα, συνεχίζουμε την παρουσίαση της εκδήλωσης δημοσιεύοντας σημεία από την ομιλία του Γιάννη Πρωτούλη. Σε επόμενο φύλλο θα δημοσιευθούν αποσπάσματα από την παρέμβαση της Ζωής Χαχάμη.

Υπάρχει ένα ερώτημα που πλανιέται. Λέει ένας κόσμος: Αφού χειροτερεύει η ζωή, αφού τα μέτρα έρχονται το ένα μετά το άλλο, γιατί δεν ξεσηκώνεται ο κόσμος; Συνειδητά υπερτιμάται η λαϊκή αγανάκτηση, μπορούμε να πούμε, και υποτιμάται - έως αγνοείται παντελώς - η κατάσταση του κινήματος, όπως και ορισμένα συμπεράσματα που έχουμε βγάλει.

Τα προηγούμενα χρόνια της εκδήλωσης της καπιταλιστικής κρίσης, είναι αλήθεια, λαϊκή αγανάκτηση υπήρξε, όπως υπάρχει και σήμερα. Ομως, η συμμετοχή στους αγώνες ήταν πίσω από την επίθεση που δέχονταν οι εργαζόμενοι και κυρίως με αυτό που ονομάζουμε αμυντικά αιτήματα, δηλαδή απόκρουσης των μέτρων που έρχονταν.

Επομένως, ένα πρώτο συμπέρασμα από τα προηγούμενα χρόνια, χρήσιμο για τα επόμενα βήματά μας, είναι ότι υπήρξε πάρα πολύ χαμηλός ο βαθμός οργάνωσης της εργατικής τάξης, γενικά του λαού, γεγονός που αποτέλεσε μεγάλο εμπόδιο για να απαντήσει στην επίθεση που δέχτηκε. Αυτή η παράμετρος είναι πολύ σημαντική.

Η συντριπτική πλειοψηφία των εργατών και σήμερα είναι ανοργάνωτη. Ιδιαίτερα σε στρατηγικούς κλάδους, κυριαρχεί αυτό που ονομάζουμε κυβερνητικός - εργοδοτικός συνδικαλισμός, δηλαδή αυτή η περιβόητη θεωρία ότι υπάρχουν κοινά συμφέροντα εργατών και εργοδοτών, της ταξικής συνεργασίας, που σημαίνει πρακτικά ότι γίνονται θέσεις των εργατικών οργανώσεων - και πολλές φορές αιτήματα των κινητοποιήσεων - οι επιθυμίες της εργοδοσίας.

Η προσπάθεια και η επιμονή μας για την οργάνωση της τάξης μας, για τη διαμόρφωση ισχυρής κοινωνικής συμμαχίας όλων των καταπιεζόμενων από τους καπιταλιστές λαϊκών στρωμάτων, για το ΚΚΕ δεν είναι ένα μικρής σημασίας καθήκον, δεν είναι ένα καθήκον για την αποτελεσματικότητα μόνο των συνδικαλιστικών αγώνων ή για την καθυστέρηση ή ακύρωση κάποιου αντιλαϊκού νόμου. Είναι στρατηγικής σημασίας καθήκον.

Στο Πρόγραμμά μας, το ΚΚΕ λέμε: Οι εργατικές και λαϊκές μάζες, μέσα από την πείρα της συμμετοχής τους στην οργάνωση της πάλης σε κατεύθυνση σύγκρουσης με τη στρατηγική του κεφαλαίου, θα πείθονται για την ανάγκη να πάρει η οργάνωση και η αντιπαράθεσή τους χαρακτήρα εφ' όλης της ύλης και με όλες τις μορφές σύγκρουσης, με την οικονομική - πολιτική κυριαρχία του κεφαλαίου.

Μπορούμε να πούμε ότι χωρίς συμμετοχή στην ταξική πάλη δεν αλλάζει μαζικά ο συσχετισμός, οι συνειδήσεις. Κυρίως, όμως, πρέπει να σταθούμε στο εξής: Η πάλη της εργατικής τάξης, των λαϊκών μαζών, δεν μπορεί να περιορίζεται μόνο ενάντια στις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης. Πρέπει να αξιοποιεί την πάλη για να συγκεντρώνει, να εκπαιδεύει τις δυνάμεις της, με στόχο την ανατροπή της αιτίας που γεννά όλα αυτά τα αποτελέσματα και την άγρια επίθεση που ζούμε. Δηλαδή, την καπιταλιστική ιδιοκτησία και το κέρδος.

Γι' αυτό από σήμερα δίνουμε βάρος, ιεραρχούμε στους στόχους για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος που έχουμε θέσει, την άνοδο των αγώνων, τη συγκρότηση του δικού μας αντίπαλου δέους. Δηλαδή, του αντίπαλου δέους των εργατών, των αγροτών, των αυτοαπασχολούμενων, της νεολαίας, των γυναικών, όλων όσων πλήττονται από αυτή την πολιτική, απέναντι στο μαύρο μέτωπο των κυβερνήσεων, της ΕΕ, των αστικών κομμάτων, των ιμπεριαλιστικών τους συμμαχιών γενικά.

Ενα δεύτερο συμπέρασμα που προκύπτει μέσα από τη δράση μας στο εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα, είναι το εξής: Ολα αυτά τα χρόνια, δίνουμε κατά κανόνα αγώνες απόκρουσης της ολομέτωπης επίθεσης του κεφαλαίου, της ΕΕ, των κυβερνήσεων. Αυτός ο αγώνας φυσικά ήταν και είναι αναγκαίος και συνεχίζουμε σε αυτή την κατεύθυνση. Εχει και τα αποτελέσματά του αυτός ο αγώνας: Αλλού δυσκολεύουμε, αλλού καθυστερούμε, αλλού αποτρέπουμε, αποσπούνται και ορισμένες κατακτήσεις σε χώρους δουλειάς.

Το κυριότερο είναι ότι μέσα από αυτόν τον αγώνα αναπτύσσεται και προχωρεί το ταξικό οργανωμένο κίνημα και η κοινωνική συμμαχία. Πάρτε για παράδειγμα τη χρονιά που πέρασε. Με την πρωτοπόρα δράση των μελών του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, ζήσαμε σημαντικούς αγώνες με αιχμή το μέτωπο της Κοινωνικής Ασφάλισης, οι οποίοι και αυτοί άφησαν τη δική τους παρακαταθήκη σε αυτό που προείπαμε.

Χωρίς τον πρωτοπόρο ρόλο του Κόμματος μέσα σε αυτή την κατάσταση, ακόμα θα έλεγε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ότι έχει την έγκριση του ελληνικού λαού για να υλοποιήσει τα μέτρα, όπως έλεγε κι όταν ανέλαβε την κυβέρνηση.

Το ζητούμενο σήμερα είναι αυτοί οι αγώνες να αποκτήσουν μεγαλύτερη δυναμική και κυρίως στο κέντρο της ταξικής πάλης να τεθούν αιτήματα, στόχοι και γραμμή πάλης με πιο μαχητικό και επιθετικό χαρακτήρα. Δηλαδή, να δείχνουν την προοπτική ουσιαστικών και ριζικών λύσεων και μέσα από κάθε αγώνα να συνειδητοποιείται η ανάγκη της απαλλαγής της εργατικής τάξης από την καπιταλιστική εκμετάλλευση.

Εδώ μπορούμε να πούμε ότι βρίσκεται η ουσία και ο πυρήνας της αντιμονοπωλιακής - αντικαπιταλιστικής πάλης. Αυτό είναι ένα ουσιαστικό πολιτικό ζήτημα, να κατακτήσουμε μέσα από την παρέμβασή μας στο κίνημα την ικανότητα του αποτελεσματικού συνδυασμού της άμυνας με την επίθεση, με την αυξανόμενη φυσικά συμμετοχή εργατικών μαζών, σε συμμαχία με τη φτωχή αγροτιά, τη μάζα των αυτοαπασχολούμενων.

Λένε μερικοί «τα μέτρα περνάνε» ή «θα περάσουν». Αυτό είναι σωστό, δεν είναι όμως όλη η αλήθεια. Εμείς λέμε ότι θα ήταν πολύ χειρότερα τα πράγματα χωρίς τους αγώνες που έγιναν και χωρίς τους αγώνες που γίνονται και σήμερα. Για παράδειγμα, οι βιομήχανοι επανέρχονται με την απαίτηση για νέα μέτρα. Γιατί το κάνουν, αφού τα μέτρα περνάνε κι είναι εύκολο να τα περάσουν; Γιατί τα φέρνουν σταδιακά, μας κάνουν «το μαρτύριο της σταγόνας»;

Το πιο σημαντικό, όμως, είναι ότι η εργατική τάξη, το εργατικό - λαϊκό κίνημα δεν έχει δείξει την πραγματική του δύναμη ακόμα και πολλά κρίνονται και από τη δυναμική που θα αποκτήσουν αυτοί οι αγώνες ως άμεση απάντηση και συνέχεια. Εδώ κρινόμαστε.

Με όλα αυτά θέλουμε να πούμε ότι είναι πολύ ενδιαφέρουσα και σημαντική η πρωτοβουλία Ομοσπονδιών, Εργατικών Κέντρων που έχει εκδηλωθεί μέσα στο καλοκαίρι και μέχρι σήμερα έχει αγκαλιαστεί από εκατοντάδες σωματεία. Εχει αποτυπωθεί ακόμα και σε πρόταση νόμου και αποτυπώνει το στόχο που είναι η κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων των τελευταίων ετών, η διεκδίκηση αυξήσεων σε μισθούς, συντάξεις, κοινωνικές παροχές, το αίτημα για κάλυψη των απωλειών και κυρίως το κριτήριο για τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.

Η πρωτοβουλία αυτή αναδεικνύει ένα νέο στοιχείο στην τακτική του κινήματος, πολύ σημαντικό, που εμείς ως κομμουνιστές έχουμε καθήκον να το προστατεύσουμε, να το φροντίσουμε, να το δυναμώσουμε, όπως το φύτεμα ενός σπόρου. Γιατί αυτή η τακτική, μαζί με την άμυνα απέναντι στην εξελισσόμενη επίθεση, φέρνει και την επίθεση του ίδιου του κινήματος.

Συνδυάζει την ενότητα της εργατικής τάξης, δηλαδή τη συγκέντρωση δυνάμεων και την ισχυροποίηση του ταξικού κινήματος, γιατί κανένα σωματείο δεν μπορεί εύκολα από μόνο του να αντιταχθεί στην ενιαία επίθεση των μονοπωλίων. Για παράδειγμα, δεν μπορεί να παλέψει από μόνος του ένας εργασιακός χώρος, ένα σωματείο, μια Ομοσπονδία την κατάργηση του αντιλαϊκού οπλοστασίου των τελευταίων χρόνων, που έχει λύσει τα χέρια της εργοδοσίας και έχει δέσει τα χέρια των εργατών.

Αυτή η πρωτοβουλία θέτει στο επίκεντρο τις σύγχρονες ανάγκες της εργατικής τάξης. Από αυτή τη σκοπιά τίθενται οι στόχοι πάλης και είναι πολύ σημαντικό παράλληλα να αναδεικνύονται και οι βασικές προϋποθέσεις για την ικανοποίησή τους.

Γι' αυτό έχουμε καθήκον, μέσα από τέτοιου είδους μεγάλες πρωτοβουλίες, να βοηθάμε ώστε ο εργάτης και η εργάτρια να βλέπουν την ενιαία πολιτική του κεφαλαίου, ειδικότερα του μονοπωλιακού κεφαλαίου, γενικά και σε κάθε κλάδο. Να βγάζουν συμπεράσματα για τη γενική κατάσταση που επικρατεί, για το πού πρέπει να σταθούν και πώς πρέπει να παλέψουν για να την ανατρέψουν.