Στο βραδινό δελτίο ειδήσεων της ΕΡΤ και στους δημοσιογράφους Γ. Δάρρα και Β. Παπαδημητρίου, μίλησε την Τετάρτη ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας. Ακολουθούν αποσπάσματα από τη συζήτηση με τους δημοσιογράφους.

-- Ολη αυτή η ιστορία, ύστερα από την πολιτική δολοφονία, γιατί περί αυτού επρόκειτο, του Παύλου Φύσσα, πολλοί υποστηρίζουν ότι έχει αλλάξει και την πολιτική ατζέντα. Δηλαδή, εκεί που συζητούσαμε για την οικονομία, τα προβλήματα του λαού -όχι ότι δεν είναι σοβαρό να συζητήσουμε γι' αυτό το μόρφωμα, το ναζιστικό, όπως το αποκαλείτε και εσείς-, αλλά πολλοί θεωρούν ότι τελικά τα πολιτικά κέρδη τα καρπώνεται αυτή τη στιγμή η κυβέρνηση, αλλάζοντας την πολιτική ατζέντα, ενισχύοντας τη στρατηγική της πόλωσης.

-- Στην αντίληψή μας είμαστε μακριά από μια εκλογικίστικη και μικροκομματική αντιμετώπιση τέτοιων σοβαρών προβλημάτων. Οπως είναι η εγκληματική δράση της Χρυσής Αυγής, ή, από την άλλη μεριά, άλλα ζητήματα, τα οικονομικά προβλήματα, τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο ελληνικός λαός και που θα πρέπει να αντιμετωπιστούν από όλους με λαϊκή συμμαχία, με κινητοποιήσεις, με δράσεις, με αγώνες κ.λπ. Δεν πρέπει αυτή τη στιγμή να λέμε «ποιος κερδίζει - ποιος χάνει».

Στην επικαιρότητα τέθηκε ένα ζήτημα, το οποίο είναι πάρα πολύ σοβαρό, στην ατζέντα, όπως είπατε. Δηλαδή, δεν μπορείς να μείνεις και να κοιτάς μόνο κάποια προβλήματα που αντιμετωπίζει ένας κλάδος, ο κλάδος σου ή το πρόβλημα που έχεις, χωρίς να το αφήνεις κι αυτό -εσείς άλλωστε δεν αφήσατε ούτε τη δουλειά σας εδώ στην ΕΡΤ, τον αγώνα που συνεχίζετε, επειδή έγινε αυτό, αλλά αντίθετα προβάλλετε και το πρόβλημα αυτό της Χρυσής Αυγής, για να διαφωτίσετε και να κινητοποιήσετε τον κόσμο.

Αντίστοιχα άλλοι κλάδοι, για παράδειγμα τα Αμυντικά Συστήματα, όπου οι εργαζόμενοι έχουν σοβαρά προβλήματα, ή οι εργαζόμενοι της ΛΑΡΚΟ πρέπει να θέτουν μαζί με τις διεκδικήσεις τους, να μην κλείσουν τα αμυντικά συστήματα, να μην απολυθεί κανένας εργαζόμενος, να πληρωθούν αυτά που τους χρωστάνε, τα δεδουλευμένα τους, θα πρέπει να θέτουν και το ζήτημα του φασιστικού, ναζιστικού φαινομένου και της ολοσχερούς καταδίκης αυτού του μορφώματος.

Εμείς θεωρούμε ότι τον αγώνα ενάντια στο φασισμό, στο ναζισμό, στις εγκληματικές δραστηριότητες οργανώσεων τύπου Χρυσής Αυγής, θα πρέπει ο λαός μας ταυτόχρονα, μαζί με τα υπόλοιπα κλαδικά, εργασιακά, οικονομικά του προβλήματα να τον θέσει κι αυτόν, όχι ξεχνώντας βέβαια τα άλλα. Παράλληλα παλεύοντάς τα και διεκδικώντας τα.

-- Εχετε πει πάρα πολλές φορές ότι το ναζισμό, το φασισμό πρέπει να τον τσακίσεις. Πρέπει ο ίδιος ο λαός, ο κόσμος να τον αντιμετωπίσει, να τον τσακίσει. Πώς το εννοείτε αυτό; Πολλοί ξέρετε πώς εκλαμβάνουν τη φράση σας: Στη βία απαντάμε με βία;

-- Ο συγκεκριμένος στίχος του Μπρεχτ που μεταφράστηκε και έχει γίνει γνωστός από τον Φώντα Λάδη στην Ελλάδα και έχει τραγουδηθεί: «Το φασισμό βαθιά κατάλαβέ τον, δε θα πεθάνει μόνος, τσάκισέ τον»...

Είναι πολύ απλό το ζήτημα. Κι αυτή θα πρέπει να είναι, πιστεύουμε, η κατεύθυνση του κινήματος, όσο και αν προσπαθούν να τα διαστρεβλώσουν κάποιοι ή ακόμη και η Χρυσή Αυγή πήγε -τάχα μου- θιγόμενη ενάντια στο ΚΚΕ ή ενάντια σε όσους αγωνίζονται απέναντι σ' αυτό το ναζιστικό μόρφωμα. Ο φασισμός, αν δεν αντιμετωπιστεί συγκεκριμένα, δραστικά, ιδεολογικά, πολιτικά, οργανωτικά και ποινικά φυσικά, με πράξεις σαν αυτές που κάνει τώρα, σαν αυτές τις τελευταίες ή προηγούμενες, δεν πρόκειται να σβήσει ή να πεθάνει.

Το ξαναλέω, το τονίζω, πρέπει να κατανοηθεί από τον ελληνικό λαό και τη νεολαία: Είναι γέννημα - θρέμμα του συστήματος. Οσο υπάρχει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, όσο υπάρχει η βαρβαρότητα του καπιταλισμού θα γεννά και θα αναπαράγει και θα αναγεννάται κι από τις στάχτες του ακόμα αυτό το φαινόμενο, το φασιστικό, το ναζιστικό. Διότι είναι η άλλη όψη, η ακραία φωνή του πολιτικού συστήματος, αλλά είναι μια ακραία μορφή δικτατορίας των μονοπωλίων, δικτατορίας του κεφαλαίου. Αυτό που γνωρίσαμε, για παράδειγμα, στη χιτλερική Γερμανία ή σε μια σειρά τέτοιες χώρες.

Πόλεμος και τσάκισμα σημαίνει: Από το απλό πράγμα, τι διδάσκονται τα παιδιά μας από την ώρα που πάνε στο νηπιαγωγείο, στο δημοτικό σχολείο, στο γυμνάσιο από τους καθηγητές τους και συνολικά από την εκπαίδευση. Πώς μαθαίνουν και ιστορικά, αλλά και σήμερα τι σημαίνει φασισμός, ναζισμός, τι δεινά έχει περάσει η ανθρωπότητα από αυτό το τέρας. Πώς εκφράζεται αυτό σήμερα μέσω της Χρυσής Αυγής ή άλλων τέτοιων μορφωμάτων που έχουν εμφανιστεί στο παρελθόν ή που μπορεί να εμφανιστούν αύριο.

Αν δεν αντιμετωπιστεί στους χώρους δουλειάς, ώστε να μην μπορεί να σηκώσει κεφάλι ο φασίστας, ο ναζιστής, αν δεν αντιμετωπιστεί στη γειτονιά εκεί που πάνε να δείρουν ή να χτυπήσουν έναν «φτωχοδιάβολο» άνεργο μετανάστη που δεν έχει στον ήλιο μοίρα, που ψάχνει κάποια χαρτιά να νομιμοποιηθεί και μάλιστα όχι για να μείνει στην Ελλάδα της ανεργίας του 30%, αλλά να πάει στην Ευρώπη, αλλά δεν μπορεί και δεν τον αφήνουν, γιατί η ΕΕ έχει βάλει συγκεκριμένα εμπόδια. Ερχεται στην Ελλάδα επειδή εδώ είναι πέρασμα, δε θέλει να μείνει, μένει εδώ προσπαθώντας παράνομα να επιβιώσει.

Αν δεν αντιμετωπιστούν όλα αυτά τα φαινόμενα, που κάθε μέρα ζει η λαϊκή γειτονιά, τα ζουν στα σχολεία τα παιδιά μας, τα ζούμε στα πανεπιστήμια όλα αυτά τα χρόνια τουλάχιστον με την αποθράσυνση των ναζιστών. Μέχρι που φτάσαμε βέβαια σε ανοιχτό έγκλημα που έγινε γνωστό. Γιατί υπάρχουν και στις δικογραφίες που σχηματίζονται τώρα και άλλα τέτοια. Και βασανισμοί, και ακρωτηριασμοί, και άλλες δολοφονίες ή απόπειρες δολοφονιών κ.λπ.

Αρα, θα πρέπει να αντιμετωπιστεί έτσι αυτό το φαινόμενο. Πρέπει να τσακιστεί στη ρίζα του. Δεν μπορεί κανείς άνθρωπος, κανένα σωματείο, κανένας σύλλογος είτε σε χώρο δουλειάς, είτε σε σχολείο, είτε σε σχολή, να μένει αδιάφορος όταν εμφανίζεται αυτό το φαινόμενο, όταν σηκώνεται ο άλλος και χαιρετάει χιτλερικά, όταν ο χρυσαυγίτης επιτίθεται στο συμμαθητή του στο σχολείο, ή όταν στο χώρο δουλειάς πάει να γίνει το τσιράκι της εργοδοσίας και να φωνάξει «χάιλ Χίτλερ» εκεί. Θα πρέπει σαν ένας άνθρωπος, με όρους όμως μαζικής πάλης, όχι ατομικά, γιατί αυτό δεν είναι θέμα ατομικής αντιμετώπισης ούτε κάποιου τσαμπουκά κάποιου ή κάποιων ομάδων ή κάποιων ανθρώπων να το λύσει. Χρειάζεται μαζική, οργανωμένη αντίσταση, επίθεση από το εργατικό - λαϊκό κίνημα.

-- Μαζική αντίσταση οργανωμένη, όχι μόνο γι' αυτό το θέμα, για όλα αυτά τα προβλήματα, τα οποία βιώνουμε όλοι μας καθημερινά. Και εσείς πάντοτε θέτετε το θέμα ως ΚΚΕ της μαζικότητας του κινήματος, ότι είναι μια βασική προϋπόθεση η συμμετοχή πολλών ανθρώπων σε αυτήν την ιστορία για να προχωρήσει και να πάει παραπέρα. Θεωρείτε ότι είναι μόνο ποσοτικά τα στοιχεία της μαζικότητας, ή πρέπει να δούμε στο κίνημα και ποιοτικά χαρακτηριστικά;

-- Οπωσδήποτε, όσο πιο μαζική είναι μια κινητοποίηση, ένας αγώνας, τόσο καλύτερα αποτελέσματα θα έχει ή πιθανότητες καλύτερων αποτελεσμάτων. Και χρονικής διάρκειας, αλλά και επί της ουσίας. Δηλαδή ικανοποίησης κάποιων αιτημάτων, άνοιγμα τέλος πάντων ενός δρόμου για την επίλυσή τους σε κάποια πορεία, σε κάποια φάση. Εμείς δεν βάζουμε την ποιότητα και την ποσότητα σε αντιδιαστολή. Κυρίως μιλάμε για την ποιότητα. Δηλαδή, εμείς θεωρούμε ότι είναι στοιχείο της ποιότητας, για παράδειγμα, το ζήτημα του περιεχομένου του αγώνα.

Δηλαδή, τι περιεχόμενο θα πρέπει να έχει ένας αγώνας για να είναι νικηφόρος; Ποια ζητήματα πρέπει να θέσει το κίνημα, ο αγώνας αυτός ως αιτήματα, τι στόχους πάλης πρέπει να βάλει; Ζητήματα, όμως, που δεν πρέπει να γίνουν από κάποιο κομματικό επιτελείο, από κάποιο κόμμα ή από μια «πεφωτισμένη» συνδικαλιστική ηγεσία, τον πρόεδρο ή το ΔΣ μιας Ομοσπονδίας, της ΓΣΕΕ, οποιουδήποτε φορέα, εργατικού κέντρου ή πρωτοβάθμιου σωματείου. Δεύτερο στοιχείο αυτού που εμείς εννοούμε ποιοτικό στοιχείο, θα πρέπει να γίνει η συμμετοχή όλων των εργαζομένων και με ανοιχτή συζήτηση και με διαπάλη.

Εμείς τη διαπάλη την κάνουμε και τη θέλουμε, γιατί θεωρούμε ότι είναι υγεία μέσα στο κίνημα. Αν δε συζητήσεις και δεν πει ο ένας ότι «εγώ έχω αυτή τη γνώμη γι' αυτή τη μορφή πάλης να ακολουθήσουμε, με αυτό το περιεχόμενο, με αυτά τα αιτήματα», ο άλλος να πει «εγώ διαφωνώ με αυτό, γι' αυτό και γι' αυτό το λόγο και θέλω εκείνο». Με τέτοια διαπάλη, αλλά και με συμμετοχή όλων, με γενικές συνελεύσεις, από τα κάτω προς τα πάνω, απ' τα πρωτοβάθμια όργανα. Αυτό πρέπει να κατακτηθεί. Αυτό είναι στοιχείο ποιότητας. Δε γίνεται, και έχουν ευθύνη οι συνδικαλιστικές ηγεσίες που φτάσαμε εδώ σήμερα και είναι άμαζο το κίνημα, χωρίς συμμετοχή, δεν πάνε στις συνελεύσεις κ.λπ.

Και εμείς έχουμε τις δικές μας ευθύνες. Γι' αυτό μιλάμε ως πρωταρχικό ζήτημα σε αυτήν τη φάση μετά το Συνέδριό μας να ασχοληθούμε με την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, την αναγέννησή του, την αναζωογόνησή του. Αλλά σε μια κατεύθυνση συγκεκριμένη, όχι έτσι γενικά.

Επίσης, στοιχείο ποιότητας είναι να σκέφτεσαι ως κλάδος, για παράδειγμα των δημοσιογράφων, ως κλάδος των εκπαιδευτικών, ως κλάδος των αμυντικών συστημάτων, ως βιομηχανικός κλάδος, σε μια επιχείρηση ότι γύρω σου έχεις και άλλους ανθρώπους, έχεις μια κοινωνία.

Οτι έχεις δηλαδή και άνεργους που δεν είναι στο εργοστάσιό σου ή δεν είναι δημόσιοι υπάλληλοι ή σε όποιον τομέα δουλεύεις, που δεν είναι στον κλάδο σου δηλαδή και είναι 30% αυτοί. Οτι έχεις φτωχούς επαγγελματίες, οι οποίοι πλέον δεν είναι οι επιχειρηματίες, οι μικρομεσαίοι της παλιάς περιόδου, βάζουν λουκέτο τώρα στα μαγαζιά τους, αύριο είναι άνεργοι κι αυτοί ή τους πνίγει η θηλιά ή τους στέλνουν στον Κορυδαλλό για χρέη στις τράπεζες, δεν μπορούν να ζήσουν την οικογένειά τους ή δεν μπορούν να πληρώσουν τα ασφαλιστικά τους ταμεία. Εχεις αγρότες, οι οποίοι ξεκληρίζονται από τη γη τους.

Κι αυτοί όλοι είναι άνθρωποι που έχουν οικογένεια, που έχουν παιδιά στο σχολείο, που έχουν πατέρα, μάνα ή παιδί άρρωστο και το πάνε στο γιατρό, που έχουν τέλος πάντων τα ίδια προβλήματα που αντιμετωπίζεις και εσύ στην οικογένειά σου ή οποιοσδήποτε άλλος σε άλλο κλάδο, με λιγότερα ή περισσότερα προβλήματα.

Αρα, λοιπόν, αυτό που λέμε εμείς συμμαχία με κριτήριο κυρίως ταξικό, τώρα θα μου πείτε τι σημαίνει ταξικό, πάλι αυτή την «ξύλινη» λέξη, είναι και της μόδας τα λέμε όλα ξύλινα... Μα τάξεις είναι μέσα στην κοινωνία, υπάρχουν, είναι εργάτες δεν μπορείς να τον χωρίσεις τον άλλο να του πεις είσαι αριστερός, εσύ είσαι δεξιός, είσαι κεντρώος. Είναι εργάτης δουλεύει σε ένα εργοστάσιο, είναι υπάλληλος, είναι αγρότης φτωχός, αυτοαπασχολούμενος, αυτοί όλοι πρέπει να ενωθούν. Η κοινωνική συμμαχία για την οποία μιλάει το ΚΚΕ.

Αρα, λοιπόν, αυτό είναι ποιοτικό στοιχείο, να σκέφτεται το κίνημα, πώς εγώ θα μπορέσω μαζί με τους άλλους να ενδιαφερθώ για κείνους. Το αίτημα το δικό μου δεν είναι πώς εγώ θα πάρω το μισθουλάκο μου ή να μην απολυθώ εγώ σήμερα και τα άλλα «γαία πυρί μιχθήτω». Αλλά ότι θα τον βρει και όταν του άλλου του κάνουν κατάσχεση στο μαγαζί, στο σπίτι, θα τον βρει και δω και κει και θα φτιάξουμε ως κίνημα πλέον μια κοινή πλατφόρμα, πρόγραμμα, σχέδιο, μια κοινή δράση, συντονισμό, ώστε να μπορέσουμε να προχωρήσουμε. Αυτά όλα δεν είναι ποσότητα -είναι και ποσότητα φυσικά, όταν βάζεις περισσότερους ανθρώπους, κέρδος είναι για το κίνημα- είναι κυρίως ποιότητα, είναι ποιοτικά στοιχεία.

Αρα, έτσι πρέπει να αντιμετωπίζουμε, πιστεύω, κάθε αγώνα. Και μη μας ξενίζει: «Λένε, μα το ΚΚΕ λέει συνεχώς άλλα». Μα πώς δε θα πει τη γνώμη του; Τη γνώμη μας λέμε... Γίνεται διαπάλη. Παίρνουν αποφάσεις οι συνελεύσεις για τις μορφές, για το περιεχόμενο, που είναι διαφορετικές από αυτές που προτείνουμε εμείς; Πρέπει εκεί σ' αυτήν την κατεύθυνση να δουλέψουμε και δουλεύουμε. Εμείς, για παράδειγμα, έχουμε πει άποψη. Εχουμε πει και όχι σε κάποιες απεργίες, που ξεκινάνε μεγαλεπήβολα για απεργίες διαρκείας -δε λέω για το δικό σας κλάδο- λέμε για τους καθηγητές, για τους γιατρούς, για τους εργαζόμενους στους ΟΤΑ. Διάβασα και το άρθρο του κ. Φωτόπουλου, του πρώην της ΓΕΝΟΠ - ΔΕΗ, στην «Αυγή», που λέει για πολιτικές απεργίες διαρκείας... Αφ' υψηλού τοποθέτηση...

Θα μου πείτε είναι αναγκαιότητα σήμερα τέτοιες μαχητικές, μαζικές, διαρκείας απεργίες, ανεβασμένες μορφές πάλης; Βεβαίως είναι αναγκαιότητα θα σας πω. Ως αντικειμενική όμως αναγκαιότητα. Δηλαδή, ότι τα προβλήματα έχουν φτάσει σε τέτοιο σημείο που θα πρέπει να οδηγηθούμε και σε τέτοιες ανεβασμένες μορφές πάλης και διαρκείας.

Εμείς λέμε -και μάλιστα μάς μέμφονται ή μας ειρωνεύονται γι' αυτό, μας λένε ότι μιλάμε για Δευτέρα Παρουσία- ότι ο σοσιαλισμός είναι επίκαιρος. Δηλαδή, η κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, να τα πάρει ο λαός, οι εργάτες, οι εργαζόμενοι, ο ελληνικός λαός ας πούμε και να τα διαφεντέψει ο ίδιος, να μπορεί να σχεδιάσει την οικονομία, να την αναπτύξει, να μπορεί να σταματήσει την ανεργία, να αποδεσμευτούμε από την ΕΕ. Αυτά τα θεωρούμε ρεαλιστικά και ώριμα γενικώς.

Αλλά, γιατί δεν τα βάζεις αυτή τη στιγμή, ως επαναστατική ανατροπή σήμερα; Διότι δεν υπάρχουν αυτές οι προϋποθέσεις, δεν υπάρχει αντικειμενική κατάσταση. Αρα πώς θα αρχίσεις να μιλάς; Γιατί μετά πας στο άλλο ζήτημα: «Εντάξει να ρίξουμε αυτήν την κυβέρνηση και όποια να έρθει. Να έρθει μια άλλη που, τέλος πάντων ρε αδελφέ, θα είναι και λίγο καλύτερη». Ε, δεν είναι έτσι όμως.

Δεν μπορεί να σκέφτεται έτσι ένα πολιτικό κόμμα, έτσι μπορεί να σκέφτεται ένας απλός άνθρωπος που έχει απηυδήσει με τη μία κυβέρνηση και θέλει να φέρει μια άλλη. Δηλαδή, αυτό που γινόταν τουλάχιστον τα τελευταία -μην πάω τώρα, πάρα πολλές δεκαετίες, από τη γέννηση του αστικού κράτους γίνεται αυτό- 30-40 χρόνια. Αυτό δε γίνεται; «Αντε να φύγει ο ένας, να έρθει ο άλλος μπας και γίνει κάτι καλύτερο». Γιατί ένα κόμμα, όταν είναι αξιωματική αντιπολίτευση, υπόσχεται κάτι.

Το γνωρίσαμε αυτό με το δικομματισμό πολλά χρόνια, ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. Μέχρι που φτάσαν τώρα να συνεργαστούν και τέλειωσε εκείνο το «φως - σκότος», ο ένας σκότος ο άλλος είναι φως, «δε θα συνεργαστούμε», «δε συναντιόμαστε» και τώρα γίναν συγκυβέρνηση. Σταμάτησε αυτό, και τώρα ψάχνουν, όχι οι ίδιοι, το αστικό σύστημα ψάχνει να βρει και κάποιον άλλο. Ψάχνει, τους βρίσκει, διαμορφώνονται.

Αυτό λέμε πολύ απλά. Και είναι όχι μόνο απλά λογική η σκέψη μας που καλούμε -όχι εσάς μόνο- αλλά όλο τον ελληνικό λαό να σκεφτεί γύρω απ' αυτά τα ζητήματα, διότι είναι πολύ πιθανό να βρεθούμε σε μια ανάλογη -όχι ακριβώς ίδια κατάσταση- που γνωρίσαμε τόσα χρόνια. Πάλι να έχουμε χαμένες δεκαετίες και εκφυλισμό, ενσωμάτωση και να λέμε «την πατήσαμε πάλι παιδιά». Σ' αυτό προειδοποιεί το ΚΚΕ και ξέρετε ότι δεν πέφτουμε και πάρα πολύ έξω στις προβλέψεις μας.

-- Κύριε Κουτσούμπα, μιλήσατε για συνεργασίες και να φτάσουμε σε αυτήν την πολυπόθητη συνεργασία της αριστεράς; Εσείς σε όλους τους τόνους λέτε ότι δεν υπάρχει περίπτωση συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ. Την ίδια ώρα, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κάνει σημαία τη συμπόρευση των δυνάμεων της αριστεράς. Τι γίνεται με όλη αυτήν την ιστορία; Γιατί ο απλός ψηφοφόρος βρίσκεται με ένα δίλημμα.

-- Εγώ, πάντως, παρατήρησα ότι ο κ. Κουτσούμπας διαβάζει την «Αυγή»...

-- Φαντάζομαι δεν υπάρχει στέλεχος πολιτικού κόμματος που δεν διαβάζει όλες τις εφημερίδες. Οπως και το «Ριζοσπάστη» τον διαβάζουν όλοι, σίγουρα, όλα τα πολιτικά κόμματα. Ετσι διαβάζουμε και εμείς την «Αυγή».

Το ζήτημα όμως δεν είναι αυτό. Προσπάθησα πριν να σας εξηγήσω κάποιες πλευρές. Εμείς έχουμε την άποψη ότι μπορεί να γίνει λαϊκή συμμαχία. Μπορεί να οικοδομηθεί, είναι η στέρεη βάση με την οποία το κίνημα, ο λαός μπορεί να βάλει τη σφραγίδα του στις εξελίξεις και σε κυβερνητικό επίπεδο, για μια λαϊκή διακυβέρνηση. Οπου, όμως, για εμάς κριτήριο είναι -και δεν είναι συνθήματα αυτά, τα λέμε και τα εννοούμε.

Για παράδειγμα: Μονομερής διαγραφή του χρέους, αυτό είναι ένα προαπαιτούμενο ως περιεχόμενο. Δεύτερο: Αποδέσμευση από την ΕΕ και από το ΝΑΤΟ, από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, που φέρνουν μόνο δεινά για τους λαούς. Ο λαός μας έχει εμπειρία πλέον και από την ΕΕ, είδε πού έφτασε αυτό το οικοδόμημα και πού φτάσαμε και με ευθύνη εδώ ελληνικών πολιτικών δυνάμεων, κυβερνήσεων, αλλά και με ευθύνη της ίδιας της ΕΕ, ως τέτοιο οικοδόμημα που είναι.

Μιλάμε για κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων. Μιλάμε για εργατική - λαϊκή εξουσία. Ωστε να μπορείς να κάνεις ένα σχεδιασμό επιστημονικό, πανεθνικό, για να μπορείς να κατανείμεις και τους πόρους, να μπορείς να κατανείμεις το εργατικό δυναμικό, για να λύσεις το πρόβλημα της σταθερής και μόνιμης δουλειάς για όλους. Να μπορείς να λύσεις το πρόβλημα της ανισομετρίας των περιφερειών που υπάρχει στη χώρα.

Αυτά ως προϋπόθεση έχουν αυτήν την εξουσία και όλα αυτά τα στοιχεία. Και όχι αποκομμένα ή αποσπασμένα το ένα από το άλλο. Γιατί, εντάξει, μπορεί, για παράδειγμα, να βγεις από την ΕΕ και το καπιταλιστικό σύστημα, η βαρβαρότητά του να ζει και να βασιλεύει, να είναι σε όλο του το μεγαλείο. Να έχεις καπιταλισμό στην Ελλάδα, να έχεις μονοπώλια, να βρεις και άλλους συμμάχους από άλλες καπιταλιστικές χώρες εκτός ΕΕ για παράδειγμα ως κράτος και πάλι να εκμεταλλεύονται το λαό και πάλι ο λαός να είναι υποχείριο και να έχεις πρόβλημα. Γιατί οι κρίσεις είναι σύμφυτες με τον καπιταλισμό, δεν είναι σύμφυτες μόνο με τις διακρατικές ενώσεις που είμαστε, όπως είναι η ΕΕ.

Αρα, λοιπόν, για να πεις ότι φεύγω από την ΕΕ, πρέπει να πεις ότι θέλω να υπάρχει λαϊκή εξουσία, θέλω να αναπτύξω ισότιμες σχέσεις με άλλες χώρες, θέλω να έχω τα εργαλεία εκείνα, που σημαίνει έχω στα χέρια μου ως κράτος εργατικό - λαϊκό, ως κυβέρνηση, τον ορυκτό πλούτο της χώρας, σε έναν ενιαίο φορέα, κοινωνικοποιημένο ας πούμε για παράδειγμα στη βιομηχανία, σε κλάδους της βιομηχανίας. Να έχω την Ενέργεια.

Αυτά τα ζητήματα, είναι ζητήματα που άπτονται ενός προγράμματος και μιας συμμαχίας, μιας συνεργασίας, που από τα κάτω πρέπει να ξεκινήσει. Να ανοίξει μέσα στο λαό, όχι γενικά. Μιλάμε συγκεκριμένα για τα εργατικά συνδικάτα, έτσι όπως είναι οργανωμένα σήμερα, αλλά με άλλες καινούργιες μορφές που μπορεί να δημιουργηθούν, επιτροπές αγώνα, συλλόγους κ.λπ., και στο χώρο της αγροτιάς, και των αυτοαπασχολούμενων, και της νεολαίας, και των σχολών, αλλά και των υπολοίπων λαϊκών στρωμάτων. Και βέβαια χωρίς ταμπέλες «εσύ είσαι αριστερός, εσύ είσαι δεξιός, κεντρώος, εσύ είσαι προοδευτικός, εσύ δεν είσαι, εσύ είσαι μνημονιακός, εσύ είσαι αντιμνημονιακός».

Και τώρα είδατε: Χρυσή Αυγή. Βεβαίως πέρασε σε μια μερίδα κόσμου που την ψήφισε, ή την ακολουθεί, ή που τέλος πάντων την ανέχεται αυτήν τη στιγμή ακόμη. Και εν ονόματι μάλιστα του ότι είναι αντιμνημονιακή δήθεν, ότι είναι αντισυστημική. Ενώ είναι και με τα μπούνια μέσα στο σύστημα και με τα μπούνια με τα μνημόνια και με όλα αυτά. Οπως είναι και άλλες δυνάμεις, που όψιμα εμφανίστηκαν, γιατί έπιανε σε έναν κόσμο, έτσι επιφανειακά βλέποντας τα ζητήματα. Δεν πρέπει, λοιπόν, να ξεχωρίζει ο λαός μας τις πολιτικές δυνάμεις και κυρίως τις κοινωνικές δυνάμεις με τέτοιες ταμπέλες.

-- Θα μου επιτρέψετε, όμως, να το θέσω λίγο διαφορετικά. Υπάρχει μια γενική πολιτική αρχή, η οποία λέει π.χ. κεντροαριστερά χωρίς το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να γίνει. Το ίδιο όμως υπάρχει και μια πολιτική αλήθεια, ας μην κρυβόμαστε, που λέει ενότητα στην αριστερά χωρίς το ΚΚΕ επίσης δεν μπορεί να υπάρχει. Να θέσω, λοιπόν, το ερώτημα ευθέως: Θα μπορούσατε -προεκλογικά αντιλαμβάνομαι πως όχι- αλλά μετεκλογικά να μιλήσετε για μία ενότητα της αριστεράς ή να συνδράμετε με την κοινοβουλευτική σας ψήφο σε μια ψήφο ανοχής ή στήριξης σε μία κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ;

-- Προσπαθούσα να σας εξηγήσω ότι πρέπει να φύγουμε από αυτές τις αντιλήψεις που είναι πολύ του παρελθόντος. Είναι ερώτημα και σας απαντώ: Πρέπει να φύγουμε απ' αυτό. Αναφέρομαι και στους ερωτώντες και σε όσους έχουν αυτήν την άποψη. Εμείς το συναντάμε αυτό στον κόσμο, δεν μου κάνει εντύπωση. Ξέρετε τι μας λέει ο κόσμος; Μας λέει: «Μα σας θέλουμε σε μία κυβέρνηση τέτοια, σε μια ενότητα, σε μια συνεργασία της αριστεράς, γιατί εσάς εμπιστευόμαστε, γιατί εσείς μπορείτε να είστε εγγύηση». Περίπου αυτό που είπατε...

Αυτό μας το λέει ο κόσμος και μας το λέει και πιο συγκεκριμένα ότι: «Σας έχουμε εμπιστοσύνη, καταλαβαίνουμε αυτά που λέτε, έχουμε ερωτηματικά και για τον καιροσκοπισμό του ΣΥΡΙΖΑ ή άλλων δυνάμεων και για την ανικανότητα και για τα προβλήματα που έχουν και για την ασυνέπεια λόγων και έργων, όλα αυτά τα καταλαβαίνουμε, γι' αυτό σας θέλουμε σε μια κυβέρνηση». Και εμείς απαντάμε ξεκάθαρα σε αυτό: Θα πάψουμε να είμαστε εγγύηση, θα πάψουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι να μας έχουν εμπιστοσύνη αν ανοίξουμε αυτήν τη συζήτηση και μόνο για μια τέτοιου είδους συνεργασία, των «αριστερών» δυνάμεων.

Θα πάψουμε να είμαστε εγγύηση πολύ περισσότερο αν μπούμε σε μια τέτοια κυβέρνηση. Γιατί είναι μια κυβέρνηση που δε θα δώσει καμιά ελπίδα στον κόσμο, είναι κάλπικη η ελπίδα που δίνεται αυτή τη στιγμή προεκλογικά. Εμείς επιμένουμε σε αυτό. Δεν μας καταλαβαίνει ο κόσμος; Πιθανόν. Δεν μας καταλαβαίνει, πολλοί άνθρωποι λένε ότι δεν έχετε δίκιο ή ίσως και να έχετε δίκιο, αλλά δεν μπορούμε να το καταλάβουμε αυτή τη στιγμή.

Τι απαντάμε; Σκεφτείτε τα, γιατί θα είναι πάρα πολύ αργά, όταν κάνεις αυτό το βήμα ή όταν συνεχίσεις να έχεις αυτήν την άποψη. Γι' αυτό, όσο είναι καιρός, πρέπει να ανοίξει αυτή η συζήτηση ξαναλέω, ας γίνεται και με όρους διαπάλης. Η κοινωνία, οι εργαζόμενοι είναι ζωντανοί άνθρωποι. Τα πολιτικά κόμματα, οι πολιτικές δυνάμεις είμαστε ζωντανοί, μπορούμε να μιλάμε. Μέσα στο σωματείο, στο εργοστάσιο, στο γραφείο, στο σχολείο, στη σχολή, μπορεί να ανοίξει η συζήτηση για παράδειγμα τι προβλήματα έχουμε σήμερα; Με ποιους στόχους πρέπει να πάμε; Αλλά και τι φταίει που φτάσαμε ως εδώ; Γιατί αν δεν δεις και τι φταίει δεν θα μπορεί να καθορίζεις σωστή γραμμή.

Ποιοι φταίνε; Τι πολιτικές ακολούθησαν; Τι έλεγαν πριν κυβερνήσουν και τι συνέβη; Τι δρόμος πρέπει να ανοίξει, με ποια γραμμή να πάμε. Αυτά δεν είναι συνθήματα, αλλά είναι περιεχόμενο, πρόγραμμα, σχεδιασμός πάλης του λαού για να ανοίξει ο δρόμος για το αύριο, γι' αυτήν την εξουσία όπου ο λαός θα είναι κυρίαρχος και θα μπορεί να είναι αυτός αφέντης στον τόπο του. Αυτά τα ζητήματα πρέπει να ανοίξουν και να συζητηθούν. Και εκεί να διαφωνήσουμε και θα βρει κοινή γλώσσα ο λαός.

Εμείς έχουμε πει, μελετώντας και τις Αποφάσεις του 19ου Συνεδρίου ότι σ' αυτήν τη συμμαχία εμείς δεν βλέπουμε καν το ΚΚΕ ως κόμμα να συμμετέχει. Κι αυτό που υπάρχει σήμερα, έστω μια συμμαχία που δεν έχει ορθοποδήσει ακόμα, δεν έχει διευρυνθεί, αλλά αυτά τα φύτρα, τα σπάργανα που υπάρχουν μέσα στην κοινωνία. Εμείς λέμε θα συμμετέχουμε, θα ενισχύουμε, θα δουλεύουμε δραστήρια εκεί αλλά μέσω των μελών μας, των στελεχών μας, μέσω των φίλων του Κόμματος.

Κι αυτό απαιτούμε να κάνουν κι άλλες δυνάμεις, αν δημιουργηθούν στο μέλλον. Η οποία συμμαχία βέβαια θα έχει κατεύθυνση ενάντια στα μονοπώλια, ενάντια στο κεφάλαιο, ενάντια στο σύστημα, ενάντια στο αστικό κράτος. Θα έχει συγκεκριμένους στόχους πάλης. Θα μπορούν τα κόμματα να συνεργάζονται, να συζητάνε μέσω των εκπροσώπων τους εκεί, μέσα στο κίνημα, μέσα στη συμμαχία, στα διοικητικά συμβούλια, στα συντονιστικά όργανα, στις επιτροπές αγώνα, στα συμβούλια αγώνα, ό,τι θα έχει δημιουργηθεί γιατί και την εξέλιξη του κινήματος δεν πρέπει να τη βλέπουμε στατικά μόνο αυτό που υπάρχει σήμερα. Θα δημιουργούνται και νέες μορφές οργάνωσης μέσα στο λαό και σ' αυτήν την κατεύθυνση θα πρέπει να πάμε.