Παράλληλα με την κυβερνητική μηχανή, που δουλεύει πλέον στο φουλ για την ολοκλήρωση της συμφωνίας (Μνημόνιο Τσίπρα), αναπτύσσει ταχύτητα και ο προπαγανδιστικός μηχανισμός της κυβέρνησης με στόχο όχι μόνο να πέσει στα μαλακά η νέα συμφωνία, αλλά αν είναι δυνατόν να χειροκροτηθεί κιόλας, καθώς κάτι τέτοιο θα ενισχύσει όχι μόνο το σχεδιασμό της αστικής τάξης, αλλά και τους επόμενους εκλογικούς στόχους του κυβερνητικού κόμματος. Σ' αυτήν την κατεύθυνση άρχισε ένα «μασάζ» συνειδήσεων ώστε να αποδεχτούν ότι «η συμφωνία αυτή, παρά τα προφανή αρνητικά της στοιχεία, θα μπορούσε να αποτελέσει ένα πλαίσιο εξόδου από τη βαθιά κρίση (...) εάν αξιοποιηθούν ουσιαστικά και ριζοσπαστικά οι δύο άλλοι πυλώνες, που εμπεριέχονται σ' αυτήν, η απομείωση, δηλαδή, του δημόσιου χρέους, έτσι ώστε να γίνει αυτό βιώσιμο, και η ορθολογική αξιοποίηση του "αναπτυξιακού πακέτου Γιούνκερ" των 35 δισ.». Κι αυτή είναι μία μόνο από τις εκδοχές που διαβάσαμε αυτές τις μέρες και μάλλον η πιο απαλή. Ετσι, λοιπόν, μπορούμε να καταλάβουμε ότι το περίφημο «η κυβέρνηση πέτυχε» του ίδιου του πρωθυπουργού αλλά και το ότι «η Ελλάδα νίκησε», που διαβάσαμε στη χτεσινή «Αυγή», είναι αναφορές για λογαριασμό του κεφαλαίου.

Ο λαός καλείται να νιώθει ικανοποιημένος και να φωνάζει «πετάει ο γάιδαρος»!

Από το «θα σκίσουμε τα μνημόνια» έως την υπογραφή του τρίτου μνημονίου η κυβέρνηση δεν χρειάστηκε να διανύσει μεγάλη απόσταση. Το ίδιο το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ είχε και έχει «κορόνα στο κεφάλι του» το στόχο της ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας, δηλαδή των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων. Είχε και έχει την ανταγωνιστικότητα. Είχε κι έχει τους αστικούς εκσυγχρονισμούς του Δραγασάκη. Αυτά υπάρχουν στα προγράμματα του ΣΥΡΙΖΑ εδώ και χρόνια που όλο και ξεκαθάριζαν πορευόμενοι προς την ανάληψη της διακυβέρνησης. Ας μην κάνουν, λοιπόν, σαν παραστρατημένες κορασίδες οι της «Αριστερής Πλατφόρμας», που αποτέλεσαν και συνεχίζουν να αποτελούν το «αριστερό κάλυμμα» μιας σοσιαλδημοκρατικής γραμμής.

Οι εργαζόμενοι πρέπει να προσέξουν την τοποθέτηση της πρόσφατης Ανακοίνωσης της ΚΕ του ΚΚΕ πως «οι υποσχέσεις ότι το μνημόνιο αυτό οδηγεί στο ξέφωτο, γιατί συνδυάζεται με πακέτα ανάπτυξης και ρυθμίσεις για το χρέος, είναι στάχτη στα μάτια του λαού. Εχουν ως προαπαιτούμενα την εφαρμογή των βάρβαρων μέτρων που περιλαμβάνονται και στα τρία μνημόνια, ενώ για κάθε ευρώ που δίνουν ως δάνειο ή ενίσχυση θα ζητάνε νέα μέτρα σε βάρος του λαού, θα εγγραφούν χρέη και για τα εγγόνια μας. Τα αναπτυξιακά πακέτα και τη ρύθμιση του χρέους πάλι ο λαός θα τα πληρώνει, θα κατευθυνθούν στο μεγάλο κεφάλαιο, όπως ακριβώς και τα προηγούμενα. Ο λαός θα συνεχίσει να χρεοκοπεί και στην κρίση και στην όποια ανάκαμψη, γιατί τόσο τα παλιά όσο και τα νέα αντιλαϊκά μέτρα ήρθαν για να μείνουν (...)».

Μέσα και από την κυβερνητική προπαγάνδα η αστική τάξη προσπαθεί να οχυρώσει το μονόδρομό της, το καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, την ΕΕ, το στόχο ανάκαμψης των κερδών της. Την ίδια όμως στιγμή αναπτύσσονται ο προβληματισμός, η αναζήτηση σε τμήματα των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων που πρέπει να συναντηθούν με την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ.