ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κυριακή 29 Μάη 2005
Σελ. /32
Τ' αστραπόβροντο σήμανε συναγερμό

Στη Φλώρινα διαδηλώναμε, όταν ήρθε το μαντάτο
Στη Φλώρινα διαδηλώναμε, όταν ήρθε το μαντάτο
Η βροντή δεν ήταν μόνο τ' ουρανού, ήταν και δικιά μας. Ηταν με όρους συνέπειας ο αποχαιρετισμός στον Καπετάνιο, ήταν μαζί και η συνέχεια... Γιατί μήτε οι ουρανοί, μήτε οι ανθρώποι θα σταματήσουν να βροντούν. Γιατί το αντίο στον Χαρίλαο Φλωράκη ήταν υπόσχεση - δέσμευση για τη συνέχεια του αγώνα.

Πριν μια βδομάδα, όταν μας βρήκε αυτό το μαντάτο, οι κομμουνιστές, οι ΚΝίτες και οι ΚΝίτισσες, βρίσκονταν, όπως πάντα, «στο πόδι». Δεκάδες οι αντιιμπεριαλιστικές εκδηλώσεις εκείνη τη μέρα, σ' όλη τη χώρα και άλλες τόσες εκδηλώσεις ακόμα, για τα εξηντάχρονα από την Αντιφασιστική Νίκη των Λαών. Τι κι αν ήταν Κυριακή, με την προκήρυξη και τη σημαία στο χέρι πορευόμασταν.

Ορθιοι στις θέσεις μας!

Την ώρα που άφηνε την τελευταία του πνοή ο σύντροφος Χαρίλαος Φλωράκης, κομμουνιστές από την Ελλάδα, την Αλβανία και την Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας βρισκόμασταν στη Φλώρινα, στον ομαδικό τάφο 700 μαχητών του Δημοκρατικού Στρατού, σε μια εκδήλωση τιμής και μνήμης, υπόσχεσης, να μην αφήσουμε τους φονιάδες να αλλάξουν ούτε μια γραμμή από την Ιστορία των λαών.

Ετσι όρθιους, με σηκωμένες τις γροθιές, μας βρήκε το άγγελμα για το θάνατο του Καπετάνιου και όρθιοι τον αποχαιρετήσαμε τις επόμενες μέρες.

Κι όλο να 'ρχονται από παντού...
Κι όλο να 'ρχονται από παντού...
Οι σύντροφοι, οι συναγωνιστές του, τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους, οι άνθρωποι που τον γνώρισαν ως ηγέτη του Κόμματος, ένιωσαν από την πρώτη στιγμή την ανάγκη να βρεθούν δίπλα στη σορό του, να του αφήσουν ένα σημείωμα, λίγα λουλούδια, δυο λόγια απλά. Και ο Χαρίλαος Φλωράκης τους δέχτηκε όλους, στο σπίτι του, στο Σπίτι του Λαού, στην έδρα της ΚΕ του ΚΚΕ.

Η απόφαση του ΚΚΕ, να τεθεί η σορός του σύντροφου Χαρίλαου σε λαϊκό προσκύνημα μέσα στην ίδια την έδρα της ΚΕ στον Περισσό, απηχούσε αυτήν τη θέληση του κόσμου και τη θέληση του ίδιου του ηγέτη, να φύγει χωρίς «λόγους και στεφάνια». Το «γεια σου σύντροφε», που του ψιθύριζε ο κόσμος περνώντας δίπλα του, δυο μέρες, στα γραφεία του Κόμματος, ήταν υπόσχεση συνέχειας του αγώνα για τη συγκρότηση της λαϊκής συμμαχίας, για τις νέες σελίδες που οφείλουμε να γράψουμε στην Ιστορία, για τη νίκη, το σοσιαλισμό.

Και κάθε αγωνιστής, ο κάθε εργάτης, ο κάθε νέος, που περνούσε για τον ύστατο φόρο τιμής, ενώθηκε σ' ένα κόκκινο ποτάμι στην τελετή του αποχαιρετισμού, στην πολιτική κηδεία του σύντροφου Χαρίλαου. Χωρίς καμπάνες, γιατί αυτός που πέρναγε ανάμεσά τους δεν ήταν «ένα τραγούδι που τέλειωσε». Διαδήλωση κανονική κάναμε, με τα συνθήματα, τις σημαίες και τα τραγούδια μας. Διαδήλωση για τον Χαρίλαο και για το Κόμμα. «Κάπα Κάπα Ε, το Κόμμα σου λαέ». Το Κόμμα των ηρώων του λαού τίμησε ένα από τα πιο άξια παιδιά του, από αυτά που δε λυγίσανε «ούτε σε εξορίες, ούτε σε φυλακές».

Ησύχασε σύντροφε!

Φρουρά άπαντες!
Φρουρά άπαντες!
Στο ξημέρωμα ακόμα της Πέμπτης, χιλιάδες κομμουνιστές έπαιρναν το δρόμο για τη Ραχούλα. Τον τόπο του. Ο σύντροφος Χαρίλαος Φλωράκης έκανε μια στάση στην Καρδίτσα και τη Σέκλιζα κι ύστερα πήρε την ανηφόρα. Ορθιοι, στητοί, τον περίμεναν στην πλατεία της Ραχούλας άνθρωποι απ' όλη την Ελλάδα, συγγενείς, σύντροφοι, συναγωνιστές και συντοπίτες, για να του τραγουδήσουν για τις μάχες που έδωσε και για τις μάχες που έρχονται, για «το δίκιο και τη λευτεριά».

Και για όποιον λάθεψε και πίστεψε πως ήταν τούτη η συγκέντρωση μια σύναξη συναισθημάτων, φρόντισαν οι ίδιοι οι κομμουνιστές να το ξεκαθαρίσουν: Κάτι χιλιάδες άνθρωποι δεν ξυπνούν τυχαία ένα πρωί να πάρουν τα βουνά. Κάτι χιλιάδες άνθρωποι δεν περπατούν χιλιόμετρα να φτάσουν στο στόχο, γιατί δεν έχουν τι άλλο να κάνουν. Κάτι χιλιάδες άνθρωποι δε στέκονται προσοχή ακριβώς στο σημείο που η διάταξη μάχης προβλέπει, επειδή έτσι έτυχε. Κάτι χιλιάδες άνθρωποι δεν αφήνουν τη βολή τους για να είναι εκεί που πρέπει όταν πρέπει. Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας «παρουσίαζε όπλα» το μεσημέρι της Πέμπτης. Με την οργάνωση που αρμόζει, με την εφαρμογή της απόφασης απόλυτα, με τη συνειδητή πειθαρχία, που ενώνει και κάνει αποτελεσματικούς όσους έχουν ήδη κάνει δική τους υπόθεση την εκπλήρωση του στόχου.

Ωσπου να φτάσουμε κάτω, ο Καπετάνιος είχε ξεπεζέψει...
Ωσπου να φτάσουμε κάτω, ο Καπετάνιος είχε ξεπεζέψει...
Από παλιά, όπου κι αν πήγαινε ο Χαρίλαος, στις περιοδείες και τις συγκεντρώσεις, ο κόσμος τον περίμενε στις άκρες του δρόμου, για να τον δει να περνά, να του σφίξει το χέρι, να του πει δυο λόγια. Ετσι ήταν κι η τελευταία του πορεία από την Αθήνα στη Ραχούλα και από κει στον Αηλιά, στο λημέρι που διάλεξε να πιάσει μόνιμα για να 'χει αγνάντιο. Αντιλάλησε στις πλαγιές το κλαρίνο που τον υποδέχτηκε, υψώθηκαν οι γροθιές στην Κομμουνιστική Διεθνή κι όταν ο Αντάρτης ακούμπησε στη γη να ξεκουραστεί, βρόντηξαν τα ντουφέκια.

Ησύχασε, σύντροφε! Δε θα αφήσουμε στιγμή να περάσει χωρίς να κάνουμε το χρέος. Το πιο σημαντικό: Την οργάνωση των εργατών, το χτίσιμο του λαϊκού μετώπου, την ισχυροποίηση του ΚΚΕ. Κι εκεί, δίπλα σου, στον Αηλιά, και σ' όλη την Ελλάδα. Ο λαός δε θ' αφήσει κάτω το σφυρί και το δρεπάνι, η εργατιά θα ενωθεί και θα νικήσει, η γη θα γίνει κόκκινη από ζωή!

Ορκο σ' όσους έπεσαν, κόντρα στους προσκυνημένους, εμείς συνεχίζουμε!


...κι ένα ποτάμι κόκκινο που τον σήκωσε στα χέρια...
...κι ένα ποτάμι κόκκινο που τον σήκωσε στα χέρια...

...ώσπου έγινε διαδήλωση...
...ώσπου έγινε διαδήλωση...

...για έναν τελευταίο αποχαιρετισμό από το Κόμμα και μιαν ανάληψη ευθύνης από τη νέα φρουρά
...για έναν τελευταίο αποχαιρετισμό από το Κόμμα και μιαν ανάληψη ευθύνης από τη νέα φρουρά

...κι ύστερα ξανά το δρόμο για το βουνό...
...κι ύστερα ξανά το δρόμο για το βουνό...

...ως το στερνό λημέρι, στην κορφή του Αηλιά
...ως το στερνό λημέρι, στην κορφή του Αηλιά

Γιάννα ΣΤΡΕΒΙΝΑ



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ