-- Χ. ΤΣΙΓΟΥΡΗΣ (MEGA): Κυρία Παπαρήγα, σας άκουσα να λέτε ότι σας ανησυχεί η συμφωνία Ελλάδας - Ισραήλ για την εξόρυξη υδρογονανθράκων, καθώς επίσης και η στρατιωτική συμφωνία μεταξύ των δύο χωρών. Ανάλογου προσανατολισμού συμφωνία, στρατηγική επιλογή, έχει κάνει και η Κυπριακή Δημοκρατία. Η κριτική σας είναι ίδια και γι' αυτή την περίπτωση;

-- Κοιτάξτε να δείτε, η συμφωνία με το Ισραήλ είναι στρατιωτική κατά βάση. Παραδίπλα έβαλαν και την ανταλλαγή αλληλοενημέρωσης για ζητήματα ιατρικής τεχνολογίας, για συνεργασία στα θέματα υγείας. Αυτά δεν είναι κάτι που μας τρομάζει, μπορείς να κάνεις συνεργασίες για τέτοια θέματα με πολλές χώρες. Είναι στρατιωτική παράδοση του εναέριου χώρου της Ελλάδας για πόλεμο κατά του Ιράν.

Κι εγώ βάζω το εξής ερώτημα, το Κόμμα δηλαδή το βάζει, δεν είναι προσωπικό: Το Ιράν ξεκίνησε το εμπάργκο στην Ελλάδα όσον αφορά την τροφοδοσία με το ιρανικό πετρέλαιο. Βεβαίως, ιδιωτικές εταιρείες αγοράζουν απ' το Ιράν. Για ποιο λόγο, δηλαδή, η Ελλάδα να έχει απέναντί της εχθρό το Ιράν; Επειδή το Ιράν είναι εχθρός των ΗΠΑ ή δεν ξέρω ποιων μελών της ΕΕ, που ενδιαφέρονται εκεί να πάρουν τις πηγές του πετρελαίου; Καταλαβαίνετε ότι συμφωνία μπορείς να κάνεις με οποιαδήποτε χώρα, με οποιαδήποτε κυβέρνηση μάλλον, σημασία έχει το περιεχόμενο.

Να δούμε, όμως, και μια άλλη πλευρά: Αναμφισβήτητα η Κύπρος καλά έκανε, αφού είχε καθορίσει και την ΑΟΖ, κάτι που στην Ελλάδα ούτε καν υπάρχει ως σκέψη, επειδή έχει να κάνει με την άντληση του φυσικού αερίου και του πετρελαίου σε συνεργασία με ισραηλινές και αμερικάνικες εταιρείες. Πρέπει να σας πω το εξής πράγμα - και νομίζω ότι τέτοια αυταπάτη δεν υπάρχει στην Κύπρο και ιδιαίτερα δεν υπάρχει τέτοια αυταπάτη στο ΑΚΕΛ ή αν θέλετε σε ριζοσπαστικές δυνάμεις. Εάν αύριο έρθει ένα καινούριο σχέδιο Ανάν, δε σημαίνει ότι το Ισραήλ και οι ΗΠΑ, επειδή υπάρχει συνεργασία σε επίπεδο φυσικού αερίου και πετρελαίου, θα πάρουν την ίδια θέση που θα πάρει η Κυπριακή Προεδρία.

Εδώ καλλιεργούνται αυταπάτες, όταν κάνεις μια τέτοια συμφωνία, ότι βρήκαμε νέους προστάτες. Μπορεί να υπάρχουν συμφωνίες οικονομικού περιεχομένου - και υπάρχουν - που βοηθάνε τις διάφορες εταιρείες, όμως, δεν έχουν καμία πολιτική προέκταση. Οι ίδιοι οι οποίοι δίνουν «πράσινο φως» στις εταιρείες τους να συνεργαστούν με μια χώρα δε θα έχουν κανένα πρόβλημα να τους κατασπαράξουν όταν τους συμφέρει. Σε καιρό πολέμου, άλλωστε, στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ούτε αμερικάνικες βιομηχανίες έπαυαν να συνεργάζονται με γερμανικές και πολύ περισσότερο η ουδέτερη Σουηδία στον πόλεμο ήταν ο βασικός τροφοδότης της πολεμικής βιομηχανίας της Γερμανίας.

Οι οικονομικές συμφωνίες, δηλαδή, δε σημαίνει ότι μετατρέπονται σε πολιτικές συμμαχίες υπέρ των λαών. Γιατί εμείς αυτό θέλουμε. Και ούτε γλιτώνουν μια χώρα, για να το πω έτσι, από την επίθεση από τη χώρα που έχεις κάποιες οικονομικές συνεργασίες. Γιατί, δηλαδή, να εμπιστευτούμε το Ισραήλ; Ξέρουμε τι ρόλο παίζει στην περιοχή. Και αυτό βοηθάει το Παλαιστινιακό; Βοηθάει; Τι λέτε;

-- Ελ. ΜΑΪΛΗ («Ριζοσπάστης»): Διάφορα κόμματα υποστηρίζουν ότι μπορεί να γίνει επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου. Μπορεί να γίνει και αν ναι προς ποια κατεύθυνση;

-- Μια τέτοια συζήτηση είχε ξεκινήσει στην Ευρώπη. Τίποτα απ' αυτά που λέγεται εδώ στην Ελλάδα από τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, τον ΣΥΡΙΖΑ, τον Καμμένο, την κυρία Κατσέλη, τίποτα απ' αυτά δεν είναι πρωτότυπα. Επιασαν στον αέρα ότι ξεκινάει μια συζήτηση επαναδιαπραγμάτευσης, συζήτηση για ευρωομόλογο κτλ. Διαβεβαιώνουμε τον ελληνικό λαό, όπως τον έχουμε διαβεβαιώσει σε ανύποπτο χρόνο για άλλα πράγματα και έτσι κι έγιναν, δεν πέσαμε έξω, ότι όποια αναδιαπραγμάτευση συζητιέται, έχει αφήσει απ' έξω τη ζωή των λαών, τα δικαιώματα των λαών. Δεν έχει καμία σχέση με επιστροφή των κατακτήσεων που αρπάχτηκαν απ' όλους τους λαούς της Ευρώπης και όχι μόνο την Ελλάδα του μνημονίου.

Αυτό που γίνεται με τη διαπραγμάτευση είναι να δουν ορισμένους αριθμητικούς δείκτες του Συμφώνου Σταθερότητας, όχι της σύγκλισης - σύγκλιση άλλωστε δεν υπάρχει. Κυρίως γίνεται εδώ μια διαμάχη, η παραδοσιακή διαμάχη ανάμεσα στη γαλλική αστική τάξη και στη γερμανική αστική τάξη, και εκφράζεται μέσα από τη διαμάχη των κυβερνήσεων. Η διαμάχη, λοιπόν, και η αναδιαπραγμάτευση που θα γίνει δε θα αφορά τη βελτίωση της ζωής των λαών. Θα αφορά την κατανομή της ζημίας της βαθύτερης κρίσης που θα περάσει η ΕΕ και θα εκφράσει σε κάθε φάση το συγκεκριμένο συσχετισμό δύναμης ανάμεσα στα γαλλικά κεφάλαια, τα γερμανικά, τα ισπανικά, τα ιταλικά ή δεν ξέρω τι.

Το ευρωομόλογο είναι μια νέα μορφή δανεισμού για να εξασφαλιστεί ζεστό χρήμα στους επιχειρηματικούς ομίλους στην Ελλάδα και στις άλλες χώρες της Ευρώπης που βρίσκονται σε κρίση. Αυτοί οι επιχειρηματικοί όμιλοι θα πάρουν τα χρήματα, θα ανέβει το χρέος, που θα το φορτώσουν πάλι στον ελληνικό λαό, θα κάνουν επενδύσεις. Δεν μπορούν να βγάλουν κέρδη χωρίς επενδύσεις. Με τις εργασιακές σχέσεις του σύγχρονου μεσαίωνα, με μισθούς 200 και 300 ευρώ. Αυτή είναι η ανάπτυξη που έχει μπει στην ημερήσια διάταξη απ' όλα τα κόμματα.

Τέτοιες αναδιαπραγματεύσεις θα γίνουν. Γι' αυτό λέμε ότι ο λαός, αν είναι δυνατόν και πριν ορκιστεί η κυβέρνηση, να ξέρει ότι πρέπει να αντιδράσει, να διεκδικήσει. Να μην την αφήσει να πάρει ανάσα και να μην καταπιεί την «καραμέλα» της αναδιαπραγμάτευσης ή αυτό που λένε ότι δε θα ξαναέρθει το αεροπλάνο με τους τροϊκανούς στην Ελλάδα. Απλώς, αντιπροσωπεία της ελληνικής κυβέρνησης θα κάνει περισσότερα ταξίδια για να τους συναντάει στις Βρυξέλλες, για να μην προκαλεί τον ελληνικό λαό...