ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κυριακή 29 Απρίλη 2012
Σελ. /40
ΔΙΕΘΝΗ
ΓΑΛΛΙΑ - ΠΡΟΕΔΡΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ
Εγκλωβισμός του λαού στη διαχείριση του συστήματος

Ο «σοσιαλιστής» Ολάντ πουλάει το παραμύθι της «αλλαγής» στην ΕΕ, με σοσιαλδημοκρατικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις και στη χώρα μας να τον εμφανίζουν ως σωτήρα

...ο άλλος φτιάχνει ...κουλουράκια. Και οι δύο προσπαθούν να εγκλωβίσουν το λαό στην καπιταλιστική εκμετάλλευση
...ο άλλος φτιάχνει ...κουλουράκια. Και οι δύο προσπαθούν να εγκλωβίσουν το λαό στην καπιταλιστική εκμετάλλευση
Οσο πλησιάζει η ώρα της κάλπης για το β' γύρο των προεδρικών εκλογών, τόσο περισσότερο οι δύο διεκδικητές του προεδρικού θώκου κλιμακώνουν τη μεταξύ τους αντιπαράθεση και «αποκαλύπτονται» στις πραγματικές τους διαστάσεις. Νικολά Σαρκοζί (27,1%) και Φρανσουά Ολάντ (28,65%) εντείνουν την προβολή της μίας έναντι της άλλης μορφής διαχείρισης (νεοφιλελεύθερη ή σοσιαλδημοκρατική) εγκλωβίζοντας τους Γάλλους ψηφοφόρους σε λύσεις που δεν αμφισβητούν φυσικά την εξουσία των μονοπωλίων και τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής.

Ο υποψήφιος των Σοσιαλιστών, ο οποίος εμφανίζεται να προηγείται στις δημοσκοπήσεις ενόψει του β' γύρου, έχει την τιμητική του στα διεθνή και εγχώρια ΜΜΕ. Και αν οι προτάσεις του για «αύξηση κατά 75% της φορολογίας στα ετήσια ατομικά έσοδα άνω του ενός εκατομμυρίου ευρώ» (όχι των επιχειρηματικών ομίλων) ήταν αυτές που προβλήθηκαν περισσότερο στον α' γύρο, φαίνεται ότι ενόψει της δεύτερης - και καθοριστικής κάλπης - το κύριο βάρος δίνεται στο νέο «πυροτέχνημα» της λεγόμενης «αναδιαπραγμάτευσης του Ευρωπαϊκού Δημοσιονομικού Συμφώνου προκειμένου να αποκτήσει αναπτυξιακή διάσταση» (δηλαδή καπιταλιστική ανάπτυξη).

Εξειδίκευσε, μάλιστα, την πρόθεσή του αυτή παρουσιάζοντας τέσσερις βασικούς άξονες, όπως είπε, τους οποίους και θα προτείνει γραπτώς, αμέσως μόλις εκλεγεί σε όλες τις ευρωπαϊκές ηγεσίες: Υιοθέτηση ευρωομολόγου για τα έργα υποδομής, αποδέσμευση κονδυλίων από την Τράπεζα Επενδύσεων, επιβολή φορολογίας στις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές και αποδέσμευση κονδυλίων «που δεν έχουν μέχρι σήμερα χρησιμοποιηθεί». Η «αναδιαπραγμάτευση» του Ολάντ δεν εκφράζει παρά τη βαθιά δυσφορία σημαντικής μερίδας του γαλλικού κεφαλαίου που έχει υποχρεωθεί σε συρρίκνωση λόγω της ολοένα πιο ενισχυμένης θέσης του γερμανικού και εντάσσεται στις αντιθέσεις ανάμεσα στις αστικές τάξεις των χωρών της ΕΕ, που θεριεύουν. Και βέβαια δεν έχουν καμία σχέση με «αλλαγές» προς όφελος των λαών.

Σπέρνοντας αυταπάτες περί «φιλολαϊκής διαχείρισης» στον καπιταλισμό

Ο ένας πηγαίνει σε μουσικό φεστιβάλ...
Ο ένας πηγαίνει σε μουσικό φεστιβάλ...
Η κόντρα αυτή μεταξύ των δύο σημαντικότερων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της Ευρωζώνης αποτυπώνεται γλαφυρά στις προτάσεις Ολάντ, που προβάλλονται από ελληνικά και ξένα ΜΜΕ, ως δήθεν το «αντίπαλο δέος» στη «σκληρή γερμανική πολιτική». Και το «κατασκεύασμα» αυτό κατέρρευσε όταν, μόλις πριν λίγα 24ωρα, το Βερολίνο έσπευσε να αποδεχτεί, λίγο - πολύ, ως βάση συζήτησης τις προτάσεις Ολάντ, ενώ δεν παρέλειψε να τις αναφέρει ακόμη και ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Μάριο Ντράγκι. Είναι προφανές ότι πρόκειται για προτάσεις που δεν αμφισβητούν σε καμία περίπτωση τα κέρδη του ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Κι όμως, αυτές τις προτάσεις προπαγανδίζουν ως «αχτίδα ελπίδας», ως «πρώτο βήμα σε άλλη κατεύθυνση» και ως «νέα σελίδα στην Ευρώπη», σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις και στη χώρα μας, ΠΑΣΟΚ και Δημοκρατική Αριστερά, και από κοντά και ο ΣΥΡΙΖΑ ζητώντας, μάλιστα, και «λαϊκή συσπείρωση» για την επίτευξή τους!

Ο υποψήφιος των Σοσιαλιστών εμφανίζεται, σύμφωνα με τελευταία δημοσκόπηση, να λαμβάνει 55% στο β' γύρο, έχοντας, ήδη, διασφαλίσει την ανοιχτή υποστήριξη τόσο του Ζαν Λικ Μελανσόν και του «Αριστερού Μετώπου» (συμμαχία του μεταλλαγμένου Γαλλικού ΚΚ), των Πράσινων και των τροτσκιστικών κομμάτων, που συμβάλλουν τα μέγιστα στην καλλιέργεια των αυταπατών περί «εναλλακτικής λύσης» εντός συστήματος και ανάγουν σε κύριο δίλημμα του β' γύρου την «ήττα Σαρκοζί» και τη νίκη «της αριστεράς επί της δεξιάς». Το «στίγμα» της στάσης του «Αριστερού Μετώπου» έδωσε με τον σαφέστερο τρόπο ο εθνικός γραμματέας του Γαλλικού ΚΚ και πρόεδρος του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς, Πιερ Λοράν, που δήλωσε: «Στο όνομα του ΓΚΚ καλώ στην πιο δυναμική και πιο πλατιά συγκέντρωση των δυνάμεων όλης της Αριστεράς πίσω από το σοσιαλιστή υποψήφιο Ολάντ για να νικήσουμε τον Σαρκοζί. Η ήττα του απερχόμενου Προέδρου θα πρέπει να είναι μεγάλη και ξεκάθαρη και γι' αυτό θα διαθέσουμε όλες μας τις δυνάμεις».

Με τις λογικές αυτές διαιωνίζεται η αυταπάτη ότι η αλλαγή προσώπου στο προεδρικό μέγαρο (ή στην περίπτωση άλλων χωρών όπως της Ελλάδας, στην κυβέρνηση) χωρίς αμφισβήτηση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και της εξουσίας των μονοπωλίων μπορεί να φέρει κάποια αλλαγή για τους Γάλλους εργαζόμενους και την καθημερινότητά τους, που γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη λόγω της καπιταλιστικής κρίσης.

Ρυθμιστής το «Εθνικό Μέτωπο»

Ο απερχόμενος Πρόεδρος, από την άλλη, από τις πρώτες κιόλας ώρες μετά το αποτέλεσμα του α' γύρου, στράφηκε με φιλοφρονήσεις προς τους ψηφοφόρους του ακροδεξιού «Εθνικού Μετώπου», το οποίο εδραίωσε την παρουσία του ως τρίτη δύναμη, ως δύναμη ρυθμιστής, πετυχαίνοντας το καλύτερο εκλογικό ποσοστό στην ιστορία του με 17,9%. Αφού διεμήνυσε ότι «άκουσε καλά το μήνυμα των ψηφοφόρων του Εθνικού Μετώπου» και παρά τις αλλεπάλληλες διαβεβαιώσεις ότι δεν πρόκειται να κάνει καμία προεκλογική συμφωνία με την Λεπέν, άρχισε να υιοθετεί τη μία μετά την άλλη τις προτάσεις της ακροδεξιάς στην προσπάθειά του να αλιεύσει ψήφους.

Μετά την υιοθέτηση της ξενοφοβικής του θέσης με την πρόταση για «σκληρότερα μέτρα κατά της εισόδου μεταναστών στην Ευρώπη», τάχθηκε υπέρ της επαναφοράς των ελέγχων στα εθνικά σύνορα - άρση της Συνθήκης Σένγκεν - δηλώνοντας ότι πρόκειται «για αντίδραση στο δίκαιο αίτημα των πολιτών για διαφύλαξη της ασφάλειας και της εθνικής τους ταυτότητας»! Προχώρησε και παραπέρα τασσόμενος υπέρ της υιοθέτησης νομοθεσίας που θα δίνει δικαίωμα στους αστυνομικούς ν' ανοίγουν πυρ σε περίπτωση καταδίωξης, κάτι που ζητά το «Εθνικό Μέτωπο».

Σύμφωνα με δημοσιεύματα, η προσέγγιση Σαρκοζί στις θέσεις του «Εθνικού Μετώπου» έχει προκαλέσει έντονη δυσφορία σε πολλά σημαίνοντα στελέχη και οι αναλύσεις συγκλίνουν στο ότι αν ο Σαρκοζί ηττηθεί στο β' γύρο, θ' ανοίξει ο ασκός του Αιόλου εντός του κόμματός του, του UMP, το οποίο «λαβωμένο» θα προσέλθει και στις βουλευτικές κάλπες που επίκεινται, τον Ιούνη, οπότε αμφισβητείται ακόμη και το αν θα καταφέρει να διατηρήσει τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης απέναντι στους Σοσιαλιστές. Η προοπτική αυτή φέρεται να είναι ιδιαίτερα ευχάριστη για την Μαρίν Λεπέν, που δεν έχει διόλου κρύψει τη φιλοδοξία της να μετατρέψει το «Εθνικό Μέτωπο» σε μείζονα δύναμη της «δεξιάς - ακροδεξιάς».

Πρόκειται για μια προοπτική που απέχει πολύ από τότε που ο «σοσιαλιστής» Φρανσουά Μιτεράν, από τη θέση του Προέδρου το 1982, παρενέβαινε στα ΜΜΕ για «να δώσουν χρόνο στην οθόνη στον Ζαν Μαρί Λεπέν» (πατέρα της σημερινής προέδρου), με απώτερο στόχο να εδραιωθεί ένα ακροδεξιό λαϊκίστικο κόμμα, που θα εγκλωβίζει ανώριμες εργατικές συνειδήσεις και παράλληλα θα λειτουργεί και ως φόβητρο. Σήμερα, πλέον, το «Εθνικό Μέτωπο» φαίνεται ότι εξελίσσεται σε μια υπολογίσιμη δύναμη στη γαλλική πολιτική σκηνή, που, όπως και όλες οι ακροδεξιές δυνάμεις σε οποιαδήποτε χώρα, στοχοποιεί γενικώς τους «πλούσιους», τους «προνομιούχους», χωρίς, όμως, να θίγει σε καμία περίπτωση τον καπιταλισμό, το κεφάλαιο ή τα μονοπώλια. Χρησιμοποιεί έντονα λαϊκίστικο λόγο μιλώντας για «εργαζόμενους που καλούνται να κάνουν θυσίες», επιρρίπτοντας την ευθύνη στο μεγάλο αριθμό των μεταναστών, στους διεφθαρμένους πολιτικούς εκπροσώπους των αστικών κομμάτων, στην «κυριαρχία των αριστερών ιδεών», που συνεισέφερε στο «να γίνει η Γαλλία ξέφραγο αμπέλι». Δεν είναι τυχαίο ότι με βάση την ποιοτική ανάλυση των αποτελεσμάτων του α' γύρου η Λεπέν κερδίζει περισσότερο στις περιοχές στην περιφέρεια των μεγαλουπόλεων με εργατική τάξη, που έχουν χτυπηθεί από την κρίση και σε αγροτικές περιοχές.

Μέσα από αυτό το πρίσμα αντιμετωπίζει και την ΕΕ, την οποία επικρίνει όχι ως ιμπεριαλιστικό οργανισμό, αλλά ως υπεύθυνη για την απειλή που υφίσταται «η γαλλική εθνική ταυτότητα λόγω της παγκοσμιοποίησης». Η ΕΕ φταίει γιατί «έφερε ανεργία, μετανάστες και ανασφάλεια» στη Γαλλία - όχι το γαλλικό κεφάλαιο φυσικά - και ο Σαρκοζί γιατί «συμπεριφέρεται υποτακτικά απέναντι στην Μέρκελ». Πατώντας πάνω σε υπαρκτά προβλήματα και αξιοποιώντας την έλλειψη ενός πραγματικά ριζοσπαστικού αγωνιστικού ταξικού κινήματος, αποτέλεσμα της σταδιακής σοσιαλδημοκρατικής μετάλλαξης του Γαλλικού ΚΚ, το «Εθνικό Μέτωπο» απορροφά τη λαϊκή δυσαρέσκεια, διαβρώνει τη συνείδηση της εργατικής τάξης και την «δηλητηριάζει» με τον εθνικισμό και την ξενοφοβία, για να μη βλέπει τα πραγματικά ταξικά της συμφέροντα, να μην οργανώνει τον αγώνα της ενάντια στην εξουσία των μονοπωλίων.

Το παράδειγμα της Γαλλίας με τη συντηρητικοποίηση λαϊκών δυνάμεων δείχνει ότι η στρατηγική του Γαλλικού ΚΚ, ανάλογη με αυτή του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή στρατηγική που υπόσχεται εύκολες λύσεις στα προβλήματα της εργατικής τάξης μέσω κυβερνήσεων διαχείρισης του καπιταλισμού, οδηγεί στην ενσωμάτωση λαϊκών εργατικών δυνάμεων στη στρατηγική του κεφαλαίου. Οι κεντροαριστερές κυβερνήσεις στη Γαλλία και αλλού ήταν εχθρικές για το εργατικό κίνημα και τα λαϊκά συμφέροντα.


Ε.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ