Αναταράξεις στην ευρύτερη περιοχή του Περσικού Κόλπου προκαλεί η επιλογή του Σαουδάραβα μονάρχη Σαλμάν να εξαπολύσει τις πρώτες μεταμεσονύχτιες ώρες της Πέμπτης αεροπορικές επιδρομές εναντίον της Υεμένης, με πρόσχημα την «αποκατάσταση» του (διορισμένου, πλην αναγνωρισμένου από τις δυτικές και αραβικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις) Υεμενίτη Προέδρου Αμπντ Ράμπο Μανσούρ Χάντι και τον τερματισμό «πραξικοπήματος» από πολιτοφυλακές Σιιτών Χούτι που φέρεται πως υποστηρίζονται από το Ιράν.

Η ιμπεριαλιστική επιχείρηση έχει βασικό στόχο την ανακοπή της αυξημένης επιρροής της Τεχεράνης στην Υεμένη που θεωρείται από τη Σαουδική Αραβία ...η «πίσω αυλή» της, κάτω από τα νότια σύνορά της. Αν και το Ιράν το αρνείται, κατηγορείται επίμονα από δυτικές και αραβικές δυνάμεις πως παρέχει πολλαπλή στρατιωτική και άλλη κάλυψη στους Σιίτες Χούτι, οι οποίοι πριν από ένα εξάμηνο έθεσαν υπό τον έλεγχό τους την πρωτεύουσα Σαναά, ορισμένες από τις βόρειες και κεντρικές επαρχίες της Υεμένης. Για τη Σαουδική Αραβία, ωστόσο, η δράση τους σήμανε «κόκκινο πανί» όταν πριν περίπου 10 μέρες κατέλαβαν την πόλη Ταΐζ και έφθασαν μέχρι το Αντεν, βομβαρδίζοντας την έδρα του Προέδρου Χάντι στη νότια πόλη, Αντεν.

Επικεφαλής της επίθεσης στην Υεμένη είναι ο 30χρονος υπουργός Αμυνας και γιος του Σαουδάραβα βασιλιά, πρίγκιπας Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν. Η επιχείρηση φέρει την κωδική ονομασία «Αποφασιστική Καταιγίδα» και κινητοποίησε άμεσα 150.000 Σαουδάραβες στρατιώτες και 100 βομβαρδιστικά αεροσκάφη. Ομως δεν έγινε μόνον από τη Σ. Αραβία. Σύμφωνα με τον εκπρόσωπο της επιχείρησης, Σαουδάραβα ταξίαρχο Αχμεντ Ασίρι η επίθεση στην Υεμένη υποστηρίζεται από 10μελή συνασπισμό δυνάμεων στον οποίον, πέρα από τη Σ. Αραβία, συμμετέχουν όλες οι μοναρχίες του Κόλπου (πλην Ομάν το οποίο διατηρεί στενές σχέσεις με το Ιράν), η Αίγυπτος, το Μαρόκο, η Ιορδανία, το Σουδάν και το Πακιστάν. Στις επιδρομές συμμετέχουν 100 σαουδαραβικά βομβαρδιστικά, 30 μαχητικά από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, 15 από το Μπαχρέιν, 15 από το Κουβέιτ, 10 από το Κατάρ και έξι από την Ιορδανία αλλά και αιγυπτιακές ναυτικές δυνάμεις. Επίσης, πληροφορίες σε ΜΜΕ αναφέρουν ότι σε περίπτωση χερσαίας επιχείρησης έτοιμες να συμμετάσχουν είναι η Αίγυπτος, το Πακιστάν και το Σουδάν.

Σημαντική είναι επίσης και η υποστήριξη που προσφέρει στην ιμπεριαλιστική επίθεση η κυβέρνηση του Προέδρου των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα με την παροχή επιμελητειακής υποστήριξης και πληροφοριών κατασκοπείας. Επιπλέον, οι Αμερικανοί ήταν από τους πρώτους που εκμεταλλεύτηκαν τη συγκυρία για να αναπτύξουν δυνάμεις κοντά στα στρατηγικής σημασίας στενά του πορθμού Μπαμπ αλ-Μαντίμπ (σ.σ. στα ελληνικά σημαίνει «Πύλες των Δακρύων»), μεταξύ Τζιμπουτί και Υεμένης, και ελέγχουν ουσιαστικά τη διέλευση σκαφών από και προς το κανάλι του Σουέζ προς την Ερυθρά Θάλασσα. Είναι ωστόσο άγνωστο μέχρι ποιου σημείου και για πόσο οι ΗΠΑ θα υποστηρίζουν την επίθεση της Σ. Αραβίας στην Υεμένη, ιδιαίτερα όσο εξελίσσονται οι σκληρές και λεπτές διαπραγματεύσεις για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα ανάμεσα στο Ιράν, τις πέντε χώρες μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και τη Γερμανία, (Ομάδα των 5+1) και πλησιάζουμε στην ημερομηνία - ορόσημο της 31ης Μάρτη κατά την οποία θα πρέπει (εκτός απροόπτου και νέας παράτασης...) να επιτευχθεί μία κατ' αρχήν διεθνής συμφωνία.

Προς το παρόν, πάντως, οι Σαουδάραβες στρατηγοί δεν έχουν αποκλείσει το ενδεχόμενο και μιας άμεσης χερσαίας επέμβασης μολονότι αναγνωρίζουν τους κινδύνους που αυτή ελλοχεύει για έναν ετερόκλητο συνασπισμό δίχως πρότερη εμπειρία στο μεταξύ τους συντονισμό στρατιωτικών επιχειρήσεων. Ωστόσο, πιέζουν και προς αυτήν την κατεύθυνση σε μία προσπάθεια να εκβιάσουν εξελίξεις προτού αναγκαστούν να καθίσουν μοιραία στο τραπέζι «διαλόγου» που θα στηθεί πάνω από τα αποκαΐδια και τους δεκάδες νεκρούς στην Υεμένη.

Ας σημειωθεί, επίσης, ότι η επίθεση έχει την υποστήριξη της συντριπτικής πλειοψηφίας των μελών του Αραβικού Συνδέσμου, πλην των κυβερνήσεων της Αλγερίας, της Συρίας, του Ιράκ, της σιιτικής οργάνωσης Χεζμπολάχ του Λιβάνου.

Αντίθετη με την επίθεση ήταν, από την πρώτη στιγμή, εκτός από το Ιράν, και η Ρωσία που απαίτησε τον άμεσο τερματισμό της επέμβασης και την άμεση πραγματοποίηση ειρηνευτικών συνομιλιών.

Ενδιαφέρον είναι, επίσης, το γεγονός πως η επέμβαση δεν προκάλεσε ενιαία αντίδραση στις χώρες - μέλη της ΕΕ. Βρετανία και Γαλλία έσπευσαν να την επικροτήσουν, η Γερμανία προτίμησε να σιωπήσει και η επικεφαλής της ΕΕ για την Εξωτερική Πολιτική και Ασφάλεια, Φεντερίκα Μογκερίνι, πρότεινε την εξεύρεση ειρηνευτικής λύσης μέσω διαλόγου, εκφράζοντας «ανησυχία για τον κίνδυνο σοβαρών επιπτώσεων στην ευρύτερη περιοχή».

Χαρακτηριστική ήταν παράλληλα και η στήριξη που πρόσφερε εμμέσως πλην σαφώς στη Σαουδική Αραβία ο γγ του ΟΗΕ Μπαν Κι Μουν που δεν καταδίκασε την επίθεση στην Υεμένη, ούτε τη χαρακτήρισε κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου, αρκούμενος να δηλώσει πως θα ζητήσει «να εξασφαλιστεί η προστασία των αμάχων» και να βρεθεί, «παρά την κλιμάκωση λύση μέσω διαπραγμάτευσης».

Σε κάθε περίπτωση, φαίνεται πως η επίθεση της Σαουδικής Αραβίας στην Υεμένη, σε συνδυασμό με την αύξηση της δράσης των τζιχαντιστών του «Ισλαμικού Κράτους» σε Συρία, Ιράκ, Λίβανο, Λιβύη και Αίγυπτο χρησιμοποιούνται ως βολικό πρόσχημα για τη συγκρότηση μίας αραβικής στρατιωτικής δύναμης που υποτίθεται πως θα αντιμετωπίζει και θα εξουδετερώνει τέτοιες απειλές. (Μολονότι βεβαίως αρχικά οι τζιχαντιστές του «Ισλαμικού Κράτους» χρηματοδοτήθηκαν, εκπαιδεύτηκαν και εξοπλίστηκαν από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και τις μοναρχίες του Κόλπου).

Για πρώτη φορά η πρόταση για τη συγκρότηση αυτής της δύναμης είχε επισήμως τεθεί επί τάπητος από τον Αιγύπτιο Πρόεδρο Αμπντέλ Φατάχ Σίσι στα τέλη του περασμένου Γενάρη, λίγο μετά την εκτέλεση 21 Αιγυπτίων μεταναστών εργατών στη Λιβύη από μέλη του «Ισλαμικού Κράτους».

Η ραγδαία αύξηση της επιρροής των Σιιτών Χούτι στην Υεμένη σε βάρος του Προέδρου Χάντι φαίνεται πως έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην κατεύθυνση επίσπευσης των διαδικασιών για τη συγκρότηση του λεγόμενου «αραβικού ΝΑΤΟ» όπως το αποκάλεσαν χαρακτηριστικά αναλυτές του ηλεκτρονικού περιοδικού «Μiddle East Magazine».

Στην ετήσια διάσκεψη κορυφής του Αραβικού Συνδέσμου που ξεκίνησε χτες (Σάββατο) και ολοκληρώνεται απόψε στο αιγυπτιακό θέρετρο Σαρμ ελ Σέικχ της Ερυθράς Θάλασσας αναμένεται μάλιστα να εγκριθεί σχέδιο απόφασης των υπουργών Εξωτερικών του οργανισμού που ζητούν τη συγκρότηση κοινής αραβικής δύναμης που θα αντιμετωπίζει εντεινόμενες απειλές για την ασφάλεια της περιοχής.

Ο γενικός γραμματέας του Αραβικού Συνδέσμου, Ναμπίλ αλ Αράμπι, σημείωσε σε συνέντευξη Τύπου στο Κάιρο ότι μία τέτοια δύναμη θα είναι ταχείας επέμβασης και θα μπορεί να αναπτύσσεται «σε οποιαδήποτε αραβική χώρα της οποίας η εθνική ασφάλεια απειλείται ή αντιμετωπίζει τον κίνδυνο τρομοκρατίας». Είναι, δηλαδή, φανερό ότι στόχος είναι να εξασφαλιστούν τα μονοπωλιακά συμφέροντα και να κατασταλεί η όποια λαϊκή αντίδραση.