Ευχαριστώντας με όλη του την καρδιά, όπως είπε, το πλήθος του κόσμου και το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας γι' αυτή την ωραία εκδήλωση, ο Γιάννης Μαρκόπουλος έδωσε το έναυσμα για το ξεκίνημα της συναυλίας, την οποία διηύθυνε ο ίδιος, ταξιδεύοντας τους παρευρισκόμενους στον πλούτο του έργου του.

Το καλλιτεχνικό πρόγραμμα αποτελούνταν από δύο μέρη. Το πρώτο μέρος ήταν η παρουσίαση του εμβληματικού έργου του Γ. Μαρκόπουλου, «Χρονικό», σε στίχους Κ. Χ. Μύρη, που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1969, στο ιστορικό στούντιο «Λήδρα», και την ίδια χρονιά ανέθεσε στους Νίκο Ξυλούρη και Μαρία Δημητριάδη την ερμηνεία για την ηχογράφηση του έργου στο δίσκο. Στη χτεσινή συναυλία, το «σεργιάνι» στις στιγμές της ελληνικής Ιστορίας, στα διδάγματά της, στα «χρόνια τα δίσεκτα», στη δύναμη του λαού, στη «μέρα αναστάσιμη που ο λαός θα παίζει τα πολλά τραγούδια του για τη λευτεριά», ανέλαβαν ερμηνευτικά οι Νατάσσα Μποφίλιου και Μίλτος Πασχαλίδης.

Το δεύτερο μέρος της χτεσινής συναυλίας, όπου στην ερμηνεία προστέθηκαν οι Λάκης Χαλκιάς, Χαράλαμπος Γαργανουράκης, Δάφνη Ζουρνατζή και Γεωργία Φασουλάκη, αποτελούνταν από επιλογές από τα έργα του συνθέτη, μερικά από τα πιο γνωστά, αγαπητά και χιλιοτραγουδισμένα τραγούδια.

«Το 1977, ο Γιάννης Μαρκόπουλος, συγκλονισμένος από την καταπίεση των εργαζομένων, συνέθεσε το μουσικό έργο "Εργάτες", γράφοντας τους στίχους και τη μουσική. Τον πρόλογο και τον επίλογο του έργου έγραψε ο γνωστός Κώστας Ταχτσής. Είκοσι μέρες μετά την κυκλοφορία του δίσκου, η εταιρεία τον απέσυρε λόγω ισχυρών παρεμβάσεων. Από αυτόν το δίσκο ο συνθέτης μού εμπιστεύτηκε να τραγουδήσω ένα τραγούδι που για πολύ καιρό ήταν ο ύμνος των εργαζομένων και της ΚΝΕ». Με αυτά τα λόγια ξεκίνησε ο Λάκης Χαλκιάς, για να ερμηνεύσει στη συνέχεια το τραγούδι «Εμείς», από τον κύκλο τραγουδιών «Εργάτες».

Ακολούθησαν πλήθος άλλα αγαπημένα κομμάτια, επιλογές από διάφορα έργα του συνθέτη, που ο κόσμος συνόδευε χειροκροτώντας ρυθμικά και τραγουδώντας μαζί με τους καλλιτέχνες: Το «Αχ πλάτανέ μου», «Από μεγάλον έρωτα» σε στίχους Πόλυς Κυριακού και «Εκ βαθέων» σε ποίηση Γιώργου Βολουδάκη, από τον κύκλο τραγουδιών «Εντεύθεν», το «Πέρα από τη θάλασσα» σε στίχους Ερρίκου Θαλασσινού και «Γκρεμισμένα σπίτια» σε στίχους Νότη Περγιάλη από «Τα πρώτα τραγούδια», «Οι οχτροί» σε στίχους Γιώργου Σκούρτη, ο «Πρόλογος για τον Αθανάσιο Διάκο», «Τα λόγια και τα χρόνια» και «Μαλαματένια λόγια» σε στίχους Μάνου Ελευθερίου, από το μουσικό έργο «Θητεία», το «Κάτω στης Μαργαρίτας τ' αλωνάκι» σε ποίηση Οδυσσέα Ελύτη, από το μουσικό έργο «Ηλιος ο πρώτος», τα «Μιλώ για τα παιδιά μου» και «Η Φάμπρικα» σε στίχους Γιώργου Σκούρτη, από τον κύκλο τραγουδιών «Μετανάστες», το «Χίλια μύρια κύματα μακριά τ' Αϊβαλί» σε στίχους Κ. Χ. Μύρη, από το μουσικό έργο «Ιθαγένεια», «Την εικόνα σου (Χρώματα κι αρώματα)» σε στίχους Μιχάλη Κατσαρού, από τη σειρά τραγουδιών «Τα τραγούδια του νέου πατέρα», τα «Παραπονεμένα λόγια» σε στίχους Μάνου Ελευθερίου, από τον κύκλο τραγουδιών «Σεργιάνι στον κόσμο». Με δυο τραγούδια από τη σειρά τραγουδιών «Ανεξάρτητα» έκλεισε η συναυλία, με την Ν. Μποφίλιου να κάνει μια συγκλονιστική ερμηνεία του «Η Ελλάδα (Λένγκω)». Τέλος, ο ίδιος ο Γιάννης Μαρκόπουλος αφού ευχαρίστησε για άλλη μια φορά τον κόσμο και το ΚΚΕ δήλωσε ότι «και εγώ θα είμαι ένας υπηρέτης στα τραγούδια, στον ήχο, κοντά σας» κι έκλεισε αυτή την υπέροχη συναυλία ερμηνεύοντας ο ίδιος μαζί με όλους τους καλλιτέχνες το «Ζαβαρα-Κατρα-Νέμια», σε στίχους του ίδιου.

Εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ, την εκδήλωση άνοιξε ο Νίκος Σοφιανός, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Ο Ν. Σοφιανός στην ομιλία του στάθηκε σε όλα εκείνα που έκαναν το έργο του Γ. Μαρκόπουλου αγαπητό στο λαό. «Η τέχνη του θα μπορούσε να πει κανείς ότι ενώνει, συμφιλιώνει το λαό, τα καταπιεσμένα κοινωνικά στρώματα ενάντια στους δυνάστες τους και γι' αυτό είναι τέχνη πολιτική», που «εξακολουθεί να συναντιέται με τους στόχους, τις επιδιώξεις και τις αξίες του Κόμματός μας», όπως χαρακτηριστικά τόνισε. Ολόκληρη η ομιλία του Ν. Σοφιανού έχει ως εξής:

«Αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι,

Ο δημιουργός πρέπει να θερμαίνεται από τα ζωτικά ενδιαφέροντα του καιρού του, να είναι ευαίσθητος στα προστάγματά του, να αγκαλιάζει το πνεύμα και τις τάσεις των πλατιών λαϊκών στρωμάτων. Αυτά ακριβώς τα στοιχεία έκαναν τον Γιάννη Μαρκόπουλο από το 1963 ήδη βραβευμένο και διακεκριμένο στην Ελλάδα και το εξωτερικό, να αγαπηθεί από ένα ευρύτερο κοινό, ιδιαίτερα φοιτητών, στα σκληρά χρόνια της δικτατορίας. Στο στούντιο "Λήδρα" και αργότερα στη μπουάτ "Κύτταρο", όπου σε ατμόσφαιρα μυσταγωγίας νέοι ερμηνευτές παρουσίαζαν το έργο του, γινόταν το αδιαχώρητο, παρά τα εμπόδια της δικτατορίας.

Αυτό το νεανικό κοινό, που ασφυκτιούσε κάτω από την μπότα των συνταγματαρχών και των ξένων συμμάχων τους, ένιωθε να συγκλονίζεται ακούγοντας εξαίσια μελοποιημένους στίχους όπως αυτοί του Ελύτη από το "Ηλιος ο πρώτος", "τα παιδιά ξεχύνονται στους δρόμους, οι φωνές τους δεν είναι πια κουρέλια, έντιμο αίμα που ζητάει εκδίκηση". Η μουσική του Γιάννη Μαρκόπουλου, σπάζοντας τα καθιερωμένα ακούσματα, ήταν αρκετή για να μεταδώσει αισθήματα ανατρεπτικά. Στίχος και μουσική στο έργο του Γιάννη Μαρκόπουλου βρίσκονται σε μια ολοκληρωμένη αρμονία, σε ένα τέλειο συνταίριασμα, που συνδέει το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μιας δίκαιης και ευτυχισμένης ζωής.

Δικαιολογημένα, λοιπόν, ο σπουδαίος αυτός συνθέτης αμέσως μετά τη μεταπολίτευση κατάκτησε τις καρδιές ενός πολύ πλατύτερου λαϊκού κοινού. Ενός κοινού που από την πρώτη συνάντηση με το έργο του Γιάννη Μαρκόπουλου, ένιωθε να ταυτίζεται και να βρίσκει σ' αυτό τον εαυτό του. Το ανεπανάληπτο "Χρονικό" των παθών, των αγώνων και των ιδανικών του βασανισμένου λαού μας στην πρόσφατη ιστορία του, έκφραζε τους καινούριους πόθους του, έσπρωχνε "με του δασκάλου τη φωνή, το χέρι του εργάτη" να γράψει καινούρια τραγούδια για τη λευτεριά. Οι κύκλοι "Ελεύθεροι Πολιορκημένοι", "Μετανάστες", "Ιθαγένεια", "Θητεία", "Θεσσαλικός Κύκλος" και μια σειρά νέα τότε τραγούδια του συνθέτη γύριζαν σε κάθε στόμα, μα πάνω απ' όλα το "Εμείς είμαστε οι εργάτες", στο οποίο η ταξική συνείδηση της εργατικής τάξης βρήκε μια ασύγκριτη μέσα στην απλότητα και τη λαϊκότητά της μουσική έκφραση. Μεγάλοι λαϊκοί τραγουδιστές όπως οι αξέχαστοι Νίκος Ξυλούρης και Μαρία Δημητριάδη, αλλά και ο Λάκης Χαλκιάς κι ο Χαράλαμπος Γαργανουράκης, που βρίσκονται σήμερα μαζί μας, σημάδεψαν με τις ερμηνείες τους αυτές τις ξεχωριστές στιγμές.

Ο Γιάννης Μαρκόπουλος, με την επιστροφή του στις ρίζες της λαϊκής μουσικής μας παράδοσης, μας έδειξε τον τρόπο που πρέπει να ερμηνεύουμε γόνιμα τις κληρονομημένες αξίες, πώς να κάνουμε την ανακατάταξή τους και την προσαρμογή τους στη σύγχρονη ζωή, πώς να τις απαλλάσσουμε από τα νεκρά τους στοιχεία και να τις βάλουμε να μιλούν για το σήμερα. Για το σκοπό αυτό, μάλιστα, στις συχνά πολυμελείς ορχήστρες του συνυπάρχουν τα συμφωνικά με τα παραδοσιακά μουσικά όργανα.

Σ' αυτή τη γόνιμη αξιοποίηση των εξελίξιμων στοιχείων της παράδοσης βρίσκεται - αν θέλετε - η πεμπτουσία της τέχνης του, το μυστικό της πρωτοτυπίας και της ιδιαιτερότητάς της, η καθοριστική συμβολή της - σταθμός στην πορεία και την εξέλιξη του μουσικού μας πολιτισμού.

Η τέχνη του εξακολουθεί να συγκινεί και να εμπνέει το σύγχρονο κοινό, χωρίς να χάνει ούτε στο ελάχιστο την αρχική της δύναμη και για έναν ακόμη λόγο. Γιατί μετουσιώνει τα μεγάλα συμφέροντα και τους πόθους του λαού στην εποχή μας. Ιδιαίτερα σήμερα που ο λαός μας πληρώνει τις συνέπειες από την καπιταλιστική οικονομική κρίση, που το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο συμβάλλει στην αμφισβήτηση κυριαρχικών μας δικαιωμάτων και χιλιάδες πρόσφυγες ζουν ανάμεσά μας, κυνηγημένοι από τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους στη Συρία και σε άλλες χώρες.

Τα συμπεράσματα αυτά επιβεβαιώνονται και από την πάντα ολόφρεσκη ενορχήστρωσή του στα κρητικά "Ριζίτικα". Ο Μαρκόπουλος με τη νέα μουσική ματιά του μετέτρεψε το "Πότε θα κάνει ξαστεριά" ή το "Αγρίμια κι αγριμάκια μου" σε λαϊκούς ύμνους ενάντια στην κοινωνική καταπίεση κάθε είδους και μορφής, όχι μόνο στα χρόνια της δικτατορίας, αλλά έως τις μέρες μας.

Η τέχνη του θα μπορούσε να πει κανείς ότι ενώνει, συμφιλιώνει το λαό, τα καταπιεσμένα κοινωνικά στρώματα ενάντια στους δυνάστες τους και γι' αυτό είναι τέχνη πολιτική: Ενα προσκύνημα στη χάρη του λαού, μια υπόκλιση στα βάσανά του και ένας απέραντος θαυμασμός στα έργα του: τα μικρά μες στην καθημερινή βιοπάλη του, αλλά και μεγάλα στους κρίσιμους ταξικούς αγώνες του, όπως το εκφράζει στο τραγούδι του "Προσκυνώ τη χάρη σου λαέ μου", που αφιέρωσε στην Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας το 1980 στο 6ο της Φεστιβάλ. Η παρουσία του Γιάννη Μαρκόπουλου στα Φεστιβάλ της ΚΝΕ από τα πρώτα χρόνια είναι συχνή.

Το έργο του Γιάννη Μαρκόπουλου - μακριά πάντα από τις σειρήνες της ευκολίας και τους πειθαναγκασμούς της εμπορευματοποίησης - δεν είναι απλά ένας παθητικός δέκτης των μηνυμάτων του καιρού. Είναι ένας ενεργητικός πομπός που μεταβάλλεται σε κοινωνική πράξη, που επενεργεί στη ζωή με τα ιδανικά που εκφράζει και εξυπηρετεί, τα ιδανικά μιας φωτεινότερης κι ομορφότερης ζωής για τους όπου Γης αδικημένους.

Για όλους αυτούς τους λόγους, με τη σημερινή συναυλία θέλουμε, από μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ, να εκφράσουμε ένα μεγάλο, ολόθερμο "ευχαριστώ" στον Γιάννη Μαρκόπουλο για την πολιτιστική και κοινωνική προσφορά του μέσα από την τέχνη του. Μια τέχνη που, όπως στο παρελθόν έτσι και σήμερα, εξακολουθεί να συναντιέται με τους στόχους, τις επιδιώξεις και τις αξίες του Κόμματός μας για έναν ανώτερο ανθρώπινο πολιτισμό σε όλες του τις εκφάνσεις.

Ταυτόχρονα, θέλουμε να ευχαριστήσουμε και όλους τους συντελεστές της σημερινής συναυλίας, τους ερμηνευτές: Λάκη Χαλκιά και Χαράλαμπο Γαργανουράκη, την Νατάσσα Μποφίλιου και τον Μίλτο Πασχαλίδη, την Δάφνη Ζουρνατζή και την Γεωργία Φασουλάκη, τους μουσικούς της ορχήστρας "Παλίντονος Αρμονία" και το πειραϊκό φωνητικό σύνολο "Libro Coro" σε διδασκαλία της Ανθής Γουρουντή.

Με αυτές τις σκέψεις, ας απολαύσουμε τώρα ένα "σεργιάνι στον κόσμο" του Γιάννη Μαρκόπουλου, ένα σεργιάνι στον κόσμο μας».