«Να καταργηθούν όλοι οι αντιασφαλιστικοί νόμοι», σταθερή διεκδίκηση των ταξικών δυνάμεων (φωτ. από την απεργία των ταξικών δυνάμεων στις 16 Απρίλη του 2008)

Παρά τα τεχνάσματα, τους ελιγμούς - και απ' αυτούς θα δούμε πολλούς μέχρι το τέλος του Απρίλη του 2010 - το σίγουρο είναι ότι η κυβέρνηση έχει προαποφασίσει να νομοθετήσει νέα μέτρα. Εκανε μάλιστα καθαρό ότι θα νομοθετήσει είτε υπάρξει πόρισμα είτε δεν υπάρξει. Το ίδιο καθαρό έχει και προς ποια κατεύθυνση θέλει να σπρώξει τα πράγματα. Αυτό που δε γνωρίζει, είναι ποιες θα είναι οι αντιδράσεις των εργαζομένων. Το μέγεθος και το βάθος της αντίστασης του λαϊκού παράγοντα. Και αυτό είναι που την ανησυχεί πραγματικά. Γι' αυτό εξαπέλυσε και την επίθεση ενάντια στις ταξικές δυνάμεις. Από εδώ και η επιστράτευση των μέσων που διαθέτουν οι βαρόνοι της ενημέρωσης για τη δυσφήμιση και συκοφάντηση του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου και του ΚΚΕ, για τη συκοφάντηση των αγώνων και των διεκδικήσεων των εργαζομένων.

Η τακτική όμως της κυβέρνησης δεν πρέπει να κρύψει από τα μάτια των εργαζομένων το κύριο και βασικό. Και αυτό είναι ένα. Με πρόσχημα την οικονομική κρίση και τα οικονομικά των Ταμείων, να πληρώσουν και πάλι οι εργαζόμενοι. Αυτό εξυπηρετεί και η κινδυνολογία στην οποία κατέφυγε ο αρμόδιος υπουργός πως «αν δε λάβουμε αποφάσεις, το πρόβλημα θα εκραγεί»!

Αλλωστε, ο υπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης, από την πρώτη συνάντηση του «διαλόγου» την περασμένη Πέμπτη, απερίφραστα διακήρυξε: «Το ασφαλιστικό σύστημα χρειάζεται οπωσδήποτε δομικές αλλαγές. Η σημερινή του δομή και λειτουργία θέτει σε κίνδυνο τη δυνατότητά του να παρέχει συντάξεις στις επόμενες γενεές, αλλά αποτελεί και νάρκη στα θεμέλια της εθνικής οικονομίας». Επιβεβαίωσε έτσι ότι στις επιδιώξεις της κυβέρνησης είναι να βάλει βαθιά το μαχαίρι των «δομικών αλλαγών». Αλλαγές και ανατροπές, οι οποίες θα πρέπει να πάνε πολύ πιο πέρα από την αντιμετώπιση ζητημάτων όπως «η εισφοροδιαφυγή, η μείωση της σπατάλης στην Υγεία, ο περιορισμός της αδήλωτης εργασίας, η διαδοχική ασφάλιση», ζητήματα που σύμφωνα με την εισήγηση του υπουργού αποτελούν απλώς «ειδικές πτυχές του ασφαλιστικού».

Πολύ περισσότερο που οι μέχρι τώρα «μεταρρυθμίσεις», «αλλαγές», «λύσεις» του Ασφαλιστικού, που εδώ και μια 20ετία έδωσαν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, είχαν συγκεκριμένα αποτελέσματα και πάντα ήταν σε βάρος των εργαζομένων. Επιγραμματικά, οι αλλαγές αυτές επέβαλαν:

• Την αύξηση των γενικών ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης γενικών και ειδικών.
• Τη μείωση των συντάξεων κύριων και επικουρικών.
• Την αύξηση των εισφορών των εργαζομένων.
• Την αύξηση της επιβάρυνσης του ασφαλισμένου στις ιατροφαρμακευτικές δαπάνες.
• Στον αντίποδα, δεν αντιμετώπισαν ούτε στο ελάχιστο την εισφοροδιαφυγή η οποία γιγαντώθηκε, ούτε την αδήλωτη εργασία.
• Διαιώνισαν τις χαριστικές ρυθμίσεις προς την εργοδοσία, ενισχύοντας την κερδοφορία της και απαλλάσοντάς την από υποχρεώσεις της (π.χ. τράπεζες, ΔΕΚΟ που ιδιωτικοποιήθηκαν).

Ολες οι «λύσεις» που δόθηκαν, όλοι οι νόμοι που ψηφίστηκαν (Σιούφα, Ρέππα, Πετραλιά) ήταν λύσεις ταξικές και προς όφελος του κεφαλαίου. Ως εκ τούτου ήταν πέρα για πέρα αποτελεσματικές. Αφού και τότε και τώρα, το ζητούμενο για την πλουτοκρατία και τις κυβερνήσεις της δεν ήταν γενικά κάποια λύση του Ασφαλιστικού, αλλά η συγκεκριμένη λύση που εξυπηρετούσε τα άμεσα και μακροπρόθεσμα συμφέροντά τους.

Και δεν είναι τυχαίο ότι ίδιας κοπής ήταν και οι «λύσεις» που δόθηκαν σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ενωση, τουλάχιστον μετά το 1990. Η μείωση συντάξεων, η αύξηση των ορίων ηλικίας, η μείωση της κρατικής χρηματοδότησης, η απαλλαγή της εργοδοσίας, η αντικατάσταση των δημόσιων συστημάτων από ιδιωτικά - κεφαλαιοποιητικά (έστω εν μέρει) είναι το σήμα κατατεθέν των «μεταρρυθμίσεων» σε όλη την ΕΕ. Τις ένιωσαν επώδυνα οι εργαζόμενοι όλων των κρατών - μελών. Μάλιστα αυτές οι ανατροπές επιβλήθηκαν σε όλες τις χώρες, «ισχυρές» ή «αδύναμες» οικονομικά, χώρες που βρίσκονταν στο βορρά και στο νότο, χώρες που γνώριζαν σημαντική οικονομική μεγέθυνση και ανάπτυξη και σε χρονικούς περιόδους που δεν υπήρχε η οικονομική κρίση. Αυτές παραμένουν και σήμερα οι βασικές κατευθύνσεις της Ενωσης για την Κοινωνική Ασφάλιση.

Αυτές οι κατευθύνσεις που διαμορφώθηκαν στην ΕΕ και με τη συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ, όπως και της ΝΔ, είναι και σήμερα ο «οδηγός» της κυβέρνησης. Θα ήταν λοιπόν πέρα για πέρα άστοχο να υποθέτει κάποιος ότι ο «διάλογος των κοινωνικών εταίρων» που γίνεται, τα σχέδια της κυβέρνησης που έχει στο συρτάρι της, αποβλέπουν σε «λύση» του Ασφαλιστικού που δε θα θίξει τα δικαιώματά τους.

Πρώτον, γιατί οι νόμοι που βρίσκονται σε ισχύ και βρίσκονται σε εξέλιξη, τα επόμενα χρόνια θα χειροτερεύσουν ακόμα περισσότερο τους όρους και τις προϋποθέσεις απονομής σύνταξης. Αυτούς τους νόμους, το ΠΑΣΟΚ όχι μόνο τους θεωρεί δεδομένους, αλλά ακόμα χειρότερα, π.χ. για τους νόμους Σιούφα και Ρέππα, υποστηρίζει ότι «έδωσαν ανάσα στο σύστημα», αλλά σήμερα δεν του αρκούν, για να το σώσει..!

Δεύτερον, γιατί για τους δημόσιους υπαλλήλους, είναι επί θύραις μια ριζική ανατροπή στην ασφάλισή τους, την οποία η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου μετατρέπει σε επαγγελματική και ως άμεση συνέπεια έχει την «εξίσωση» των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης με τους άντρες, δηλαδή την αύξησή τους και την κατάργηση της πενταετούς διαφοράς με αυτούς. Απόφαση για την οποία δημόσια η κυβέρνηση έχει ανακοινώσει ότι θα εφαρμόσει.

Τρίτον, γιατί το πόρισμα της επιτροπής που συνέστησε η ΝΔ και η σχετική τροπολογία που ψήφισε για τα ΒΑΕ έχουν γίνει αποδεκτά από το ΠΑΣΟΚ και απλώς περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να αρχίσει το ξήλωμα δικαιωμάτων, για χιλιάδες εργαζόμενους στα Βαρέα και Ανθυγιεινά Επαγγέλματα.

Δεν είναι όμως μόνο το γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ κρατά ατόφιο το αντιασφαλιστικό οικοδόμημα των προηγούμενων χρόνων, ούτε ότι δηλώνει πρόθυμο να εφαρμόσει αποφάσεις και νόμους που περιμένουν την υλοποίησή τους, εξίσου ανησυχητικό και απόδειξη των πραγματικών του προθέσεων είναι το ίδιο το κυβερνητικό του πρόγραμμα.

Εκεί με σαφήνεια διατυπώνεται ως στρατηγικός στόχος η μετάλλαξη του ασφαλιστικού συστήματος σε ένα νέο, με το οποίο το κράτος θα εγγυάται μόνο τη λεγόμενη «εθνική σύνταξη» των 500 ευρώ, θα εισάγει την «ανταποδοτικότητα» στις εισφορές, οι οποίες θα υπολογίζονται σε ολόκληρο τον ασφαλιστικό βίο, ενώ η παραπέρα βελτίωση των προνοιακών συντάξεων θα μετατίθεται στις πλάτες των ασφαλισμένων με πρόσθετες εισφορές (επαγγελματικά ταμεία, ιδιωτική ασφάλιση), οι αποδόσεις των οποίων θα εξαρτώνται από το «θεό» των αγορών και του χρηματιστηριακού τζόγου. Παράλληλα, προβλέπονται νέες «ενοποιήσεις» Ταμείων, αλλά και η συγχώνευση των κλάδων Υγείας των 4 μεγαλύτερων Ταμείων της χώρας, θέτοντας πάντα ως βασική επιδίωξη τη μείωση των δαπανών και της κρατικής χρηματοδότησης, αλλά και την παραπέρα εμπορευματοποίηση της Υγείας.

Η υλοποίηση αυτού του στρατηγικού σχεδίου θα «συναντηθεί» με το αντιασφαλιστικό οικοδόμημα των προηγούμενων νόμων, για να ολοκληρωθεί το έγκλημα και να δοθεί το τελειωτικό χτύπημα σε ό,τι έχει μείνει από τα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων, των αυτοαπασχολούμενων, των αγροτών και των δημοσίων υπαλλήλων, αν όλοι αυτοί, η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, δεν πάρουν τα μέτρα τους.