ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Τετάρτη 29 Νοέμβρη 2000
Σελ. /40
Δεν έχουμε το δικαίωμα να αποτύχουμε

Διαβάζοντας τις Θέσεις για το 16ο Συνέδριο του Κόμματος δεν μπορείς παρά να συμφωνήσεις με τον κύριο στόχο που μπαίνει για το ΑΑΔΜ. Βέβαια, δεν είναι κάτι το καινούριο στα ντοκουμέντα του Κόμματος. Αν διαβάσει κάποιος τα ντοκουμέντα του Κόμματος από το 11ο Συνέδριο και μετά θα δούμε ότι ο στόχος του ΑΑΔΜ διαπερνάει όλη μας την πολιτική. Το καινούριο που φέρνει το 16ο Συνέδριο είναι ότι κάνει πιο συγκεκριμένο αυτό που θέλουμε, ότι περιγράφει ουσιαστικά τις δυνάμεις που θα συγκροτήσουν το Μέτωπο και, το κυριότερο, βάζει το θέμα της εναλλακτικής λύσης στο σημερινό οικονομικό και όχι μόνο, αδιέξοδο που έχει περιέλθει η εργατική τάξη, της Λαϊκής Εξουσίας και της Λαϊκής Οικονομίας.

Για να προχωρήσουμε σε αυτούς τους τολμηρούς πλην ρεαλιστικούς στόχους, πρέπει να δούμε αν είμαστε σε θέση σαν Κόμμα να τους πραγματοποιήσουμε. Αν δηλαδή η κομματική μας λειτουργία είναι τέτοια που θα μας εξασφαλίσει τη σωστή πορεία προς τη συγκρότηση του Μετώπου, γιατί είναι γνωστό ότι για να περπατήσουν στη ζωή οι όποιες αποφάσεις χρειάζεται ένα γερό, ενωμένο και δυνατό ΚΚΕ.

Να διδασκόμαστε από τα λάθη μας

Χωρίς να παραγνωρίζω τις δυσκολίες που πέρασε και περνάει το Κόμμα μας θα πρέπει να σταθώ σε ορισμένα ζητήματα που αφορούν τη λειτουργία μας. Η στάση της ηγεσίας πολλές φορές φαίνεται σαν να μην έχει διδαχθεί τίποτα από τα σοβαρά λάθη της προηγούμενης ηγεσίας σε σχέση με τα εσωκομματικά προβλήματα. Παίρνοντας σαν παράδειγμα τα τελευταία γεγονότα με τους Κωστόπουλο, Θεωνά κλπ. παρατηρούμε τα εξής: Δεν υπάρχει ίχνος αυτοκριτικής της ΚΕ που ανέδειξε αυτούς τους ανθρώπους σε ανώτατα αξιώματα, όταν ήταν γνωστές οι απόψεις τους και οι πραχτικές τους πολλά χρόνια πριν. Οι απόψεις και η οπορτουνιστική ταχτική του Κωστόπουλου ήταν γνωστές από τότε που ήταν γραμματέας στη ΓΣΕΕ, το ίδιο και του Θεωνά. Φυσικά, για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, όλοι μας έχουμε το δικαίωμα της διαφορετικής άποψης μέσα στα όργανα του Κόμματος, αλλά αυτό δε μας δίνει το δικαίωμα να έχουμε άλλη άποψη σε φορείς όπου εκπροσωπούμε το Κόμμα. Βέβαια, όταν μας έχει δημιουργηθεί η πεποίθηση ότι είμαστε αναντικατάστατοι και βεντέτες, η συμπεριφορά μας αλλάζει. Εδώ είναι λοιπόν το ζήτημα των ευθυνών της ηγεσίας του Κόμματος που παρόλο που ήξερε, δεν έφερνε τα προβλήματα στις ΚΟΒ. Θα περίμενε λοιπόν το κάθε κομματικό μέλος κάποιο ίχνος αυτοκριτικής από την ΚΕ, αλλά αντί γι' αυτό είδαμε μια στάση τα τελευταία χρόνια που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως «στελεχική αλληλεγγύη» και που δυστυχώς επικρατεί πολλές φορές μέσα στο Κόμμα. Οταν παρουσιάζεται όμως το πρόβλημα, τότε εκείνοι που τρέχουν για να βοηθήσουν είναι, όπως πάντα, τα κομματικά μέλη (κ.μ.).

Σύντροφοι, αυτές οι καταστάσεις με τα προβεβλημένα στελέχη του Κόμματος και το «βεντετισμό» ορισμένων από αυτούς έχει κουράσει τα κ.μ. Νομίζω ότι από εδώ και στο εξής πρέπει για κάθε στέλεχος του Κόμματος να υπάρχει ατομική κριτική για τη δράση του και να γνωστοποιείται στις ΚΟΒ της περιοχής που ανήκει, κάθε χρόνο μαζί με τις εκλογοαπολογιστικές Γ.Σ. και όχι μόνο στο ανώτερο ή ανώτατο όργανο που ανήκει.

Μερικά ζητήματα της πολιτικής μας

Εκτός από την επεξεργασία μας για το Μέτωπο οι Θέσεις σε πολλά σημεία τους αναπαράγουν με τον ίδιο τρόπο πολλά ζητήματα που μας έχουν απασχολήσει και σε προηγούμενα Συνέδρια ή δεν ασχολούνται καθόλου με σημαντικά ζητήματα της ελληνικής κοινωνίας. Δεν είναι δυνατόν σ/φοι, σ' ένα κόμμα που μέσα από τις τάξεις του έχουν περάσει οι περισσότεροι Ελληνες διανοούμενοι και καλλιτέχνες να μην υπάρχει στις Θέσεις ούτε μια αράδα, για τον Πολιτισμό. Πού είναι τα συμπεράσματα που βγάλαμε τα τελευταία χρόνια για την πραγματικά μεγάλη συσπείρωση καλλιτεχνών δίπλα στο Κόμμα και ιδιαίτερα στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις; Αλήθεια μήπως πρέπει να δούμε εκτός των άλλων, μήπως και η απραξία των ΚΜ είναι και θέμα πολιτισμού; Οτι τα ΚΜ έχουν αποξενωθεί και δεν παίρνουν μυρουδιά από την τέχνη του προλεταριάτου, από την τέχνη που αναδεικνύει τα προβλήματά τους, από την πραγματικά επαναστατική τέχνη μακριά από τις «σαπουνόπερες» και τα υποπροϊόντα της κουλτούρας της άρχουσας τάξης. Είναι τυχαίο άραγε ότι από το Λαμπράκη με το μέγαρο Μουσικής, μέχρι τους καναλάρχες επιχειρείται μια πολιτιστική αποχαύνωση της εργατικής τάξης με προϊόντα υποκουλτούρας, που στόχο έχουν και τον ταξικό καταμερισμό του πολιτιστικού προϊόντος. Την υποκουλτούρα δηλαδή στο Λαό μέσω της τηλεόρασης και το καλό πολιτιστικό προϊόν στην άρχουσα τάξη μέσω των Μεγάρων Μουσικής και άλλων χώρων. Πρέπει κάποια στιγμή σαν Κόμμα να δούμε ότι έχει επικρατήσει στο χώρο του πολιτισμού ο «ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ» του ατομικισμού των «πετυχημένων» των «Γιάπηδων» και του αμερικανικού ονείρου. Νομίζω λοιπόν ότι πρέπει να συμπληρωθούν οι Θέσεις στο θέμα αυτό και σε επίπεδο συμπερασμάτων, αλλά και σε επίπεδο προτάσεων για το πώς θα δείξουμε στο Λαό την πολιτιστική μας πρόταση μέσο του Μετώπου.

Αγαπητοί σύντροφοι πιστεύω στην επιτυχία του 16ου Συνεδρίου του ΚΚΕ παρ' όλες τις δυσκολίες και τα προβλήματα που ποτέ εξάλλου δεν αποθάρρυναν τους κομμουνιστές. Η επιτυχία του Κόμματος εξαρτάται από τη δράση των κομματικών μελών, και κατά πόσο μέσα στις πρώτες προτεραιότητές μας έχουμε κατά νου να αποδεικνύουμε την ικανότητά μας να φέρουμε τον τίτλο του Κόμματος και αν μέσα στις επιλογές που έχουμε κάνει στη ζωή μας καταλαμβάνει την πρώτη θέση η ιδιότητά μας, του μέλους του κόμματος.

Τελειώνοντας σ/φοι θα ήθελα να συμπληρώσω, γιατί πολύς λόγος γίνεται τελευταία, ότι οι ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ μέχρι πριν από λίγα χρόνια το μόνο που πρόσφεραν στο ΚΟΜΜΑ ήταν η ίδια τους η ζωή ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΠΟΙΟΙ ΑΛΛΟΙ ΑΠΟΤΙΜΟΥΝ ΤΗΝ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΟΥΣ ΣΤΟ ΚΟΜΜΑ ΜΕ ΤΗ ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΤΟΥΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗ. Αν αυτό κατάλαβαν τόσα χρόνια τότε άξιος ο νέος τους μισθός.


ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΣ
Μέλος Αχτ. Επιτροπής Δυτικής Αχτίδας

Καθαρά και ξάστερα

Αγαπητοί σύντροφοι,

Σε κάθε Συνέδριο καλούμαστε να πάρουμε θέση στον Προσυνεδριακό Διάλογο και να τοποθετηθεί ο καθένας στις Θέσεις της ΚΕ του Κόμματος. Σύντροφοι, το ζήτημα, κατά την άποψή μου, δεν είναι αν οι Θέσεις εγκρίνονται συνολικά ή μερικά. Ο καθένας μας έχει τις απόψεις του πώς θα υλοποιηθούν οι Θέσεις. Γιατί αν προσέξουμε τις Θέσεις και των άλλων Συνεδρίων θα δούμε ότι είναι περίπου οι ίδιες: Ιδεολογικό, οργανωτικό, στελεχικό, οικονομικό, στρατολόγηση νέων κομματικών μελών κλπ. Εκτός από τη θέση του 15ου Συνεδρίου που έβαλε θέμα για το ΑΑΔΜ. Ολα τα άλλα περιστρέφονται στα ίδια. Κι αυτό, κατά την άποψή μου, θα πρέπει να το δούμε, να μας προβληματίσει και να το κουβεντιάσουμε συνολικά, απ' την κορυφή της ηγεσίας μέχρι και το τελευταίο μέλος, με κάθε φίλο και οπαδό, με κάθε άνθρωπο καλής θέλησης. Και για να γίνει αυτό θα πρέπει με θάρρος και τόλμη να το δούμε κριτικά και προπάντων αυτοκριτικά. Και πρώτα θα πρέπει να ξεκινήσει ο καθένας απ' τον εαυτό του. Να ψαχτούμε και να δούμε, έχουμε αποχτήσει την κομματική συνείδηση; Είμαστε οι κομμουνιστές όπως το απαιτούν οι σημερινές συνθήκες; Νομίζω - και δεν εννοώ το σύνολο - όχι. Και το λέω τούτο για τους εξής λόγους:

1ο: Πώς είναι δυνατόν να λεγόμαστε κομμουνιστές και πολύ περισσότερο στελέχη, καθοδηγητικά όργανα, με ευθύνες στις καταστατικές αρχές; Πώς είναι δυνατόν να εμφανιστούν θέσεις και αποφάσεις όταν έρχονται άνθρωποι από χωριά με 60-70 ψηφοφόρους και να ζητάνε να πάει κάποιος υπεύθυνος να τους ενημερώσει γενικά για την κατάσταση και επί δεκαετίες να κωφεύουμε; Λυπάμαι, αλλά έτσι είναι.

2ο: Πώς είναι δυνατόν, σύντροφοι, να πάμε μπροστά, όταν παραβιάζεται κατάφωρα το Καταστατικό και να κάνει μέχρι και ένα χρόνο να συνέλθει ΚΟΒ.

3ο: Πώς είναι δυνατόν να λεγόμαστε ανώτεροι άνθρωποι, που πρέπει να έχουμε ένα άλλο ήθος και έναν άλλο τρόπο συμπεριφοράς, όταν στελέχη του Κόμματος βρίζουν με τον πιο απρεπή τρόπο μέλη του Κόμματος και τα απειλούν δημόσια με διαγραφές;

4ο: Αλήθεια, πώς είναι δυνατόν να υπάρχει η συνοχή και η συντροφικότητα όταν στελέχη του Κόμματος ξεχωρίζουν τα μέλη του Κόμματος σε παλιά και καινούρια; (Εσείς οι παλιοί καταντήσατε το Κόμμα σ' αυτό το σημείο). Σύντροφοι, πικραίνομαι που τα γράφω, αλλά το θεώρησα καθήκον μου όλα αυτά να γίνουν γνωστά στο ανώτατο όργανο του Κόμματος.

5ο: Είναι τρομερό, σύντροφοι, να βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο και να μην εμφανίζεται ο καθοδηγητής ΟΒ και να εξαφανίζεται ο γραμματέας.

6ο: Απ' τον τακτικό μου καθοδηγητή, το «Ριζοσπάστη», παρακολουθώ τα στελέχη του Κόμματος που περιοδεύουν στην επαρχία να πηγαίνουν εκεί που υπάρχει κάποια δύναμη. Δε λέω ότι δεν πρέπει να πηγαίνουν εκεί, αλλά πρωταρχικά και καταστατικό καθήκον είναι να φτάσουμε εκεί που δεν υπάρχει. Και με αυτή την τακτική μας, δίνουμε το δικαίωμα στους αντιπάλους μας να λένε, και σεις σε κάθε εκλογή θυμάστε τον κόσμο.

7ο: Πώς μπορούμε να λέμε ότι έχουμε κομματική συνείδηση όταν σε κάθε απεργία, σε κάθε κινητοποίηση, σε συγκέντρωση στο Εργατικό Κέντρο δεν παρουσιάζονται ούτε 100 άνθρωποι; Αυτά και πολλά άλλα θα μπορούσα να αναφέρω. Θα σταματήσω σ' αυτά γιατί νομίζω ότι είναι αρκετά για να καταλάβουμε πώς λειτουργούν οι Οργανώσεις. Ολα αυτά μπορεί να μας φαίνονται υπερβολικά, μπορεί να μας φαίνεται βαριά η κριτική και όμως όλα αυτά έφτασαν στο Γραφείο Περιοχής. Αναγνώρισαν ότι είναι ζητήματα ουσίας και πρέπει να συζητηθούν αλλά ίσως να είναι λίγοι οι 27 μήνες που αναφέρθηκαν και δε βρέθηκε ο χρόνος και η μέρα να συζητηθούν.

Σύντροφοι, θλίβομαι. Εχω 57 χρόνια στον αγώνα και τέτοια αδιαφορία και καταστρατήγηση Καταστατικού δε μου έχει ξανασυμβεί.

Με την ευκαιρία, σύντροφοι, θα ήθελα με λίγα λόγια να αναφερθώ στη γενική ενημέρωση των κομματικών μελών. Οι κομμουνιστές και γενικά ο αριστερός και προοδευτικός κόσμος είναι ευαίσθητος και έχει απαιτήσεις. Πρέπει να ξέρει, να μαθαίνει τι γίνεται στον κόσμο. Ποια είναι η κατάσταση στα κομμουνιστικά και γενικά στα προοδευτικά κινήματα. Και ακόμα, μη διστάζετε να ενημερώνετε τη βάση όταν πρόκειται να παρθούν σοβαρές αποφάσεις. Οπως, π.χ., με την κυβέρνηση Τζαννετάκη, που την πλήρωσε το Κόμμα και την πληρώνει ακόμα ή με τα γεγονότα 1989-1990 με την ανατροπή της ΕΣΣΔ και των άλλων σοσιαλιστικών καθεστώτων. Ενώ βρίσκονταν στην άκρη του γκρεμού, εμάς μας λέγανε ότι όλα πάνε καλά. Η μη σωστή ενημέρωση, σύντροφοι, έχει αρνητικές συνέπειες. Για όλα αυτά, σύντροφοι, υπάρχουν ευθύνες και οι ευθύνες είναι και ατομικές αλλά και συλλογικές. Πρέπει με ευχαρίστηση να δεχόμαστε την κριτική και να έχουμε το θάρρος και τη δύναμη να κάνουμε την αυτοκριτική μας.

Τελειώνοντας θα ήθελα να επισημάνω δύο πράγματα.

1ο: Το κάθε στέλεχος, το κάθε μέλος του Κόμματος πρέπει να το πάρει στα σοβαρά και να κατανοήσει ότι η εφαρμογή των καταστατικών αρχών και για να γίνει πράξη η μαρξιστική-λενινιστική θεωρία είναι υπόθεση δική του-δική μας. Ας κλείσουμε τα μάτια μας και ας βουλώσουμε τα αυτιά μας σε κάθε υπονομευτή του Κόμματός μας. Είναι λάθος, σύντροφοι, να μας λέει η ηγεσία μας ότι γνώριζε τις αντιθέσεις του Θεωνά και του Κωστόπουλου και να τους προωθεί σε ηγετικές θέσεις. Ο οπορτουνισμός θέλει τσάκισμα στη γέννησή του και

2ο: Θα ήθελα να πω, πως ενώ βλέπουμε τον καπιταλισμό, παρ' όλες τις αντιθέσεις του, να συσπειρώνεται στα κοινά συμφέροντά του, εμείς - όλα τα κομμουνιστικά-εργατικά κόμματα - βρισκόμαστε σε συσκέψεις, σε επαφές και σε κουβέντες. Νομίζω ότι είναι καιρός όσοι και όσα κόμματα ενδιαφέρονται για κοινό αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό να συμφωνήσουν και να κάνουν μια καινούρια Διεθνή. Λίγοι στην αρχή και σιγά σιγά θα γίνουν πολλοί. Ετσι ξεκίνησε η Ευρώπη πέντε στην αρχή και έγιναν 15. Χρειάζεται τόλμη.

Συντροφικά

ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΡΜΑΓΟΣ

Ελάτη Τρικάλων



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ