Με αφορμή την ψήφιση του άρθρου 50 για την ισοδυναμία των κολεγίων από τη ΝΔ, ανοίγει για άλλη μια φορά η συζήτηση για το αν αυτό αποτέλεσε αποκλειστικά μια επιλογή της παρούσας διακυβέρνησης, «μια νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία» ή αν είναι μια επιλογή επιβεβλημένη από την ΕΕ και το Δίκαιό της. Πίσω από το «μας το επιβάλλει η ΕΕ» «στοιχίζεται» η ΝΔ, ενώ ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ και άλλα αστικά και οπορτουνιστικά κόμματα, συνδικαλιστικές ομοσπονδίες (ΔΟΕ, ΟΛΜΕ) και επιμελητήρια (ΤΕΕ) κινούνται σε έναν απόλυτο διαχωρισμό της ΕΕ από τις όποιες κυβερνητικές επιλογές. Υπερασπίζονται, υποτίθεται, τη δημόσια Παιδεία και το άρθρο 16. Με τον τρόπο αυτό, είτε μέσα από τη λογική του αναγκαστικού μονόδρομου της εφαρμογής του ευρωενωσιακού Δικαίου είτε μέσα από τον εξωραϊσμό της ΕΕ σε καταφανώς αρνητικές επιλογές, γίνεται επίθεση και επιχειρείται χειραγώγηση και αποπροσανατολισμός της λαϊκής συνείδησης.

Η ΝΔ, «με φόρα», από την πρώτη μέρα της διακυβέρνησής της είχε δεσμευτεί να προχωρήσει στην αντιλαϊκή - αντιεκπαιδευτική ρότα των προκατόχων της και να την πάει παραπέρα. Αυτό κάνει. Αποτελεί θράσος από τη μεριά του ΣΥΡΙΖΑ και άλλων δυνάμεων, όμως, να παριστάνουν τους υπέρμαχους της δημόσιας Παιδείας και να εκτοξεύουν μύδρους εναντίον των κολεγίων. Κάτι ανάλογο είχε κάνει ο πάλαι ποτέ ΣΥΝ, με την Οδηγία της ΕΕ που αφορούσε δήθεν «μονιμοποιήσεις συμβασιούχων», ενώ, όπως δηλωνόταν ξεκάθαρα από την ίδια την ΕΕ, ήταν ένα πλαίσιο «καλύτερης» εφαρμογής της «εργασίας με σύμβαση ορισμένου χρόνου»... Κι όμως, ο ΣΥΝ επιχείρησε να χειραγωγήσει το κίνημα, διατυπώνοντας και προβάλλοντας αίτημα για την εφαρμογή της Οδηγίας εκείνης. Το ίδιο έπραξε ο ΣΥΡΙΖΑ με τα κολέγια και τα Κέντρα Ελευθέρων Σπουδών (ΚΕΣ). Τότε, σε περίοδο μεγάλων αγώνων από τους φοιτητές, έστρεψε το κίνημα αποκλειστικά στο αίτημα της μη αναθεώρησης του συνταγματικού άρθρου 16, που ορίζει την Ανώτατη Εκπαίδευση ως δημόσια. Ετσι, οι Οδηγίες της ΕΕ έμεναν στο απυρόβλητο. Το άρθρο 16 παραμένει, αλλά το κοινοτικό Δίκαιο επιβάλλεται στο εθνικό, κάνοντας πράξη την εξομοίωση των διαφόρων κολεγίων με τα δημόσια ΑΕΙ. Οταν ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση, προχώρησε σε σειρά προκηρύξεων στο Δημόσιο που αναγνώριζαν την ισοδυναμία τίτλων κολεγίων. «Ουαί υμίν γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί»...

Η αστική τάξη της χώρας μας αποτελεί οργανικό και ενεργό τμήμα της ΕΕ των μονοπωλίων. Το ελληνικό πολιτικό προσωπικό συναποφασίζει και υλοποιεί όλο το αντιλαϊκό πλαίσιο, ψήφισε και υιοθέτησε όλες τις κομβικές συνθήκες, τις «ελευθερίες» κίνησης εργαζομένων, αγαθών και εμπορευμάτων. Μεταξύ αυτών των επιλογών κορυφαία θέση στα εκπαιδευτικά πράγματα ήταν η Λευκή Βίβλος για την Παιδεία, με την οποία θεσμοθετούνταν επείγουσες, άμεσες και μακροπρόθεσμες προσαρμογές του εκπαιδευτικού συστήματος για ελαστικότερη εργασία και για να υποβοηθηθούν οι ευρωπαϊκές επιχειρήσεις και η κερδοφορία τους. Ο «ενιαίος χώρος» στην Ανώτατη Εκπαίδευση, η διαμόρφωση πτυχίων - «χυλών», κάθετα και οριζόντια διαφοροποιημένων, η ενίσχυση της ιδιωτικής Παιδείας και της λειτουργίας της δημόσιας με ιδιωτικόοικονομικά κριτήρια, η αντικατάσταση των επαγγελματικών δικαιωμάτων με τα επαγγελματικά περιγράμματα και η διαρκής αξιολόγηση των προγραμμάτων με τους όρους και τα κριτήρια της «αγοράς», ψηφίστηκαν με όρους στρατηγικής σύμπλευσης από ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ. Σε αυτή τη βάση, κάθε φορά κέρδιζε έδαφος η πλήρης νομιμοποίηση των κολεγίων, ακόμα και σε χώρους όπου υπήρχαν έντονες αντιδράσεις (π.χ. μηχανικοί, εκπαιδευτικοί).

Η πρόταση του ΚΚΕ για αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν Παιδεία, για ουσιαστική αναβάθμιση της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης, με αποσαφήνιση των επιστημονικών αντικειμένων και καθιέρωση πτυχίων μίας και μόνο, πανεπιστημιακής κατηγορίας σε αυτά, είναι η μόνη που μπορεί να απαντήσει ολοκληρωμένα και ριζικά στα κολέγια και στην Παιδεία - εμπόρευμα. Μια Ελλάδα με κοινωνικοποιημένο τον πλούτο και εκτός ΕΕ, με την εργατική τάξη αφεντικό, μπορεί να διασφαλίσει το δικαίωμα όλων σε μόνιμη σταθερή εργασία. Η πρόταση του ΚΚΕ μπορεί σήμερα να βοηθήσει στο χτύπημα της απάτης και της αυταπάτης, να δυναμώσει τον αγώνα ενάντια στην περαιτέρω ιδιωτικοποίηση της Παιδείας και ενάντια στα νέα χτυπήματα των δικαιωμάτων των αποφοίτων, που προωθούν τα αστικά κόμματα. Μόνο ένα κίνημα οργανωμένο, χειραφετημένο από την αστική ιδεολογία και πολιτική, μπορεί να δώσει κατακτήσεις, να καθυστερήσει μέτρα, όπως αυτά για τα κολέγια, ακόμα κι αν είναι ψηφισμένα...