Οπου το σχέδιο δεν προβλέπει ξήλωμα (π.χ. η περίπτωση του Αγ. Κοσμά) τα Αθλητικά Κέντρα λειτουργούν με κριτήριο το πόσα έσοδα θα έχει το κράτος από την επιχειρηματική αξιοποίηση

Την ίδια ώρα, γίναμε μάρτυρες μιας άλλης πλευράς. Με επιστολή της, η κολυμβητική ομοσπονδία (ΚΟΕ) προειδοποιούσε ότι μετά την 8η Φλεβάρη, μόλις 9 κολυμβητήρια σε όλη την Ελλάδα θα είναι αυτά που θα έχουν άδεια λειτουργίας για χρήση από σωματεία, αθλούμενους και κοινό. Κι αυτό γιατί μια μέρα νωρίτερα, στις 8 Φλεβάρη, λήγει και τυπικά η προθεσμία που είχε δοθεί από πλευράς υφυπουργείου Αθλητισμού, προκειμένου να κάνουν τις απαραίτητες ενέργειες, για να εξασφαλίσουν την άδεια. Μάλιστα, το συγκεκριμένο γεγονός αποτελεί ένα επιπρόσθετο πρόβλημα στην ήδη προβληματική λειτουργία των περισσότερων αθλητικών εγκαταστάσεων στη χώρα είτε των λεγόμενων Ολυμπιακών είτε των Εθνικών Αθλητικών Κέντρων.

Με γνώμονα το δικαίωμα στην Αθληση για τους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα λειτούργησε o Δήμος Πάτρας στην περίπτωση του Παμπελοποννησιακού Σταδίου

Η κατάσταση στις αθλητικές εγκαταστάσεις δεν είναι πρόβλημα των τελευταίων ετών ούτε δημιουργήθηκε συμπτωματικά. Αντίθετα, είναι το αποτέλεσμα των διαχρονικών πολιτικών που εφαρμόστηκαν όλα τα προηγούμενα χρόνια από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, που ως βασικό στόχο είχαν την απαλλαγή του κράτους από τις ευθύνες του για το λαϊκό δικαίωμα στην άθληση και την παράδοση του Αθλητισμού στα ιδιωτικά συμφέροντα και τη μετατροπή του ως μέσου για κέρδος. Σημαντικός τομέας σε αυτό το εγχείρημα υπήρξαν και οι αθλητικές εγκαταστάσεις.

Η περίπτωση του Παμπελοποννησιακού Σταδίου και της απόφασης του Δήμου Πάτρας είναι το πρώτο παράδειγμα χρήσης Ολυμπιακών Εγκαταστάσεων στην κατεύθυνση της κάλυψης λαϊκών αναγκών. Μια δεκαετία και κάτι μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, τα περίφημα Ολυμπιακά Εργα όχι μόνο δεν παραδόθηκαν για τις ανάγκες του ίδιου του λαού, με χρήματα του οποίου κατασκευάστηκαν και μάλιστα με υπέρογκο κόστος, αλλά αποτέλεσαν μέχρι σήμερα το κλασικότερο παράδειγμα εφαρμογής των πολιτικών ιδιωτικοποίησης στον τομέα του Αθλητισμού.

Σε όσα απ' αυτά δεν μπήκε λουκέτο, με πρόφαση τα έξοδα λειτουργίας και δεν παραδόθηκαν στη μοίρα τους, επιχειρήθηκε η ολική ή μερική ιδιωτικοποίησή τους και η μετατροπή τους σε επιχειρήσεις με σκοπό το κέρδος μέσω του ΤΑΙΠΕΔ. Πιο πρόσφατο παράδειγμα γι' αυτό αποτελούν οι εγκαταστάσεις του Ελληνικού, συμπεριλαμβανομένου και του Αθλητικού Κέντρου του Αγ. Κοσμά, οι οποίες σταδιακά την τελευταία διετία μετατράπηκαν σε μαρίνες για πολυτελή σκάφη, εκθεσιακά κέντρα, πολυτελείς χώρους διασκέδασης κ.τ.λ. Οπως έχει συμβεί στις περιπτώσεις των εγκαταστάσεων του Μπιτς - Βόλεϊ, στο Φάληρο, του Σόφτμπολ, του Κανόε - Καγιάκ, του Σχινιά. Τα στάδια (Παμπελοποννησιακό, Παγκρήτιο, Πανθεσσαλικό), που συμπεριλάμβαναν και στίβο όπως και εσωτερικές εγκαταστάσεις για άλλα αθλήματα, παραδόθηκαν για χρήση από ποδοσφαιρικές ΠΑΕ, οι οποίες σε αρκετές περιπτώσεις δεν κατέβαλλαν ούτε καν το χρηματικό αντίτιμο που αναλογούσε.

Η περίπτωση των Εθνικών Αθλητικών Κέντρων έχουν αποτελέσει μέχρι σήμερα, και ιδιαίτερα την τελευταία πενταετία, την αιχμή του δόρατος των πολιτικών που εφαρμόστηκαν στον Αθλητισμό, με προφανή στόχο την παράδοση του Αθλητισμού στα ιδιωτικά συμφέροντα. Αφού έγιναν μπαλάκι μεταξύ Πολιτείας και Δήμων, τελικά παραδόθηκαν στους δεύτερους, χωρίς να υπάρχει καν οργανωμένο σχέδιο, αλλά ούτε και οι πόροι για τη συντήρηση και τη λειτουργία τους.

Ετσι, στις περισσότερες των περιπτώσεων, οι Δήμοι επέλεξαν το δρόμο της μετατροπής τους ουσιαστικά σε επιχειρήσεις, επιβάλλοντας χαράτσι για τη χρήση τους από σωματεία και αθλούμενους. Φυσικά, αυτό, στην περίπτωση των σωματείων, είχε ως συνέπεια σε αρκετές περιπτώσεις τη μετακύλιση των χαρατσιών στα μέλη τους ή στις οικογένειές τους. Την ίδια ώρα, τραγική είναι η κατάσταση και στις συνθήκες λειτουργίας, λόγω έλλειψης προσωπικού, αφού αυτή επιδεινώθηκε μετά τις τελευταίες μετατάξεις υπαλλήλων, φθάνοντας πλέον στην πραγματικότητα που θέλει ακόμα και έναν υπάλληλο να είναι υπεύθυνος για δυο και τρεις εγκαταστάσεις ή κάποιον αντίστοιχο να εκτελεί χρέη φύλακα, ηλεκτρολόγου, συντηρητή κ.τ.λ.

Αντίστοιχη είναι η κατάσταση και στο θέμα της ύπαρξης πόρων για τη συντήρηση των ΕΑΚ, αλλά και τη διασφάλιση της ομαλής λειτουργίας τους. Η έλλειψη ενός οργανωμένου πλαισίου λειτουργίας από την πλευρά της πολιτείας, η προχειρότητα του σχεδίου παράδοσής τους στους δήμους, η παραπομπή των χρηματοδοτήσεων σε προγράμματα του ΕΣΠΑ, δημιουργεί μια ασφυκτική κατάσταση, με αποτέλεσμα σε αρκετές περιπτώσεις το λουκέτο. Τελευταία... θηλιά αποτελεί και το ζήτημα των αδειών λειτουργίας, όπου και εδώ παραμένει ανοιχτό το θέμα τού ποιος (περιφέρεια ή υπουργείο) είναι αρμόδιος να εκδώσει την άδεια.