Είναι γνωστό ότι στις χώρες της Ευρώπης, το συνδικαλιστικό κίνημα είναι κάτω από τον έλεγχο της σοσιαλδημοκρατίας, που σε συνεργασία με το κεφάλαιο χειραγωγεί τις αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζομένων.

Πολλοί αγωνιστές, από ταξικά συνδικάτα των χωρών της Ευρώπης, οι οποίοι ήρθαν στη χώρα μας και συνομίλησαν με τα στελέχη του ΠΑΜΕ, μας έχουν δώσει στοιχεία από τη δράση αυτών των ξεπουλημένων συνδικαλιστικών ηγεσιών.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι Comisiones Obreras (CCOO) στην Ισπανία, που μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '80 ήταν μια ταξική συνδικαλιστική οργάνωση και η οποία στην πορεία μετεξελίχθηκε σε ένα μηχανισμό του κεφαλαίου σε βάρος της εργατικής τάξης της Ισπανίας και με ειδική αποστολή από τη Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων σε βάρος των λαών της Λατινικής Αμερικής. Γι' αυτή τη δράση της, οι CCOO ανταμείφθηκαν από τη ΣΕΣ, η οποία στο τελευταίο συνέδριό της, που έγινε το Μάη του 2011 στην Αθήνα, επέλεξε ως πρόεδρό της τον Ignacio Fernandez Toxo (γενικός γραμματέας των CCOO).

Οι Comisiones Obreras (CCOO) ιδρύθηκαν στην Ισπανία την περίοδο της δικτατορίας του Φράνκο, σαν μια παράνομη συνδικαλιστική οργάνωση. Αντιστάθηκαν στη σκληρή καταστολή (έχει καταγεγραμμένους πολλούς δολοφονημένους εργάτες, βασανισμένους, φυλακισμένους, εξορισμένους και απολυμένους) και είχαν το σεβασμό και τη στήριξη της πλειοψηφίας των εργαζομένων.

Για την CCOO τότε ήταν νόμος ο σεβασμός των αποφάσεων των συνελεύσεων των εργαζομένων.

Η δημοκρατία της βάσης των εργαζομένων κατέστησε τις CCOO μια δυνατή και μαζική συνδικαλιστική οργάνωση παρ' όλη τη φασιστική καταστολή.

Οι μεγάλες επιτυχίες και κατακτήσεις που διεκδικήθηκαν από την εργατική τάξη, στις συλλογικές συμβάσεις, στην υγιεινή και την ασφάλεια, στην κοινωνική ασφάλιση (υγεία και συντάξεις) κλπ., κατακτήθηκαν έπειτα από μεγάλους και μακροχρόνιους αγώνες και με σκληρές απεργίες, με αποφάσεις που έπαιρναν μέσα στους χώρους δουλειάς. Οι CCOO ήταν μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '80 ένα ταξικό συνδικάτο.

Με την «Εθνική Συμφωνία συνδικάτων, κεφαλαίου και κυβέρνησης», που υπογράφτηκε από την ηγεσία των CCOO το 1983, ξεκινά η διαδικασία υποβάθμισης και υπονόμευσης του ταξικού συνδικαλισμού στην Ισπανία.

Ενα παράδειγμα που δείχνει την αλλαγή του τρόπου λειτουργίας του συνδικάτου εκείνη την εποχή με αφορμή την «Εθνική Συμφωνία» είναι το παρακάτω. Οι CCOO πραγματοποίησαν, κυρίως στην Καταλονία, συνελεύσεις σε όλους τους χώρους δουλειάς ώστε οι εργαζόμενοι να αποφάσιζαν εάν κρίνεται σκόπιμο να υπογραφεί αυτή η συμφωνία. Η μεγάλη πλειοψηφία (έπειτα από την καταμέτρηση των ψήφων) απάντησε ΟΧΙ στην υπογραφή, όμως το στέλεχος των CCOO στην Καταλονία, Jose Luis Lopez Bulla, που εκπροσωπούσε τους εργάτες της Καταλονίας ψήφισε ΝΑΙ στη Μαδρίτη (υπό την πίεση της ηγεσίας των CCOO).

Σήμερα αυτός που αποφασίζει στις CCOO δεν είναι πια τα μέλη τους, που ακόμη μια μεγάλη πλειοψηφία τους είναι αγωνιστές του ταξικού συνδικαλισμού σε σχέση με τη συμβιβασμένη ηγεσία των συνδικάτων τους.

Σήμερα οι CCOO δεν ορίζονται πλέον σαν ταξικό συνδικάτο, μιας και έχει εγκαταλείψει αυτή την ορολογία και τώρα χρησιμοποιεί τον «κοινωνικό εταιρισμό» αντί να μιλά για κοινωνικές τάξεις, δηλαδή χρησιμοποιεί (και όχι μόνο σε αυτό το θέμα) την ορολογία της εργοδοσίας.

Τα οικονομικά του συνδικάτου βασίζονται σε ένα πολύ υψηλό ποσοστό (πολύ πάνω από το 70%) χάρη στις επιχορηγήσεις διαφόρων τύπων που λαμβάνουν οι CCOO από την εργοδοσία και τις διάφορες κρατικές πηγές (δημοτικές, περιφερειακές, κυβερνητικές και ευρωπαϊκές) και από τα πολλά ινστιτούτα που δικαιολογούν την παρουσία για την πληρωμή εκπαιδευτικών προγραμμάτων.

Για παράδειγμα, από τους Γενικούς Κρατικούς Προϋπολογισμούς οι CCOO λαμβάνουν κάθε χρόνο περισσότερο από 10 εκατομμύρια ευρώ. Οι ηγεσίες αυτών των συνδικάτων, συμμετέχοντας χρόνια τώρα σε διαπραγματεύσεις, συνεργάστηκαν στο όνομα της «κοινωνικής ειρήνης» και της ταξικής συνεργασίας με αντάλλαγμα τις πληθωρικές επιχορηγήσεις τους.

Αν και η πιο αηδιαστική μορφή συλλογής πόρων για τις CCOO είναι η εξής: Κάθε φορά που η εργοδοσία απολύει έναν εργάτη, τότε η CCOO παίρνει ένα συγκεκριμένο ποσό (το οποίο έχει συμφωνηθεί) απ' την εργοδοσία, με την αιτιολογία ότι αυτά τα χρήματα χρησιμοποιούνται για τα δικαστικά έξοδα του συνδικάτου. Στην πράξη, δηλαδή, διευκολύνει τις απολύσεις, αφού εάν υπάρχουν περισσότεροι απολυμένοι το συνδικάτο θα λαμβάνει περισσότερα χρήματα (και δεν μιλάμε για μικρά ποσά, πρόκειται για εκατομμύρια). Αυτά τα συνδικάτα παρακολουθούσαν παθητικά την αύξηση της ανεργίας και συνέβαλαν σε χιλιάδες απολύσεις, υπογράφοντας πολλά ERE (μηχανισμοί ρύθμισης της απασχόλησης μέσω των οποίων οι εργοδότες καθιστούν ακόμα πιο ευέλικτες τις εργασιακές σχέσεις).

Εκτός από αυτό, κάθε χρόνο η CCOO λαμβάνει εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ από την Ευρωπαϊκή Ενωση, για τα λεγόμενα «Σχέδιο Βοήθειας» και «Σχέδιο Αλληλεγγύης» στη Λατινική Αμερική, που είναι εκπαιδευτικά σεμινάρια, ανακοινώσεις στις δημοσιεύσεις των συνδικάτων της Λατινικής Αμερικής (όπως για παράδειγμα η δεύτερη σελίδα του μηνιαίου οργάνου της PIT-CNT της Ουρουγουάης και στο περιοδικό των γυναικών της CGT του Περού) ή ακόμα ως βοήθεια (ενίσχυση) για να πραγματοποιηθούν συνέδρια κλπ. Είναι αυτό που αναφέραμε αρχικά, το μακρύ χέρι της ΣΕΣ στη Λατινική Αμερική προς όφελος των ευρωπαϊκών πολυεθνικών.

Χαρακτηριστικά παραδείγματα του «προβιβασμού» των ανώτατων στελεχών της CCOO:

Ο Antonio Gutierrez Vegara έγινε από ανώτατο στέλεχος της CCOO βουλευτής του PSOE και ψήφιζε υπέρ όλων των αντεργατικών μέτρων που πήρε η σοσιαλδημοκρατία. Ο Jose Maria Fidalgo, διάδοχος του Antonio Gutierrez, ήταν ένας από αυτούς που υπέγραψαν (μαζί με 49 μεγαλοβιομήχανους) το κείμενο για το «Μετασχηματισμό της Ισπανίας» που σηματοδοτεί τα αντεργατικά μέτρα που ο καπιταλισμός θέλει να επιβάλει και στήριξε την πρόσφατη καμπάνια του Λαϊκού Κόμματος για να γίνει κυβέρνηση. Ο Juan Coscubiela, που για 13 χρόνια υπήρξε ανώτατο στέλεχος της CCOO στη Καταλονία, διδάσκει στο πανεπιστήμιο των Ιησουιτών όπου μαθαίνουν τα παιδιά της αστικής τάξης να γίνουν επιχειρηματίες.

Η εξαγορά συνειδήσεων δεν περιορίζεται μόνο σε κάποιους λίγους, έχει μολυνθεί (με τα χρόνια) η πλειοψηφία των στελεχών του συνδικάτου. Η πιο σκανδαλώδης υπόθεση ήταν αυτή της γενικής γραμματέα του CONFIA (χρηματοπιστωτικός τομέας της CCOO). Οπως αποκαλύφθηκε δικαστικά, η συγκεκριμένη συνδικαλίστρια «λαδώθηκε» από την εργοδοσία με πολλά εκατομμύρια ευρώ προκειμένου να υπογραφούν συλλογικές συμβάσεις στις Τράπεζες Καταθέσεων Ταμιευτηρίου Cajas de Ahorro y Bancos, με τις οποίες ανατράπηκαν τα κεκτημένα συνδικαλιστικά και εργατικά δικαιώματα.

Το 2011 αύξησαν την ηλικία συνταξιοδότησης από τα 65 στα 67 χρόνια και μια μείωση του μέσου όρου της σύνταξης. Ολα με την υπογραφή των ηγετικών στελεχών των CCOO, μαζί με την UGT (η συνομοσπονδία που ελέγχεται από τους σοσιαλδημοκράτες). Σε αυτό το σημείο να σημειωθεί πως σε ορισμένες χώρες της Ευρώπης υπάρχουν περισσότερες των μία Γενικές Συνομοσπονδίες Εργατών, οι οποίες εκφράζουν αντίστοιχα ιδεολογικά ρεύματα στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Οι CCOO μαζί με την UGT ξεκίνησαν να συμμετέχουν στα συμβούλια διοίκησης των επαγγελματικών ταμείων, όπως στη SEAT και η SEAT διευκολύνει την περιοδική αλλαγή των ιδιωτικών αυτοκινήτων των συνδικαλιστικών στελεχών της CCOO. Στην SEAT, το 2005, η CCOO υπέγραψε συμφωνία για την απόλυση 600 εργαζομένων.

Για να ολοκληρώσουν την υποταγή τους τα στελέχη των CCOO στο αστικό σύστημα έχουν αφήσει στη μοίρα τους χιλιάδες απολυμένους εργάτες. Η πιο «αιματηρή» περίπτωση ήταν στις Τηλεπικοινωνίες, που στήριξαν τη μείωση χιλιάδων θέσεων εργασίας (από 75.000 σε 36.000 σήμερα και τώρα οι CCOO δέχονται να μειωθούν ακόμη 6.000).

Τα τελευταία 3 χρόνια οι CCOO έχουν κηρύξει μόνο μία γενική απεργία, στις 29 Σεπτέμβρη του 2010, χωρίς καμία όμως διάθεση να έχει επιτυχία. Το ίδιο συμβαίνει και με τις περισσότερες συγκεντρώσεις που διοργανώνουν. Ενα παράδειγμα: Στην εν λόγω γενική απεργία, στην περιοχή La Rioja, τα τοπικά στελέχη της CCOO παραβρέθηκαν στη συγκέντρωση στην κεντρική αγορά Merca Rioja, όπου και ήρθαν σε συνεννόηση με την αστυνομία να τους αφήσει να φωτογραφηθούν στην κεφαλή της συγκέντρωσης και στη συνέχεια, όταν αυτά τα στελέχη αποχώρησαν, η αστυνομία χτύπησε τους απεργούς.

Ο συνδικαλιστικός χάρτης της Ισπανίας είναι πολύπλοκος, εκτός από τις CCOO και την UGT υπάρχουν ανεξάρτητες συνομοσπονδίες κατά περιοχές (χώρα των Βάσκων, Γαλικία, Καταλονία κλπ.) που είναι μεν σε ταξική κατεύθυνση, αλλά συνυπάρχει και το τοπικιστικό στοιχείο, οι αναρχοσυνδικαλιστές (CNT), που πριν τη δικτατορία του Φράνκο είχαν έντονη παρουσία, σήμερα έχουν ελάχιστη επιρροή, οι διάφοροι οπορτουνιστές έχουν στήσει τα λεγόμενα «εναλλακτικά συνδικάτα», πρόκειται για ένα μικρό αριθμό συνδικάτων σε μεγάλες επιχειρήσεις.

Η συμμετοχή συνδικαλιστών της Ισπανίας σε εκδηλώσεις που διοργανώνει η ΠΣΟ, όπως η ημέρα δράσης στις 3 Οκτώβρη 2011, με κινητοποιήσεις σε διάφορες πόλεις, συμβάλλει στην ιδεολογική αντιπαράθεση των ταξικών συνδικαλιστών με τις δυνάμεις του εργοδοτικού συνδικαλισμού, της σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού.

Παρά τις δυσκολίες, θετικό γεγονός είναι η προσπάθεια νέων αγωνιστών να ανασυγκροτήσουν ένα ταξικό συνδικαλιστικό μέτωπο στην Ισπανία, ακολουθώντας το παράδειγμα του ΠΑΜΕ.