ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Τρίτη 28 Σεπτέμβρη 2021
Σελ. /28
Τραγουδώντας αποχαιρέτησε τον Μίκη το Φεστιβάλ της ΚΝΕ

Στον μεγάλο μουσικοσυνθέτη ήταν αφιερωμένη η τρίτη μέρα των εκδηλώσεων

Μια μεγάλη συναυλία τιμής για τον μεγάλο Μίκη Θεοδωράκη... Μια συναυλία που θα θυμόμαστε για καιρό όσοι είχαμε την τύχη να την παρακολουθήσουμε... Μια συναυλία που την έζησαν με όλη τους την καρδιά και αυτοί που συμμετείχαν. Από την μεγάλη Μαρία Φαραντούρη, την «παγκόσμια φωνή του Μίκη», όπως τη χαρακτήρισε ο Μανόλης Ανδρουλιδάκης, ο οποίος είχε αναλάβει την καλλιτεχνική επιμέλεια και ενορχήστρωση, μέχρι την Ρίτα Αντωνοπούλου, τον Γιάννη Κότσιρα, τον Κώστα Τριανταφυλλίδη και τους μουσικούς.

Ετσι όπως έπρεπε αποχαιρέτησε το Φεστιβάλ της ΚΝΕ τον Μίκη Θεοδωράκη, τον άνθρωπο που έκανε τραγούδι τις αγωνίες, τους πόθους και τα οράματα του λαού, που έντυσε μουσικά τις ιαχές των συλλαλητηρίων και τη βοή της μάχης. Τραγουδώντας. Αλλωστε, όπως είπε ο Μ. Ανδρουλιδάκης, «δεν είναι απών. Είναι εδώ...».

Η Κεντρική Σκηνή πλημμύρισε με τη μουσική του Μίκη και τα λόγια του δικού μας ποιητή, του κομμουνιστή ποιητή Γιάννη Ρίτσου. Η προσωπική, καλλιτεχνική, δημιουργική σχέση μεταξύ τους κράτησε μια ζωή, χαρίζοντάς μας μερικά από τα πιο δυνατά και όμορφα τραγούδια. Αλλωστε ο Γ. Ρίτσος πάντα ξεχώριζε την προσφορά του Μ. Θεοδωράκη στην ποίηση, «που με τη μουσική του την έβγαλε από τις σκοτεινές, βαρύθυμες βιβλιοθήκες, την έβγαλε στον καθαρό αέρα και την έφερε ως το τραπέζι του λαού, πλάι στο ποτήρι και το ψωμί του».


«Είμαστε πολλοί... Είμαστε όλοι... Βήματα που βαδίζουν σίγουρα στο μέλλον...». Αυτός ήταν ο τίτλος που είχε δοθεί στο αφιέρωμα και είχε σχεδιαστεί καιρό πριν. Ενα αφιέρωμα σε δύο μεγάλους δημιουργούς, που ήταν από τους στυλοβάτες του Φεστιβάλ, τόσο στα πρώτα του βήματα όσο και όταν μεγάλωνε και «θέριευε»... Μάλιστα, ο Μ. Θεοδωράκης είχε εκφράσει την επιθυμία να παρευρεθεί στο αφιέρωμα.

Με την είδηση του χαμού του Μ. Θεοδωράκη η ΚΝΕ αποφάσισε όλη η τρίτη μέρα του Φεστιβάλ να είναι αφιερωμένη στον μεγάλο μουσικοσυνθέτη και το συγκεκριμένο αφιέρωμα να δίνει τον τόνο...

***

Ο κόσμος που είχε γεμίσει απ' άκρη σ' άκρη όλη την Κεντρική Σκηνή δεν σταματά στιγμή να τραγουδά...

«Αυτές οι καρδιές δεν βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο...». Και η συναυλία ξεκινά.

Τραγούδια από τη «Ρωμιοσύνη» και τον «Επιτάφιο» ερμηνεύουν οι Γ. Κότσιρας, Κ. Τριανταφυλλίδης και Ρ. Αντωνοπούλου. Τραγούδια που έχουν εκφράσει μεγάλες στιγμές της σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας και του λαϊκού κινήματος.

Στη συνέχεια ανεβαίνει στη σκηνή η Μαρία Φαραντούρη. Ο κόσμος όρθιος την χειροκροτά. Η ίδια, συγκινημένη, αναφέρει πως είναι παρούσα στη μεγάλη γιορτή της νεολαίας από το 1ο Φεστιβάλ και πως μαζί με τον Μίκη τραγουδούσε όλα αυτά τα χρόνια «για τα όνειρα και τους αγώνες μας». Επειτα ερμηνεύει τραγούδια από τις «Γειτονιές του κόσμου». Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια ακούστηκαν οι μοναδικοί στίχοι, υλοποιώντας την επιθυμία του συνθέτη αυτοί να επανεκτελεστούν στη Σκηνή του Φεστιβάλ... «Γεια σου, χαρά σου λεφτεριά», «Ετσι μικρό ήταν το όνειρό μας...».


Στη συνέχεια όλοι μαζί ερμήνευσαν τραγούδια από τα «18 λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας». Ξεχωριστή στιγμή ήταν όταν η Μαρία Φαραντούρη ερμήνευσε μαζί με την νεαρή ΚΝίτισσα Ελένη Καρτελιά το «Κυκλάμινο». Η συναυλία ολοκληρώνεται με τους ερμηνευτές να γίνονται μια φωνή με τον κόσμο τραγουδώντας τη «Ρωμιοσύνη».

Στο αφιέρωμα συμμετείχε χορωδία αποτελούμενη από τις Ροδάνθη Κασκαφέτου, Πολυξένη Καράκογλου, Μαριλίζα Λούντζη και Νατάσα Μουσάδη.



Μια μοναδική συναυλία

Με μια εντυπωσιακή εμφάνιση και τη δυναμική της ερμηνεία ξεσήκωσε το κοινό της Κεντρικής Σκηνής το βράδυ της Παρασκευής η Νατάσσα Μποφίλιου.

«Σύντροφοι αγαπημένοι μου, σήμερα είναι η τελευταία μέρα της "Εποχής του θερισμού". Αυτής της περιοδείας. Δεν ξέραμε ότι θα καταλήξουμε έτσι, τόσο υπέροχα. Είμαστε πραγματικά πολύ συγκινημένοι που είμαστε εδώ σήμερα, που μοιραζόμαστε τέτοια αίσθηση, καλλιτεχνική και μουσική. Χαίρομαι που παίζουμε μπροστά σας, χαιρόμαστε που είμαστε μαζί σας», είπε στο ξεκίνημα της συναυλίας, καταχειροκροτούμενη από την κατάμεστη από επισκέπτες Κεντρική Σκηνή, και συνέχισε με γνωστά αγαπημένα της τραγούδια, παλαιότερα αλλά και αυτά που περιλαμβάνονται στον τελευταίο δίσκο της «Η εποχή του θερισμού».

Σημαντική στιγμή ήταν όταν κάλεσε στη σκηνή τον πατέρα της και «ψυχή» του συγκροτήματος «Ρωμιοσύνη», Νίκο, ο οποίος τη συνόδεψε με την κιθάρα του στα τραγούδια του μεγάλου Μίκη Θεοδωράκη «Βασίλεψες αστέρι μου», «Λεβέντης», «Οταν σφίγγουν το χέρι».

Κατά τη διάρκεια της συναυλίας αναφέρθηκε επίσης στις γυναίκες που δολοφονήθηκαν το τελευταίο διάστημα, τονίζοντας την ανάγκη «να διαλύσουμε αυτήν τη σάπια κοινωνία» και εισπράττοντας ένα παρατεταμένο χειροκρότημα.

Κλείνοντας ευχαρίστησε την ΚΝΕ που για άλλη μια χρονιά «άνοιξε την αγκαλιά της» στην ίδια, στον Θέμη Καραμουρατίδη και στους συνεργάτες της.


«Αρνιέμαι να 'χω σκέψη που σωπαίνει... »

«Αρνιέμαι, αρνιέμαι, αρνιέμαι... να 'χω σκέψη που σωπαίνει»... τραγούδησε μ' ένα ξεσηκωτικό τόνο στο ξεκίνημα της μεγάλης συναυλίας του το Σάββατο ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, για να δηλώσει αμέσως μετά από σκηνής: «Λυπάμαι που έλειψα μόνο πέρσι από το Φεστιβάλ της ΚΝΕ, αλλά λείψατε κι εσείς... Ξεκίνησα μ' ένα τραγούδι του Μίκη που ηχογραφήσαμε το 1974. Ξέρετε... ο Μίκης δεν μπορεί να πεθαίνει... και να το ήθελε δε γίνεται... Το κορμί του θα γίνει ένας μεγάλος πλάτανος και οι αγώνες του και η Τέχνη του θα ταξιδεύουν για πάντα στην αιωνιότητα», είπε συνεχίζοντας με «Το σφαγείο» και ξεσηκώνοντας το τεράστιο νεανικό κοινό της Κεντρικής Σκηνής.

Συνέχισε παρουσιάζοντας δύο τραγούδια από την καινούργια του δουλειά με τίτλο «Αντίλαλος» κι αμέσως μετά κάνοντας «βουτιά» σε αγαπημένα κομμάτια της δισκογραφίας του. Τραγούδι του 1984, «πάνε πολλά χρόνια από τότε, κάθε φορά λέω να το αφήσω στην άκρη, αλλά δεν αφήνουν οι συνθήκες... έτσι κι αλλιώς πάντα θα φοβάμαι γι' αυτά που γίνονται και θα γίνονται χωρίς εμάς», είπε, δίνοντας το σύνθημα για το «Φοβάμαι», ενώ θύμισε ότι «εδώ είναι και ο Μικρούτσικος παιδιά» κι ερμήνευσε κομμάτια από τη δισκογραφία του με τον αξέχαστο Θάνο Μικρούτσικο.

Τα δυνατά κομμάτια εναλλάσσονταν με τα καταπληκτικά σολαρίσματα των μουσικών του κι άλλοτε έδιναν τη θέση τους στη μελωδικότητα γιατί... «και ο Λοΐζος είναι εδώ», όπως μας θύμισε πριν τραγουδήσει για τον Τσε. Κι ύστερα ήρθε και ταίριαξε το Πουέρτο Ρίκο, γιατί «αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει» και οι αναφορές στον Τσε δέθηκαν μ' αυτές στον Νίκο Μπελογιάννη.


«Χαιρετίσματα», «Γουίλι», «Ενα καράβι παλιό σαπιοκάραβο», «Βικτώρια»... και τόσα άλλα... τραγούδια με τα οποία έχουν μεγαλώσει πια διαφορετικές γενιές, τραγούδια στον ρυθμό του που καίει ακόμα... ρυθμικά χειροκροτήματα, καπνογόνα, ασταμάτητο τραγούδι από το κοινό όλων των ηλικιών που «ξεσηκώθηκε» στον συναυλιακό «χαμό» που μόνο ο Βασίλης ξέρει να κάνει και που όταν συναντιέται με το Φεστιβάλ της ΚΝΕ εδώ και τόσα χρόνια, απογειώνεται...



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ