Είναι άραγε ακόμη δυνατό να ζήσουμε σε μια εποχή, όπου δε θα χρειάζεται να κοιτάμε γύρω μας σαν εγκληματίες, όταν θα λέμε πως 1 και 1 κάνουν 2; Θα μπορούμε για πολύ ακόμα να εκφράζουμε - ελεύθερα, δημόσια και κατηγορηματικά - την αντίθεσή μας στους πολέμους («ιερούς», «ανίερους» ή «νέους πολέμους») ή ελλοχεύει ο κίνδυνος να μας χαρακτηρίσουν τρομοκράτες και να μας συλλάβουν με την κατηγορία ότι υποθάλπουμε τη διεθνή τρομοκρατία; Και το μεγάλο ερώτημα: Αν η ανθρωπότητα βρίσκεται και πάλι στα πρόθυρα ενός «νέου» πολέμου, ποιοι και τι θα κερδίσουν από αυτόν τον πόλεμο και ποιοι θα χάσουν;

Τα 2 πρώτα ερωτήματα, φαντάζουν και ακούγονται αστεία και παράλογα. Ομως είναι υπαρκτά ερωτήματα και μαζί με το τρίτο - το μεγάλο ερώτημα των τελευταίων ημερών - ζητούν επειγόντως απάντηση, πριν ο πλανήτης μετατραπεί σε ένα παγκόσμιο τρελοκομείο, για να μην πω νεκροταφείο, καθώς κάποιοι προσπαθούν όχι απλά να μας εξοικειώσουν με τη λέξη «πόλεμος», αλλά με αυτό καθεαυτό τον πόλεμο... Είναι, σίγουρα, η πρώτη φορά στην ιστορία του κόσμου, που η λέξη ΠΟΛΕΜΟΣ ακούγεται, γράφεται και προβάλλεται τόσες πολλές φορές και για τόσες πολλές μέρες (από τα ραδιόφωνα, τις τηλεοράσεις, τις εφημερίδες, τους κυβερνήτες, τους δημοσιογράφους κλπ.), ώστε να συνηθίζουμε ακόμη και με την ιδέα ενός πολέμου. Ενός πολέμου που θα αποφασίσουν οι Αμερικανοί - με τη μορφή που αυτοί θα επιλέξουν μαζί με το χρόνο, το στόχο, τον τόπο και τη διάρκεια - και θα υλοποιήσουν μαζί με τους «συμμάχους» τους στην Ευρώπη και το ΝΑΤΟ.

Το πιο λυπηρό και ανησυχητικό είναι ότι στην Ελλάδα, η πλειοψηφία των «διαμορφωτών της κοινής γνώμης» (κυβερνήτες κρατών, πολιτικοί, στρατιωτικοί, δημοσιογράφοι και άλλοι παράγοντες της δημόσιας ζωής), σε αντίθεση με την πλειοψηφία του λαού, υπεραμύνονται του «νέου πολέμου» που ετοιμάζουν οι ΗΠΑ. Και όταν ο απλός λαός εκφράζει αντιρρήσεις σε ένα νέο πόλεμο θυμίζοντάς τους πως σ' αυτό τον πλανήτη, δεν υπάρχουν μόνο τα αθώα θύματα της τρομοκρατικής επίθεσης που δέχτηκε η Νέα Υόρκη και το Πεντάγωνο των ΗΠΑ στις 11 Σεπτέμβρη αλλά και τα εκατοντάδες χιλιάδες αθώα θύματα (νεκροί και τραυματίες) από τον αμερικάνικο πόλεμο στο Βιετνάμ, τους πρόσφατους αμερικανοΝΑΤΟικούς βομβαρδισμούς στο Ιράκ και τη Γιουγκοσλαβία, τα δεκάδες εκατομμύρια των κατοίκων της Γης που πεθαίνουν από την πείνα, τότε οι παραπάνω κύριοι, είναι έτοιμοι να χαρακτηρίσουν αυτή την κατηγορία των σκεπτόμενων ανθρώπων υποστηρικτές των τρομοκρατών και της διεθνούς τρομοκρατίας.

Οι κάθε είδους ένθερμοι υποστηρικτές του «νέου πολέμου», στην ουσία, βλέπουν το δέντρο και χάνουν το δάσος. Βλέπουν ή θέλουν να βλέπουν μόνο το αποτέλεσμα (στη συγκεκριμένη περίπτωση το τρομοκρατικό χτύπημα που δέχτηκε η πρώτη υπερδύναμη του πλανήτη) και αρνούνται να δουν ή έστω να αναζητήσουν τα βαθύτερα αίτια που προκάλεσαν αυτό το χτύπημα. Οτι δηλαδή ο πρώτος και κύριος ένοχος για το τρομοκρατικό χτύπημα στις ΗΠΑ και την άνθηση της διεθνούς τρομοκρατίας - με ή χωρίς εισαγωγικά - είναι οι ίδιες οι ΗΠΑ και για την ακρίβεια η ιμπεριαλιστική τους πολιτική.

Οποιος, όμως, δεν κλείνει τα μάτια του, δεν μπορεί να μη δει πως οι ΗΠΑ με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, εφαρμόζουν και στηρίζουν πολιτικές που:

• Παράγουν, αναπαράγουν και διευρύνουν την κοινωνική αδικία, καθώς εντείνουν το βαθμό εκμετάλλευσης της μισθωτής εργασίας από το κεφάλαιο και άρα τις ταξικές αντιθέσεις και αντιπαραθέσεις. Σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιοποίησε φέτος το γνωστό περιοδικό ECONOMIST, οι πλούσιοι στην Αμερική είναι σήμερα 6 φορές πλουσιότεροι, σε σχέση με τους φτωχούς, συγκριτικά με πριν από 10 χρόνια και σύμφωνα με το περιοδικό «Forbes», σήμερα στα 6 δισεκατομμύρια κατοίκους αυτού του πλανήτη, υπάρχουν 425 άνθρωποι με περιουσία που ξεπερνά το 1 δισεκατομμύριο δολάρια ή περίπου 400 δισεκατομμύρια δραχμές. Το 90% αυτών των κατοίκων - δηλαδή κοντά 5,5 δισ. άνθρωποι - ζουν σε άθλιες συνθήκες και γύρω ή κάτω από το όριο φτώχειας, σε αντίθεση με το 10% που ζει πλουσιοπάροχα.
• Μεγαλώνουν το χάσμα ανάμεσα σε πλούσιες και φτωχές χώρες, με την υπερεκμετάλλευση των δεύτερων από τις πρώτες. Οπως ομολόγησε ο ίδιος ο πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας Τζ. Γουέλφενσον (συνέντευξη στην εφημερίδα το Κέρδος, 25 Ιούλη 2001) «το 20% των χωρών του πλανήτη μας κατέχουν το 80% του συνολικού πλούτου». Ο ίδιος, επεσήμανε πως «το πρόβλημα της φτώχειας θα επιδεινωθεί» και διατύπωσε τη - σωστή - άποψη πως «οι πλούσιες χώρες δε συνειδητοποιούν ότι το πρόβλημα της φτώχειας είναι και δικό τους πρόβλημα». Προφανώς, εξέφραζε την ανησυχία του, από το ενδεχόμενο ξεσηκωμού των πεινασμένων και εξαθλιωμένων της Γης, ενάντια στους κάθε είδους δυνάστες τους που τους πίνουν το αίμα και τους στερούν το δικαίωμα να ζούνε σαν άνθρωποι.
• Στηρίζουν (πολιτικά, οικονομικά ή και στρατιωτικά), μέσω των μυστικών τους υπηρεσιών και των άλλων κέντρων, άτομα, ομάδες, οργανώσεις, κινήματα ή και πολιτικά κόμματα σε άλλες χώρες, για να υπονομεύουν - μέχρι να τις ανατρέψουν - το έργο κυβερνήσεων που εφαρμόζουν πολιτικές με γνώμονα τα συμφέροντα της χώρας και του λαού τους.

Αδιάψευστος μάρτυρας, ότι ηθικός αυτουργός για την άνθηση της τρομοκρατίας, διεθνώς - και στις ίδιες τις ΗΠΑ - είναι η πολιτική των Αμερικανών και των κάθε είδους συνεταίρων τους, αποτελούν και τα εξής 4 γεγονότα:

Πρώτον, η εγκαθίδρυση - με τις ευλογίες και τη στήριξη των Αμερικανών - της στρατιωτικής χούντας στην Ελλάδα τον Απρίλη του 1967 και στη συνέχεια η διχοτόμηση της Κύπρου από τη χούντα του Σαμψών, με το Βόρειο Τμήμα της Μεγαλονήσου να παραμένει μέχρι σήμερα, υπό τουρκική κατοχή.

Δεύτερον, η ανατροπή της κυβέρνησης του Αλιέντε στις 11 Σεπτέμβρη 1973 - την ίδια μέρα δηλαδή που χτυπήθηκε φέτος το Πεντάγωνο και οι δίδυμοι πύργοι της Νέας Υόρκης - και η εγκαθίδρυση της χούντας του Πινοτσέτ.

Τρίτον, η αξιοποίηση όλων των μέσων και πολιτικών (τρομοκρατικών - παρακρατικών και άλλων οργανώσεων) μέχρι να πετύχουν την ανατροπή των σοσιαλιστικών χωρών, ώστε να μπορούν στη συνέχεια να λεηλατούν τους λαούς της Γης, με το «έτσι θέλω».

Τέταρτον, η προσφυγή στους αμερικανοΝΑΤΟικούς βομβαρδισμούς κατά της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας, όταν είδαν πως η παρακρατική στρατιωτική οργάνωση του UCK - που ιδρύθηκε, χρηματοδοτήθηκε και εφοδιάστηκε από τις ΗΠΑ και τη CΙΑ με σύγχρονα όπλα - απέτυχε στην ανατροπή της νόμιμα εκλεγμένης κυβέρνησης των Γιουγκοσλάβων.

Η παλαιότερη και πρόσφατη ιστορία πείθει και τον πιο δύσπιστο, ότι οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ διαπνέονται από τη λογική που λέει «ο φίλος του εχθρού μου είναι εχθρός μου». Για παράδειγμα, οι Ταλιμπάν και ο Μπιν Λάντεν (σήμερα θεωρούνται τρομοκράτες) ήταν φίλοι και συνεργάτες της CIA και των ΗΠΑ στον πόλεμο που έκαναν προκειμένου να ανατρέψουν την κυβέρνηση του Αφγανιστάν η οποία είχε ζητήσει τη βοήθεια (και στρατιωτική), της ΕΣΣΔ, για να τους αντιμετωπίσει.

Συμπερασματικά θα λέγαμε, ότι οι πολιτικές, που σήμερα ακούνε στο όνομα «παγκοσμιοποίηση», οξύνουν τις κοινωνικές αντιθέσεις και αντιπαραθέσεις, άρα και συνθήκες για δημιουργία φαινομένων τρομοκρατίας, αν δεν τα δημιουργούν οι υπηρεσίες των ιμπεριαλιστών. Αλλά υπάρχουν όμως τα λαϊκά κινήματα, τα εθνικοαπελευθερωτικά, που αγωνίζονται ενάντια στη νέα τάξη και που οι ιμπεριαλιστές τα χαρακτηρίζουν τρομοκρατικά προκειμένου να έχουν το άλλοθι ή το πρόσχημα της επίθεσης ενάντια σε λαούς και χώρες που αντιστέκονται στη νέα τάξη, ή που δε συμφωνούν με την πολιτική και τη δράση τους.

Με δεδομένο δε, ότι τις συνέπειες των πολέμων, τις πληρώνουν πάντα οι λαοί του κόσμου (με τη ζωή τους, με την υποβάθμιση του βιοτικού τους επίπεδου κλπ). Με δεδομένο ότι από κάθε πόλεμο κερδισμένες βγαίνουν οι πολεμικές βιομηχανίες, οι πολυεθνικές και γενικότερα το μεγάλο κεφάλαιο, που μοιράζονται - με τους κυβερνώντες - τα λάφυρα του πολέμου, εντείνοντας την καταπίεση των ηττημένων αλλά και των κατοίκων της χώρας τους. Με βάση αυτή την απλή αλήθεια, έχουμε όχι μόνο δικαίωμα αλλά και υποχρέωση, να αντισταθούμε στο «νέο πόλεμο» που ετοιμάζουν οι ΗΠΑ και οι συνεταίροι τους, με πρόσχημα την τρομοκρατία και απώτερο στόχο να τρομοκρατήσουν όχι μόνο το λαό του Αφγανιστάν αλλά και άλλων χωρών της Γης που αντιστέκονται στην πολιτική του «γιες σερ» ή αγωνίζονται για καλύτερες συνθήκες ζωής και ένα καλύτερο αύριο. Οποιος θέλει να συμβάλει στοιχειωδώς, στον περιορισμό και στην αντιμετώπιση της τρομοκρατίας, πρέπει όχι μόνο να αγωνιστεί κατά του ΠΟΛΕΜΟΥ, αλλά και να διεκδικήσει τα δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια που ετοιμάζονται να δαπανήσουν οι κυβερνήσεις της Αμερικής, της Ευρώπης και άλλων χωρών για στρατιωτικούς εξοπλισμούς στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», να διατεθούν για τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των χωρών που μαστίζονται από τη φτώχεια και την πείνα, την αντιμετώπιση ασθενειών (Εϊτζ κλπ.), προβλημάτων δηλαδή, τα οποία προκαλούν όχι μόνο το θάνατο στους κατοίκους των φτωχότερων χωρών, αλλά και νέες εστίες για την αναζωπύρωση της τρομοκρατίας, με ή χωρίς εισαγωγικά.