Οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στους κεφαλαιοκράτες είναι αντικειμενικοί, δεδομένοι και αξεπέραστοι. Προκύπτουν από την ίδια τη φύση του καπιταλισμού και της ανισομετρίας του και οξύνονται στις συνθήκες της κρίσης, η οποία αναδεικνύει ακόμα πιο έντονα τα αδιέξοδα του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος, καθώς η αιτία της βρίσκεται στη βασική αντίθεση ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και την ατομική - καπιταλιστική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της. Ανεξάρτητα από τη μορφή διαχείρισης, το ξεπέρασμα της κρίσης περνάει αντικειμενικά μέσα από την απαξίωση - καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, της εργατικής δύναμης και μέρους του κεφαλαίου.

Οσον αφορά την απαξίωση εργατικής δύναμης, όλες οι μερίδες της πλουτοκρατίας προωθούν ενιαία τις αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις, υπηρετώντας τα γενικά συμφέροντα του κεφαλαίου σαν τάξη. Ομως, όσον αφορά την καταστροφή κεφαλαίων, κανείς τους δεν είναι διατεθειμένος να «θυσιαστεί» για τη σωτηρία του καπιταλισμού. Η ένταση των αντιπαραθέσεων που ξεδιπλώνονται και στην Ευρωζώνη, έχει να κάνει ακριβώς με τα παζάρια για το ποια μερίδα της πλουτοκρατίας θα μετρήσει τις λιγότερες ζημιές από την ελεγχόμενη για το κεφάλαιο ελληνική χρεοκοπία και ποιοι κεφαλαιοκράτες θα χάσουν τα περισσότερα ή και θα καταστραφούν εντελώς.

Σήμερα, όμως, η πλουτοκρατία βρίσκει μπροστά της μεγαλύτερες δυσκολίες απ' ό,τι παλιότερα στην αντιμετώπιση της κρίσης προς όφελός της. Αυτές οι δυσκολίες προκύπτουν από τη μεγαλύτερη διεθνοποίηση της καπιταλιστικής οικονομίας, σε σχέση με παλιότερες εποχές, από το μέγεθος της διαπλοκής και των ανταγωνισμών ανάμεσα στις καπιταλιστικές οικονομίες και τα μονοπώλια της κάθε χώρας ή συνασπισμού κρατών.

Σε αυτό το πλαίσιο, φουντώνουν οι καυγάδες ανάμεσα σε κράτη μέλη της ΕΕ και μερίδες της πλουτοκρατίας, για το ποιος θα χάσει περισσότερα και ποιος λιγότερα από την ελεγχόμενη ελληνική χρεοκοπία. Από την καταστροφή δηλαδή κεφαλαίου που έχει τη μορφή ομολόγων του δημόσιου χρέους, μέσα από την αναδιάρθρωση και το «κούρεμά» του. Αυτό προωθείται μέσω της συμφωνίας της Συνόδου Κορυφής της 21ης Ιούλη, που προβλέπει «κούρεμα» 21% στο χρέος και επιμήκυνσή του κατά 30 και πλέον χρόνια, με επαναγορά ομολόγων και τη συμμετοχή ιδιωτών στον επιμερισμό της ζημιάς. Γιατί αυτό σημαίνει η απόφαση της 21ης Ιούλη: Μικρή, ελεγχόμενη ελληνική χρεοκοπία, με την «ομπρέλα» της Ευρωζώνης και με ταυτόχρονη μακράς πνοής και εφ' όλης της ύλης χρεοκοπία για τους εργαζόμενους και το λαό.

Αυτός ακριβώς ο επιμερισμός της ζημιάς στους κεφαλαιοκράτες βρίσκεται στο επίκεντρο των αντιπαραθέσεων γύρω και από το θέμα της συμφωνίας Ελλάδας - Φινλανδίας για την παροχή έμπρακτων εγγυήσεων, προκειμένου η Φινλανδία να συμμετέχει στο νέο δάνειο για την Ελλάδα. Μια σειρά χώρες (π.χ. Αυστρία, Ολλανδία, Σλοβενία, Σλοβακία) ήδη εγείρουν αξιώσεις για την παροχή εγγυήσεων, διεκδικώντας με αυτόν τον τρόπο να διασφαλίσουν ότι θα πάρουν - και με το παραπάνω, χάρη στους τόκους - τα χρήματά τους πίσω.

Αυτή είναι η ουσία του καυγά και αντανακλά και τον ίδιο τον προσωρινό και εύθραυστο χαρακτήρα του συμβιβασμού που οδήγησε στη συμφωνία της 21ης Ιούλη. Σε εκείνη τη συμφωνία προβλέπεται η παροχή εγγυήσεων μέσα από διμερείς συμφωνίες, η οποία τώρα ξεσηκώνει αντιδράσεις. Την ίδια ώρα, αποκαλύπτεται και στον πλέον δύσπιστο ότι καμιά «αλληλεγγύη» μεταξύ των κρατών μελών δεν υπάρχει στην ΕΕ, όπως για χρόνια προπαγανδίζουν οι αστικές δυνάμεις για να εγκλωβίσουν το λαό.

Ιδιο είναι το «πάπλωμα» του καυγά και για την έκδοση ή μη ευρωομολόγων, δηλαδή υπέρ ή κατά μιας μορφής διαχείρισης του χρέους, που θα διασφαλίσει φθηνότερο δανεισμό σε ορισμένες μερίδες της πλουτοκρατίας, θίγοντας ταυτόχρονα το συγκριτικό πλεονέκτημα άλλων μερίδων της πλουτοκρατίας. Ο καυγάς για την έκδοση ή μη ευρωομολόγου δεν προκύπτει, όπως υποστηρίζουν θιασώτες της ιμπεριαλιστικής ευρωένωσης, από «έλλειμμα ηγεσίας στην ΕΕ» ή από τον «αντιευρωπαϊκό» και «μη αλληλέγγυο» χαρακτήρα της πολιτικής ορισμένων χωρών, π.χ. της Γερμανίας.

Αντίθετα, διεξάγεται στο πεδίο των ισχυρών ανταγωνισμών μεταξύ των κρατών μελών της Ευρωζώνης, που βρίσκονται σε διαφορετικό επίπεδο ανάπτυξης και το καθένα από αυτά διεκδικεί καλύτερους όρους για τα δικά του μονοπώλια. Η ΕΕ είναι λυκοσυμμαχία ιμπεριαλιστών και όχι «ευαγές ίδρυμα» που παρέχει αλληλεγγύη. Αποτελείται από κράτη με ανισόμετρη καπιταλιστική ανάπτυξη, κάτι που ιδιαίτερα στη σημερινή συγκυρία εκφράζεται ακόμα πιο έντονα στους εντεινόμενους ανταγωνισμούς.

Μάλιστα, με αιχμή το ευρωομόλογο, αναδείχτηκαν οι ανταγωνισμοί ακόμα και στο εσωτερικό της Γερμανίας, φανερώνοντας ότι τα ιδιαίτερα συμφέροντα του κεφαλαίου δεν είναι ενιαία, ακόμα και σε μερίδες της αστικής τάξης μέσα στο ίδιο καπιταλιστικό κράτος. Από αυτήν τη σκοπιά, είναι επιζήμιος ο ρόλος των οπορτουνιστών που εξωραΐζουν την ΕΕ των μονοπωλίων και ταυτίζονται στις προτάσεις που καταθέτουν με μερίδες του κεφαλαίου, που επιδιώκουν την υπηρέτηση των δικών τους ιδιαίτερων συμφερόντων, μέσα στο μπλεγμένο κουβάρι των ανταγωνισμών.

Στην προώθηση της ενιαίας στρατηγικής της αστικής τάξης, που συνασπίζεται στην κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης, η ελληνική κυβέρνηση και ο αστικός Τύπος προβάλλουν το δρόμο σωτηρίας του κεφαλαίου, ως σωτηρία του λαού. Υποκλίνονται στην απόφαση της 21ης Ιούλη, που προωθεί την ανεξέλεγκτη χρεοκοπία του λαού και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Εντείνουν το τσάκισμα των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων, υλοποιούν μέτρα που ξεθεμελιώνουν τα δικαιώματα των εργαζομένων στη δουλειά, στο μισθό, στην ασφάλιση, στην Παιδεία, στην Υγεία.

Ολα αυτά τα εντάσσουν στην προπαγάνδα των «αναγκαστικών θυσιών» που καλείται να κάνει ο λαός για τη σωτηρία του κεφαλαίου. Καλούν το λαό να σφίξει κι άλλο το ζωνάρι, να παραιτηθεί από τις κατακτήσεις και τα δικαιώματά του, από τις σύγχρονες ανάγκες του, προκειμένου να θωρακιστεί και να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων. Αξιοποιούν τον μπαμπούλα της μη καταβολής της επόμενης δόσης από το δάνειο των ΕΕ - ΔΝΤ, φοβερίζουν το λαό με τον κίνδυνο πτώχευσης, όταν τα ίδια τα μέτρα που εφαρμόζουν οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην πτώχευση του λαού.

Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα δεν πρέπει να τρομάξουν από τους εκβιασμούς της κυβέρνησης και των άλλων κομμάτων της πλουτοκρατίας. Ο λαός δεν έχει κανέναν λόγο να πάρει θέση υπέρ του ενός ή του άλλου καπιταλιστή, που ανταγωνίζονται μεταξύ τους, για παράδειγμα γύρω από την έκδοση ή μη ευρωομολόγου. Δεν έχει κανένα συμφέρον να μπει σε ψευτοδιλήμματα και να διαλέξει τον τρόπο διαχείρισης του χρέους και της κρίσης που συμφέρει την πλουτοκρατία, και ο οποίος αντικειμενικά περνάει μέσα από την ακόμα σφοδρότερη επίθεση στα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα, στο ολοκληρωτικό ξεκλήρισμα των κατακτήσεων των εργαζομένων.

Φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση στο πλαίσιο του καπιταλισμού δεν υπάρχει. Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα δεν έχουν κανένα λόγο να διαλέξουν με ποιον τρόπο η πλουτοκρατία θα σφάξει τα δικαιώματά τους, θα προωθήσει την πτώχευση του λαού. Για την κρίση δεν ευθύνεται ο λαός και πρέπει να αρνηθεί να πληρώσει για να σωθούν τα μονοπώλια. Το συμφέρον των εργαζόμενων, των αυτοαπασχολούμενων, της φτωχής αγροτιάς βρίσκεται στην ταξική οργάνωση για αντίσταση στην αντιλαϊκή πολιτική, στην πάλη για την ανατροπή της. Ενας τέτοιος επιθετικός αγώνας πολλαπλασιάζει την ικανότητα του λαού να βάζει εμπόδια στα άγρια μέτρα, να αναχαιτίζει την επίθεση, να ανοίγει με σχέδιο, υπομονή και επιμονή το δρόμο για ριζικές αλλαγές στην εξουσία και την οικονομία.

Η αντιλαϊκή πολιτική δεν έχει τέρμα, αν αυτό δεν το βάλει ο λαός. Μέσα από τη συμπόρευση με το ΚΚΕ και την οργάνωση της λαϊκής συμμαχίας, που θα σαλπίσει την λαϊκή αντεπίθεση ενάντια στα μονοπώλια και την εξουσία τους, θα επιβάλλει αποδέσμευση από την ΕΕ και διαγραφή του χρέους με λαϊκή εξουσία και οικονομία.