Την Κυριακή 21/04/2013 πραγματοποιήθηκε πρόγραμμα εκδηλώσεων στο χωριό «Μπελογιάννης» της Ουγγαρίας με την ευκαιρία της επίσκεψης κλιμακίου της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ στην Ουγγαρία. Στην εκδήλωση, συμμετείχε η Λέσχη των φίλων και οπαδών του ΚΚΕ Ουγγαρίας. Το πρόγραμμα είχε σαν σκοπό την εκδήλωση αλληλεγγύης εκ μέρους της ΠΕΑΕΑ για τον αγώνα των κατοίκων του χωριού, αλλά και συνολικά των Ελλήνων πολιτικών προσφύγων και μεταναστών για τη διατήρηση του ονόματος του χωριού, αλλά και των αγωνιστικών του παραδόσεων, των συνδεδεμένων με την εποποιία της Εθνικής Αντίστασης και του Δημοκρατικού Στρατού.

Το χωριό «Μπελογιάννης» στην Ουγγαρία το ίδρυσαν το 1950 Ελληνες πολιτικοί πρόσφυγες μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου, το έχτισε το σοσιαλιστικό κράτος της Ουγγαρίας, που διέθεσε όλα τα τεχνικά και υλικά μέσα, ειδικευμένο ουγγρικό προσωπικό και μαζί με τους αείμνηστους αγωνιστές αρχιτέκτονες μηχανικούς Θεοδόση Φωκά και Νίκο Πετρίδη, τη μόνιμη και έκτακτη εργασία εκατοντάδων Ελλήνων πολιτικών προσφύγων, έγινε δυνατό να κτιστεί μέσα σε τρεις μήνες. Το 1952, μετά την εκτέλεση του κομμουνιστή ήρωα Ν. Μπελογιάννη, με ομόφωνη απόφαση των κατοίκων, το χωριό ονομάστηκε «Μπελογιάννης», ονομασία που έχει μέχρι σήμερα παρά την αντικομμουνιστική εκστρατεία που έχει σηκωθεί από τις αστικές κυβερνήσεις της χώρας για να τελειώσουν με ό,τι θυμίζει τις αξίες της πάλης για μια κοινωνία, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Η εκδήλωση, που έγινε στο πολιτιστικό κέντρο του χωριού, άνοιξε με χαιρετισμό εκπροσώπων της Λέσχης, ακολούθησε χαιρετισμός και ενημέρωση από τον Δήμαρχο του χωριού, χαιρετισμός από τον πρόεδρο της Διεθνούς Ομοσπονδίας των Αντιστασιακών (FIR) FIR. Η κύρια ομιλία έγινε από τον πρόεδρο της ΠΕΑΕΑ Τσιντζιλώνη Χρήστο, ο οποίος, μεταξύ άλλων, αναφέρθηκε στον ήρωα κομμουνιστή Μπελογιάννη που η αστική τάξη δολοφόνησε στις 30 Μάρτη του 1952 επί κυβέρνησης Πλαστήρα, γεγονός που επιβεβαιώνει ότι αυτό που πλασαρίστηκε σαν «προοδευτικότερη» απόκλιση του τότε, ανέλαβε την ευθύνη της εκτέλεσης του Νίκου Μπελογιάννη και των συντρόφων του.

Επίσης, αναφέρθηκε στις διώξεις που πέρασαν οι κομμουνιστές και άλλοι δημοκράτες μετά την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού. Μέρος του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης εκείνων των χρόνων αποτέλεσε και η χούντα της επταετίας, η μαύρη επέτειος της οποίας ήταν ανήμερα της εκδήλωσης.

Ο δήμαρχος του χωριού, μιλώντας στην εκδήλωση διαβεβαίωσε πως το όνομα του χωριού Μπελογιάννη θα παραμείνει όση προσπάθεια κι αν χρειαστεί. Το Δημοτικό Συμβούλιο όπως είπε: «Θα σταθεί πρωτοπόρο στον αγώνα των κατοίκων του χωριού αλλά και των Ελλήνων της Ουγγαρίας συνολικότερα».

Οι εκδηλώσεις συνεχίστηκαν με κατάθεση στεφάνων στο μνημείο του Νίκου Μπελογιάννη και στο μνημείο των Σοβιετικών πεσόντων κατά την απελευθέρωση της Ουγγαρίας.

Οι εκδηλώσεις χαρακτηρίστηκαν από συγκίνηση και παλμό, γεγονός που επιβεβαίωσε πως η πραγματική συναδελφοσύνη των λαών μπορεί να γίνει στηριγμένη μόνον στα ιδανικά και τις αξίες του παγκόσμιου κομμουνιστικού κι εργατικού κινήματος και όχι βασιζόμενη στο κέρδος των καπιταλιστών.

Η Λέσχη των Φίλων και οπαδών του ΚΚΕ ευχαρίστησε για ακόμα μία φορά τους συντρόφους της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ για την επίσκεψή τους σημειώνοντας με έμφαση: «Τέτοιες πρωτοβουλίες μάς δίνουν δύναμη».

Με την ευκαιρία της προβολής της ταινίας - ντοκιμαντέρ για τους Ελληνες ριζοσπάστες αγωνιστές των ΗΠΑ στις αρχές του περασμένου αιώνα, που προβάλλεται στους κινηματογράφους με τον τίτλο «Ταξισυνειδησία», αναζητήσαμε και συζητήσαμε με τον αγωνιστή κομμουνιστή Κώστα Λέκκα, που ζει στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης και δίνει την αφήγησή του και στην ταινία. Από τη συζήτηση αυτή με τον 94χρονο σήμερα αγωνιστή, είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε την πλούσια δραστηριότητά του και τη συνεισφορά του στο κίνημα.

--Πώς βρεθήκατε στην Αμερική και ποια η συμμετοχή σας στο κίνημα;

-- Προέρχομαι από οικογένεια μεταναστών Ελλήνων και έχω γεννηθεί στις ΗΠΑ. Στη συνέχεια πήγαμε στην Ελλάδα, όπου η οικογένειά μου συμμετείχε στο κίνημα και εγώ επίσης, μαζί με πολλούς άλλους της γενιάς μου, στην τιμημένη ΕΑΜική Αντίσταση. Υπηρέτησα στον ΕΛΑΣ για δυόμισι χρόνια στην περιοχή του Ταΰγετου και του Πάρνωνα. Αργότερα αποφάσισα να γυρίσω στην Αμερική, και ως Αμερικανός πολίτης οι αμερικανικές αρχές δεν μπορούσαν να με εμποδίσουν να επαναπατριστώ παρόλο που είχα ένα φάκελο να! στην Ασφάλεια και στο υπουργείο Εσωτερικών ως κομμουνιστής. Εφτασα στη Νέα Υόρκη το Φλεβάρη του 1954. Εδώ υπήρχε το «Ελληνοαμερικανικό Βήμα», η εφημερίδα των Ελλήνων μεταναστών με προοδευτική κατεύθυνση. Εδώ βρήκα τον Χρήστο Νικολόπουλο, που ήταν υπεύθυνος της εφημερίδας. Ηταν η περίοδος του έντονου αντικομμουνισμού, του Μακάρθι και γίνονταν απελάσεις για την κομμουνιστική δράση, όπως η περίπτωση του σπουδαίου συντρόφου μας Νίκου Καλούδη και πολλών άλλων.

-- Οι αναφορές που γίνονται στην ταινία αφορούν κυρίως την περίοδο μέχρι τη δεκαετία του '50 και ειδικά το κλίμα της περιόδου που οι Ελληνες εργάτες συμμετείχαν ενεργά στο ΚΚ ΗΠΑ, που είχε μεγάλη εκτίμηση στην εργατική τάξη και οργάνωνε τον αγώνα της. Πώς ερχόταν αυτός ο απόηχος σε εσάς;

-- Ηταν πολύ ισχυρές οι μνήμες από την «Ενωση του Σπάρτακου», που ήταν μια ταξική συνδικαλιστική ένωση των Ελλήνων εργατών. Είχα την τύχη να γνωρίσω τον Γκας Χολ, τον ΓΓ της ΚΕ του ΚΚ ΗΠΑ πριν φυλακιστεί και βοηθούσα πάντα το κόμμα. Μετά φτιάξαμε στην Αστόρια μια ομάδα και από τα νέα παιδιά που ερχόντουσαν μετανάστες. Δυστυχώς, μετά, το ΚΚ ΗΠΑ τράβηξε δεξιά, και με τον τρόπο τους διαλύσανε αυτή την ομάδα και άλλες ομάδες Ελλήνων κομμουνιστών σε άλλες πόλεις. Αργότερα είχα κάνει πρόεδρος στην «Ελληνοαμερικανική Δράση» και συμμετείχα ενεργά στην οργάνωση «Δημοκρατία» κατά την περίοδο της αντιδικτατορικής πάλης. Τότε είχαμε αναλάβει και τη στήριξη οικογενειών που είχαν ανθρώπους τους στην εξορία.

Δυστυχώς, εδώ και χρόνια δε βλέπω τίποτα να κινείται για την ταξική οργάνωση των εργατών, είναι διαλυμένα σχεδόν τα πάντα, και το ΚΚ ΗΠΑ έχει κάνει μεγάλη στροφή συμβιβασμού με το σύστημα. Εγώ είμαι 94 χρόνων και κρατάω γιατί έχω το πιστεύω μου, την ιδεολογία μου. Και θέλω να ζήσω περισσότερα χρόνια για να δω να γκρεμίζεται αυτό το βάρβαρο σύστημα που λέγεται καπιταλισμός και ιμπεριαλισμός. Εύχομαι στο Κόμμα μας, το ΚΚΕ, να κρατάει πάντα γερά τη σημαία του αγώνα για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.