Σελ. /16
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κυριακή 28 Απρίλη 2013 - αριθ. φύλλου: 11538

ΕΝΘΕΤΗ ΕΚΔΟΣΗ: "Παραμονές του Β' Παγκ. Πολέμου Από την εισήγηση στο 18ο Συνέδριο του Πανενωσιακού ΚΚ (ΜΠ) της ΕΣΣΔ"
Παραμονές του Β' Παγκοσμίου Πολέμου

Από την εισήγηση στο 18ο Συνέδριο του Πανενωσιακού Κομμουνιστικού Κόμματος των μπολσεβίκων της ΕΣΣΔ

Η 9η Μάη είναι η μέρα της Μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης των λαών κατά του φασιστικού ιμπεριαλιστικού «Αξονα» Γερμανίας - Ιαπωνίας - Ιταλίας και των συμμάχων τους, που έβαλε τέρμα στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, τον πιο αιματηρό που γνώρισε ως τότε η ανθρωπότητα. Οι νεκροί στη διάρκειά του έφτασαν τα 50 εκατομμύρια. Σ' αυτήν τη νίκη συνέβαλαν όλες οι δυνάμεις που συμμετείχαν στον αντιχιτλερικό συνασπισμό. Ομως, για την πραγματοποίησή της υπήρξε καθοριστικός ο ρόλος της Σοβιετικής Ενωσης.

Τη δική τους σημαντική συμβολή στον 6χρονο πόλεμο (1939 - 1945) είχαν τα εθνικοαπελευθερωτικά και αντιφασιστικά κινήματα των καπιταλιστικών χωρών. Και σε αυτά ψυχή, οργανωτής και κύριος αιμοδότης ήταν τα Κομμουνιστικά Κόμματα.

Οπως ο Α', έτσι και ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν αποτέλεσμα της μεγάλης όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων για το ξαναμοίρασμα του κόσμου. Αυτές οι αντιθέσεις οξύνθηκαν ακόμα περισσότερο εξαιτίας της ύπαρξης της Σοβιετικής Ενωσης, σε συνδυασμό με την παγκόσμια καπιταλιστική οικονομική κρίση (1929 - 1933). Η ανισόμετρη ανάπτυξη του καπιταλισμού κατέστησε και πάλι τη Γερμανία δύναμη κρούσης του διεθνούς ιμπεριαλισμού.

Η μεγάλη οικονομική και στρατιωτική δύναμη της Γερμανίας αποκτήθηκε και χάρη στην ενίσχυση που της έδωσαν οι νικήτριες καπιταλιστικές δυνάμεις του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, με σκοπό να τη στρέψουν εναντίον της Σοβιετικής Ενωσης. Οικονομικοί γίγαντες των ΗΠΑ, της Γαλλίας και της Βρετανίας πρωταγωνίστησαν στην ενίσχυση της Γερμανίας και στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Τη στήριξή τους στον Χίτλερ και στον Μουσολίνι, πέρα από τους επιχειρηματικούς ομίλους, προσέφεραν και η Καθολική Εκκλησία και σειρά σοσιαλδημοκρατικών, συντηρητικών και άλλων αστικών κομμάτων του λεγόμενου κεντρώου χώρου, ενώ, μετά τον πόλεμο, Γερμανοί εγκληματίες πολέμου επάνδρωσαν το ΝΑΤΟ και μυστικές υπηρεσίες των «δημοκρατικών» ιμπεριαλιστικών κρατών.

Την 1η Μάη 1945 η Κόκκινη Σημαία υψώθηκε στη γερμανική Βουλή (Ράιχσταγκ). Τη νύχτα της 8ης προς 9η Μάη η Γερμανία συνθηκολόγησε άνευ όρων. Τέσσερις μήνες αργότερα (2 Σεπτέμβρη 1945) η Ιαπωνία συνθηκολόγησε, μετά τη νίκη των σοβιετικών στρατευμάτων επί της στρατιάς της στη Μαντζουρία. Νωρίτερα οι ΗΠΑ, δίχως να υπάρχει στρατιωτική ανάγκη και διαπράττοντας ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα του ιμπεριαλισμού κατά της ανθρωπότητας στον 20ό αιώνα, έριξαν την ατομική βόμβα στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι (6 και 9 Αυγούστου 1945).

Η προσφορά του σοβιετικού λαού, του σοβιετικού κράτους και των Κόκκινων Ενόπλων τους Δυνάμεων καταγράφτηκε οριστικά και αμετάκλητα ως αθάνατη εποποιία.

Η ιστορική πείρα από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο διδάσκει και για το σήμερα. Βοηθά αφενός στην κατανόηση της σημερινής πραγματικότητας, με την ιμπεριαλιστική δράση να σπέρνει πολέμους, με τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις να καθορίζουν αυτή ή την άλλη στάση ιμπεριαλιστικών κρατών και κέντρων, πάνω στο ίδιο ζήτημα, το ξαναμοίρασμα του κόσμου ανάμεσά τους. Τηρουμένων των αναλογιών, η σημερινή πραγματικότητα μοιάζει με αυτήν της δεκαετίας του '30, παραμονές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Τότε, οι Γερμανία, Ιαπωνία, Ιταλία κουρέλιασαν την «Κοινωνία των Εθνών» και τις Συνθήκες Ειρήνης μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τώρα, τα ιμπεριαλιστικά κράτη έχουν κουρελιάσει ακόμη και αυτόν το δικό τους ΟΗΕ, αφού εξαπολύουν πολέμους χωρίς καν και αυτή την τυπική έγκρισή του, όπως, π.χ., στο Ιράκ.

Τότε οι Ιαπωνία, Γερμανία, Ιταλία προχωρούσαν καθεμιά σε καταλήψεις εδαφών σε Ασία, Ευρώπη, Βόρεια Αφρική και μετά ο πόλεμος έγινε παγκόσμιος. Τώρα έχουμε πολέμους στο Ιράκ, σαν συνέχεια αυτών στη Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν (Κεντρική Ασία), έχουμε ιμπεριαλιστικούς πολέμους στη Μέση Ανατολή, στη Βόρεια Αφρική, στα πλαίσια εφαρμογής του σχεδίου «Μεγάλη Μέση Ανατολή», στα πλαίσια των οξύτατων ανταγωνισμών για τους υδρογονάνθρακες, τους δρόμους μεταφοράς τους, τις γεωστρατηγικές θέσεις στην περιοχή, έχουμε όμως και ιμπεριαλιστικούς πολέμους στην Κεντρική Αφρική. Και τότε και σήμερα ο καπιταλισμός περνούσε οικονομική κρίση.

Η οικονομική κρίση, πριν το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, που άρχισε στις καπιταλιστικές χώρες το δεύτερο μισό του 1929, συνεχίστηκε έως το τέλος του 1933. Στη συνέχεια η κρίση πέρασε σε ύφεση και αργότερα άρχισε μια ορισμένη αναζωογόνηση, που ποτέ όμως δεν έφτασε στο οριστικό ξεπέρασμά της. Από το δεύτερο μισό του 1937 άρχισε μια νέα οικονομική κρίση, που αγκάλιασε πριν απ' όλα τις ΗΠΑ και στη συνέχεια την Αγγλία, τη Γαλλία και μια σειρά άλλες χώρες.

Ετσι, οι καπιταλιστικές χώρες, πριν προλάβουν ακόμα να συνέλθουν από τα χτυπήματα της προηγούμενης οικονομικής κρίσης, βρέθηκαν μπροστά σε μια νέα οικονομική κρίση. Ταυτόχρονα, αυτή η νέα κρίση στα 1937 δεν ξέσπασε σε ειρηνική περίοδο, αλλά σε μια περίοδο ιμπεριαλιστικών πολέμων, που ξεκίνησαν με την Ιαπωνία να εισβάλλει στην Κίνα, την Ιταλία να εισβάλλει στην Αβησσυνία (σ.σ. Αιθιοπία) και τη Γερμανία να κατακτά την Αυστρία και μέρος της Τσεχοσλοβακίας.

Τηρουμένων των αναλογιών, ανάλογα φαινόμενα έχουμε και σήμερα. Εχει εκδηλωθεί βαθιά γενικευμένη καπιταλιστική οικονομική κρίση, υπάρχουν πολεμικά μέτωπα σε Ασία, Αφρική, ενώ οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί συνεχώς οξύνονται. Τα ιστορικά γεγονότα μπορεί να μην επαναλαμβάνονται ακριβώς όπως στο παρελθόν, αλλά η ταξική τους ουσία δεν αλλάζει. Η μήτρα που γεννά πολέμους, ο μονοπωλιακός καπιταλισμός (αυτός είναι ο ιμπεριαλισμός) και η πάλη ανάμεσα στα μονοπώλια για εδαφικό ξαναμοίρασμα του κόσμου υπάρχει, και μάλιστα σ' αυτές τις συνθήκες αυτή η πάλη ανάμεσα στα μονοπώλια έχει, συγκριτικά με πριν, ενταθεί. Αυτή την ιστορική πείρα, παραμονές του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, μπορούμε να παρακολουθήσουμε στο σημερινό ένθετο του «Ριζοσπάστη» Ιστορία, μέσα από τα αποσπάσματα «του απολογισμού στο 18ο Συνέδριο του Κόμματος για τη δουλειά της ΚΕ του Πανενωσιακού Κομμουνιστικού Κόμματος των μπολσεβίκων» της ΕΣΣΔ, που έκανε στις 10 Μάρτη 1939 ο Ι. Β. Στάλιν. Το κείμενο αναδημοσιεύεται από τα «Ζητήματα Λενινισμού», εκδόσεις «Γνώσεις».


ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΣΤΟ 18ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ
ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΗΣ ΚΕ
ΤΟΥ
ΠΚΚ(μπ) ΤΗΣ ΕΣΣΔ

10 Μάρτη 1939

Η διεθνής θέση της Σοβιετικής Ενωσης

Σύντροφοι! Από τον καιρό του 17ου Συνεδρίου του Κόμματος πέρασαν πέντε χρόνια. Μια όχι μικρή περίοδος, όπως βλέπετε. Το διάστημα αυτό έγιναν σημαντικές αλλαγές στον κόσμο. Τα κράτη και οι χώρες, οι σχέσεις μεταξύ τους έγιναν σε πολλά σημεία εντελώς διαφορετικές.

Ποιες ακριβώς αλλαγές έγιναν αυτήν την περίοδο στη διεθνή κατάσταση; Τι ακριβώς άλλαξε στην εξωτερική και εσωτερική κατάσταση της χώρας μας;

Για τις καπιταλιστικές χώρες η περίοδος αυτή ήταν μια περίοδος σοβαρότατων τρανταγμών τόσο στον τομέα της οικονομίας, όσο και στον τομέα της πολιτικής. Στον οικονομικό τομέα, τα χρόνια αυτά ήταν χρόνια ύφεσης και ύστερα, αρχίζοντας από το δεύτερο μισό του 1937, χρόνια νέας οικονομικής κρίσης, χρόνια νέας πτώσης της βιομηχανίας στις ΗΠΑ, στην Αγγλία, στη Γαλλία, συνεπώς, χρόνια νέων οικονομικών περιπλοκών. Στον πολιτικό τομέα τα χρόνια αυτά ήταν χρόνια σοβαρών πολιτικών συγκρούσεων και τρανταγμών. Για δεύτερο κιόλας χρόνο συνεχίζεται ο νέος ιμπεριαλιστικός πόλεμος που διαδραματίζεται σε μια τεράστια έκταση από τη Σαγκάη έως το Γιβραλτάρ και που αγκάλιασε πάνω από 500 εκατομμύρια πληθυσμό. Ξαναχαράσσεται βίαια ο χάρτης της Ευρώπης, της Αφρικής, της Ασίας. Κλονίστηκε συθέμελα όλο το σύστημα του μεταπολεμικού λεγόμενου ειρηνικού καθεστώτος.

Για τη Σοβιετική Ενωση, αντίθετα, τα χρόνια αυτά ήταν χρόνια ανάπτυξης και άνθησής της, χρόνια παραπέρα οικονομικής και πολιτιστικής ανόδου της, χρόνια παραπέρα αύξησης της πολιτικής και στρατιωτικής της ισχύος, χρόνια πάλης της για τη διατήρηση της ειρήνης σε όλον τον κόσμο.

Αυτή είναι η γενική εικόνα.

Ας εξετάσουμε τα συγκεκριμένα στοιχεία για τις αλλαγές στη διεθνή κατάσταση.

Η νέα οικονομική κρίση στις καπιταλιστικές χώρες. Η όξυνση της πάλης για τις αγορές, για τις πηγές πρώτων υλών, για νέο ξαναμοίρασμα του κόσμου

Η οικονομική κρίση, που άρχισε στις καπιταλιστικές χώρες το δεύτερο μισό του 1929, συνεχίστηκε έως το τέλος του 1933. Υστερα από αυτό, η κρίση πέρασε σε ύφεση και αργότερα άρχισε μια ορισμένη αναζωογόνηση της βιομηχανίας, μια ορισμένη άνοδός της. Αυτή όμως η αναζωογόνηση της βιομηχανίας δεν πέρασε σε άνθηση, όπως συμβαίνει συνήθως κατά την περίοδο της αναζωογόνησης. Αντίθετα, από το δεύτερο μισό του 1937 άρχισε μια νέα οικονομική κρίση, που αγκάλιασε πριν απ' όλα τις ΗΠΑ και στη συνέχεια την Αγγλία, τη Γαλλία και μια σειρά άλλες χώρες.

Ετσι, οι καπιταλιστικές χώρες, πριν προλάβουν ακόμα να συνέλθουν από τα χτυπήματα της πρόσφατης οικονομικής κρίσης, βρέθηκαν μπροστά σε μια νέα οικονομική κρίση.

Αυτό το γεγονός οδήγησε φυσικά στην αύξηση της ανεργίας. Ο αριθμός των ανέργων στις καπιταλιστικές χώρες, που από τα 30 εκατομμύρια το 1933 είχε πέσει στα 14 εκατομμύρια το 1937, τώρα, ως αποτέλεσμα της νέας κρίσης, αυξήθηκε ξανά στα 18 εκατομμύρια.

Η χαρακτηριστική ιδιομορφία της νέας κρίσης συνίσταται στο ότι διαφέρει πολύ από την προηγούμενη κρίση και η διαφορά δεν είναι προς το καλύτερο, αλλά προς το χειρότερο.

Πρώτον, η νέα κρίση δεν άρχισε ύστερα από μια άνθηση της βιομηχανίας, όπως έγινε το 1929, αλλά ύστερα από μια ύφεση και μια ορισμένη αναζωογόνηση, που, ωστόσο, δεν πέρασε σε άνθηση. Αυτό σημαίνει ότι η σημερινή κρίση θα είναι πιο βαριά και η καταπολέμησή της πιο δύσκολη από ό,τι με την προηγούμενη κρίση.

Παρακάτω. Η σημερινή κρίση δεν ξέσπασε σε ειρηνική περίοδο, αλλά σε μια περίοδο ενός δεύτερου ιμπεριαλιστικού πολέμου που έχει ήδη ξεκινήσει, όταν η Ιαπωνία, πολεμώντας για δεύτερο κιόλας χρόνο με την Κίνα, αποδιοργανώνει την απέραντη κινέζικη αγορά και την κάνει σχεδόν απρόσιτη για τα εμπορεύματα των άλλων χωρών, όταν η Ιταλία και η Γερμανία έβαλαν ήδη την εθνική τους οικονομία στο δρόμο της πολεμικής οικονομίας, έχοντας κατασπαταλήσει γι' αυτήν την υπόθεση όλα τα αποθέματά τους σε πρώτες ύλες και συνάλλαγμα, όταν όλες οι υπόλοιπες μεγάλες καπιταλιστικές δυνάμεις αρχίζουν να αναδιοργανώνονται σε πολεμική βάση. Αυτό σημαίνει ότι ο καπιταλισμός θα έχει πολύ λιγότερους πόρους για μια ομαλή έξοδο από τη σημερινή κρίση, απ' ό,τι την περίοδο της προηγούμενης κρίσης.

Τέλος, σε διάκριση από την προηγούμενη κρίση, η σημερινή κρίση δεν είναι καθολική, αλλά αγκαλιάζει, για την ώρα, κυρίως τις οικονομικά ισχυρές χώρες, οι οποίες δεν πέρασαν ακόμα στο δρόμο της πολεμικής οικονομίας. Σε ό,τι αφορά τις επιθετικές χώρες σαν την Ιαπωνία, τη Γερμανία και την Ιταλία, που έχουν ήδη ανασυγκροτήσει την οικονομία τους σε πολεμική βάση αναπτύσσοντας εντατικά την πολεμική τους βιομηχανία, δεν υφίστανται ακόμα την κατάσταση μιας κρίσης υπερπαραγωγής, αν και πλησιάζουν προς αυτή. Αυτό σημαίνει ότι τότε που οι οικονομικά ισχυρές, μη επιθετικές χώρες θα αρχίσουν να βγαίνουν από τη φάση της κρίσης, οι επιθετικές χώρες έχοντας εξαντλήσει τα αποθέματά τους σε χρυσό και σε πρώτες ύλες στη διάρκεια του πολεμικού πυρετού, θα πρέπει να μπουν σε μια περίοδο αγριότατης κρίσης.

Και μόνο τα στοιχεία για τα υπάρχοντα φανερά αποθέματα χρυσού στις καπιταλιστικές χώρες μάς το απεικονίζουν αυτό παραστατικά.

ΠΙΝΑΚΑΣ 1

Τα φανερά αποθέματα χρυσού στις καπιταλιστικές χώρες: (σε εκατομμύρια παλιά χρυσά δολάρια)

Από τον πίνακα αυτό φαίνεται ότι τα αποθέματα χρυσού της Γερμανίας, της Ιταλίας και της Ιαπωνίας, μαζί παρμένα, αντιπροσωπεύουν ένα ποσό που είναι μικρότερο από τα αποθέματα μονάχα της Ελβετίας.

Να μερικοί αριθμοί που απεικονίζουν την κρίσιμη κατάσταση της βιομηχανίας των καπιταλιστικών χωρών στα τελευταία πέντε χρόνια και την κίνηση της βιομηχανικής ανόδου στην ΕΣΣΔ.

ΠΙΝΑΚΑΣ 2

Ο όγκος της βιομηχανικής παραγωγής σε σύγκριση με το 1929: (Το 1929=100)

Από τον πίνακα αυτό φαίνεται ότι η Σοβιετική Ενωση είναι η μόνη χώρα στον κόσμο που δε γνωρίζει κρίσεις και που η βιομηχανία της βαδίζει συνεχώς προς τα πάνω.

Από τον πίνακα αυτό φαίνεται ακόμα ότι στις ΕΠΑ, στην Αγγλία και στη Γαλλία άρχισε πια και αναπτύσσεται μια σοβαρή οικονομική κρίση.

Από τον πίνακα αυτό φαίνεται, παραπέρα, ότι στην Ιταλία και στην Ιαπωνία, που έβαλαν πιο μπροστά από τη Γερμανία την εθνική τους οικονομία στο δρόμο της πολεμικής οικονομίας, άρχισε κιόλας από το 1938 η περίοδος της υποχωρητικής κίνησης της βιομηχανίας.

Τέλος, από τον πίνακα αυτό φαίνεται ότι στη Γερμανία, που αναδιοργάνωσε την οικονομία της πάνω σε πολεμική βάση, ύστερα από την Ιταλία και την Ιαπωνία, η βιομηχανία περνά ακόμα προς το παρόν μια κατάσταση κάποιας, είναι αλήθεια όχι μεγάλης, πάντως όμως ανοδικής κίνησης, σαν κι αυτή που συντελούνταν ως τελευταία στην Ιαπωνία και στην Ιταλία.

Δεν μπορεί να υπάρχει αμφιβολία ότι, αν δε συμβεί κάτι το απρόβλεπτο, η βιομηχανία της Γερμανίας θα πρέπει να μπει στο ίδιο δρόμο της πτωτικής κίνησης, στον οποίο μπήκαν ήδη η Ιαπωνία και η Ιταλία. Διότι τι σημαίνει να τεθεί η οικονομία μιας χώρας στο δρόμο της πολεμικής οικονομίας; Σημαίνει να δοθεί στη βιομηχανία μονόπλευρη πολεμική κατεύθυνση, να διευρυνθεί ολόπλευρα η παραγωγή των απαραίτητων για τον πόλεμο αντικειμένων, που δεν έχει σχέση με την κατανάλωση του πληθυσμού, να περιοριστεί ολόπλευρα η παραγωγή και ιδιαίτερα ο εφοδιασμός της αγοράς με είδη κατανάλωσης του πληθυσμού, συνεπώς να μειωθεί η κατανάλωση του πληθυσμού και να τεθεί η χώρα μπροστά σε μια οικονομική κρίση.

Αυτή είναι η συγκεκριμένη εικόνα της πορείας της νέας οικονομικής κρίσης στις καπιταλιστικές χώρες.

Είναι ευνόητο ότι μια τέτοια δυσμενής τροπή των οικονομικών υποθέσεων δεν μπορούσε να μην οδηγήσει στην όξυνση των σχέσεων ανάμεσα στις δυνάμεις. Ηδη η προηγούμενη κρίση ανακάτεψε όλα τα χαρτιά και οδήγησε στην όξυνση της πάλης για τις αγορές και για τις πηγές πρώτων υλών. Η κατάληψη της Μαντζουρίας και της Βόρειας Κίνας από την Ιαπωνία, η κατάληψη της Αβησσυνίας από την Ιταλία, όλα αυτά αντανακλούσαν την οξύτητα της πάλης ανάμεσα στις δυνάμεις. Η νέα οικονομική κρίση θα έπρεπε να οδηγήσει και πραγματικά οδηγεί στην παραπέρα όξυνση της ιμπεριαλιστικής πάλης. Δε γίνεται πλέον λόγος για ανταγωνισμό, για αγορές, για εμπορικό πόλεμο, για ντάμπινγκ. Αυτά τα μέσα πάλης από καιρό πια θεωρούνται ανεπαρκή. Τώρα γίνεται λόγος για ένα νέο ξαναμοίρασμα του κόσμου, των σφαιρών επιρροής, των αποικιών με πολεμικές ενέργειες.

Η Ιαπωνία άρχισε να δικαιολογεί τις επιθετικές της ενέργειες με το ότι κατά τη σύναψη του συμφώνου των εννέα δυνάμεων, την αδίκησαν και δεν την άφησαν να επεκτείνει το έδαφός της σε βάρος της Κίνας, τη στιγμή που η Αγγλία και η Γαλλία κατέχουν τεράστιες αποικίες. Η Ιταλία θυμήθηκε πως την αδίκησαν στη μοιρασιά της λείας μετά τον πρώτο ιμπεριαλιστικό πόλεμο και πως θα πρέπει να αποζημιωθεί σε βάρος των σφαιρών επιρροής της Αγγλίας και της Γαλλίας. Η Γερμανία, που έπαθε σοβαρές ζημιές, ως αποτέλεσμα του πρώτου ιμπεριαλιστικού πολέμου και της ειρήνης των Βερσαλλιών, συνενώθηκε με την Ιαπωνία και την Ιταλία και απαίτησε τη διεύρυνση του εδάφους της στην Ευρώπη, την επιστροφή των αποικιών που της αφαίρεσαν οι νικητές στον πρώτο ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Ετσι άρχισε να διαμορφώνεται ο συνασπισμός των τριών επιθετικών κρατών.

Στην ημερήσια διάταξη μπήκε το ζήτημα του νέου ξαναμοιράσματος του κόσμου με πόλεμο.

Η όξυνση της διεθνούς πολιτικής κατάστασης, η κατάρρευση του μεταπολεμικού συστήματος των συνθηκών ειρήνης, η αρχή του νέου ιμπεριαλιστικού πολέμου

Να η απαρίθμηση των σπουδαιότερων γεγονότων κατά την περίοδο που εξετάζουμε, που αποτέλεσαν την απαρχή του νέου ιμπεριαλιστικού πολέμου. Το 1935, η Ιταλία επιτέθηκε στην Αβησσυνία και την κατέλαβε. Το καλοκαίρι του 1936 η Γερμανία και η Ιταλία οργάνωσαν στρατιωτική επέμβαση στην Ισπανία, μάλιστα η Γερμανία εδραιώθηκε στη Βόρεια Ισπανία και στο ισπανικό Μαρόκο, και η Ιταλία στη Νότια Ισπανία και στις Βαλεαρίδες νήσους. Το 1937 η Ιαπωνία, μετά την κατάληψη της Μαντζουρίας, εισέβαλε στη Βόρεια και την Κεντρική Κίνα, κατέλαβε το Πεκίνο, το Τιεντσίν (Τιαντσίν;), τη Σαγκάη και άρχισε να εκτοπίζει από τη ζώνη κατοχής τους ξένους ανταγωνιστές της. Στις αρχές του 1938 η Γερμανία κατέλαβε την Αυστρία και το φθινόπωρο του 1938 τη Σουδητική περιοχή της Τσεχοσλοβακίας. Στα τέλη του 1938 η Ιαπωνία κατέλαβε την Καντόνα και στις αρχές του 1939 το νησί Χαϊνάν.

Ετσι, ο πόλεμος, που πλησίασε τόσο απαρατήρητα τους λαούς, παρέσυρε στην τροχιά του πάνω από πεντακόσια εκατομμύρια πληθυσμού, επεκτείνοντας τη σφαίρα δράσης του σ' ένα τεράστιο έδαφος, από το Τιεντσίν (Τιαντσίν), τη Σαγκάη και την Καντόνα, μέσω της Αβησσυνίας, έως το Γιβραλτάρ.

Μετά τον πρώτο ιμπεριαλιστικό πόλεμο, τα κράτη - νικητές, κυρίως η Αγγλία, η Γαλλία και οι ΗΠΑ, δημιούργησαν ένα νέο καθεστώς σχέσεων ανάμεσα στις χώρες, το μεταπολεμικό καθεστώς της ειρήνης. Οι κύριες βάσεις αυτού του καθεστώτος ήταν στην Απω Ανατολή - το Σύμφωνο των εννέα δυνάμεων και στην Ευρώπη - η Συνθήκη των Βερσαλλιών και μια ολόκληρη σειρά από άλλα σύμφωνα. Η Κοινωνία των Εθνών καλούνταν να ρυθμίζει τις σχέσεις ανάμεσα στις χώρες στα πλαίσια αυτού του καθεστώτος στη βάση του ενιαίου μετώπου των κρατών, στη βάση της συλλογικής υπεράσπισης της ασφάλειας των κρατών. Ωστόσο, τα τρία επιθετικά κράτη και ο νέος ιμπεριαλιστικός πόλεμος που αυτά ξεκίνησαν, ανέτρεψαν όλο αυτό το σύστημα του μεταπολεμικού ειρηνικού καθεστώτος. Η Ιαπωνία ξέσχισε το Σύμφωνο των εννέα δυνάμεων, η Γερμανία και η Ιταλία τη Συνθήκη των Βερσαλλιών. Για να έχουν λυμένα τα χέρια τους, τα τρία αυτά κράτη αποχώρησαν από την Κοινωνία των Εθνών.

Ο νέος ιμπεριαλιστικός πόλεμος έγινε γεγονός.

Στην εποχή μας δεν είναι τόσο εύκολο να ξεκοπεί κανείς με μιας από την αλυσίδα και να ορμήσει κατ' ευθείαν σε πόλεμο, μην υπολογίζοντας τα διάφορα σύμφωνα, μην υπολογίζοντας την κοινή γνώμη. Οι αστοί πολιτικοί αυτό το ξέρουν αρκετά καλά. Το ξέρουν επίσης και οι φασίστες κυβερνώντες. Γι' αυτό οι φασίστες κυβερνώντες πριν ορμήσουν στον πόλεμο, αποφάσισαν να προπαρασκευάσουν με έναν ορισμένο τρόπο την κοινή γνώμη, δηλαδή να την παραπλανήσουν, να την εξαπατήσουν.

Στρατιωτικός συνασπισμός της Γερμανίας και της Ιταλίας ενάντια στα συμφέροντα της Αγγλίας και της Γαλλίας στην Ευρώπη; Για όνομα του θεού, μα τι σόι συνασπισμός είναι αυτός! «Εμείς» δεν έχουμε κανένα στρατιωτικό συνασπισμό. «Εμείς» έχουμε όλο κι όλο έναν αθώο «άξονα Βερολίνο - Ρώμη», δηλαδή κάποιο γεωμετρικό τύπο του άξονα.

Στρατιωτικός συνασπισμός της Γερμανίας, της Ιταλίας και της Ιαπωνίας ενάντια στα συμφέροντα των ΗΠΑ, της Αγγλίας και της Γαλλίας στην Απω Ανατολή; Πού τέτοιο πράγμα! «Εμείς» δεν έχουμε κανένα στρατιωτικό συνασπισμό. «Εμείς» έχουμε όλο κι όλο ένα αθώο «τρίγωνο Βερολίνο - Ρώμη - Τόκιο», δηλαδή ένα μικρό πάθος για τη γεωμετρία.

Πόλεμος ενάντια στα συμφέροντα της Αγγλίας, της Γαλλίας και των ΗΠΑ; Ανοησίες! «Εμείς» διεξάγουμε πόλεμο ενάντια στην Κομμουνιστική Διεθνή και όχι ενάντια σε αυτά τα κράτη. Αν δεν πιστεύετε, διαβάστε το «αντικομιντέρν σύμφωνο» που σύναψαν η Ιταλία, η Γερμανία και η Ιαπωνία.

Ετσι σκέφτονταν να προπαρασκευάσουν την κοινή γνώμη οι κύριοι επεμβασίες, αν και δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι όλο αυτό το αδέξιο παιχνίδι συγκάλυψης είναι φως φανάρι, γιατί είναι αστείο να ψάχνει κανείς «εστίες» της Κομμουνιστικής Διεθνούς στις ερήμους της Μογγολίας, στα βουνά της Αβησσυνίας, στους αγριότοπους του ισπανικού Μαρόκου.

Ο πόλεμος όμως είναι αδυσώπητος. Δεν μπορεί να τον κρύψει κανείς με κανένα κάλυμμα. Διότι με κανέναν «άξονα», «τρίγωνο» και «αντικομιντέρν σύμφωνο» δεν μπορεί να κρύψει κανείς το γεγονός ότι η Ιαπωνία κατέλαβε αυτό το διάστημα μια τεράστια έκταση της Κίνας, η Ιταλία την Αβησσυνία, η Γερμανία την Αυστρία και τη Σουδητική περιοχή, η Γερμανία και η Ιταλία μαζί την Ισπανία και όλα αυτά ενάντια στα συμφέροντα των μη επιθετικών κρατών. Κι έτσι ο πόλεμος είναι πόλεμος, ο στρατιωτικός συνασπισμός των εισβολέων είναι στρατιωτικός συνασπισμός και οι εισβολείς είναι εισβολείς.

Χαρακτηριστικό γνώρισμα του νέου ιμπεριαλιστικού πολέμου είναι ότι δεν έγινε ακόμα γενικός, παγκόσμιος πόλεμος. Τον πόλεμο τον κάνουν τα κράτη - εισβολείς, βλάπτοντας με κάθε τρόπο τα συμφέροντα των μη επιθετικών κρατών, πριν απ' όλα της Αγγλίας, της Γαλλίας, των ΗΠΑ, ενώ τα τελευταία κάνουν πίσω και υποχωρούν, κάνοντας στους εισβολείς τη μια παραχώρηση ύστερα από την άλλη.

Επομένως, μπροστά στα μάτια μας συντελείται το ανοιχτό ξαναμοίρασμα του κόσμου και των σφαιρών επιρροής, σε βάρος των συμφερόντων των μη επιθετικών κρατών, χωρίς να γίνονται κάποιες προσπάθειες απόκρουσης και μάλιστα με μια ορισμένη ανοχή από μέρους των τελευταίων.

Απίθανο, όμως είναι γεγονός.

Πώς μπορεί να εξηγηθεί αυτός ο μονόπλευρος και περίεργος χαρακτήρας του νέου ιμπεριαλιστικού πολέμου;

Πώς μπόρεσε να συμβεί, οι μη επιθετικές χώρες που διαθέτουν τεράστιες δυνατότητες, να παραιτηθούν τόσο εύκολα και χωρίς αντίσταση από τις θέσεις τους και τις υποχρεώσεις τους για το χατίρι των επεμβασιών;

Μήπως, αυτό εξηγείται με την αδυναμία των μη επιθετικών κρατών; Φυσικά, όχι! Τα μη επιθετικά, δημοκρατικά κράτη, παρμένα μαζί, είναι αναμφισβήτητα πιο ισχυρά από τα φασιστικά κράτη και από οικονομική και από στρατιωτική άποψη.

Τότε, πώς μπορούν να εξηγηθούν σε αυτήν την περίπτωση οι συστηματικές παραχωρήσεις των κρατών αυτών προς τους επιτιθέμενους;

Αυτό θα μπορούσε να εξηγηθεί, για παράδειγμα, με το αίσθημα του φόβου μπροστά στην επανάσταση που μπορεί να ξεσπάσει, αν τα μη επιθετικά κράτη μπουν στον πόλεμο και ο πόλεμος πάρει παγκόσμιο χαρακτήρα. Οι αστοί πολιτικοί ξέρουν, φυσικά, ότι ο πρώτος παγκόσμιος ιμπεριαλιστικός πόλεμος έφερε τη νίκη στην επανάσταση σε μια από τις μεγαλύτερες χώρες. Φοβούνται ότι ένας δεύτερος παγκόσμιος ιμπεριαλιστικός πόλεμος μπορεί να οδηγήσει επίσης στη νίκη της επανάστασης σε μια ή σε μερικές χώρες.

Αυτή, όμως, τώρα δεν είναι η μοναδική και μάλιστα ούτε η κύρια αιτία. Η κύρια αιτία βρίσκεται στο ότι οι περισσότερες μη επιθετικές χώρες και πριν απ' όλα η Αγγλία και η Γαλλία, παραιτήθηκαν από την πολιτική της συλλογικής ασφάλειας, από την πολιτική της συλλογικής απόκρουσης των επεμβασιών, στο ότι πέρασαν στη θέση της μη ανάμειξης, στη θέση της «ουδετερότητας».

Τυπικά, την πολιτική της μη ανάμειξης θα μπορούσε να τη χαρακτηρίσει κανείς με τον εξής τρόπο: «Ας αμυνθεί η κάθε χώρα από τους εισβολείς, όπως θέλει και όπως μπορεί, αυτό εμάς δε μας ενδιαφέρει, εμείς θα κάνουμε εμπόριο και με τους επιτιθέμενους και με τα θύματά τους». Στην πράξη, ωστόσο, η πολιτική της μη ανάμειξης σημαίνει ανοχή της επίθεσης, εξαπόλυση πολέμου, άρα, μετατροπή του σε παγκόσμιο πόλεμο. Στην πολιτική της μη ανάμειξης διαφαίνεται η επιδίωξη, η επιθυμία να μην εμποδιστούν οι εισβολείς να πραγματοποιήσουν το σκοτεινό τους έργο, να μην εμποδιστεί, ας πούμε, η Ιαπωνία να εμπλακεί σε πόλεμο με την Κίνα, και, ακόμα καλύτερα, με τη Σοβιετική Ενωση, να μην εμποδιστεί, ας πούμε η Γερμανία να μπερδεύεται στις ευρωπαϊκές υποθέσεις, να εμπλακεί σε πόλεμο με τη Σοβιετική Ενωση, να αφεθούν όλοι όσοι συμμετέχουν στον πόλεμο να χωθούν βαθιά στο βούρκο του πολέμου, να ενθαρρύνονται στα κρυφά, να αφεθούν να εξασθενήσουν και να αλληλοεξαντληθούν και μετά, όταν εξασθενήσουν αρκετά, να εμφανιστούν στη σκηνή με φρέσκες δυνάμεις, να εμφανιστούν, φυσικά, «για το συμφέρον της ειρήνης» και να υπαγορεύσουν στους εξασθενημένους εμπόλεμους τους όρους τους.

Και φτηνό και ωραίο!

Ας πάρουμε, για παράδειγμα, την Ιαπωνία: Είναι χαρακτηριστικό ότι, πριν από την εισβολή της Ιαπωνίας στη Βόρεια Κίνα, όλες οι έγκυρες γαλλικές και αγγλικές εφημερίδες βροντοφώναζαν για την αδυναμία της Κίνας, για την ανικανότητά της να αντισταθεί, για το ότι η Ιαπωνία με το στρατό της θα μπορούσε μέσα σε δυο - τρεις μήνες να υποτάξει την Κίνα. Υστερα, οι Ευρωπαίοι και Αμερικανοί πολιτικοί άρχισαν να περιμένουν και να παρακολουθούν. Και ύστερα, όταν η Ιαπωνία εξαπέλυσε τις πολεμικές επιχειρήσεις παραχώρησαν σε αυτήν τη Σαγκάη την καρδιά του ξένου κεφαλαίου στην Κίνα, παραχώρησαν την Καντόνα, την εστία της μονοπωλιακής αγγλικής επιρροής στη Νότια Κίνα, παραχώρησαν το Χαϊνάν, άφησαν να περικυκλωθεί το Χονγκ - Κονγκ. Δεν είναι άραγε αλήθεια ότι όλα αυτά μοιάζουν πολύ με ενθάρρυνση του επιτιθέμενου: Δηλαδή, χώσου παραπέρα στον πόλεμο και μετά βλέπουμε.

`Η, για παράδειγμα, ας πάρουμε τη Γερμανία: Παραχώρησαν σε αυτήν την Αυστρία, παρά την ανειλημμένη υποχρέωση να υπερασπίσουν την ανεξαρτησία της, παραχώρησαν τη Σουδητική περιοχή, άφησαν στο έλεος της τύχης την Τσεχοσλοβακία, παραβιάζοντας όλες τις υποχρεώσεις τους και ύστερα άρχισαν να κραυγάζουν ψέματα στον Τύπο για «αδυναμία του ρωσικού στρατού», για «αποσύνθεση της ρωσικής αεροπορίας», για «ταραχές» στη Σοβιετική Ενωση, σπρώχνοντας τους Γερμανούς μακρύτερα προς τα Ανατολικά, υποσχόμενοι σε αυτούς μια εύκολη λεία και ψιθυρίζοντάς τους: Εσείς απλώς αρχίστε τον πόλεμο με τους μπολσεβίκους και από κει και πέρα όλα θα πάνε καλά. Πρέπει να αναγνωρίσουμε πως όλα αυτά επίσης μοιάζουν πολύ με προτροπή, με ενθάρρυνση του εισβολέα.

Είναι χαρακτηριστικός ο θόρυβος που ξεσήκωσε ο αγγλογαλλικός και βορειοαμερικανικός Τύπος με αφορμή τη Σοβιετική Ουκρανία. Οι παράγοντες αυτού του Τύπου ξελαρυγγιάστηκαν να φωνάζουν ότι οι Γερμανοί τραβούν για τη Σοβιετική Ουκρανία, πως έχουν τώρα στα χέρια τους τη λεγόμενη Ουκρανία των Καρπαθίων που έχει περίπου 700.000 πληθυσμό, ότι οι Γερμανοί, όχι αργότερα από την άνοιξη αυτού του χρόνου, θα προσαρτήσουν τη Σοβιετική Ουκρανία που έχει πάνω από 30 εκατομμύρια πληθυσμό στη λεγόμενη Ουκρανία των Καρπαθίων. Οπως φαίνεται, αυτός ο ύποπτος θόρυβος είχε σαν σκοπό του να προκαλέσει την οργή της Σοβιετικής Ενωσης ενάντια στη Γερμανία, να δηλητηριάσει την ατμόσφαιρα και να προκαλέσει σύγκρουση με τη Γερμανία χωρίς να υπάρχουν γι' αυτό φανεροί λόγοι.

Φυσικά, είναι απόλυτα δυνατό να υπάρχουν στη Γερμανία τρελοί που ονειρεύονται να προσαρτήσουν τον ελέφαντα, δηλαδή τη Σοβιετική Ουκρανία, στο μαμούνι, δηλαδή στη λεγόμενη Ουκρανία των Καρπαθίων. Και αν πραγματικά υπάρχουν εκεί τέτοιοι τρελοί, μπορούμε να μην αμφιβάλλουμε πως στη χώρα μας θα βρεθεί ο απαραίτητος αριθμός από ζουρλομανδύες για τέτοιους τρελούς. Αν όμως κάνουμε πέρα τους τρελούς και απευθυνθούμε σε λογικούς ανθρώπους, δεν είναι μήπως σαφές ότι είναι γελοίο και ανόητο να μιλά κανείς σοβαρά για την προσάρτηση της Σοβιετικής Ουκρανίας στη λεγόμενη Ουκρανία των Καρπαθίων; Σκεφτείτε το μονάχα. Πήγε το μαμούνι ανασκουμπωμένο στον ελέφαντα και του λέει: «Αχ, εσύ, αδελφάκι μου, πόσο σε λυπάμαι... Ζεις χωρίς τσιφλικάδες, χωρίς καπιταλιστές, χωρίς εθνική καταπίεση, χωρίς φασίστες κυβερνώντες - τι ζωή είναι αυτή... Σε κοιτάζω και δεν μπορώ να μην παρατηρήσω ότι δεν υπάρχει για σένα άλλη σωτηρία, παρά να ενωθείς μαζί μου... Ε, λοιπόν, ας γίνει έτσι, σου επιτρέπω να προσαρτήσεις το μικρό σου έδαφος στο απέραντο έδαφός μου...».

Ακόμα πιο χαρακτηριστικό είναι ότι μερικοί πολιτικοί και παράγοντες του Τύπου της Ευρώπης και των ΗΠΑ, αφού έχασαν την υπομονή τους, περιμένοντας «την εκστρατεία ενάντια στη Σοβιετική Ουκρανία», άρχισαν μόνοι τους να αποκαλύπτουν τα πραγματικά ελατήρια της πολιτικής τής μη ανάμειξης. Μιλούν ανοιχτά και γράφουν καθαρά ότι οι Γερμανοί τους «απογοήτευσαν» οικτρά, γιατί, αντί να κινηθούν παραπέρα προς την Ανατολή, ενάντια στη Σοβιετική Ενωση, στράφηκαν, βλέπετε, προς τη Δύση και ζητούν αποικίες. Μπορεί να σκεφτεί κανείς ότι έδωσαν στους Γερμανούς περιοχές της Τσεχοσλοβακίας σαν αντάλλαγμα για την υποχρέωση να ξεκινήσουν πόλεμο ενάντια στη Σοβιετική Ενωση, ενώ οι Γερμανοί αρνούνται τώρα να ξοφλήσουν το γραμμάτιο και τους στέλνουν στον αγύριστο;

Μακριά από μένα να ηθικολογήσω με αφορμή την πολιτική τής μη ανάμειξης, να μιλήσω για προδοσία, για επιορκία κ.ο.κ. Είναι αφέλεια να διδάσκει κανείς ηθική σε ανθρώπους που δεν αναγνωρίζουν την ανθρώπινη ηθική. Η πολιτική είναι πολιτική, όπως λένε οι παλιοί μεγάλοι αστοί διπλωμάτες. Ωστόσο, πρέπει να τονίσουμε ότι το μεγάλο και επικίνδυνο πολιτικό παιχνίδι, που άρχισαν οι οπαδοί της πολιτικής τής μη ανάμειξης, μπορεί να τελειώσει γι' αυτούς με σοβαρή αποτυχία.

Αυτό είναι το πραγματικό πρόσωπο της κυρίαρχης σήμερα πολιτικής τής μη ανάμειξης.

Αυτή είναι η πολιτική κατάσταση στις καπιταλιστικές χώρες.

Η Σοβιετική Ενωση και οι καπιταλιστικές χώρες

Ο πόλεμος δημιούργησε μια νέα κατάσταση στις σχέσεις μεταξύ των χωρών. Εισήγαγε σε αυτές τις σχέσεις μια ατμόσφαιρα ανησυχίας και αβεβαιότητας. Εχοντας υπονομεύσει τις βάσεις του μεταπολεμικού ειρηνικού καθεστώτος και έχοντας ανατρέψει στοιχειώδεις έννοιες του διεθνούς Δικαίου, ο πόλεμος έθεσε υπό αμφισβήτηση την αξία των διεθνών Συμφώνων και υποχρεώσεων. Ο πασιφισμός και τα σχέδια αφοπλισμού θάφτηκαν. Τη θέση τους πήρε ο πυρετός των εξοπλισμών. Αρχισαν να εξοπλίζονται όλοι, από τα μικρά έως τα μεγάλα κράτη, μαζί και πριν απ' όλα τα κράτη που ακολουθούν την πολιτική τής μη ανάμειξης. Κανείς πλέον δεν πιστεύει τους μελιστάλαχτους λόγους ότι οι παραχωρήσεις που έγιναν στο Μόναχο στους επεμβασίες και η συμφωνία του Μονάχου, εγκαινίασαν τάχα μια νέα εποχή «κατευνασμού». Δεν τους πιστεύουν και οι ίδιοι οι μετέχοντες στη συμφωνία του Μονάχου, η Αγγλία και η Γαλλία, που άρχισαν, όχι λιγότερο από τους άλλους, να αυξάνουν τους εξοπλισμούς τους.

Είναι ευνόητο ότι η ΕΣΣΔ δεν μπορούσε να παραβλέψει αυτά τα απειλητικά γεγονότα. Είναι αναμφίβολο ότι ο κάθε, ακόμα και μικρός, πόλεμος που άρχισαν οι επιτιθέμενοι, κάπου σε μια απομακρυσμένη γωνιά του κόσμου, αποτελεί κίνδυνο για τις φιλειρηνικές χώρες. Ακόμα σοβαρότερο κίνδυνο αποτελεί ο νέος ιμπεριαλιστικός πόλεμος που κατόρθωσε κιόλας να παρασύρει στην τροχιά του πάνω από πεντακόσια εκατομμύρια πληθυσμού της Ασίας, της Αφρικής, της Ευρώπης. Γι' αυτό το λόγο η χώρα μας, ακολουθώντας σταθερά πολιτική διατήρησης της ειρήνης, έκανε ταυτόχρονα σοβαρότατη δουλειά για την ενίσχυση της μαχητικής ετοιμότητας του Κόκκινου Στρατού μας και του Κόκκινου Πολεμικού Στόλου μας.

Ταυτόχρονα, για να ενισχύσει τις διεθνείς θέσεις της, η Σοβιετική Ενωση αποφάσισε να κάνει και μερικά άλλα βήματα. Στα τέλη του 1934, η χώρα μας μπήκε στην Κοινωνία των Εθνών, ξεκινώντας από το ότι, παρά την αδυναμία της, μπορεί, ωστόσο, να χρησιμεύσει σαν βήμα για το ξεσκέπασμα των επιτιθέμενων και σαν κάποιο, έστω και αδύναμο, όργανο ειρήνης που είναι ικανό να βάλει φρένο στο ξέσπασμα του πολέμου. Η Σοβιετική Ενωση θεωρεί, πως σε μια τόσο ταραγμένη εποχή δεν πρέπει να περιφρονεί κανείς, ακόμα και μια τόσο ανίσχυρη διεθνή οργάνωση, όπως είναι η Κοινωνία των Εθνών. Το Μάη του 1935, ανάμεσα στη Γαλλία και τη Σοβιετική Ενωση συνήφθη σύμφωνο αμοιβαίας βοήθειας ενάντια σε μια πιθανή επίθεση των επιθετικών κρατών. Ταυτόχρονα, υπογράφηκε ανάλογο σύμφωνο με την Τσεχοσλοβακία. Το Μάρτη του 1936 η Σοβιετική Ενωση υπέγραψε σύμφωνο αμοιβαίας βοηθείας με τη Λαϊκή Δημοκρατία της Μογγολίας. Τον Αύγουστο του 1937 υπογράφηκε σύμφωνο μη επίθεσης ανάμεσα στη Σοβιετική Ενωση και την Κινεζική Δημοκρατία.

Σε αυτές τις δύσκολες διεθνείς συνθήκες εφάρμοζε η Σοβιετική Ενωση την εξωτερική της πολιτική, υπερασπίζοντας την υπόθεση της διατήρησης της ειρήνης.

Η εξωτερική πολιτική της Σοβιετικής Ενωσης είναι σαφής και κατανοητή:

1. Είμαστε υπέρ της ειρήνης και της ενίσχυσης των εμπορικών σχέσεων με όλες τις χώρες, είμαστε και θα είμαστε υπέρ αυτής της θέσης, εφόσον οι χώρες αυτές θα κρατούν την ίδια στάση απέναντι στη Σοβιετική Ενωση, εφόσον αυτές δε θα προσπαθήσουν να καταπατήσουν τα συμφέροντα της χώρας μας.

2. Είμαστε υπέρ των ειρηνικών, στενών και καλής γειτονίας σχέσεων με όλες τις γειτονικές χώρες που έχουν κοινά σύνορα με την ΕΣΣΔ, είμαστε και θα είμαστε υπέρ αυτής της θέσης, εφόσον οι χώρες αυτές θα κρατούν την ίδια στάση απέναντι στη Σοβιετική Ενωση, εφόσον δε θα προσπαθήσουν να παραβιάσουν άμεσα ή έμμεσα την ακεραιότητα και το απαραβίαστο των συνόρων του Σοβιετικού κράτους.

3. Είμαστε υπέρ της υποστήριξης των λαών που έπεσαν θύματα επίθεσης και που αγωνίζονται για την ανεξαρτησία της πατρίδας τους.

4. Δε φοβόμαστε τις απειλές από μέρους των επιτιθέμενων και είμαστε έτοιμοι να απαντήσουμε με διπλό χτύπημα στο χτύπημα των εμπρηστών του πολέμου, οι οποίοι προσπαθούν να καταπατήσουν το απαραβίαστο των Σοβιετικών συνόρων.

Τέτοια είναι η εξωτερική πολιτική της Σοβιετικής Ενωσης. (Θυελλώδη παρατεταμένα χειροκροτήματα)

Στην εξωτερική της πολιτική η Σοβιετική Ενωση στηρίζεται:

  • Στην αυξανόμενη οικονομική, πολιτική και πολιτιστική της ισχύ.
  • Στην ηθικοπολιτική ενότητα της σοβιετικής κοινωνίας μας.
  • Στη φιλία των λαών της χώρας μας.
  • Στον Κόκκινο Στρατό μας και στον Κόκκινο Πολεμικό Στόλο.
  • Στη φιλειρηνική της πολιτική.
  • Στην ηθική υποστήριξη των εργαζομένων όλων των χωρών, που ενδιαφέρονται ζωτικά για τη διατήρηση της ειρήνης.
  • Στη σωφροσύνη εκείνων των χωρών, που δεν ενδιαφέρονται, για τον ένα ή τον άλλο λόγο, να παραβιάζεται η ειρήνη.
***

Τα καθήκοντα του κόμματος στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής είναι:

1. Να εφαρμόζει και στο εξής την πολιτική της ειρήνης και της ενίσχυσης των εμπορικών σχέσεων με όλες τις χώρες.

2. Να δείχνει προσοχή και να μην επιτρέπει στους προβοκάτορες του πολέμου, που έχουν συνηθίσει να βάζουν τους άλλους να βγάζουν τα κάστανα από τη φωτιά, να παρασύρουν τη χώρα μας σε συγκρούσεις.

3. Να δυναμώνει ολόπλευρα τη μαχητική ισχύ του Κόκκινου Στρατού μας και του Κόκκινου Πολεμικού Στόλου.

4. Να δυναμώνει τις διεθνείς σχέσεις φιλίας με τους εργαζόμενους όλων των χωρών, που ενδιαφέρονται.




Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ