ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κυριακή 28 Δεκέμβρη 2008
Σελ. /32
Για το δεύτερο θέμα

Το Κόμμα μας από το 1991 και ύστερα δέχτηκε μια πρωτοφανή ιδεολογική επίθεση, επειδή υπερασπίστηκε την προσφορά του σοσιαλισμού στον 20ό αιώνα και σωστά πρόβλεψε τα δεινά που θα έφερνε η καπιταλιστική παλινόρθωση στην ανθρωπότητα. Πολλοί ήταν εκείνοι που προέβλεπαν το «τέλος της ιστορίας» και των ιδεολογιών, της ταξικής πάλης, και ονειρεύονταν έναν κόσμο θριάμβου του καπιταλισμού σε όλα τα επίπεδα. Πολύ γρήγορα όλοι αυτοί διαψεύστηκαν, ακόμα και οι οπορτουνιστές και αναθεωρητές που μιλούσαν για θρίαμβο της δημοκρατίας και της ελευθερίας και για θάνατο του ολοκληρωτισμού. Δεν πέρασαν ούτε 20 χρόνια και η επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού συσσώρευσε τόσα δεινά στους λαούς όσο ποτέ άλλοτε. Ολόκληρος ο πλανήτης μετατράπηκε σε πεδίο εκδήλωσης των εντεινόμενων ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και ανταγωνισμών, παγκόσμια οικονομική κρίση που ρημάζει την εργατική τάξη ενώ τα κέρδη των πλουτοκρατών μεγαλώνουν και μεταφέρονται δεξιά και αριστερά. Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο, το Κόμμα μας συνεχίζει την προσπάθεια που ξεκίνησε το 1995 για τη διερεύνηση των αιτιών που οδήγησαν σε νίκη της αντεπανάστασης, χωρίς να ωραιοποιεί και να εξιδανικεύει αλλά εκτιμώντας σωστά την πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στον 20ό αιώνα.

Παρά τα όποια προβλήματα, το σοσιαλιστικό σύστημα απέδειξε την ανωτερότητά του από τον καπιταλισμό και τα τεράστια πλεονεκτήματα που παρέχει στη ζωή των εργαζομένων. Αποτέλεσε την πρώτη προσπάθεια για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Η πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στη Σοβιετική Ενωση καθορίστηκε από την ικανότητα του ΚΚΣΕ να εκπληρώνει τον πρωτοπόρο καθοδηγητικό ρόλο. Μέχρι το 1956 η πορεία οικοδόμησης του σοσιαλισμού σημειώνει επιτυχίες, πραγματοποίησε τον εξηλεκτρισμό της χώρας, εκβιομηχάνισε την παραγωγή, εξαλείφτηκε ο αναλφαβητισμός και πραγματοποιήθηκε η ολοκληρωτική κατάργηση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, βάζοντας τις βάσεις για την ανάπτυξη του κομμουνισμού. Παράλληλα, σε διεθνές επίπεδο η ΕΣΣΔ στάθηκε ως αντίβαρο στην ιμπεριαλιστική επιθετικότητα των ΗΠΑ και υπεράσπισε το δικαίωμα των λαών για αυτοδιάθεση.

Από το 20ό Συνέδριο, όμως, και μετά αρχίζουν και υιοθετούνται πρακτικές και αλλοιώνονται τα επαναστατικά χαρακτηριστικά του ΚΚΣΕ. Η θεωρία του «παλλαϊκού κράτους» επέδρασε στην αλλοίωση των χαρακτηριστικών του σοσιαλιστικού κράτος, χαλάρωσε ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός και ο κεντρικός σχεδιασμός σταδιακά απομακρύνθηκαν οι μάζες από τη συμμετοχή στο σοβιετικό σύστημα και πήρε καθαρό τυπικό χαρακτήρα. Η γραμμή της ειρηνικής συνύπαρξης επέτρεψε να καλλιεργηθούν αυταπάτες και αντιλήψεις πως είναι δυνατόν ο ιμπεριαλισμός να αποδεχτεί τη συμβίωση με το σοσιαλισμό, κάτι το οποίο υιοθετήθηκε με θέρμη από όλες τις αναθεωρητικές δυνάμεις.

Στο όνομα της προσωπολατρίας κατηγορήθηκε η σοσιαλιστική οικοδόμηση και άρχισε να γίνεται συζήτηση για το κατά πόσον ήταν σοσιαλιστικό το σύστημα της Σοβιετικής Ενωσης πριν το 1956 και κυριάρχησαν θεωρίες όπως «σοσιαλισμός με αγορά» και έγινε θεωρητική αποδοχή του νόμου της αξίας ως νόμου που καθορίζει την κατανομή του κοινωνικού προϊόντος, ενώ φθάσαμε στο 28ο Συνέδριο να γίνει αποδεχτή η θέση υπέρ της «ελεύθερης αγοράς».

Το Κόμμα, εξαιτίας της επικράτησης από το 1956 μέχρι το 1968 οπορτουνιστικών αντιλήψεων υιοθέτησε λανθασμένες θεωρητικές εκτιμήσεις για τις επιλογές του ΚΚΣΕ και αργότερα όμως δεν έδωσε την απαιτούμενη προσοχή στις εξελίξεις, ωραιοποίησε καταστάσεις και δέχτηκε άκριτα την πολιτική της περεστρόικα εκτιμώντας ότι είναι προς όφελος του σοσιαλισμού.

Παρ' όλα αυτά, το Κόμμα μας δεν πήγε με το μέρος εκείνων που στο όνομα του ρεαλισμού προχώρησαν σε μηδενισμό της προσφοράς της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ανθρωπότητα, δεν υπέστειλε τη σημαία του αγώνα και προσπάθησε μέσα από κριτική και αυτοκριτική εξέταση του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε να βγάλει συμπεράσματα, να αναζητήσει τις αιτίες που οδήγησαν στη νίκη της αντεπανάστασης.

Η αναγκαιότητα του σοσιαλισμού απορρέει από το γεγονός ότι ο καπιταλισμός στις μέρες μας έχει πλήρως κοινωνικοποιηθεί αλλά η ιδιοποίηση παραμένει ατομική. Η αντίφαση αυτή γεννά όλες τις σύγχρονες αντιθέσεις του καπιταλισμού. Επίσης, παρόλο που οι παραγωγικές δυνάμεις αναπτύσσονται ταχύτατα οι παραγωγικές σχέσεις μένουν σταθερές και θα φέρουν το σύστημα σε αδιέξοδο.

Ολα αυτά κάνουν φανερό πως για να γίνει δυνατή η νίκη του σοσιαλισμού πρέπει να υπάρξει ένα ισχυρό Κομμουνιστικό Κόμμα, ατσαλωμένο με τη μαρξιστική - λενινιστική θεωρία και πρακτική, να καθοδηγεί σωστά το λαό για να υλοποιηθεί η συμμαχία της εργατικής τάξης με τα άλλα λαϊκά στρώματα, ώστε όταν έρθει η ώρα να πάρουν την εξουσία. Προϋποθέτει οι κομμουνιστές να είναι σωστά διαπαιδαγωγημένοι με τη θεωρία τους, το μαρξισμό-λενινισμό, αλλά και διαπαιδαγωγούν σωστά τους άλλους ώστε να έρθουν και αυτοί πιο κοντά μας, ν' αποτελούν πρωτοπόρο μέρος της εργατικής τάξης, να ξέρουν τις θυσίες και τους μόχθους που απαιτούνται για τον αγώνα και, πολύ σημαντικό, να γνωρίζουν την ιστορία των αγώνων της εργατικής τάξης και του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε. Γι' αυτό απαιτείται από τη νέα ΚΕ να δει πολύ σοβαρά την έκδοση του Β' τόμου της ιστορίας του Κόμματος αλλά και να συνεχιστεί ο διάλογος για τα αίτια της αντεπανάστασης και την προσφορά αλλά και την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού στις σημερινές συνθήκες της παγκόσμιας κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος. Να ενταθούν τα ιδεολογικά μαθήματα στις οργανώσεις και τα μέλη και στελέχη της οργάνωσης να μελετούν τα βιβλία των κλασικών του μαρξισμού.

Το κείμενο για το σοσιαλισμό που δημοσιεύτηκε είναι ένα μέρος της κριτικής αλλά και της αυτοκριτικής που πρέπει να κάνουμε όλοι μας, όχι μόνο για να κατανοήσουμε τι συνέβη την περίοδο του '89-'91 αλλά που θα μας βοηθήσει ώστε τώρα πλέον πιο συγκροτημένα και ολοκληρωμένα να βελτιώσουμε την κομματική δουλειά και να βγούμε στον κόσμο, να κάνουμε ένα πλατύ άνοιγμα και να μιλήσουμε για το πώς αντιλαμβανόμαστε το σοσιαλισμό και να δώσουμε απάντηση στους κάθε λογής απολογητές του συστήματος και του οπορτουνισμού πως η σημαία του σοσιαλισμού θα μείνει για πάντα όρθια και έτσι θα καταφέρουμε και εμείς να κάνουμε τη δική μας έφοδο στον ουρανό.


Γεώργιος Αμαργιανός
μέλος ΟΒ Τηλεπικοινωνιών Οργάνωσης Αθήνας

Ο σοσιαλισμός που οικοδομούσε η Σοβιετική Ενωση και η θεωρία του αντισταλινισμού

Ας πάρουμε τον ορισμό του σοσιαλιστικού συστήματος που έδωσαν οι κλασικοί της σοσιαλιστικής επανάστασης, του Μαρξ - Ενγκελς και τη διατύπωση πιο συγκεκριμένα για την περίοδο του Ιμπεριαλισμού ο Λένιν: «πως ο σοσιαλισμός είναι, όταν ο κάθε εργαζόμενος, αμείβεται ανάλογα με τη δουλειά του που καθορίζεται από ένα σύστημα αμοιβής». Για να δούμε αν μπορούσε να εφαρμοστεί και ποτέ αυτός ο ορισμός, του Σοσιαλιστικού συστήματος αμοιβής, στους εργαζόμενους, στην τότε Σοβιετική Ενωση. Πώς ήταν η αχανής και κομματιασμένη σε πριγκιπάτα και φεουδάρχες τότε Ρωσία; πριν από την επανάσταση; Μια φεουδαρχική καθυστερημένη χώρα, με 75% - 80% του λαού αγράμματοι και το κνούτο του φεουδάρχη να οργώνει τα κορμιά των μουζίκων. Και οι ρασπούτηδες της Εκκλησίας να επηρεάζουν και να διαμορφώνουν την κρατική και πολιτική ζωή της Ρωσίας.

Αυτά δεν παρέλαβε μαζί με τις καταστροφές από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στη χώρα και στην οικονομία, η επανάσταση των μπολσεβίκων; Οσοι αγνοούν αυτό το γεγονός και περισσότερο πως οι πρίγκιπες, οι φεουδάρχες, οι αφέντες, και όσοι τότε χρησιμοποιούσαν το κνούτο σαν μέσο πειθαρχίας των σκλάβων μουζίκων πως όλοι αυτοί συμμάχησαν με τους ιμπεριαλιστές, που με τα όπλα, με δολοφονίες, προσπάθησαν να πνίξουν στο αίμα την πρώτη σοσιαλιστική επανάσταση στον κόσμο. Μήπως θα έπρεπε οι μπολσεβίκοι, ο Σοβιετικός λαός να σταυρώσουν τα χέρια και να μην υπερασπίσουν την επανάστασή τους, που τους απελευθέρωνε από τα δεσμά της δουλείας της φτώχειας, της καθυστέρησης, του κνούτου;

Ο Σοβιετικός λαός, με την εργατικότητά του και τη λεβεντιά. Και με την ηγεσία του, τον Λένιν και στη συνέχεια με τον Στάλιν και με όλη την ηγεσία του κράτους και του Κόμματος των Μπολσεβίκων και με την πρωτοπόρα νεολαία της Κομσομόλ, απέδειξαν σε όλον τον κόσμο, πώς δενότανε το ατσάλι. Δημιουργήσανε μια τεράστια ενιαία χώρα και από καθυστερημένη φεουδαρχική χώρα, που ήτανε, έγινε μία από τις πιο ανεπτυγμένες βιομηχανικές χώρες, με τεράστια επιστημονικά επιτεύγματα. Ητανε όμως νωρίς για να εφαρμοστεί πλήρης ορισμός του σοσιαλισμού «ο καθένας ν' αμείβεται ανάλογα με τη δουλειά του». Ομως είχαν πετύχει ν' απολαμβάνουν τους πρώτους καρπούς της σοσιαλιστικής επανάστασης. Καταργήθηκε η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Η υγεία, η στέγη, η παιδεία σε όλες τις βαθμίδες χορηγούνταν δωρεάν. Απολάμβαναν δωρεάν όλα τα αγαθά του πολιτισμού και της τέχνης. Δυστυχώς, δεν πρόλαβαν να απολαμβάνουν τις καταχτήσεις τους. Και μπαίνουν σ' έναν καταστροφικό πόλεμο με 25 εκατομμύρια νεκρούς και 50 περίπου εκατομμύρια χήρες και ορφανά, με κατεστραμμένη τη μισή περίπου χώρα τους. Πάλι ο Σοβιετικός λαός δίνει κάθε μέρα μάχη με επικεφαλής την ηγεσία του, για ν' αντιμετωπίσουν τα τεράστια προβλήματα με ουσία τις ίδιες τις ανάγκες τους. Για ν' ανοικοδομηθεί η χώρα και ν' αναπτυχθεί η βιομηχανία σε όλα τα επίπεδα και η παραγωγή αγαθών. Τώρα πρέπει να βοηθηθούν από τη Σοβιετική Ενωση όλες οι αναπτυσσόμενες χώρες με σοσιαλιστικό και λαϊκοδημοκρατικό προσανατολισμό. Εχουμε τώρα τον ψυχρό πόλεμο και το κυνήγι των εξοπλισμών που δαπανώνται τεράστια ποσά που χρειάζονταν για να ανέβει ακόμα πιο ψηλό το επίπεδο του Σοβιετικού λαού.

Εκείνη την περίοδο, στο οπλοστάσιο των ιμπεριαλιστών, των γραφολόγων τους και των ευρωκομμουνιστών βγήκε και ο «αντισταλινισμός» και «τα εγκλήματα του Στάλιν». Οσοι αναφέρονται και ξαναζεσταίνουν τώρα τη θεωρία του αντισταλινισμού ξεχνούν σκόπιμα ποιοι και πότε έβγαλαν από το οπλοστάσιό τους, τη λασπολογία για τον Στάλιν και τη Σοβιετική Ενωση. Ξέχασαν πως βγήκε στην περίοδο, όταν στην Αμερική επικράτησε ο περιβόητος Μακαρθισμός; που είχε μετατρέψει τους μισούς Αμερικανούς σε χαφιέδες που ρουφιάνευαν τους άλλους μισούς, στις περίφημες αντικομμουνιστικές επιτροπές με τις εκτελέσεις - φυλακίσεις διωγμούς.

Εκείνη την περίοδο, με τον Σουεκάρνο, που έδιωξαν (αν θυμάμαι καλά). Δολοφόνησαν στην Ινδονησία εκατοντάδες χιλιάδες κομμουνιστές και προοδευτικούς αγωνιστές; Ξέχασαν το μακελειό στο Βιετνάμ; Ξέχασαν πως εκείνη την περίοδο, οι Αμερικάνοι επέβαλαν στο Ιράκ τη δικτατορία του Σαντάμ και δολοφόνησαν 150 περίπου χιλιάδες κομμουνιστές και προοδευτικούς αγωνιστές; Ξεχνούν πως, εδώ στην Ελλάδα με την επέμβαση του Αγγλοαμερικανών και με τις κυβερνήσεις, πειθήνια όργανά τους, δολοφόνησαν, εκτέλεσαν, βασάνισαν, φυλάκισαν, εξόρισαν, κυνήγησαν πάνω από μισό εκατομμύριο κομμουνιστές και δημοκράτες αγωνιστές και μας επέβαλαν και τη δικτατορία των συνταγματαρχών; Τώρα, αυτήν τη θεωρία την ξαναζεσταίνουν, του «αντισταλινισμού», για να ξεχάσουν οι λαοί τις μαζικές δολοφονίες ολόκληρων λαών της Γιουγκοσλαβίας, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στον Παναμά και σε χώρες της Αφρικής.

-- Ας αναρωτηθούν όλοι αυτοί οι κονδυλοφόροι και οι άλλοι θεωρητικοί του αντισταλινισμού: Είναι καλύτερα τώρα, ο κόσμος, οι λαοί, χωρίς την ύπαρξη της Σοβιετικής Ενωσης και των άλλων χωρών της Λαϊκής Δημοκρατίας;

Οποιος και αν ερωτηθεί θα πει: «κατάρα, σ' αυτούς που ανέτρεχαν και στέρησαν το μοναδικό αποκούμπι και την ελπίδα από τους Λαούς».

-- Το Κόμμα μας καλά έκαμε και υπερασπίζει και υπεράσπιζε το σοσιαλισμό που οικοδομούσε - τότες - η Σοβιετική Ενωση και τις καταχτήσεις των Λαών της. Είναι όμως απλοϊκό και αδιανόητο, να θεωρούμε υπεύθυνη την Ηγεσία του Κόμματός μας, γιατί δεν προέβλεψε τα αποτελέσματα που επακολούθησαν. Οταν το ίδιο το Μπολσεβίκικο Κόμμα, όχι μονάχα δεν προέβλεψε μα ούτε και αντέδρασε. Ακόμα και τώρα, οι σύντροφοι της Ρωσίας δεν έχουνε αποκρυσταλλώσει πειστικά συμπεράσματα, για το ποια είναι τα αίτια της ανατροπής.

-- Εγώ επιμένω σ' ένα συμπέρασμα που ισχύει σ' όλα τα κομμουνιστικά κόμματα με λενινιστικό προσανατολισμό και με αρχές. Παρότι είμαι του Δημοτικού θα διακινδυνεύσω να ερμηνεύσω αυτό το ερώτημα - απορία, που σαν αγκάθι τρυπάει το μυαλό και την καρδιά: «Γιατί δεν αντέδρασαν, αυτός ο Γίγαντας Σοβιετικός Λαός και το Κόμμα των Μπολσεβίκων;».

-- Οταν δεν προσέχεις, δεν εφαρμόζεις και δεν υπερασπίζεσαι την ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗ ΔΙΚΛΙΔΑ του Κόμματος, που είναι οι θεωρητικές - καταστατικές αρχές και την αρχή του Δημοκρατικού Συγκεντρωτισμού, τότες περνούν μέσα στο Κόμμα, όλες οι διαλυτικές θεωρίες και πρακτικές, που αντί να αναπτύσσονται όλες οι αρετές, το ήθος και η αγωνιστική λεβεντιά του Κομμουνιστή, αντίθετα, ενθαρρύνονται και αναπτύσσονται όλες οι ανθρώπινες αδυναμίες και τα ελαττώματα και που τα μεταφέρουμε μέσα στο Κόμμα. Και που όλα αυτά μετατρέπονται σε ΤΑΞΙΚΟ ΕΧΘΡΟ σε βάρος των αρχών και της φυσιογνωμίας του Κόμματος. Που διαφθείρουν και διασύρουν τα πάντα. Οι αγώνες των Λαών που αναπτύσσονται και που δημιουργούνται ευνοϊκοί συσχετισμοί, μας κάνει να είμαστε αισιόδοξοι, πως ο Σοσιαλισμός και ο Κομμουνισμός δεν είπαν ακόμα την τελευταία λέξη.

Καλή επιτυχία στο 18ο Συνέδριο, υγεία και δύναμη σε όλους.


Σπύρος Καλογηράτος
Κυψέλη

Για ένα ΚΚΕ ατσαλωμένο στη θεωρία και την πράξη

Αγαπητοί Σύντροφοι,

Συμμετέχοντας στον προσυνεδριακό διάλογο θα μου αρκούσε να αντιγράψω λίγα λόγια από το κείμενο της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ που διάβασα στο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ 28/9/2008:

-- Το ΚΚΕ είναι ο κύριος φορέας διείσδυσης της επαναστατικής συνείδησης στις μάζες. Από εδώ προκύπτει και η αναγκαιότητα το ίδιο το κόμμα να έχει υψηλή θεωρητική στάθμη και ατσάλωμα, να είναι αταλάντευτο στην πάλη κατά του οπορτουνισμού τόσο σε συνθήκες καπιταλισμού, πολύ περισσότερο σε συνθήκες σοσιαλιστικής οικοδόμησης.

Ομως, επειδή μέσα από ένα διάλογο προκύπτουν πράγματα ωφέλιμα για τους ειδικούς, ακόμη και από απλούς ανθρώπους της καθημερινότητας, έχω χρέος να γράψω πώς βλέπω εγώ τα πράγματα να περπατούν.

Πρώτο: Η Νεολαία, το αύριο των πάντων και φυσικά του κόμματός μας, είναι ένα από τα κορυφαία μελήματα του κόμματος γιατί από αυτή θα προκύψουν και οι μαχητές και τα στελέχη μας. Οι νέοι που ακόμη δεν έχουν μπει στην παραγωγή και εκ τούτου ο ζυγός του εκμεταλλευτή δεν τους πιέζει άμεσα, έχουν τη δυνατότητα να συλλογιούνται σωστά. Διψούν για γνώση και πολιτισμό πράγματα που προηγούνται της πολιτικής. Εδώ προκύπτει ευθύνη του κόμματος. Η οργάνωση της ΚΝΕ είναι σε καλό επίπεδο ποσοτικά και ποιοτικά, κυρίως στη σπουδάζουσα μερίδα της.

Οσο όμως πλαταίνει η ΚΝΕ τόσο μεγαλώνουν οι ευθύνες μας για την παιδεία της και την οργάνωσή της για να εντάσσονται τα μέλη της στο κόμμα συνειδητά και με υπερηφάνεια.

Πρέπει στην ΚΝΕ να ανατεθεί περισσότερο έργο και ευθύνη με το χρέος απόδοσης λόγου. Πρέπει η πειθαρχία να γίνει πιο σφιχτή και τα ιδεολογικά μαθήματα πιο πυκνά. Η πλατιά γνώση με την πειθαρχημένη δράση φτιάχνουν ανθρώπους ηγέτες, ανυποχώρητους αγωνιστές.

Δεύτερο: Οι εργαζόμενοι νέοι και μεγαλύτεροι έχουν από τη μια τα προβλήματα της καθημερινότητας που τους συνθλίβουν τη ζωή, το χρόνο τη σκέψη. Εχουν από την άλλη τις εμπειρίες που τους καταδείχνουν το από πού και γιατί η ζωή τους αντί να πηγαίνει μπροστά, γίνεται βάρος. Ομως, η πορεία της εργατικής τάξης είναι προς τα πίσω βήμα το βήμα και όχι προς τα μπρος. Εχει ευθύνη το κόμμα σ' αυτό; Ναι, και η ευθύνη, από μένα, εντοπίζεται στο ότι δεν μπορέσαμε στον κάθε χώρο δουλειάς να έχουμε τον έναν ή τους δύο διαφωτιστές - παλικάρια που η δουλειά τους θα είναι να εντοπίσουν τα πρόσωπα εκείνα που έχουν τα προσόντα να αποτελέσουν πυρήνα δράσης στο χώρο.

Το ΠΑΜΕ έχει να κάνει σήμερα, όπως έχει η κατάσταση, πολύ πιο δύσκολη δουλειά από ό,τι το ΕΑΜ στην Κατοχή. Η δράση του έχει πρόοδο αλλά λόγω υποκειμενικών και κυρίως αντικειμενικών δυσκολιών δεν είναι η χρειαζούμενη. Η μυστικότητα της διαφώτισης και της οργάνωσης των εργαζομένων στον κάθε χώρο πιστεύω θα έχει καλύτερα αποτελέσματα.

Οι κίνδυνοι που απειλούν τους εργαζόμενους δεν είναι για περιφρόνηση και γι' αυτό χρειάζεται μεγαλύτερη προσοχή η προσπάθεια της οργάνωσής τους.

Τρίτο: Οι απόμαχοι, οι συνταξιούχοι είναι ο δυσκολότερος κόσμος στο να κατανοήσει και να παραδεχτεί τις αιτίες που την κάνουν τη ζωή μαρτυρική και να αποδεχτεί τις προτάσεις μας για οργανωμένο αγώνα.

Οι οργανώσεις της ΠΕΑΕΑ - Δημοκρατικού Στρατού και οι σύλλογοι των συνταξιούχων μπορούν να βοηθήσουν στον προσανατολισμό αυτού του κόσμου για οργάνωση και αγώνες, αλλά πρέπει να στελεχωθούν από το κόμμα και οι διοικήσεις και οι υποψηφιότητες για διοίκηση αυτών των συλλόγων.

Οι σημερινοί συνταξιούχοι είναι παιδιά της Κατοχής και στις πλάτες τους κουβαλάνε, εκτός από τα χρόνια, τα μεγάλα βάσανα και τις στερήσεις εκείνων των χρόνων και ακόμη τις σειρήνες εκμαυλισμού. Ολα αυτά τους συνιστούν, εκτός λίγων εξαιρέσεων, συντηρητική αναμονή.

Τέταρτο: Η δουλιά του ΚΚΕ στο εξωτερικό είναι κορυφαίο χρέος, όχι γιατί φιλοδοξούμε να ηγηθούμε ενός παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, αλλά γιατί το ΚΚΕ αφού πέρασε από σαράντα κύματα ατσαλώθηκε θεωρητικά και στην πράξη τόσο που να προβλέπει και να καθοδηγεί την εργατική τάξη αταλάντευτα και σωστά παρά τις χιλιάδες σειρήνες και πολεμικές πιέσεις που με λύσσα το κατατρέχουν.

Δεν είναι τυχαίο ότι το ΚΚΕ επέζησε και σήμερα πολλά προοδευτικά κινήματα στον κόσμο ζητούν την καθοδήγησή του. Αυτό μας βαραίνει με περισσότερες ευθύνες και πρέπει να ανταποκριθούμε.

Πέμπτο: Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης που διαθέτουμε, μπορούμε και πρέπει να τα βελτιώσουμε. Πρέπει να τα κάνουμε πιο αποδεχτά από τον κόσμο και φυσικά πιο αποτελεσματικά στο κύριο έργο τους.

Ο ραδιοσταθμός «902 Αριστερά στα FM» λειτουργώντας προσφέρει την είδηση, ενημέρωση, διαφώτιση με χιούμορ και σάτιρα, πράγμα που αρέσει, ψυχαγωγεί, προσηλώνει.

Η TV του «902» πρέπει να ξεφύγει από τη στεγνή είδηση, διαφώτιση και τούτο θα καταφέρει παίρνοντας στοιχεία από το ραδιόφωνο και επενδύοντάς τα με την κατάλληλη εικόνα. Η TV είναι για την τρίτη ηλικία το κύριο μέσο ψυχαγωγίας στο σπίτι, γι' αυτό η TV «902» πρέπει να παρέχει την απαραίτητη είδηση, διαφώτιση με αρκετή ψυχαγωγία για να ξεκουράζει τον τηλεθεατή.

Ο «Ριζοσπάστης» και συνακόλουθα όλα τα διαφωτιστικά έντυπα πρέπει κατά τη γνώμη μου να γίνει πιο αυστηρός - δηκτικός, κυρίως απευθυνόμενος προς την εργατική τάξη. Πρέπει αυστηρά να βάζει τον καθένα μπροστά στις ευθύνες του για ό,τι έκανε ή δεν έκανε για τα σημερινά του χάλια.

Εκτο: Για την ανατροπή του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ενωση πιστεύω πως το θέμα δεν έχει εξαντληθεί και η μελέτη του θα συνεχιστεί για πολύ ακόμη. Θέλω όμως να περιορίσω λίγο το εύρος του ενδιαφέροντός μας και να αναρωτηθούμε όλοι οι προοδευτικοί άνθρωποι της Γης: Τι κάναμε τότε για να λασκάρουμε τα λουριά του παγκόσμιου καπιταλισμού που έσφιγγαν το λαιμό της Σοβιετικής Ενωσης (οικονομικά, στρατιωτικά, προπαγανδιστικά...);

Το ένα μετά το άλλο τα κομμουνιστικά κόμματα των λεγόμενων ελεύθερων κρατών γλίστραγαν προς τον οπορτουνισμό αντί να συμπαραταχτούν και να συνδράμουν στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού δημιουργώντας φράγματα αντιπερισπασμού στα δικά τους κράτη για να μπορεί να ανασάνει η ΣΕ.

Ο οπορτουνισμός είναι γάγγραινα και αν δεν κοπεί το μέλος που έχει προσβληθεί, μολύνει όλο το σώμα και τον εγκέφαλο.

Και επειδή το ψάρι δε βρομάει πάντα από το κεφάλι καλό θα είναι να κοιτάξουμε ο κάθε ένας μας, το κάθε Κ.Κ. πώς από το 30% ή το 20%... πιάσαμε πάτο (Ιταλία, Γαλλία, Ισπανία). Ο Στάλιν φταίει και γι' αυτό!;

Εβδομο: Για το (σύντροφο) Γιώργη έχω μια λαϊκή παροιμία: Οταν της αλεπούς, το δόκανο, της έκοψε την ουρά, αντί να θλίβεται για το ατύχημά της, συνιστούσε και στις άλλες αλεπούδες να κολοβωθούν για να γίνουν τάχα πιο όμορφες, πιο ελκυστικές.


Κώστας Ανεστόπουλος
ΚΟΒ Ταμπαχάνων Πάτρα



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ