ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σάββατο 28 Δεκέμβρη 2019 - Κυριακή 29 Δεκέμβρη 2019
Σελ. /40
ΕΡΓΑΤΙΚΑ
Για ένα Κοινωνικό - Ασφαλιστικό Σύστημα στην υπηρεσία της προστασίας και των αναγκών των Αναπήρων

Από διαμαρτυρία αναπήρων στα ΚΕΠΑ
Από διαμαρτυρία αναπήρων στα ΚΕΠΑ
Διαχρονικά, όλες οι αστικές κυβερνήσεις, «φιλάνθρωποι» επιχειρηματίες, Οδηγίες και κατευθύνσεις της ΕΕ, εμφανίζουν ότι οι άνθρωποι με αναπηρία αποτελούν προτεραιότητα ως «ευαίσθητη κοινωνική κατηγορία».

Μιλούν για μέτρα που πρέπει να ληφθούν για την προστασία των ΑμεΑ. Σε ορισμένες περιπτώσεις παίρνουν και κάποια μέτρα οικονομικού και κοινωνικού χαρακτήρα, πολύ πίσω όμως από τις πραγματικές ανάγκες των αναπήρων και των χρονίως πασχόντων (εφεξής ΧΠ), μέτρα που για ευνόητους λόγους πάντα φρόντιζαν για την αναγκαία διαφήμισή τους.

Επίσης, στην πολιτική πρακτική του κράτους και των αστικών κομμάτων, η ίδια η αναπηρία δεν αντιμετωπίζεται ως ένα κοινωνικό ζήτημα, που έχει ευθύνη να αντιμετωπίσει η κοινωνία μέσω του κράτους, αλλά ως ένα «ατομικό» πρόβλημα, που σε μεγάλο βαθμό πρέπει να αντιμετωπιστεί ως ατομική και οικογενειακή ευθύνη.

Η ατομική και οικογενειακή ευθύνη υπάρχει, αλλά για να μπορέσει να έχει αποτέλεσμα θα πρέπει να «ακουμπάει» στη δυνατότητα να αξιοποιεί όλα τα σύγχρονα μέσα, υποδομές και υπηρεσίες, με ευθύνη του κράτους, που θα τα αναπτύσσει και θα τα χρηματοδοτεί. Αλλιώς οι ανάπηροι και οι οικογένειές τους που ανήκουν στα λαϊκά στρώματα, δηλαδή η πλειοψηφία, ελάχιστες ανάγκες μπορούν να καλύψουν από μόνοι τους και μάλιστα με τεράστιο κόστος.

Από διαμαρτυρία της ΣΕΑΑΝ στα υπουργεία Υγείας και Εργασίας
Από διαμαρτυρία της ΣΕΑΑΝ στα υπουργεία Υγείας και Εργασίας
Αυτό κυριαρχεί χρόνια τώρα, διότι και οι ανάγκες των αναπήρων αποτελούν «κόστος» για το αστικό κράτος και τους επιχειρηματικούς ομίλους. Γιατί τους είναι «κόστος» η τιμή της εργατικής δύναμης, όλα αυτά που απαιτούνται για την αναπαραγωγή της, την αποκατάστασή της. Γι' αυτό πρέπει να συμπιέζεται, για να ενισχύονται η ανταγωνιστικότητα και η κερδοφορία τους.

Και επειδή πάνω σ' αυτόν τον κανόνα λειτουργεί η καπιταλιστική οικονομία και ανάπτυξη, οι ανάπηροι δεν μπορούν να προσδοκούν απ' αυτήν «καλύτερες μέρες». Τα πολλά χιλιάδες ευρώ που αφαιμάζονται από τους ανάπηρους και τις οικογένειές τους, για να καλύψουν πολλές από τις γενικές και πρόσθετες ανάγκες τους σε άμεσες και έμμεσες πληρωμές, σε καμία περίπτωση δεν αντισταθμίζονται με το εφάπαξ μέρισμα των 700 ευρώ που θα πάρει ένα μέρος των αναπήρων μπροστά στις γιορτές.

Ομως ακόμα κι αυτό δεν βγήκε από κανένα σεντούκι μεγαλοεπιχειρηματία, αλλά από την άγρια φορολογία των φτωχών, προκειμένου να στηριχτούν οι πιο φτωχοί ή οι λεγόμενες «ευάλωτες κοινωνικές ομάδες».

Το κράτος έχει «συνέχεια» στο χτύπημα των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των αναπήρων

Το κοινωνικό - ασφαλιστικό σύστημα και τα χαρακτηριστικά του, όσον αφορά τον τρόπο χρηματοδότησής του και τις παροχές, διαμορφώνεται έτσι ώστε να υλοποιείται η στρατηγική του κεφαλαίου για τη λεγόμενη μείωση του μισθολογικού και του μη μισθολογικού «κόστους». Αυτό σημαίνει μείωση της χρηματοδότησης του κράτους και της εργοδοσίας, μείωση των δωρεάν παροχών στις υπηρεσίες κοινωνικού χαρακτήρα και φόρτωμα του κόστους στον ίδιο τον ανάπηρο και την οικογένειά του.


INTIME NEWS

Το χτύπημα στα ασφαλιστικά δικαιώματα συνολικά του λαού, με τους αλλεπάλληλους αντιασφαλιστικούς νόμους που ο ένας συμπλήρωνε τον άλλο, με μειώσεις συντάξεων, αύξηση των ορίων ηλικίας, μειώσεις παροχών σε φάρμακα, θεραπείες, τεχνολογικά βοηθήματα, έχει ήδη δραματικές επιπτώσεις στον ανάπηρο και την οικογένειά του.

Δεκάδες χιλιάδες ανάπηροι και ΧΠ έχουν σταματήσει ή κάνουν πλημμελώς τις θεραπείες τους, γιατί απλά δεν έχουν να πληρώσουν. Στο νόμο Κατρούγκαλου γίνονται ακόμα πιο ξεκάθαρες οι επιπτώσεις αυτές, αφού μπαίνουν οι βάσεις της ανταποδοτικότητας και του κεφαλαιοποιητικού συστήματος, με τον διαχωρισμό της σύνταξης σε εθνική και ανταποδοτική.

Ο καθένας καταλαβαίνει ότι ο νόμος Βρούτση έρχεται για να βάλει ταφόπλακα στο σύστημα της Κοινωνικής Ασφάλισης. Δεν είναι τυχαίο ότι η ΝΔ με τον πιο επίσημο τρόπο έδωσε τα εύσημα στον ΣΥΡΙΖΑ για το ότι με το νόμο Κατρούγκαλου βρήκε σχεδιασμένο και χαραγμένο το δρόμο για «να τελειώσει τη δουλειά».

Αλλωστε, όλα τα προηγούμενα χρόνια μεθοδικά υλοποιήθηκε ο σχεδιασμός για τη δραστική μείωση των αναπηρικών συντάξεων. Αξιοποιήθηκαν ως προπαγάνδα τα περί ανάπηρων - «μαϊμού», όχι για να αντιμετωπιστούν πιθανές τέτοιες περιπτώσεις, αλλά για να μπει μαχαίρι γενικευμένο, που ήταν και παραμένει ο στόχος. Τα ίδια έκαναν και με τα επιδόματα, αλλά και με κοινωνικές δαπάνες όπως το Φάρμακο, για να προχωρήσουν τις περικοπές.

Ιδιαίτερα μετά τη λειτουργία των ΚΕΠΑ - που λειτουργούν ως εργαλείο περικοπών - υπάρχει δραστική περικοπή των συντάξεων αναπηρίας στο σύνολο των συνταξιούχων. Για παράδειγμα, το 2008 οι συνταξιούχοι αναπηρίας του ΙΚΑ στο σύνολο των συνταξιούχων ήταν το 14%. Σήμερα το ποσοστό έχει πέσει κάτω από το 6%. Ενδεικτικό είναι ότι τον Αύγουστο του 2016 μείωσαν κατά 25% τον προϋπολογισμό του ΙΚΑ για τις αναπηρικές συντάξεις.

Η «λειτουργικότητα» ως εργαλείο περικοπών των αναπηρικών συντάξεων

Θυμίζουμε ότι υπάρχει διαφορετικό καθεστώς για εκείνους που προσλήφθηκαν στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα ως ανάπηροι (τυφλοί, παραπληγικοί κ.ά.) και σ' αυτούς που βγαίνουν με σύνταξη αναπηρίας (προσωρινή ή μόνιμη), ως θύματα εργατικού ατυχήματος ή λόγω ασθένειας ή χρόνιας πάθησης. Αυτοί οι τελευταίοι υπάγονται στο καθεστώς των αναπηρικών συντάξεων.

Οσοι έχουν προσληφθεί ως ανάπηροι και βγαίνουν στη σύνταξη με τον ν. 612/77 και όσοι έχουν προσληφθεί ως ανάπηροι με τους ειδικούς νόμους περί προσλήψεως ΑμεΑ (ν. 1648/86 και ν. 2643/98) βγαίνουν με σύνταξη γήρατος. Κάποιοι από αυτούς βγαίνουν με μειωμένα χρόνια υπηρεσίας (15), όπως παραπληγικοί, νεφροπαθείς, τυφλοί και αιμορροφιλικοί.

Με βάση τους νόμους περί συντάξεων αναπηρίας, ο εργαζόμενος που παθαίνει εργατικό ατύχημα ή ασθενεί με σοβαρή χρόνια πάθηση, αν στην απόφαση της ΥΕ προσδιορίζεται ότι δεν μπορεί να ασκήσει το επάγγελμά του ή άλλα συναφή, είναι δικαιούχος σύνταξης αναπηρίας.

Πολλές αποφάσεις των ΚΕΠΑ αρνούνται να τοποθετηθούν για το αν μπορεί να συνεχίσει να ασκεί το επάγγελμά του, δίνοντας πολλές φορές χαμηλό ποσοστό αναπηρίας με βάση τον κανονισμό που χρησιμοποιούν, αλλά και τα κριτήρια της «λειτουργικότητας» (μορφωτικό επίπεδο, ικανότητα εργασίας γενικά, οικογενειακή κατάσταση, περιουσία κ.λπ.).

Ως αποτέλεσμα, πολλοί ασφαλισμένοι μένουν για πολλά χρόνια στο περιθώριο, χωρίς σύνταξη, περιμένοντας να συμπληρώσουν το όριο ηλικίας για να την πάρουν ως γήρατος, που κυριολεκτικά θα είναι ένα επίδομα φτώχειας. Ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί που εξαναγκάζονται να επιστρέψουν στη δουλειά, θέτοντας κυριολεκτικά σε κίνδυνο την ίδια τους την υγεία, την αρτιμέλεια, την ίδια τους τη ζωή.

Ετσι, είναι σύνηθες να συναντά κανείς καρδιοπαθείς ή ανθρώπους με αναπνευστικά να δουλεύουν σε ανθυγιεινό περιβάλλον, ανθρώπους με μερική όραση ή κινητικά προβλήματα ή νευρολογικές παθήσεις να δουλεύουν στα όρια του κινδύνου.

Σοβαρό πρόβλημα αντιμετωπίζουν οι ασφαλισμένοι του ΟΑΕΕ, που μπορεί να έχουν το ποσοστό αναπηρίας για να βγουν στη σύνταξη, αλλά επειδή χρωστάνε στο Ταμείο τους δεν μπορούν ούτε να βγουν στη σύνταξη ούτε να πάρουν επίδομα αναπηρίας, επειδή εν δυνάμει είναι δικαιούχοι σύνταξης από το Ταμείο τους.

Οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα έχουν υποστεί όλες τις ληστρικές περικοπές όλων των μνημονιακών νόμων. Οι συνταξιούχοι ανάπηροι του Δημοσίου εξαιρέθηκαν της τελευταίας περικοπής των 800 ευρώ που είχαν απομείνει από τη 13η και 14η σύνταξη. Οι συνταξιούχοι του ιδιωτικού τομέα με τις τελευταίες περικοπές του νόμου Κατρούγκαλου - στις επικουρικές συντάξεις - έχασαν επιπρόσθετα το επίδομα απολύτου αναπηρίας που έπαιρναν πάνω σ' αυτές, από 200 έως 400 ευρώ το μήνα.

Με το νόμο Κατρούγκαλου, επίσης, η σύνταξη χωρίστηκε σε δύο σκέλη, την εθνική και την ανταποδοτική. Η εθνική σύνταξη είναι μέχρι 384 ευρώ γι' αυτόν που έχει ποσοστό αναπηρίας πάνω από 80% και μειώνεται κατά 25% σ' αυτόν που έχει ποσοστό αναπηρίας 67% - 80%, και στο 50% (δηλαδή 192 ευρώ) γι' αυτόν που έχει ποσοστό αναπηρίας 50% - 67%.

Η ανταποδοτική είναι με βάση τα χρόνια και τις εισφορές που έχει πληρώσει ο ασφαλισμένος. Προς το παρόν οι παλιότεροι δεν έχουν μείωση, λόγω της «προσωπικής διαφοράς», που παρέμεινε, κάτω από τους αγώνες, και αν καταργηθεί οι μειώσεις θα είναι μεγάλες.

Στους νέους συνταξιούχους - μετά το νόμο Κατρούγκαλου - οι συντάξεις διαμορφώνονται σε πολύ χαμηλά επίπεδα, από 300 έως 700 ευρώ λιγότερα από αυτά που θα έπαιρναν αν έβγαιναν με το παλιό καθεστώς. Σε περίπτωση που κάποιος βγει με αναπηρική σύνταξη, μπορεί να πάρει σύνταξη αναπηρίας των 350 ευρώ, δηλαδή 50% μικρότερη σε σχέση με παλιότερα. Μοναδική εξαίρεση είναι αυτοί που μένουν ανάπηροι εξαιτίας εργατικού ατυχήματος, όπου η σύνταξή τους δεν μπορεί να είναι κατώτερη των 768 ευρώ.

Να σε τι ζούγκλα μάς οδηγεί η λογική της ανταποδοτικότητας και του κεφαλαιοποιητικού συστήματος των Κατρούγκαλου - Βρούτση. Με το κεφαλαιοποιητικό σύστημα, αν ο εργαζόμενος ή ο αυτοαπασχολούμενος ή κάποιο μέλος της οικογένειάς του πέσει θύμα ατυχήματος στα πέντε ή και στα δέκα χρόνια ασφάλισης και χρειαστεί μακροχρόνια θεραπεία, ή αν καταστεί ανίκανος προς εργασία, τι θα έχει ο ατομικός του λογαριασμός για να εξασφαλίσει τα αναγκαία για εκείνον και την οικογένειά του;

Γιατί μόνο από αυτόν τον ατομικό λογαριασμό μπορεί να πάρει ο ασφαλισμένος για τις ανάγκες του. Πολύ περισσότερο, αν χρεοκοπήσει η ασφαλιστική εταιρεία, τι θα πάρει ο ασφαλισμένος και πώς θα εξασφαλιστεί η οικογένειά του; Η πείρα υπάρχει, όπως έγινε με την «Enron» στην Αμερική ή την «Ασπίς Πρόνοια» στην Ελλάδα.

Η απάτη περί «ελεύθερης επιλογής» της ασφαλιστικής κλάσης αποτελεί τον «δούρειο ίππο» για να περάσει η ατομική ευθύνη στο μεγαλύτερο μέρος της Ασφάλισης. Να απαλλαγούν οι εργοδότες και το αστικό κράτος από την ευθύνη για την εξασφάλιση της Υγείας, της Πρόνοιας του εργάτη και της οικογένειάς του, του μέσου της επιβίωσης όταν δεν θα μπορεί να δουλεύει, δηλαδή της σύνταξης.

Αυτό που θέλουν είναι να εξασφαλίσουν μία ελάχιστη σύνταξη - φιλοδώρημα, και από κει και πέρα να σπρώξουν τον εργαζόμενο στη λογική της ατομικής λύσης, στα επαγγελματικά ταμεία και στις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες. Αλλωστε, κοινή επωδός στελεχών του κεφαλαίου, της ΕΕ και των κομμάτων τους στα διάφορα φόρουμ είναι, στο όνομα της ανάπτυξης, η μείωση των εργοδοτικών εισφορών, η αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης και του ποσοστού των ασφαλισμένων στις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες.

Ο ανάπηρος και ο χρονίως πάσχων τα πιο δραματικά θύματα της ανταποδοτικότητας του κεφαλαιοποιητικού συστήματος

Ο ανάπηρος, ο ΧΠ μπορεί να έχει περιορισμένο εργασιακό βίο, γιατί δεν είναι χρονικά προσδιορισμένο πότε θα γίνει ένα εργατικό ατύχημα ή πότε θα εκδηλωθεί μια σοβαρή χρόνια πάθηση ή επαγγελματική ασθένεια.

Από την άποψη αυτή, με τη λογική της ανταποδοτικότητας ως μέρος της σύνταξης, του νόμου Κατρούγκαλου, ή του ατομικού κεφαλαιοποιητικού λογαριασμού, του νόμου Βρούτση, που έρχεται να τον συμπληρώσει, η σύνταξη που θα πάρει θα είναι πολύ μικρότερη από σήμερα. Ενώ συνολικά οι παροχές, τα φάρμακα, η περίθαλψη θα υποστούν τεράστιες μειώσεις. Την ίδια στιγμή, η σύνταξή του, η περίθαλψή του, η οικογένειά του θα είναι εκτεθειμένοι στα επενδυτικά παιχνίδια, στον τζόγο των ασφαλιστικών εταιρειών και των μετόχων τους.

Από πού κι ως πού, όμως, είναι ατομική ευθύνη του εργαζόμενου που είναι θύμα εργατικού ατυχήματος ή επαγγελματικής ασθένειας να εξασφαλίσει μόνος του τα προς το ζην και τα της αποκατάστασης της υγείας του, και δεν είναι ευθύνη του εργοδότη, της τάξης του, του κράτους τους; Στο κάτω - κάτω, για τα δικά τους τα κέρδη δούλευε όσο δούλευε, ρίσκαρε την αρτιμέλειά του, την υγεία του.

Δείγμα για το τι θα επικρατήσει είναι και η σημερινή στάση των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών σε σχέση με τους ανάπηρους και τους ΧΠ. Πολλές αρνούνται να τους ασφαλίσουν ή ζητούν υπέρογκα ασφάλιστρα για περιορισμένες υπηρεσίες, ενώ δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που προβλέπεται ρήτρα στα συμβόλαια, ότι σε περίπτωση μακροχρόνιας θεραπείας ή ανικανότητας για δουλειά ο πελάτης θα υποχρεούται να πληρώνει παραπάνω ασφάλιστρα.

Δεν είναι λίγα τα συμβόλαια που προβλέπουν το «δικαίωμα» της εταιρείας να έχει πρόσβαση στα προσωπικά δεδομένα του πελάτη που αφορούν την κατάσταση της υγείας του, έτσι ώστε βάσει αυτών να καθορίσει και το ύψος του επασφάλιστρου και τους όρους ασφάλισής του.

Εχει κανείς αμφιβολία ότι σ' αυτό το σύστημα της «ελεύθερης αγοράς» η βάση δεδομένων των νοσοκομείων και του ΟΠΕΚΑ, που έχει αναλάβει την καταγραφή όλων των δεδομένων των ΑμεΑ, δεν θα είναι στη διάθεση των ασφαλιστικών εταιρειών;

Ομως το ατομικό κεφαλαιοποιητικό σύστημα έχει και μια άλλη, πολύ πιο ουσιαστική στόχευση: Να ξεχωρίσει τον εργαζόμενο από την τάξη του, να τον αφήσει μόνο και άβουλο απέναντι στον εργοδότη και την αστική τάξη, με όλους τους μηχανισμούς που έχει στα χέρια του. Για να μην έχουν να αντιμετωπίσουν οι αστοί εργαζόμενους που ως τάξη απέναντι σε τάξη υπερασπίζονται, διεκδικούν, παλεύουν για τα δικαιώματά τους.

Αυτό το σάπιο σύστημα έχει φάει τα ψωμιά του!

Ολα αυτά συμβαίνουν μπαίνοντας στην τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα, που η επιστήμη και η τεχνολογία έχουν κάνει αλματώδη βήματα, η παραγωγικότητα της εργασίας έχει αυξηθεί σε πρωτοφανή επίπεδα και υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις όχι μόνο να αντιμετωπιστούν τα τεράστια προβλήματα που βιώνουν οι ανάπηροι και οι ΧΠ από τα φτωχά λαϊκά στρώματα, αλλά και να μειωθεί ο αριθμός των αναπήρων, ιδιαίτερα των βαριά αναπήρων και ΧΠ, γιατί το ίδιο το σύστημα της εκμετάλλευσης, της βαρβαρότητας παράγει και διευρύνει τον αριθμό των αναπήρων και των ΧΠ.

Να γιατί το ΚΚΕ έχει πέρα για πέρα δίκιο όταν λέει ότι αυτό το σύστημα έχει φάει τα ψωμιά του και η άλλη κοινωνία, η άλλη οικονομία, με κοινωνικές αρχές οργάνωσης, ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός, είναι η μόνη ρεαλιστική διέξοδος για τους εργαζόμενους, για τους αυτοαπασχολούμενους της πόλης και του χωριού.

Ιδιαίτερα οι ανάπηροι, οι ΧΠ και οι οικογένειές τους θα είναι οι πρώτοι που προνομιακά θα ωφεληθούν, με βάση και την πείρα από το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε τον 20ό αιώνα. Με μια τέτοια προοπτική, το ΚΚΕ στηρίζει τους αγώνες των εργαζομένων, όλων των βιοπαλαιστών των ανάπηρων και των ΧΠ από τα φτωχά λαϊκά στρώματα, για:

  • Δημόσια, υποχρεωτική και καθολική Κοινωνική Ασφάλιση.
  • Κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων.
  • Να επιστραφούν όλα τα κλεμμένα αποθεματικά των Ταμείων.
  • Να πληρώσουν το κράτος και η εργοδοσία!
  • Πλήρη αποκατάσταση όλων των απωλειών, μαζί και της 13ης και 14ης σύνταξης. Κατώτατη κύρια σύνταξη 600 ευρώ.
  • Κατάργηση των εισφορών στον κλάδο Υγείας και Πρόνοιας. Να πληρώσουν στο 100% το κράτος και οι εργοδότες.
  • Αύξηση στους μισθούς, στις συντάξεις, στις κοινωνικές παροχές, στις δημόσιες και δωρεάν υπηρεσίες ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης.
  • Πολιτική πρόληψης της αναπηρίας, της ασθένειας, με δωρεάν όλες τις αναγκαίες εξετάσεις προγεννητικού ελέγχου.
  • Δωρεάν και για όλους υποχρεωτικά προληπτικές εξετάσεις ανά τακτά χρονικά διαστήματα.
  • Δημόσιες δομές πρώιμης διάγνωσης και έγκαιρης παρέμβασης.
  • Μέτρα υγιεινής και ασφάλειας στους τόπους δουλειάς και στο δομημένο περιβάλλον.
  • Δωρεάν παροχή από το κράτος όλου του αναγκαίου υγειονομικού υλικού και τεχνολογικών βοηθημάτων που έχουν ανάγκη οι ανάπηροι και οι ΧΠ.
  • Μείωση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης στα 60 χρόνια για τους άνδρες και στα 55 για τις γυναίκες. 5 χρόνια λιγότερης δουλειάς για τα Βαρέα και Ανθυγιεινά Επαγγέλματα.
  • Μειωμένα συντάξιμα χρόνια, ωράρια και συνθήκες δουλειάς για τους εργαζόμενους, ανάπηρους και ΧΠ.
Δυο κρίσιμα διδάγματα

Κλείνοντας, δύο κρίσιμα διδάγματα βγαίνουν από την ιστορία των ασφαλιστικών συστημάτων.

1ον: Η τεράστια δύναμη που αποκτούν οι εργαζόμενοι όταν πιστέψουν στο δίκιο τους και στον αγώνα τους ως τάξη απέναντι σε τάξη. Αυτό μας δείχνουν και οι αγώνες που θεμελίωσαν τη Κοινωνική Ασφάλιση, πραγματικά κόντρα σε θεούς και δαίμονες, με τους σακατεμένους εργάτες στα χέρια των συντρόφων τους και τα μέλη των οικογενειών τους στην πρώτη γραμμή αυτών των πρώτων μεγάλων ταξικών συγκρούσεων.

2ον: Αν η εργατική εξουσία στις χώρες του σοσιαλισμού τον 20ό αιώνα μπόρεσε και εξασφάλισε τέτοια δικαιώματα, σε αυτήν την έκταση και σ' αυτό το βάθος για το σύνολο της εργατικής τάξης και του λαού τις δεκαετίες του '50 και του '60, με εκείνο το επίπεδο παραγωγικότητας και εκείνη την εξέλιξη της επιστήμης, ας σκεφτεί ο καθένας σε τι ανώτερο επίπεδο μπορούν αυτά να εκφραστούν, όταν η εργατική τάξη ξαναπάρει την εξουσία τον 21ο αιώνα.


Του
Χάρη ΧΟΥΡΔΑΚΗ*
* Ο Χ. Χουρδάκης είναι μέλος του Τμήματος Υγείας - Πρόνοιας της ΚΕ του ΚΚΕ



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ